บัลลังก์ชายาหมอเทวดา นิยาย บท 342

ภายในใจของโจวหรงรู้สึกตื่นตระหนกยิ่งนัก

วันนี้เขาเป็นเพียงผู้คุ้มกันคนเดียวที่ลงเขาติดตามเย่จายซิงมา เพียงลงเขามาได้ไม่นาน เขาก็สัมผัสได้ว่ามีคนลอบติดตามเย่จายซิงมาในทันที

เขารีบรายงานต่อเย่จายซิง ทว่า นางหาได้มีท่าทีตื่นตระหนกตกใจไม่ ทั้งยังเดินไปซื้อวัตถุดิบปรุงโอสถอย่างไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอีกด้วย ราวกับว่านางมิได้สนใจฝ่ายตรงข้าม

ในสายตาของโจวหรงนั้น ผู้แข็งแกร่งทั้งสามคนที่อยู่ตรงหน้ามีพลังปราณอยู่ขั้นแดนมหาจักรพรรดิทิพย์ อีกสองคนเป็นลูกศิษย์ชั้นเอกของสำนักเสวียนปิง โจวหรงพลันรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาในทันที

เห็นได้ชัดว่า เขามิใช่คู่มือของคนตรงหน้า

หากแต่เย่จายซิงยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยอยู่ ทั้งยังชักกระบี่ออกมาเพื่อเข้าสู้กับฝ่ายตรงข้ามในทันที

เขาที่เป็นเพียงผู้คุ้มกันที่ได้รับเงินเพื่อมาขจัดปัดเป่าภัยอันตรายนั้นในเมื่อเขาไม่มีทางเลือกอื่นใดแล้ว ก็ได้แต่ต้องกัดฟันเข้าร่วมต่อสู้ ไม่ว่าผลออกมาจะเป็นเช่นไร เขาก็จักต้องพาเย่จายซิงฝ่าวงล้อมออกไปให้ได้

ทันใดนั้น โจวหรงพลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นแสังหารที่ปะทุออกมาจากตัวของเย่จายซิงได้ในทันที พร้อมด้วยการเคลื่อนไหวของนางดั่งสายฟ้าแลบ พลางกระโจนเข้าไปในดงต่อสู้ของฝ่ายตรงข้าม

โจวหรงถึงกับชะงักไปโดยพลัน!

แม่นางน้อยผู้นี้ มีพลังปราณเป็นผู้ฝึกตนถึงขั้นแดนมหาจักรพรรดิทิพย์เลยหรือ!

ตอนที่เขารับคำสั่งให้ติดตามนางมานั้น ยังคิดว่านางเป็นเพียงศิษย์ธรรมดาในสำนัก ที่ทำหน้าที่รับผิดชอบการซื้อหาวัตถุดิบปรุงโอสถเท่านั้น!

พระเจ้า!

สำนักเฉียนคุนที่ใกล้จะถึงคราวล่มสลาย กลับมีเสือหมอบ มังกรแอบ เก็บซ่อนแม่นางน้อยอัจฉริยะผู้นี้เอาไว้ ?

ทั่วร่างของโจหรงพลันชะงักไปในทันที เขามีชีวิตอยู่มานานหลายปีเช่นนี้ นับว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับผู้ฝึกตนสตรีที่มีปราณแข็งแกร่งเช่นนี้!

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงว่า ที่นี่เป็นสถานที่ที่ห่างไกลและยังกันดารอีกด้วย!

โจวหรงที่หยิบอาวุธของตนขึ้นมา เพื่อที่จะเข้าไปช่วยเหลือนางนั้น กลับพบว่าประสบการณ์ต่อสู้ของเย่จายซิงกลับทำให้เขารู้สึกตกตะลึงมากกว่าเดิม ไม่ว่าจะเป็นพลังกายหรือชี่ทิพย์ ล้วนแต่สามารถกดดันฝ่ายตรงข้ามทั้งสามคนให้จมดินไปได้ในทันที

เขาในยามนี้ จึงคล้ายกับตัวถ่วงที่ไร้ประโยชน์ยิ่งนัก!

หรือว่าเขาควรจะไปซื้อกลองออกรบมาตีร้องอยู่ข้างกายนาง เพื่อเป็นการให้กำลังใจเย่จายซิงดี?

เย่จายซิงโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว!

นางในยามนี้ คล้ายกับสัตว์อสูรที่กำลังบ้าคลั่งก็ไม่ปาน เพียงแค่ลงมือ ก็หาได้เหลือโอกาสให้ฝ่ายตรงข้ามได้มีชิวิตอยู่ไม่ ทั้งยังกดดันฝ่ายตรงข้าม มุ่งหน้าเข้าโจมตีพวกเขาเสียจน พวกเขาแทบไม่มีโอกาสแม้แต่จะหายใจ

ทำเอาศิษย์สายในเช่นฉียวี่เจียและกัวเจียงเหม่อมองไปด้วยความตกตะลึงในทันที

นอกจากตกตะลึงแล้ว พวกเขายังตื่นตระหนกอีกด้วย

พวกเขามิเคยพบเห็นการต่อสู้ที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายและป่าเถื่อนเช่นนี้มาก่อนเลย อีกทั้งคนตรงหน้ายังเป็นเพียงแม่นางน้อย พวกเขาคิดไม่ออกเลยว่า ก่อนหน้านั้น นางจะต้องพบเจอกับประสบการณ์เช่นไรมาบ้าง ถึงได้มีไอสังหารการสู้รบที่โหดเหี้ยมและป่าเถื่อนเช่นนี้ไปได้

เพียงแค่เห็นนางลงมือ พวกเขาก็รู้ได้ในทันทีว่านางหาใช่ปุถุชนคนธรรมดาไม่ นางในยามนี้คล้ายกับแม่ทัพหญิงที่ออกศึกสู้รบมานับไม่ถ้วนแล้ว

ฉียวี่เจียในยามนี้แม้แต่ความกล้าที่จะเข้าไปช่วยเหลือผู้ช่วยสายนอกทั้งสามคนนั้น นางก็หาได้มีไม่

นางในยามนี้เชื่อสุดใจแล้วว่าเย่จายซิงเป็นผู้ที่ลงมือสังหารท่านเจ้าสำนักจงจริงๆ ต้องเป็นนางแน่ๆ ที่เป็นผู้สังหารเจ้าสำนักผู้อาวุโสจู

สำนักเฉียนคุนที่ตกอับ เหตุใดถึงได้มีอัจฉริยะเช่นนี้ปรากฏตัวขึ้นมาได้!

กัวเจียงที่กำลังตกอยู่ในภวังค์แห่งความงุนงงเช่นกัน แต่เขาก็ยังคงพุ่งตัวเข้าไปร่วมวงด้วย เพื่อช่วยต่อสู้กับพวกเขาด้วยอีกแรงหนึ่ง เขาไม่อาจให้เย่จายซิงสังหารผู้ช่วยสายนอกทั้งสามคนของเขาได้

โจวหรงที่อยู่ข้างกายเย่จายซิงเห็นเช่นนั้น ก็หยิบอาวุธของตนเองมุ่งหน้าเข้าไปขวางกัวเจียงเอาไว้ ทั้งสองคนจึงเข้าห้ำหั่นกันในทันที

แน่นอนว่ากัวเจียงมิใช่คู่ต่อสู้ของโจวหรง โจวหรงที่เป็นเพียงผู้ฝึกตนสายรองนั้น แม้ว่าพรสวรรค์มิได้เป็นเลิศ หากแต่อายุอานามของเขา สามารถรักษาตัวรอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้ ประสบการณ์ในการต่อสู้ของเขาย่อมเพิ่มมากตาม แม้พลังปราณของเขาจักอยู่ที่แดนมหาจักรพรรดิทิพย์ขั้นต้นทว่า การต่อสู้กับกัวเจียงนั้น จึงนับได้ว่าเป็นแค่ของเล่นฆ่าเวลาเท่านั้น

หากแต่ฝ่ายตรงข้ามเป็นถึงศิษย์ในสำนักเสวียนปิง เขาย่อมไม่อาจลงมือถึงแก่ชีวิตได้ เพื่อป้องกันความยุ่งยากที่จะตามมา

นัยน์ตาของเย่จายซิงพลันวาวโรจน์ราวกับแสงไฟในสงคราม แม้ว่าการต่อกรกับฝ่ายตรงข้ามที่มากกว่าสามคนนั้น จะกินแรงนางไปบ้าง แต่ยิ่งนางได้ลงสนามออกไปสู้รบมากเท่าไหร่ความกล้าของนางยิ่งมีมากขึ้นหลังการต่อกรผ่านไปถึงร้อยกระบวนท่า นางก็ยิ่งเชี่ยวชาญการต่อสู้มากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเป็นการช่วยกระตุ้นความสามารถของนางในส่วนลึกออกมามากยิ่งขึ้น มืออีกข้างที่จับกระบี่ต่อกรกับสามคนที่อยู่ตรงหน้านั้น มืออีกข้างกลับปรากฏเชือกเส้นหนึ่งออกมาแทน

นางพลันตวัดเชือกออกไปมัดคนผู้หนึ่งเอาไว้ เพียงแค่ถูกเชือกพันธนาการเอาไว้ได้แล้วนั้น คนผู้นั้นก็จะไม่อาจหลุดออกจากพันธนาการนี้ไปได้ในทันที

สายตาของเย่จายซิงพลันเปล่งประกายระยิบระยับ ในหัวของนางปรากฏคนว่า“เชือกมัดเซียน” ขึ้นมาสามคำ มืออีกข้างที่กำลังกวัดแกว่งกระบี่อยู่ในมือ พลันทะลุเข้าขั้วหัวใจของผู้ที่ตกอยู่ในพันธนาการของเชือกไปในทันที

เพียงแค่ใช้พลังทิพย์เพียงเล็กน้อย

ฉียวี่เจียร้องตะโกนออกมา

กัวเจียงเองก็เริ่มตื่นตระหนกออกมาแล้วเช่นกัน “แม่นาง เจ้ารีบปล่อยพวกเราไปเถอะ พวกเราอาจจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องในคราวก่อนของเจ้า!”

ทั้งสองหาได้ขยับเขยื้อนอันใดไม่ แม้แต่จะส่งเสียงออกไปก็ยังทำไม่ได้ ไม่ต้องพูดถึงแผ่นหยกส่งเสียงเลย

พวกเขาในยามนี้ คล้ายกับลาที่อยู่บนเขียง กำลังรอถูกเลาะก้างออกมาก็ไม่ปาน

“ลูงโจว ท่านช่วยข้าดูพวกเขาสักสองสามวันหน่อยเถอะ ผ่านไปไม่กี่วันค่อยนำพวกเขามาให้ข้า”

เย่จายซิงหาได้สนใจพวกเขาสองคนไม่ เพียงแต่หันไปกล่าวกับโจวหรงด้วยความเฉยเมย

ยามที่นางเช็ดดาบอยู่นั้น แท้จริงแล้วในหัวของนางกำลังขบคิดว่าตนเองจะจัดการพวกเขาสองคนเช่นไรดี

หากจะปล่อยพวกเขาไปแต่โดยดีย่อมไม่อาจทำได้ นั่นมิต่างกับการปล่อยเสือเข้าป่าเลยสักนิด ทั้งยังอาจนำพาความวุ่นวายมาให้คนในสำนักก็เป็นได้

ดังนั้น นางเลยพอจะคิดวิธีดีๆ ออกมาได้แล้ว

โจวหรงพยักหน้าลงอย่างง่ายดาย ถ้าหากบอกว่า ในคราแรกเขาแอบดูเบาเย่จายซิงเล็กน้อย ในยามนี้เขามิกล้าคิดดูถูกนางอีกเลย

อีกทั้งนางยังมีมารยาทยิ่งนัก ทั้งยังอ่อนน้อมถ่อมตน นับว่าเป็นไปได้ยากหากผู้คนจะไม่รู้สึกประทับใจนาง

ดังนั้น เย่จายซิงจึงเปิดห้องในเมืองยวี่หลัวให้กับเขาอีกหนึ่งห้องด้วย เพื่อให้เขาเฝ้าดูสองคนนั้นอีกสองสามวัน

หลังจากผ่านไปได้ไม่กี่วัน เย่จายซิงก็มาเอาตัวสองคนนั้นไป พร้อมกับเดินออกจากเมืองยวี่หลัวไปในทันที

เย่จายซิงไม่ได้รีบร้อนกลับขึ้นไปบนเขา หากแต่นางไปซื้อเตากลั่นโอสถมา พร้อมทั้งสั่งให้คนนำมันไปตั้งไว้กลางถนนเส้นที่รุ่งเรืองเฟื่องฟูมากที่สุดในเมืองยวี่หลัว จากนั้นก็ติดป้ายประกาศ

ด้านบนป้ายเขียนไว้ว่า —— ปรุงโอสถที่นี่ กลั่นยาได้ตั้งแต่ระดับหนึ่งถึงโอสถระดับเจ็ด

“รีบไปดูเร็ว! แม่นางผู้นี้กบล่าวว่าตนเองเป็นอาจารย์กลั่นยาขั้นเจ็ด!”

“พูดเล่นอะไรกัน! จะเป็นไปได้อย่างไร!”