ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 8

“นั่นน่ะสิ หัวหน้าใกล้จะหมดลมแล้ว นางยังพิรี้พิไรอยู่อีก”

“รู้วิชาแพทย์อันใดกัน? ข้าว่านางเสแสร้งเสียมากกว่า” ชายคางแหลมคนหนึ่งกะพริบตาเล็กน้อย หยิบแส้ออกมา ตั้งใจฟาดไปที่กู้หว่านเยว่

ทว่าจางเอ้อคว้าแส้ไว้ได้อย่างรวดเร็ว

“เหล่าหลี ให้นางดูก่อนเถิด”

เขารู้สึกว่ากู้หว่านเยว่ทำได้

“นางยังเยาว์ถึงเพียงนี้ ทั้งยังเป็นอิสตรี จะรู้วิชาแพทย์ได้อย่างไร?” เหล่าหลี่ยังคงไม่ปล่อยมือ

กู้หว่านเยว่เลือกเซรุ่มที่ต้องการมาจากหอแห่งโอสถแล้ว เมื่อได้ยินคำเมื่อครู่ จึงมองไปหาและแดกดันว่า

“เจ้ารีบห้ามข้าเช่นนี้ หรือว่าไม่อยากให้ข้ารักษาหัวหน้าของพวกเจ้าให้หายหรือ?”

“เจ้า เจ้าเหลวไหล ข้าเปล่าเสียหน่อย!”

เหล่าหลี่ที่ถูกคำพูดแทงก็โกรธมาก

เขาอายุมากกว่าซุนอู่ มีคุณสมบัติสูงกว่าซุนอู่ การคุ้มกันครั้งนี้ควรเป็นเขาที่เป็นหัวหน้า แต่เบื้องบนกลับมอบหมายงานนี้ไปให้ซุนอู่แทน...

กู้หว่านเยว่มองเขาอย่างหยอกล้อ ไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับเขา ก่อนจะหยิบเข็มฉีดยาที่บรรจุเซรุ่มออกมาจากกระเป๋าสะพายหลัง

แล้วปักลงไปที่แขนของซุนอู่โดยไม่ลังเล

การฉีดเข้ากล้ามเนื้อ เป็นวิธีล้างพิษที่มีประสิทธิภาพที่สุด

จางเอ้อไม่เคยเห็นสิ่งนี้มาก่อน มองดูเข็มฉีดยาอย่างสงสัย “นี่คือสิ่งใด? ใช้เจ้าสิ่งนี้แทงหัวหน้าก็สามารถล้างพิษได้แล้วหรือ?”

กู้หว่านเยว่ไม่พูดอะไร เพ่งสมาธิไปที่การสังเกตอาการของซุนอู่

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที การฉีดเซรั่มล้างพิษก็เสร็จสิ้น

กู้หว่านเยว่โยนเข็มฉีดยาลงในกระเป๋าสะพายหลังแล้วพูดยืนยันว่า “อีกครึ่งชั่วยามเขาก็จะตื่นแล้ว”

ส่วนเข็มฉีดยาเข็มนั้น นางไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่ม อย่างไรเสีย พวกเขาก็ไม่เคยเห็นมันมาก่อน ไม่รู้ว่ามันคือสิ่งใด เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องอธิบาย

ขอเพียงแค่แก้พิษได้ก็เป็นพอ

พอดีกับที่ซุนอู่พึมพำออกมา เหล่านักการพุ่งมาล้อมตัวเขาไว้อย่างรวดเร็ว และกว่าที่เขาจะตื่นก็ใช้เวลาอีกพอควร ทั้งหลายจึงพักอยู่กับที่ รอให้ซุนอู่ตื่นแล้วค่อยออกเดินทางต่อ

กู้หว่านเยว่เดินกลับไปหาซูจิ่งสิง

ทุกคนในตระกูลซูมองนางอย่างสงสัย ทว่าเพราะตัดสัมพันธ์แล้วจะไม่สะดวกใจจะเอ่ยถาม

ซูจิ่นเอ๋ออดไม่ได้ จึงพูดขึ้นมาก่อนว่า “ดาวไม้กวาด เจ้ารู้วิชาแพทย์จริงๆ หรือ? ทำไมข้าไม่รู้ว่าก่อนเลยเล่า?”

กู้หว่านเยว่พูดอย่างใจเย็น “สมองเจ้าไม่ดี ย่อมไม่รู้อยู่แล้ว”

“เจ้า!” ซูจิ่นเอ๋อพองแก้มด้วยความโกรธ แต่พอนึกถึงสิ่งที่ต้องการจากคำตอบก็กลืนความโกรธลงท้อง และถามว่า “ในเมื่อเจ้ารู้วิชาแพทย์ เช่นนั้นก็สามารถรักษาบาดแผลให้พี่ใหญ่ได้ใช่หรือไม่?”

นางยังคงกังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของพี่ใหญ่

หากกู้หว่านเยว่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของพี่ชายนางได้จริงๆ เช่นนั้นจากนี้นางก็จะลับฝีปากกับนางให้น้อยลงหน่อย

หลี่ซือซือที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮูหยินผู้เฒ่าจงใจพูดขึ้นมาว่า “ไม่เคยได้ยินว่าตระกูลโหว[footnoteRef:1]สกุลใดส่งบุตรีไปร่ำเรียนวิชาแพทย์ คงไม่ใช่ว่าอ่านหนังสือการแพทย์ไปไม่กี่เล่มแล้วลำพองตน บอกว่ารู้วิธีการรักษากระมัง?” [1: ตำแหน่งขุนนางลำดับที่สอง]

ทุกคนในตระกูลซูเดิมทีกำลังดูเรื่องตลก แต่เมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนั้น ก็พลันนั่งไม่ติดที่

“กู่หว่านเยว่ เจ้าก็ช่างสร้างเรื่องเก่งเหลือเกินแล้ว หากนักการคนนั้นเป็นอะไรไป เช่นนั้นไม่ใช่ว่าพวกเราต้องพลอยโดนหางเลขไปกับเจ้าหรือ?”

ซูหัวหลินรีบพูดว่า “ตัดสัมพันธ์กันไปแล้ว บ้านสามของพวกเจ้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเราอีก หากจะโชคร้ายพวกเจ้าก็ไปโชคร้ายกันเองเสีย”

เฉียนซื่อยังกล่าวอีกว่า “ใช้แล้ว อย่ามาลากพวกเราลงน้ำไปด้วย!”

เดิมทีบรรดาฮูหยินผู้เฒ่าที่นั่งใกล้กู้หว่านเยว่อยู่หน่อยก็รีบหลบหลีก ทำท่าราวกับว่าซ่อนตัวจากเทพโรคระบาด ขยับห่างจากนางด้วยความรังเกียจ กลัวว่าจะพลอยเดือดร้อนไปด้วย

ซูจิ่นเอ๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เข้าร่วมดุด่ากู้หว่านเยว่กับพวกเขา นางยอมเชื่อว่ากู่หว่านเยว่รู้วิชาแพทย์ หวังว่าพี่ใหญ่ของนางจะมีวิธีช่วย

กู้หว่านเยว่ไม่มีเวลาสนใจพวกเขา

ถือเวลาที่ยังว่างนี้ ก้มหัวลงเก็บหญ้าสมุนไพรสองข้างทาง

หยางซื่อและซูจื่อชิงไม่มีอะไรทำ ดังนั้นจึงมาช่วยนางเก็บอีกแรง

ครึ่งชั่วยามต่อมา จางเอ้อก็เดินเข้ามา

ค่ำคืนมืดมิด ใบหน้าของอีกฝ่ายมองอย่างไรก็เลือนราง

คนตระกูลซูคิดไปก่อนแล้วว่าจางเอ้อมาเพื่อกล่าวโทษ หลิวซื่อพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ว่า “บางคนนะ รีบเข้าไปเอาใจเหล่านักการพวกนั้นจนตัวสั่น ใครจะรู้ว่าพาตัวเองเข้าคุกไปเสียแล้ว ข้าจะรอดูว่านางจะได้รับโชคร้ายอย่างไรไป”

“พี่สะใภ้ใหญ่…” ซูจื่อชิงจับมือกู่หว่านเยว่โดยไม่รู้ตัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน