บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ นิยาย บท 62

หัวของมาเดลีนรู้สึกหนักอึ้งจนแทบจะระเบิด หลังจากที่เมเรดิธเขย่าเธออย่างแรง มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่ลงไปอีก

"แมดดี้ ทำไมเธอใจร้ายขนาดนี้ได้ยังไง? ฉันไม่สนใจว่าเธอจะมีความเกลียดต่อฉันและไม่พอใจฉันมากมายแค่ไหน แต่ลูกของฉันเป็นเพียงเด็กตาดำ ๆ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับแจ็คได้?”

สิ่งนี้ฟังดูคุ้นเคยมาก

มาเดลีนไม่เคยลืมเธอเกือบจะพูดโต้ตอบแบบเดิมกับเมเรดิธเหมือนในครั้งก่อน

แต่ว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น?

เมเรดิธต้องการจะสื่อถึงอะไร?

"แมดดี้ บอกฉันหน่อยว่า เธอซ่อนแจ็คไว้ที่ไหน? บอกฉันมา!"

เมื่อมาเดลีนยังดูสับสน เมเรดิธเห็นดังนั้นจึงกรีดร้องเสียงหลงถามเธออย่างหัวเสียอีกครั้ง

"แจ็ค?" มาเดลีนพยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะหลับไป จากนั้น เธอมองไปรอบ ๆ ตัว ก่อนจะพบว่า เธออยู่ที่บ้านปัจจุบันของเธอ

เธอกำลังพาแจ็คสันกลับไปที่คฤหาสน์ วิทแมน ก่อนหน้านี้ แล้วทำไมเธอมาที่นี่ตอนนี้?

มาเดลีนรู้สึกถึงลมกระโชกเย็นที่คืบคลานขึ้นมาจากด้านล่างของเท้าของเธอ เธอสั่น เธอไม่กล้าที่จะจินตนาการว่าเกิดอะไรขึ้น

"มาเดลีน ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะทำในสิ่งที่เธอเคยพูดออกมาว่าเธอจะทำเช่นนี้" เสียงหนาวเย็นเข้ากระดูกดังขึ้นจากด้านบนศีรษะของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นใบหน้าที่หล่อเหลาที่เเสนเย็นชาของเจเรมี่ก็ปรากฏขึ้นในมิติการมองเห็นของเธอ

คำพูดของเขาให้ความหมายที่ลึกล้ำ และมาเดลีนรู้สึกสับสน ไม่ว่าอย่างไร เสียงร้องอันน่าสะเทือนใจของเมเรดิธดังขึ้นอีกครั้ง

"แมดดี้ ฉันขอร้องคุณละ ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้วตราบใดที่เธอคืนแจ็คของฉันมา! ฉันจะขอให้เจเรมี่ทำดีกับเธอดูแลเธออย่างดีแต่ต่ฉันขอเพียงสิ่งเดียวคืนแจ็คให้ฉันเถอะนะ" เมเรดิธคว้ามาเดลีนและอ้อนวอนอย่างเศร้า ๆ

มาเดลีนมองไปที่เจเรมี่ด้วยความหวาดกลัวและอธิบายตัวเองว่า "ฉันเจอแจ็คตอนที่ฉันอยู่ที่ถนนไซเปรสและเขาดูเหมือนหลงทาง ฉันแค่อยากพาเขากลับบ้าน…”

เธอจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร?

"แมดดี้! เพื่อความสัมพันธ์ของเรา ฉันขอร้องเธอ!" เมเรดิธคุกเข่าทันใด

เจเรมี่รวบเมเรดิธไว้ในอ้อมแขน ดวงตาของเขาทะลุเมเรดิธเหมือนมีดสั้นปักอย่างเยือกเย็น "ฉันจะให้เวลาเธอคิดอีกที ถ้าเธอไม่บอกฉัน ฉันจะส่งเธอกลับไปที่คุกอีกครั้ง”

มาเดลีนรู้สึกว่าร่างกายของเธอเย็นลง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและความกลัวจับใจ

เธอยังไม่สามารถขับไล่และลืมเรื่องที่เกี่ยวพันในวันที่เธอใช้ช่วงเวลานั้นในคุก เธอถูกทำร้ายและทรมานอย่างไร และความเจ็บปวดที่เธอได้รับทางร่างกายและจิตใจ

วันที่มืดมนเหล่านั้นเกือบจะบังคับให้เธอต้องจบชีวิตลง

เธอไม่สามารถตายได้!

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในตอนนี้ เธอก็ไม่ต้องการกลับไปที่ขุมนรกที่ซึ่งไม่สามารถเดินทางต่อไปไหนได้เลยแม้แต่วันเดียว ช่างไร้อนาคต ไร้แสง ในสถานที่แห่งนั้น ไม่! เธอไม่มีทางกลับไปเด็ดขาด