ชายาแพทย์เสด็จ : ท่านอ๋องควรดื่มยาแล้ว นิยาย บท 6

“เจ้าหลอกข้า?”

สีหน้าของเฟิ่งเชียนอวี่ไม่อาจคาดเดาได้ หน้าเขียวหน้าแดง เมื่อนึกถึงท่าทางดัดจริต หลอกลวงของตนเองที่แสดงต่อหน้าเขา อันที่จริงถูกเขาเห็นตั้งแต่แรกแล้ว เพลิงโทสะเพราะถูกทำให้กลายเป็นตัวตลกก็พลุ่งพล่านขึ้นในหัวใจ

“ว่าอะไรนะ?” ตงฟางจิ่งขมวดคิ้ว

นางกัดฟันกรอด “ท่านรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าข้าเป็นใคร”

เฮอะ ที่แท้ก็คือเรื่องนี้

ตงฟางจิ่งเลิกคิ้ว ท่าทางไม่ใส่ใจ “แปลกใจมากงั้นหรือ? อย่างไรก็ตาม เจ้าโง่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะโง่เหมือนกับเจ้า”

เฟิ่งเชียนอวี่ “...”

น่ารังเกียจ หลอกนางแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะยังด่านางอีก?

เฟิ่งเชียนอวี่โมโหจนหัวร้อนทันที หรี่ตากัดฟัน พูดจาข่มขู่ทันที “ท่านอ๋อง ข้าขอเตือนท่านเอาไว้จะพูดจาหรือทำอะไรก็ควรจะให้มันพอประมาณ อย่าลืมเสียละ ว่าท่านมีความลับที่เป็นจุดอ่อนอยู่ในมือของข้า”

คนทั้งโลกต่างรู้ว่าท่านอ๋องหกเป็นคนขี้โรคที่ไร้ซึ่งหนทางรักษา แต่นางรู้อยู่เต็มอกว่า เจ้าหมอนี่เพียงแค่โดนพิษเหมันต์เท่านั้น แล้วฝีมือก็ยังไม่ธรรมดาอีกด้วย

เห็นได้ชัดว่าตงฟางจิ่งผู้นี้เก็บซ่อนความลับนี้เอาไว้มานานหลายปี ความลับที่ไม่สามารถเปิดนี้ได้ถูกนางรู้เข้าแล้ว นางสามารถใช้ประโยชน์จากข้อนี้เพื่อแสวงหาผลประโยชน์ให้ตนเองได้

ความคิดที่อวดดีของเฟิ่งเชียนอวี่ที่เพิ่งโผล่ออกมา ก็ถูกความเย็นเยือกที่พลุ่งพล่านออกมาบีบให้ถอยกลับไปเสียแล้ว

ทันทีที่นางเหลือบตาก็มองเข้าไปในส่วนลึกของดวงตาตงฟางจิ่ง ราวกับว่าในส่วนลึกของดวงตาแฝงไปด้วยความเย็นยะเยือกที่ไร้ขอบเขต ราวกับมองเพียงแวบเดียวก็สามารถทำให้คนแข็งตายได้

ตงฟางจิ่งเต็มไปด้วยท่าทีดุร้าย น้ำเสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนมาก แต่กลับทำให้มือทั้งข้างของเฟิ่งเชียนอวี่สั่นระริกอย่างอดไม่ได้

“เมื่อครู่ชายารักกล่าวว่าอะไร? ข้าได้ยินไม่ชัดเจน น่าจะลองพูดดูอีกสักครั้ง?”

การเรียกที่สนิทสนมนี้ เมื่อเข้าหูของเฟิ่งเชียนอวี่ ราวกับกลายเป็นยันต์เร่งให้ตาย ทำให้นางตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง เหมือนกับว่าเพียงแค่นางกล้าพูดแม้แต่อีกคำเดียว อีกฝ่ายก็จะหักคอนางทันที

เฟิ่งเชียนอวี่กลัวหัวหดเหมือนเต่าทันที ฉีกยิ้มอย่างลำบาก

“ไม่มีอะไร ท่านอ๋องอาจจะหูฟาดไป คือว่า ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ท่านอ๋อง สุขภาพของท่านอ่อนแอ ยืนนานไม่สะดวก พวกเรารีบกลับกันเถอะ”

ริมฝีปากบางตงฟางจิ่งแสยะยิ้มเล็กน้อย “ที่ชายารักกล่าวมาก็มีเหตุผล”

ทันทีที่พูดจบ เฟิ่งเชียนอวี่ก็รู้สึกหน้ามืดทันที ทันใดนั้น ก็รู้สึกว่าไหล่ทั้งสองข้างหนักขึ้นทันที กดจนนางเกือบจะก้นจ้ำเบ้า ในขณะที่หายใจ ก็ได้กลิ่นหอมเย็นสบายทันที

จากนั้นบนหัวมีเสียงของผู้ชายชาติชั่วบางคนดังลอยมา

“สุขภาพของข้าอ่อนแอ ตอนนี้รู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย คงทำได้เพียงรบกวนชายารักช่วยประคองข้าออกจากวังแล้วละ”

เฟิ่งเชียนอวี่ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที เป็นเพราะถูกยั่วโมโห

เจ้าหมอนี่จงใจทรมานนางชัด ๆ

นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อดกลั้นเอาไว้

“ได้ ท่านอ๋อง”

ตงฟางจิ่งเหลือบมองนางแวบหนึ่ง กล่าวเสียงเรียบ “ความตื่นตัวไม่เลว หวังว่าชายารักจะสามารถมีความตื่นตัวที่ดีแบบนี้ต่อไป ไม่อย่างนั้น จะอันตรายเอามาก ๆ”

เฟิ่งเชียนอวี่ “...”

นางประคองตงฟางจิ่งออกจากวังหลวงอย่างยากลำบาก หลังจากที่ขึ้นรถม้าที่อยู่ด้านนอกประตูวังหลวงแล้ว ก็เกือบจะเหนื่อยจนเป็นลม

เมื่อชาติก่อนเจ้าหมอนี่จะต้องเกิดปีหมูแน่ ๆ นางรู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว เมื่อวานนี้นางไม่น่าช่วยชีวิตเขาเอาไว้เลย ให้เขาพิษเหมันต์กำเริบตายไปเสียก็ดี

เฟิ่งเชียนอวี่ด่าทอในใจ รู้สึกคับแค้นต่าง ๆ นานา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน