บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 573

อีวอนเริ่มกรีดร้อง ในไม่ช้าเธอได้ก็ปลุกทุกคนในบ้านขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม เมเดลีนรู้สึกแปลกใจกับคำที่อีวอนเพิ่งตะโกนออกไป

ทำร้ายเหรอ?

หลังจากนั้นคาเลนและวินส์ตันก็มาถึงอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเขาเห็นรอยฟกช้ำและบาดแผลบนแขนของท่านปู่ ตาของพวกเขาก็เบิกกว้าง

“กะ… เกิดอะไรขึ้น?” วินส์ตันถาม แล้วเขาก็รีบเข้าไปตรวจดูอาการของคุณปู่

คาเลนเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่บ่งบอกถึงความกังวล เมื่อเธอเข้าไปถึง เธอก็ผลักเมเดลีนออกไป “โอ้ ท่านปู่คะ เกิดอะไรขึ้นกับท่านคะ? นี่ท่านตกจากเตียงเหรอคะ?”

“ป้าคาเลนคะ ดูเหมือนว่าท่านปู่ไม่ได้ตกลงมาจากเตียงนะคะ เห็นได้ชัดว่ามีคนจงใจทำร้ายท่านปู่!” อีวอนจงใจจุดไฟให้เมเดลีน “เมเดลีนเธอเป็นคนเดียวที่ดูแลคุณปู่หลังจากที่เขากลับมาอยู่ที่นี่ แล้วเกิดบาดแผลกับคุณปู่…”

“ระวังปากด้วยนะ” เสียงอันเย็นชาของเจเรมี่ดังมาจากนอกห้อง

อีวอนรู้สึกสั่นสะท้าน เธอเงยหน้าขึ้นอย่างเขินอายและเห็นรูปลักษณ์​ที่เคร่งขรึมของเจเรมี่ เธอไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก

เจเรมี่เดินไปข้างเมเดลีน แววตาเย็นชาของเขาอ่อนลง “เกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่?”

ก่อนที่เมเดลีนจะพูดอะไร คาเลนก็วิ่งเข้าไปหาเมเดลีนอย่างโกรธเคืองและพูดจากล่าวหาเมเดลีน “เมเดลีน เธอนี่โหดร้ายมากนะ! ดูภายนอกเธอแสนจะบอบบาง แต่ใจเธอกลับมืดบอด! เธอทำให้ท่านปู่เป็นอัมพาต แล้วตอนนี้เธอยังทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้อีกเหรอ!”

ดวงตาของเจเรมี่ดูเย็นชาลง “ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่า ลินนี่ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่คุณปู่โดนวางยาพิษ?”

“ถ้าเธอไม่เกี่ยวแล้วนี่มันคืออะไร?” วินสตันเริ่มตั้งข้อหา เขาชี้ไปที่บาดแผลของท่านปู่ด้วยนิ้วที่สั่นเทา “เจเรมี่ เข้าไปดูบาดแผลของปู่ของแกสิ แกคิดว่ามนุษย์จะทำสิ่งนี้ได้ไหม?”

หลังจากที่พวกเขาจากไป อีวอนก็เริ่มแสดงอะไรแปลกๆ “เมเดลีนไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว ทีนี้เธอก็ไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นสูญเสียความทรงจำของเธอแล้ว เธอนี่โหดร้ายมากนะ เธอสามารถลงมือทำร้ายได้แม้กระทั่งคนแก่ เมื่อไหร่เธอถึงจะพอใจกับการแก้แค้นของเธอสักที? ”

เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างนิ่งเฉย​ จากนั้นเธอก็ยิ้มเยาะในทันใด “มันขึ้นอยู่กับว่า เธอจะหยุดมันเมื่อไหร่ต่างหาก”

“…” ใบหน้าของอีวอนเริ่มซีดลงเมื่อเธอได้ยินเมเดลีนพูด “ธะ… เธอพูดเรื่องบ้าบออะไร?”

“เธอรู้ว่าฉันพูดถึงอะไร” เมเดลีนกระตุกมุมปากของเธอ “ฉันน่ะ สูญเสียความทรงจำไป แต่ฉันไม่ใช่คนงี่เง่า ไม่มีใครหลีกเลี่ยงไม่ให้รองเท้าของเขาเปียกน้ำได้หรอก ตราบใดที่พวกเขาเดินอยู่ริมแม่น้ำตลอดเวลา เธอควรรู้ไว้นะ”

“…” อีวอนกลอกตาไปมา เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกราวกับว่าเมเดลีนรู้อะไรบางอย่าง

อย่างไรก็ตาม เธอยังคิดว่า เมเดลีนอาจจะหลอกเธอก็ได้ เธอต้องไม่ตื่นตระหนกกับเรื่องนี้ เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มตกดินเจเรมี่ก็กลับมาพร้อมกับผู้อาวุโส