บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1680

บทที่ 1680 ที่มาของเสียงเพรียก

………………..

บทที่ 1680 ที่มาของเสียงเพรียก

หลังจากที่เขาใช้วิชาสะบั้นไร้ลักษณ์ เฉินซีก็หลบไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ มองสี่ซากสังขารบรรพเทวาซึ่งยืนคุ้มกันในบริเวณรอบข้างพุ่งเข้าใส่ลั่วฉ่าวหนง ตี้จวิน และคณะ

ขณะเดียวกัน เขาสะบัดแขนกวาดรากเต๋าบรรพชนระดับแปดในลักษณ์ดวงแสงศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงินเรืองรองนั้นไปอย่างไม่ลังเล

ไม่ได้ดึงความสนใจของผู้ใดตั้งแต่เริ่มจนจบ

วูบ!

เฉินซีไม่มีเวลามามัวตื่นเต้น และไม่ได้เสียเวลาไปกับสิ่งใด ร่างสูงใหญ่วูบไหวเช่นควันไร้ลักษณ์ พุ่งเข้าไปหารากเต๋าบรรพชนระดับเจ็ดซึ่งอยู่ด้านข้าง

ตู้ม!

ศึกที่ปะทุอยู่ไกล ๆ ทำให้ลั่วฉ่าวหนง ตี้จวิน และคนอื่น ๆ ต้องเผยตัว พวกเขาถูกรุมล้อมโดยสังขารบรรพเทวาเกินร้อยตัว ต่อสู้กันเสียจนฟ้าดินหม่นแสง ตะวันจันทราจืดจาง

เสียงก่นด่าอย่างโกรธเคืองดังมาจากสมรภูมิเป็นครั้งคราว และทำให้เฉินซีทอดถอนใจในอกเช่นกัน

ขณะนี้ ปราณของเฉินซีถูกอักขระผนึกเต๋าอำพราง และรวบรวมรากเต๋าบรรพชนระดับเจ็ดสามชิ้นได้ในชั่วไม่กี่อึดใจ

ไกลออกไป เสียงการต่อสู้ทวีความดังสนั่น สารพัดทักษะวิชาและสมบัติศักดิ์สิทธิ์พุ่งปะทะ รัศมีเรืองรองพริบพราวตามกัน ยิ่งใหญ่ครอบคลุมฟ้าดินทั่วทิศ

ถึงขนาดที่เฉินซีต้องหลบอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้ถูกลูกหลงจากศึกเข้า

วูบ!

ร่างวูบไหวซ้ำ ๆ เคลื่อนไหวไปมาในมิติอันบิดเบี้ยวพังทลาย ท้ายที่สุด ชายหนุ่มก็มาถึงตรงหน้ารากเต๋าบรรพชนระดับเจ็ดชิ้นสุดท้ายอย่างปลอดภัย

ทว่าขณะที่เขากำลังคิดจะคว้ารากเต๋าบรรพชนระดับเจ็ดชิ้นนั้น การเคลื่อนไหวชะงักเฉียบพลัน

จนต้องหลบไปข้าง ๆ อย่างรวดเร็ว

เปรี้ยง!

หนึ่งดวงตะวันอันควบแน่นจากอสนีบาตดำทมิฬพุ่งเฉี่ยวร่างของเฉินซีไปขยี้แดนดินใกล้เคียง ทำให้พื้นดินในรัศมีร้อยลี้สั่นสะท้านถล่มร่วงเป็นผุยผงในทันที เกิดเป็นหลุมขนาดมหึมาจากแค่การโจมตีนี้!

“ฮึ! ข้าว่าแล้วว่าเรื่องนี้ต้องมีบางอย่างพิกล ไม่คาดเลยว่าจะเป็นฝีมือเจ้าลอบเล่นอุบายในที่ลับ!” หนึ่งเสียงอันเย็นชา ดุดัน และเปี่ยมจิตสังหารสุดขั้วกึกก้องมาไกล ๆ ในฟ้าดิน

ลั่วฉ่าวหนง! ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง เขาสังเกตเห็นในทันทีว่า ณ สมรภูมิอันห่างออกไป เรือนผมยาวของลั่วฉ่าวหนงส่ายสะบัด ใบหน้าหล่อเหลาเปี่ยมเสน่ห์ปกคลุมด้วยสีหน้าอาฆาตอันเย็นเยียบ ยิ่งกว่านั้น ทั้งร่างยังพลุ่งพล่านเต็มไปด้วยอัสนีทมิฬและพลังศักดิ์สิทธิ์ ทำให้เหมือนเทพอัสนีผู้ทรงอำนาจไร้เทียมทาน

ซากสังขารบรรพเทวามากมายล้อมอยู่ในบริเวณใกล้เคียงลั่วฉ่าวหนง ทว่า นับแต่แรกจนบัดนี้ อย่าว่าแต่ทำร้ายเลย พวกมันยังไม่อาจทะลวงผ่านชั้นอัสนีทมิฬซึ่งปกคลุมรอบกายของเขาได้ด้วยซ้ำ

ถึงขนาดที่ไม่จำเป็นต้องขยับ ก็สามารถสยบซากสังขารบรรพเทวาเหล่านั้นได้เพียงแค่ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์เพียงอย่างเดียว!

พลังศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้กล่าวได้ว่าสะท้านดาราจักรอย่างยิ่ง

สิ่งนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ในฐานะอันดับสามบนเทียบอันดับรู้แจ้งวิญญาณ อำนาจต่อสู้ของลั่วฉ่าวหนงแข็งแกร่งเกินธรรมดาเพียงใด

“ที่แท้ก็เป็นเจ้านั่น!”

“สารเลวเอ๊ย! ข้ากะแล้วว่ามีบางอย่างพิกล!”

ขณะเดียวกัน ตี้จวินและผู้บ่มเพาะคนอื่น ๆ พลันเข้าใจแจ่มแจ้ง และเดือดดาลจนดวงตาเจียนถลนจากเบ้า แผดเสียงด้วยโทสะดังสนั่น

ด้วยฐานะของพวกเขา ประกอบกับสัจธรรมที่ร่วมมือกันกับลั่วฉ่าวหนง ไหนเลยจะเคยถูกผู้อื่นหลอกใช้

ทว่าพวกเขาก็ทำได้แค่แผดเสียงอย่างเดือดดาลเท่านั้น ก่อนที่ซากสังขารบรรพเทวาจะรุมเข้ามาดุจโซ่ตรวน ทำให้ไม่อาจทำสิ่งใดได้อีก

เฉินซีทำเพียงเหลือบมองลั่วฉ่าวหนง ก่อนที่ร่างจะวูบไหว พุ่งเข้าใส่รากเต๋าบรรพชนระดับเจ็ด

รากเต๋าบรรพชนระดับเจ็ดชิ้นนี้เจียนมลายไปจากการโจมตีของลั่วฉ่าวหนงอยู่แล้ว ดังนั้นหากเขาไม่ลงมือเสียเดี๋ยวนี้ รากเต๋าบรรพชนระดับเจ็ดก็จะถูกทำลายไปเช่นนั้น!

หากสมบัติล้ำค่าในฟ้าดิน พบได้เพียงวาสนานี้ถูกทำลายไป ก็ควรค่าบังเกิดโทสะจริงแท้

“หยุดตรงนั้นเลย!” พร้อมกับเสียงตะโกนลั่นของลั่วฉ่าวหนง ดวงตะวันอัสนีทมิฬอันเรืองรองรัศมีศักดิ์สิทธิ์ก็พุ่งโถมเข้าใส่เฉินซีอีกครั้ง ขวางทุกทางหนีไว้ จนไม่อาจหลบเลี่ยง

เคร้ง!

หนึ่งเสียงกระบี่ขับขาน เฉินซีฟาดฟันไปเบื้องหลังโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมอง

เปรี้ยง!

ผลกระทบจากการปะทะนั้นทำให้แก่นโลหิตในกายเฉินซีป่วนปั่น รู้สึกราวร่างถูกภูเขาลูกมหึมากดกระแทก

ทว่าพริบตาต่อมา เฉินซีพลันกัดฟัน ใช้แรงกระแทกนี้เป็นแรงส่ง ดีดตัวสะบัดแขนเสื้อเก็บรากเต๋าบรรพชนระดับเจ็ดไป

ลั่วฉ่าวหนงเองก็ประหลาดใจเล็กน้อย เหมือนไม่คาดคิดว่าเฉินซีจะรับการโจมตีของตนไว้ได้

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน