ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 7

เมื่อซูจิ่นเอ๋อกลับมา น้ำตาบนใบหน้าของนางก็เริ่มแห้ง มุมปากยังขดเม้มอย่างไม่ชอบใจอยู่

เมื่อเดินผ่านกู้หว่านเยว่ นางจงใจแค่นเสียงตะคอก ก่นด่าไปหลายคำ

“ดาวไม้กวาด[footnoteRef:1] บ่างช่างยุ สุนัขจิ้งจอก!” [1: หรือดาวหาง คติชนจีนบอกว่าดาวหางจะกวาดล้างผู้คน หากพบเห็น จะเกิดสงครามหรือภัยธรรมชาติ ส่วนความหมายของสมัยใหม่คือ เป็นคำสาปแช่งบุคคลที่จะนำภัยพิบัติหรือโชคร้ายมาสู่ตน มักใช้กับผู้หญิงเป็นหลัก]

สุนัขจิ้งจอกนางยอมรับ แต่อีกสองคำนั้นนางไม่ยอมรับ

กู้หว่านเยว่เหลือบมองหญิงสาว ได้กลิ่นซาลาเปาเนื้อบนตัวของนางโชยมา พลันพูดเสียงดังว่า “ซูจิ่นเอ๋อ เหตุใดปากเจ้าจึงมันเยิ้มเช่นนั้น? เศษเนื้อเองก็ติดอยู่ที่ปาก เจ้าแอบไปกินซาลาเปาเนื้อลับหลังพวกเราหรือ?”

“ไม่ ไม่ใช่เสียหน่อย!”

ซูจินเอ๋อรู้สึกผิด รีบเช็ดมุมปากทันที สายตามองไปที่ซูจิ่งสิงและคนอื่นๆ โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะได้ยินกู่หว่านเยว่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“เจ้าหลอกข้า?”

ใบหน้าของซูจิ่นเอ๋อเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ นางกัดฟันแล้วพูดว่า

“เจ้าบ่างช่างยุ รอก่อนเถอะ เจ้าจะได้มีความสุขเช่นนี้อีกไม่กี่วันแล้ว!”

พี่หญิงซือซือรับปากกับนางแล้วว่าจะช่วยเกลี้ยกล่อมท่านย่ากับพี่ใหญ่ของนางให้คืนดีกัน ถึงตอนนั้น พวกเขาก็จะยังเป็นครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียวกันเหมือนเดิม

ให้พี่หญิงซือซือเป็นพี่สะใภ้นางแทน

ดาวไม้กวาดนี้ ที่ใดสงบสุขไหนเลยจะอยู่ได้?

นางกำลังจะพูดบางอย่างสมทบขึ้นมา แต่เมื่อเห็นสายตาตักเตือนของพี่ใหญ่ นางก็ตัวสั่น รีบซ่อนตัวอยู่ข้างหลังนางหยาง

“หากครั้งต่อไปนางทำเช่นนี้อีก เจ้าสั่งสอนนางไปก็เป็นพอ”

ซูจิ่งสิงหน้าบึ้ง ซูจินเอ๋อคนนี้ถูกตามใจจนเสียคนแล้ว

กู้หว่านเยว่ยิ้มและพูดว่า “สามีวางใจเถอะเจ้าค่ะ ข้าย่อมไม่มีทางกล้ำกลืนฝืนทน ถ้านางทำให้ข้ารำคาญจริงๆ ถึงตอนนี้ข้าจะสั่งสอนนางเอง หวังเพียงท่านจะไม่ปวดใจก็พอ”

“อืม” ปลายหูของซูจิ่งสิงแดงเล็กน้อย เสียงของนางฟังดูแล้ว... ก็คล้ายกับสุนัขจิ้งจอกอยู่บ้างจริงๆ

“เจ้าเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ของนาง สั่งสอนนางก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว”

“มานี่หน่อย ข้าจะใส่ยาที่แผลให้ท่าน”

“อืม……”

นับตั้งแต่ที่ซูจิ่งสิงเปิดปากพูดปกป้องกู้หว่านเยว่ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ใกล้ชิดกันขึ้นมาไม่น้อย

ตั้งแต่การยึดบ้านไปจนถึงตัดสัมพันธ์ ตลอดทางนี้เขาทรมานไม่น้อย แต่เขาไม่ใช่คนที่ล้มแล้วลุกไม่ขึ้น ชีวิตหลังจากนี้จะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากใส่ยาที่บาดแผลแล้ว คนจากศาลาว่าการก็ทานมื้อเย็นเสร็จพอดี

“ลุกขึ้น ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เดินทางต่อแล้ว!”

การถูกเนรเทศหาใช่การเที่ยวเขาชมสมุทร เหล่านักการเองก็มีภารกิจ ต้องส่งนักโทษไปยังสถานที่เนรเทศให้ตรงเวลา ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย

ดังนั้น ต้องใช้เวลาในช่วงที่ยังไม่มืด เร่งรุดรีบออกเดินทางต่อ

หลังจากเดินเท้าตลอดทั้งบ่าย ใต้ฝ่าเท้าของทุกคนก็ปรากฏแผลพุพองขนาดใหญ่ ย่างก้าวหนึ่งครั้งเจ็บปวดราวเข็มทิ่มตำ แข้งขาคล้ายถูกแท่งตะกั่วถ่วงเอาไว้ เคลื่อนกายยากลำบาก

ทว่ากลับไม่มีใครกล้าบ่น ด้วยรู้ซึ้งถึงการทำงานของเหล่านักการ

นี่เพียงแค่วันแรกเท่านั้น

วันแห่งความทุกข์ทรมาน ยังรออยู่ข้างหน้า

เดินทางไกล นอนกลางดิน กินข้าวไม่อิ่มท้อง

เทียบกับกลุ่มผู้ถูกเนรเทศที่ทุกข์ตรม กู้หว่านเยว่กลับไม่เหนื่อยเท่าใดนัก ตลอดทางคล้ายมาเดินเที่ยวเขาชมสมุทร ในกายนางมีพื้นที่มิติ สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเดินเลย

“เจ้าดาวไม้กวาดนี่เกิดอะไรขึ้น? พวกเราใกล้จะหมดแรงกันอยู่แล้ว เหตุใดนางยังเดินพลิ้วลมได้อยู่อีก?”

นางหลิวเพิ่งหายใจเข้าได้หนึ่งเฮือก ก็เหลือบไปเห็นท่าทางผ่อนคลายของกู้หว่านเยว่ มองอย่างไรก็ไม่ชอบใจ

หลี่ซือซืออดทนต่อความเจ็บปวดแล้วหัวเราะเสียงเย็น “ดาวไม้กวาด แน่นอนว่าย่อมไม่เหมือนกับคนปกติ”

กู้หว่านเยว่ไม่เก็บคำพูดของพวกนางมาใส่ใจ นางกำลังคิดวิธีสร้างสัมพันธ์อันดีกับเหล่านักการของศาลาว่าการอยู่

จากการสังเกต หัวหน้าที่ชื่อซุนอู่เป็นคนดีไม่น้อย หากได้รับการดูแลจากเขา การเดินทางในเส้นทางเนรเทศนี้จะง่ายขึ้นมาก

ทันใดนั้น ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากด้านหน้าขบวน

“อ๊ะ... มีแมงป่องพิษ!”

“อะไรนะ? แมงป่องพิษ… แมงป่องพิษอยู่ไหน? อย่ากัดข้านะ อ๊าก!”

ถูกแมงป่องพิษกัดคร่าชีวิตได้ ดังนั้นทุกคนจึงหวาดกลัว ลนลานถอยหนี ทว่าท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว สิ่งรอบกายมองอย่างไรก็ไม่ชัดเจน

สถานการณ์วุ่นวายยิ่งขึ้น

ทันใดนั้น นักการคนหนึ่งก็ตะโกนว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน