ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว นิยาย บท 10

เฟิ่งเชียนอวี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง อารมณ์ไม่ค่อย นางไม่เชื่อว่า ไอ้ผู้ชายชาติชั่วนั่นจะไม่มาขอร้องตน

อีกสองสามวันข้างหน้า เฟิ่งเชียนอวี่เข้าสู่โหมดสงครามเย็นเพียงฝ่ายเดียว แต่เห็นได้ชัดเจนมาก ว่าคนที่รู้สึกทรมานก็คือนาง เวลาผ่านไปอีกสองวัน ในที่สุดนางก็อดทนไม่ไหวแล้ว

หลายวันมานี้ เฟิ่งเชียนอวี่ทำได้เพียงอยู่ในเรือนของจวนอ๋องทุกวัน ไม่สามารถแม้แต่ออกจากเรือน ชีวิตแบบนี้เรียกได้ว่าทนผ่านไปไม่ได้

ดังนั้น นางจึงเป็นฝ่ายมาหาตงฟางจิ่งอีกครั้ง

“มีธุระอันใดอีก?”

ภายในห้องหนังสือ ตงฟางจิ่งยังคงอ่านหนังสือจิบชาอย่างผ่อนคลาย สุขุมเยือกเย็นเป็นอย่างยิ่ง ในทางกลับกันเป็นเฟิ่งเชียนอวี่ที่ฉุนเฉียวเป็นพิเศษ ราวกับว่าคนที่ถูกพิษเหมันต์คือนาง

เฟิ่งเชียนอวี่จ้องมองเขาอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็กล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ท่านอ๋อง ที่ท่านไม่ยอมเขียนหนังสือหย่า คงจะไม่ใช่เพราะว่าชอบข้าเข้าแล้วหรอกกระมัง”

ตงฟางจิ่งหยุดชะงักทันที ไม่เหลือบมองแม้แต่หางตา กล่าวช้า ๆ “ไม่เจอหน้ากันไม่กี่วัน หนังหน้าของพระชายาหนาขึ้นมากกว่าเดิมนะ” น้ำเสียงที่เรียบเฉยแฝงไปด้วยความเยาะหยัน

ถ้าอย่างนั้นนายก็เขียนสิ!

เฟิ่งเชียนอวี่ตะโกนด่าในใจ นางจ้องเขาด้วยสีหน้ามืดมน

“ไม่หย่าก็ได้ แต่ยังไงก็ยังคงคำเดิม ใบสั่งยาของข้ามีมูลค่า จะให้เปล่า ๆไม่ได้”

“ใบสั่งยาทั้งหมดห้าแผ่น แผ่นแรกถือว่าเป็นการทดลอง ให้ท่านโดยไม่คิดเงิน ที่เหลืออีกสี่แผ่น แลกกับข้อเรียกร้องสี่ข้อ แต่เมื่อข้าเอ่ยปากขอ ท่านอ๋องจะต้องรับปาก”

สายตาของตงฟางจิ่งถึงได้หยุดมองที่นาง เผยอริมฝีปากบาง “ได้”

เมื่อเฟิ่งเชียนอวี่เห็นเขาตอบตกลง เพลิงโทสะภายในใจถึงได้ลดลงไปอีกนิด หยิบกระดาษสี่แผ่นออกมาจากด้านในแขนเสื้อพร้อมโยนไปให้อย่างอารมณ์ไม่ดี

ตงฟางจิ่งหยิบขึ้นมา อ่านทุกแผ่นอย่างละเอียดมาก

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ ถึงแม้ว่าใบสั่งแต่ละแผ่นจะแตกต่างกัน แต่สมุนไพรทั้งหมด ส่วนมากพบเห็นได้ทั่วไป ต่อให้มีสมุนไพรที่หายากอยู่ไม่กี่อย่าง ขอเพียงแค่ยอมจ่ายเงิน ก็สามารถหาซื้อได้

“ใช้การอย่างไร?” เขาหันไปมองเฟิ่งเชียนอวี่

เฟิ่งเชียนอวี่เบะปาก “ข้าเขียนหมายเลขลงบนใบสั่งยาแล้ว ก็ดำเนินการตามหมายเลข แช่อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง แช่หมดก็พอแล้ว”

นางพูดจบก็ตบโต๊ะ “ข้อเรียกร้องข้อแรกของข้า ต่อไปห้ามควบคุมการออกจากจวนของข้า”

ตงฟางจิ่งเลิกคิ้ว “ได้”

เฟิ่งเชียนอวี่บรรลุเป้าหมายของตนแล้วก็ออกไป

ทันทีที่นางกลับไปถึงเรือนชิงหลาน ก็สั่งให้หลิวซูกับอิ้งเสวี่ยสองคนทำงาน

“ไปหาเสื้อผ้าผู้ชายมาสักสองสามชุด อีกเดี๋ยวพวกเจ้าสองจนออกไปนอกจวนเดินเที่ยวตลาดด้วยกันกับข้า”

หลิวซูกับอิ้งเสวี่ยประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง

“พระชายา แต่ทางด้านท่านอ๋อง...”

นางโบกมือ “ทางด้านตงฟางจิ่งไม่ใช่ปัญหา อย่างไรเสียตอนนี้ข้าสามารถออกจากจวนได้อย่างอิสระแล้ว”

เฟิ่งเชียนอวี่เลือกชุดคลุมสีขาวมาชุดหนึ่ง หลิวซูช่วยแต่งตัวให้นาง มือทั้งสองข้างของอิ้งเสวี่ยทำผมทำมวยผู้ชายให้นางอย่างชำนาญ กวานหยกอันหนึ่ง พัดพับอันหนึ่ง คุณชายตระกูลสูงศักดิ์ที่เพิ่งถือกำเนิดขึ้นมาสด ๆ ร้อน ๆ

นางยืนอยู่ด้านหน้ากระจกสัมฤทธิ์ พยักหน้าอย่างพึงพอใจ

ถึงแม้ว่าหลิวซูกับอิ้งเสวี่ยจะไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดพระชายาของตนออกนอกจวนไปเที่ยวตลาด จะต้องแต่งตัวเป็นผู้ชาย แต่พวกนางทำได้แค่ปฏิบัติตามคำสั่งเท่านั้น

ในไม่ช้า สาวใช้ทั้งสองคนก็แปลงโฉมเป็นเด็กรับใช้เช่นกัน

ทันทีที่ทั้งสามคนกำลังจะออกจากเรือน ชุ่ยเตี๋ยก็เดินเข้ามาจากด้านนอกสวน เมื่อเห็นการแต่งกายของเฟิ่งเชียนอวี่ก็ตกตะลึงทันที “พระชายา นี่ท่านทำอะไร?”

เฟิ่งเชียนอวี่เหลือบมองนางแวบหนึ่ง กล่าวเสียงเรียบเฉย “ไม่ใช่ธุระกงการของเจ้า ไปทำงานของเจ้าเถอะ”

ชุ่ยเตี๋ยไฉนเลยจะเชื่อฟัง นางรีบหลุบตาลงกล่าว “พระชายา ท่านกำลังจะออกจากจวนหรือ พาชุ่ยเตี๋ยไปด้วยเถอะเจ้าค่ะ”

นางถูกจัดให้มาปรนนิบัติอยู่ข้างกายของเฟิ่งเชียนอวี่ จุดประสงค์เพื่ออะไร ชุ่ยเตี๋ยรู้อยู่แก่ใจยิ่ง

วันนี้คุณหนูสามแต่งกายเป็นผู้ชายออกจากเรือน แล้วก็ไม่รู้ว่าจะไปทำอะไร นางจำเป็นต้องตามไปด้วยถึงจะถูก

เฟิ่งเชียนอวี่ขมวดคิ้ว “ไม่จำเป็น”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน