ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว นิยาย บท 7

ทันทีที่ร่างกายของตงฟางจิ่งโงนเงน ก็ล้มลงบนที่นอน

ความหนาวเย็นกลุ่มหนึ่งแผ่ซ่านออกมา นางหนาวจนตัวสั่นระริก

เฟิ่งเชียนอวี่แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่แท้ก็พิษเหมันต์กำเริบ มิน่าล่ะถึงได้มีท่าทางเหมือนจะตายแบบนั้น ทำให้นางคิดไปเองว่าเจอผี

เสื้อชั้นในของตงฟางจิ่งได้เปียกชุ่มไปหมด จนแนบเนื้อ จากสายตาของเฟิ่งเชียนอวี่มองไป จึงสามารถมองเห็นเค้าโครงแผ่นหลังที่แข็งแกร่งและเรียบเนียนได้

นางตาสว่างทันที กระแอมเบา ๆ พยุงเขาขึ้นมาด้วยท่าทางที่ไม่รู้ไม่ชี้ ฉวยโอกาสใช้มือลูบขึ้นลงแอบแต๊ะอั๋งเขา

ตงฟางจิ่งไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าร่างกายไม่มีความรู้สึก ใบหน้าอันหล่อเหลาแข็งทื่อ กัดฟัน กล่าวอย่างลำบาก

“เจ้า บังอาจ”

เฟิ่งเชียนอวี่กลอกตาใส่ ไม่ใส่ใจ ตงฟางจิ่งตอนที่พิษกำเริบก็เป็นเหมือนกับเสือกระดาษ นางจะกลัวทำไม

“หื่นกระหายอะไร ท่านพิษเหมันต์กำเริบ พูดจาให้น้อยที่สุด ไม่กลัวเหนื่อยตายหรือไร”

หลังจากที่นางสัมผัสจนพอใจแล้ว ทันทีที่พลิกข้อมือ ยาเม็ดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ เฟิ่งเชียนอวี่ยัดเข้าไปในปากของเขาทันที ในเวลาเดียวกันก็สงสัย

“พิษเหมันต์ของท่านเพิ่งจะกำเริบเมื่อวาน เหตุใดวันนี้ถึงกำเริบอีกแล้วละ?” แบบนี้มันจะบ่อยเกินไปแล้ว

ตงฟางจิ่งหลับตาไม่สนใจนาง แต่ในใจกลับรู้สึกหนักอึ้ง เวลาที่พิษกำเริบยิ่งสั้นลงเรื่อย ๆ หมายความว่าพิษเหมันต์ภายในร่างกายใกล้จะระงับเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

สำหรับเขาแล้ว ไม่ใช่ข่าวดีอย่างแน่นอน

ถูกเขามองข้าม เฟิ่งเชียนอวี่ก็ไม่สนใจเช่นกัน กำลังลูบกล้ามเนื้อที่ยังคงเย็นเฉียบและแข็งปังของเขา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ดูท่าฤทธิ์ของยาตัวนี้มีจำกัด

ถ้าไม่อยากให้พิษกำเริบอีก ยังไงก็ต้องแก้ปัญหาที่ต้นตอของพิษชนิดนี้ถึงจะได้

เฟิ่งเชียนอวี่กำลังครุ่นคิด อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ กล่าวพึมพำ “ท่านห้ามตายเป็นอันขาด”

ตงฟางจิ่งได้ยิน สีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย นับว่าผู้หญิงคนนี้ยังพอมีคุณธรรมอยู่บ้าง ผลปรากฏว่าครู่ต่อมา คำพูดของเฟิ่งเชียนอวี่ทำให้สีหน้าของเขาเย็นชากลับไปเป็นภูเขาน้ำแข็งอีกครั้ง

“อย่างน้อยก็อย่าเพิ่งตายตอนนี้...” นางยังมีเรื่องอีกมากมายที่ยังไม่ชัดเจน

สีหน้าของตงฟางจิ่งดูแย่มาก เต็มไปด้วยความอึมครึม ถ้าหากไม่ใช่ว่าเป็นเพราะตอนนี้ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ เขาคงจะต้องสั่งสอนผู้หญิงคนนี้ให้ดี ๆเสียหน่อย

......

เช้าวันรุ่งขึ้น เฟิ่งเชียนอวี่ตื่นแต่เช้าตรู่ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ก็เรียกสาวใช้ที่ชื่อหลิวซูที่อยู่ด้านข้างมาหา

เฟิ่งเชียนอวี่แต่งเข้ามา ทางจวนอ๋องได้จัดเตรียมสาวใช้ที่ชื่อหลิวซูกับอิ้งเยว่จำนวนสองคนเอาไว้คอยรับใช้นางในเรือนชิงหลาน สาวใช้ขั้นสองจำนวนสี่คน สาวใช้ขั้นสามจำนวนสิบสองคน ยังมีสาวใช้สูงวัยที่ทำงานหยาบและสาวใช้ที่ร่างกายบึกบึนอีกหลายคน

“พระชายา” หลิวซูคำนับอย่างนอบน้อม

เฟิ่งเชียนอวี่กล่าวถาม “ที่นี่มีหนังสืออะไรที่น่าอ่านบ้างหรือไม่ ข้าไม่มีอะไรทำ อยากจะหาอะไรฆ่าเวลาเสียหน่อย”

“มีเจ้าค่ะ บ่าวจะไปนำมาให้ท่าน”

ในไม่ช้า หลิวซูก็ยกลังไม้ที่ประณีตลังหนึ่งเดินเข้ามา

ทันทีที่นางเปิดดู มุมปากก็กระตุก

ด้านในนี้ทั้งหมดเป็นหนังสือจริง ๆ แถมยังมีไม่น้อยอีกด้วย แต่เมื่อลองพลิกดู ทั้งหมดเป็นคัมภีร์กตัญญูคุณธรรมของสตรี ข้อห้ามของสตรี คำสั่งสอนของสตรี คัมภีร์กตัญญู แม้แต่คัมภีร์พระไตรปิฎกก็ยังมีอยู่หลายเล่ม

ลึกลงไปด้านล่างอีก ก็คือบทละครพื้นบ้าน ชีวประวัติ นิยายจำพวกเวอร์ชันโบราณบางส่วน ตอนที่ไม่มีอะไรทำก็สามารถเอามาอ่านได้

แต่ตอนนี้ของที่นางอยากได้ ไม่ใช่ของพวกนี้

เฟิ่งเชียนอวี่หันไปมองหลิวซู “ยังมีอย่างอื่นอีกหรือไม่ อย่างเช่น หนังสือประวัติศาสตร์ จือจื้อทงเจี้ยน กฎหมายจำพวกนี้?”

หลิวซูตกตะลึง ไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่ง “พระชายา ท่านอยากจะอ่านหนังสือพวกนี้หรือเจ้าคะ? มีแต่ผู้ชายถึงจะอ่านหนังสือพวกนี้นะเจ้าคะ”

พระชายาเป็นผู้หญิง ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องสอบเพื่อเข้ารับราชการเหมือนผู้ชาย จะอ่านหนังสือพวกนี้ไปทำไมกัน?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน