ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1325

ซู่เป่าตื่นเต้นมาก และรู้สึกชอบสิ่งที่เรียกว่าจิตเทพนี้มาก

เธอไม่รู้เลยว่าสมองที่มีความทรงจำอันดีเลิศของตัวเองสามารถเล่นวนเรื่องที่เคยเกิดขึ้นซ้ำๆ ได้ สมองที่มี “ภาพจำ” ตอนนี้ได้หลุดจากพันธนาการโดยไม่ตั้งใจ และก้าวเข้าสู่ดินแดนใหม่

เธอคิดว่าถ้าพลังจิตของเธอแข็งแกร่งพอ เธอจะสามารถควบคุมผู้อื่นผ่านอากาศได้เหมือนในหนังเรื่องเดอะลอร์ดออฟเดอะริงส์ไหมนะ

เพราะเธอจะควบคุมชายชุดดำให้ฆ่าตัวตาย

แต่ถึงแม้ว่าจะควบคุมชายชุดดำฆ่าตัวตายไม่ได้ แต่เธอสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้จากทุกทิศทางในระหว่างการต่อสู้เพื่อแอบวางแผนและคอยระวัง

ก็เหมือนกับหลังจากที่เธอเอาชนะพลังหยินอันเข้มข้น พลังหยินที่ซ่อนอยู่ในร่างของลู่เหรินเจี่ย ถ้าตอนนั้นเธอมีพลังจิต “เห็น” สิ่งต่างๆ ได้ เธอจะต้องรู้ตั้งนานแล้ว

“งั้นหนูออกไปจับอสุรกายมาให้คุณอีกดีกว่า” ซู่เป่าพูด “ดูเหมือนคุณจะยังไม่อิ่ม”

พระแม่ธรณีเบื้อนหน้าหนี

จริงๆ แล้วซู่เป่าไม่รู้ความคิดของพระแม่ธรณี รู้เพียงว่าถ้าหิวก็ต้องรองท้อง ไม่ว่าอย่างไรก็ตามจะไม่กินอะไรเลยไม่ได้

แต่ถ้าเธอรู้ว่าพระแม่ธรณีมองทุกสรรพสิ่งเป็น “ลูก” ของตัวเอง ถึงฆ่าให้ตายซู่เป่าก็ไม่กล้าเอาปลาให้นางกิน

ซู่เป่าถามพระแม่ธรณีเพื่อความแน่ใจว่า “ชายชุดดำคนนั้นไม่มาจริงๆ ใช่ไหมคะ”

พระแม่ธรณีขานตอบ “ไม่”

ซู่เป่าพลันถามว่า “ของคุณก็ถือว่าเป็นพลังจิตไหมคะ”

พระแม่ธรณีส่ายหน้า “ไม่นับ ข้าเป็นพระแม่ของแผ่นดิน มีความรู้สึกไวต่อพลังของเขาอย่างมาก ฉะนั้นข้าจึงรับรู้ถึงเขาได้”

ซู่เป่าพยักหน้าแล้วเดินออกไป

อสูรน้อยรีบวิ่งตามออกไป แต่ตอนที่มันเดินผ่านพระแม่ธรณีและเห็นสายตาเย็นชาของนาง มันก็ตกใจจนลื่นล้มลงกับพื้น เสียงดังปัง กรงเล็บทั้งสี่ขุดพื้นด้วยความตื่นตระหนก และรีบคลานออกไปอย่างรวดเร็ว

ภายในถ้ำเงียบสงบลง

พระแม่ธรณีนั่งมองปากถ้ำเงียบๆ

วันนี้เป็นวันที่นางพูดมากที่สุดในรอบหลายพันปี นางอยู่ที่นี่เพียงลำพังมาโดยตลอด และไม่มีผู้ใดพบเห็น

ทั่วทั้งภูเขาหลีล้วนถูกแปรเปลี่ยนจากร่างของนาง บัดนี้นางเหลือเพียงเสี้ยววิญญาณเท่านั้น

ไม่คาดคิดเลยว่าจะถูกสาวน้อยคนนี้นำไปทำเป็นอาหารเพื่อรองท้อง

พระแม่ธรณีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะพลางมองเชือกที่พันผูกอยู่รอบกาย แต่แค่ขยับเพียงเล็กน้อยเชือกก็คลายออกทันที

นางถึงกับตกตะลึง ที่แท้เชือกเส้นนี้ไม่ได้ถูกมัดแน่น?

พญายมตัวน้อยไว้ใจนางขนาดนั้นเลยหรือ

เธอไว้ใจนาง และนางก็ไม่เคยคิดจะดิ้นอย่างรุนแรง ดังนั้นนางจึงไม่เคยรู้...

“เฮ่อ... พญายมตัวน้อย ช่างน่าสนใจเสียจริง”

พระแม่ธรณีเพิ่งจะลุกขึ้นยืน แต่จู่ๆ กลับต้องตกตะลึงอีกครั้งเพราะมีพลังประหลาดไหลเวียนอยู่ในกายนาง

กฎแห่งวิถีที่ใกล้จะดับสิ้นของนางพลันกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง

พระแม่ธรณีแทบไม่อยากจะเชื่อ รีบนั่งขัดสมาธิและเริ่มโคจรกฎแห่งวิถีในกาย ปรากฏว่ากฎแห่งวิถีฟื้นคืนกลับมาจริงด้วย

“เกิดอะไรขึ้น” นางอุทานด้วยความตกใจ

และภูเขาหลีนี้ก็แปลกประหลาดมาก วิญญาณของมันไม่สามารถรับรู้ถึงบรรพบุรุษได้

ซู่เป่าถอนหาย “งั้นช่างมันเถอะ พวกเรารีบไปหาเหยื่อกันดีกว่า”

ทันทีที่ซู่เป่าก้าวออกจากหุบเขาหมอกควันลึกลับก็ปกคลุมอย่างรวดเร็ว เธอเพิ่งเดินไปได้ไม่ไกลก็มีดวงตาสีเขียวเรืองแสงปรากฏขึ้นรอบๆ

จากนั้นเหล่าอสุรกายก็ล้อมเธอไว้

ไม่รู้ว่าอสุรกายพวกนี้เป็นเผ่าพันธุ์อะไร แต่รูปร่างใหญ่โต และเต็มไปด้วยความโหดร้าย

ซู่เป่าเพิ่งกินอิ่มและมีแรงพลังขึ้นมาบ้าง เพราะรู้ว่าพวกมันไม่กล้าข้ามไปยังอีกฟากหนึ่งของหุบเขา ดังนั้นจึงไม่กลัวที่จะเผชิญหน้ากับพวกมัน

กระทั่งเริ่มเลือกเฟ้น

ตัวนี้ผอมเกินไป น่าจะไม่พอมื้อหนึ่งของพระแม่ธรณี

ตัวนี้ดี ตัวนี้ใหญ่และแข็งแรง ดูแล้วอ้วนมาก

พวกนั้นก็ไม่เลว...

ซู่เป่าล็อคเป้าอสุรกายสามตัวที่ใหญ่ที่สุดและโหดร้ายที่สุด

“พวกแกแล้วกัน” เธอร้องเสียงต่ำก่อนจะกระโจนเข้าใส่อสุรกายสามตัวที่อ้วนที่สุดราวกับสายฟ้าแลบ

หัวหน้าอสุรกายที่หมอบอยู่ท่ามกลางฝูงอสุรกายอย่างน่าเกรงขาม รวมทั้งเมียสองตัวของมัน “? ? ?”

ตอนที่ผีบำเพ็ญพวกนั้นลงมือจะเลือกแต่ตัวที่ผอมที่สุดและอ่อนแอที่สุดไม่ใช่หรือ

แล้วสาวน้อยคนนี้เกิดอะไรขึ้น ไฉนจึงตรงรี่เข้าหาพวกมันสามตัวทันที??