บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1687

บทที่ 1687 ประตูแห่งมหาเต๋า

………………..

บทที่ 1687 ประตูแห่งมหาเต๋า

ตำหนักอันดูโอ่อ่าดุจวังประทับจักรพรรดินี้ไพศาลอย่างยิ่ง เต็มไปด้วยปราณโกลาหล ยิ่งใหญ่ไม่ธรรมดา

ทว่าในขณะนี้ ตำหนักกลับโกลาหลเละเทะ เต็มไปด้วยความเสียหาย จิตสังหารจากศึกและกลิ่นโลหิตคละคลุ้งทั่วบรรยากาศ

เมื่อเฉินซีมาถึง ก็สังเกตเห็นเล่ออู๋เหิน อวี๋ชิวจิง และจวนอวี๋สุ่ยนั่งจมกองเลือด ร่างเต็มไปด้วยบาดแผล สีหน้าซีดขาวหม่นหมอง หอบหายใจยากลำบาก

มีเพียงเชินถูเยียนหรานที่ดูดีกว่าใคร เพียงแค่ว่าใบหน้างดงามกลับซีดไร้สีเลือด สีหน้าเต็มไปด้วยความอ่อนล้า

เห็นได้ชัดว่าหนึ่งศึกบังเกิดขึ้นที่นี่ก่อนเฉินซีจะมาถึง และเล่ออู๋เหินกับคณะก็บาดเจ็บสาหัสในศึกนั้น!

“เฉินซี?” เมื่อมาถึง พวกเล่ออู๋เหินก็สังเกตเห็นผู้มาใหม่ทันที ทำให้พวกเขาใจชื้นขึ้นมา ก่อนที่สีหน้าจะหมองลงอีกครั้ง

การอยู่ในสภาพน่าเวทนาเช่นนี้น่าอับอายอยู่เล็กน้อยจริงแท้ และรู้สึกละอายที่ให้เฉินซีมาเห็นในสภาพเช่นนี้เสียได้

“มันเกิดอะไรขึ้น?” เฉินซีเป็นกังวลเล็กน้อย ขมวดคิ้วแน่น เขาเดินทางเข้ามาในแดนรากบรรพกาลอย่างราบรื่นได้ก็เพราะพวกเล่ออู๋เหินช่วยเหลือ และสนิทสนมนับเป็นสหายกันนานแล้ว ยามนี้เมื่อเห็นพวกเขาตกที่นั่งลำบาก เฉินซีจึงเดือดดาลและไม่สบายใจในอก

เฉินซีหรี่ตา กวาดมองสภาพรอบข้าง และพลันสังเกตพบว่ากลางโถงมีหนึ่งสระน้ำ แผ่รัศมีศักดิ์สิทธิ์สีม่วงเรืองรอง ยิ่งกว่านั้น ปราณบรรพกาลอันหนาแน่นและบริสุทธิ์ยิ่งก็พลุ่งพล่านจากภายใน

หากเข้าใจไม่ผิด สระน้ำนี้ก็น่าจะเป็นรากเต๋าบรรพชนระดับเก้า!

ทว่าขณะนี้ ก้นบึ้งของรากเต๋าบรรพชนนี้กลับว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าเป็นดังคำพูดก่อนหน้านี้ของเล่ออู๋เหิน รากเต๋าบรรพชนขั้นจักรพรรดิระดับเก้าถูกนำไปแล้ว

สิ่งนี้ทำให้หัวใจของเฉินซีดิ่งวูบ สุดท้ายข้าก็ยังมาช้าไปอยู่ดี! “ก่อนหน้านี้ เรามาถึงที่นี่ก่อน และเห็นรากเต๋าบรรพชนขั้นจักรพรรดิระดับเก้านี้ แต่ไม่คาดเลยว่าจะถูกกลุ่มของลั่วฉ่าวหนงลอบโจมตีตอนที่เราพยายามเก็บมัน….” เชินถูเยียนหรานสูดหายใจลึก แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เสียงของนางเจือโทสะและความจนใจอย่างลึกล้ำ

จะให้ทำเช่นไรได้ เมื่อเทียบกับกลุ่มของลั่วฉ่าวหนง ท้ายที่สุดความแข็งแกร่งโดยรวมของพวกเขาก็ด้อยกว่ามากอยู่ดี ต่อให้เฉินซีมาทัน ก็คงไม่อาจช่วยอะไรได้เลย

“เหตุใดพวกเขา….” ขณะที่เขามองเล่ออู๋เหินและคณะซึ่งบาดเจ็บสาหัส เฉินซีก็เปิดปากถาม ทว่าไม่ได้ต่อจนจบประโยค

ทว่าเชินถูเยียนหรานมองทะลุความคิดของเขาปรุโปร่ง และอดเย้ยตนเองไม่ได้ “เจ้าอยากถามว่าเหตุใดพวกเขาจึงไม่ฆ่าเราสินะ?”

ก่อนเฉินซีจะทันได้เอ่ยปาก เชินถูเยียนหรานก็กล่าวต่อ “ง่ายมาก เพราะถ้าพวกเขาฆ่าเรา พวกเขาจะตกที่นั่งลำบากอย่างยิ่งยามกลับสู่เอกภพจักรวรรดิ”

เฉินซีครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าใจทันที

ท้ายที่สุดแล้วก็เพราะตัวตนของเล่ออู๋เหิน เชินถูเยียนหราน อวี๋ชิวจิง และจวนอวี๋สุ่ยไม่ธรรมดาเกินไป พวกเขาทั้งหลายล้วนมีกองกำลังยิ่งใหญ่ในเอกภพจักรวรรดิหนุนหลัง และล้วนเป็นตัวตนโดดเด่นไม่ธรรมดาในหมู่มหาเทวาวิญญาณ

หากพวกเขาคนใดถูกสังหาร หนึ่งกองกำลังย่อมเดือดโทสะ บางทีพวกลั่วฉ่าวหนงอาจไม่เกรงกลัว แต่หากลงมือจริง ๆ ก็ต้องจ่ายราคาอันหนักหน่วงแน่นอน

เหตุการณ์ตรงข้ามก็เป็นเช่นเดียวกัน หากเล่ออู๋เหินและคนอื่น ๆ เป็นฝ่ายได้เปรียบ พวกเขาก็จะไม่ฆ่าพวกลั่วฉ่าวหนงเช่นกัน

นี่คือการคานกันระหว่างอำนาจ ตัวตน ความแข็งแกร่ง และปัจจัยอื่น ๆ มากมาย

เพราะถึงอย่างไร พวกเขาทั้งหมดก็มาจากเอกภพจักรวรรดิ นิกายตระกูลต้นสังกัดอาจกระทั่งมีความสัมพันธ์กัน ดังนั้นไม่ว่าจะรบกันดุเดือดเช่นไรในที่ลับ ก็ไม่อาจฆ่ากันอย่างโจ่งแจ้งแน่นอน

หากเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ธรรมดา ๆ สักคน ต่อให้ผู้เยี่ยมยุทธ์คนนั้นมาจากกองกำลังใหญ่ในเอกภพจักรวรรดิ ความตายของคนผู้นั้นก็หามีความหมายไม่ เพราะในด้านความสำคัญ ย่อมเทียบมหาเทวาวิญญาณไม่ได้เลย

นี่แหละคือสัจธรรม

แต่เฉินซีไม่ต้องพิจารณาเรื่องเหล่านั้น นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาฉงนใจเล็กน้อยยามเห็นสิ่งที่เกิดกับเล่ออู๋เหินและคณะ

ทว่าแม้จะเข้าใจแล้วในยามนี้ เฉินซีก็ไม่ได้ยอมรับกฎอันไร้ลายลักษณ์อักษรนี้ เมื่อเผชิญศัตรู เขาจะไม่ยั้งมือเพียงเพราะภูมิหลังที่มาของอีกฝ่ายแน่นอน

“แล้ว… พวกเขาอยู่ที่ใด?” เฉินซีถามเสียงเบา

เท่าที่รู้ ขอเพียงไม่ได้นำรากเต๋าบรรพชนปฐมกาลออกไป เขาก็ยังมีโอกาสชิงมันกลับมา

ไม่ต้องพูดถึงว่าเฉินซีไม่คิดยินยอมรับความล้มเหลวเพียงเท่านี้ เขารับปากจักรพรรดินีอวี้เชอไว้แล้วว่าจะหยุดกงเหย่เจ๋อฟูไม่ให้ได้รากเต๋าบรรพชนขั้นจักรพรรดิระดับเก้า ยามนี้เมื่อเกิดเหตุเกินคาดฝัน เขาจะยอมรามือได้อย่างไร?

เล่ออู๋เหินและคณะได้ยินเช่นนี้ก็เงียบไป ไม่คิดเต็มใจตอบ

แต่เฉินซีก็สังเกตเห็นชัดเจนว่าสายตาของพวกเขาเหลือบไปยังทิศทางเดียวกันในโถงโดยไม่รู้ตัว

ทิศทางนั้นคือด้านข้างของโถง มันยับเยินเละเทะ และมีประตูอันสุดแสนธรรมดาตั้งอยู่ข้าง ๆ กัน

ทว่าเมื่อสายตาของเฉินซีกวาดไปมอง ชายหนุ่มพลันสังเกตพบทันทีว่ามันมีบางสิ่งไม่ปกติ ประตูบานนั้นเจือด้วยคลื่นพลังประหลาดอันคลุมเครือ ดูเหมือนนำไปสู่โลกอีกใบ เงียบงันและลึกลับ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน