ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1326

ซู่เป่าลากหัวหน้าอสุรกายสามตัวกลับถ้ำ

หลังจากเธอกลับมาถึงก็พบว่าพระแม่ธรณีไม่รู้เป็นอะไร นางกำลังนั่ง “หลับ” อยู่บนเตียงหินในห้องนอน

เอ๊ะ ไม่หิวแล้วเหรอ

ซู่เป่าไม่ได้รบกวนนาง แต่ก็กลัวว่าตัวเองจะหลับนานเกินไปในระหว่างที่รักษาอาการบาดเจ็บ และพระแม่ธรณีตื่นมาจะหิว

ดังนั้นเธอจึงมัดอสุรกายทั้งสามตัวไว้ให้แน่น แล้วหันหลังกลับและเดินออกไป

นัยน์ตาของหัวหน้าอสุรกายเอ่อล้นด้วยน้ำตาแห่งความแค้นเคือง ปีศาจน้อยตนนี้แยกมันออกจากเผ่าพันธุ์ของมันอย่างโหดเหี้ยม

และมันก็ไม่สามารถสู้กลับได้เลย แค่ท่าเดียวก็ถูกโค่นล้ม ศักดิ์ศรีล่ะ มันขายขี้หน้าจนหมดสิ้นแล้ว

เมียสองตัวของหัวหน้าอสุรกายร้องทั้งน้ำตาว่าถ้ำแห่งนี้คือที่ใด เหตุใดพวกมันถึงถูกมัดไว้ที่นี่ได้...

อีกด้าน ฝูงอสุรกายยังคงมึนงง

วันนี้จู่ๆ ก็มีเด็กหญิงคนหนึ่งพุ่งเข้าใส่พวกมัน แล้วแบกหัวหน้าพวกมันไปโดยไม่พูดไม่จา

เมื่อไร้หัวหน้า เหล่าอสุรกายก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายชั่วขณะ

แต่แล้วเด็กหญิงตัวน้อยก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

“เฮ้ พวกแกคิดถึงหัวหน้าของพวกแกไหม”

เหล่าอสุรกายจ้องเธออย่างโกรธแค้นราวกับกำลังพูดว่าแล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?

ซู่เป่าถามอีกว่า “พวกแกอยากไปหามันไหม”

เหล่าอสุรกาย “โฮกๆๆ”

ห้านาทีผ่านไป

เหล่าอสุรกายและหัวหน้าของพวกมันก็มารวมตัวกันในถ้ำแคบ

พญายมตัวน้อยจับพวกมันกองรวมกันไว้เพื่อประหยัดพื้นที่และบีบอัดจนเล็กที่สุด จากนั้นวาดวงกลมล้อมรอบพวกมันไว้

ซู่เป่ายัดอสุรกายเข้าไปในวงกลมพลางพูดว่า “เฮ้... คุกกี้อัดแท่ง”

เธออัดอสุรกายนับร้อยไว้ด้วยกันจนกลายเป็นคุกกี้อัดแท่งจริงๆ

เหล่าอสุรกาย: ทุกโค้น มีใครเข้าใจบ้างไหม...

ซู่เป่าปัดมือพลางมองเสบียงตรงหน้าอย่างพึงพอใจ

ถ้ำของพระแม่ธรณีมีหนึ่งห้องสองโถงจริงๆ ห้องหนึ่งเป็นห้องนอน อีกสองห้องเป็นห้องโถงขนาดกว้างใหญ่ น่าจะเป็นสถานที่ที่นางใช้บำเพ็ญเพียรเป็นประจำ

ห้องโถงด้านนอกที่เธอต้มซุปปลาเมื่อวานตอนนี้อัดแน่นไปด้วยเหล่าอสุรกาย เธอจึงต้องเดินไปที่ห้องโถงอีกห้องหนึ่ง

เธอหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูและมองไปรอบๆ ครู่หนึ่ง และแล้วก็สังเกตุเห็นภายในโถงมีชั้นวางของอยู่หลายชั้น บนชั้นยังมีพวกสมุนไพรวิเศษต่างๆ

แต่ซู่เป่าก็ไม่ได้เข้าไปโดยพลการ เพียงแต่นั่งขัดสมาธิที่หน้าประตู และเริ่มรักษาอาการบาดเจ็บให้ตัวเองอย่างจริงจัง

ร่างกายเริ่มมีพลังหยินเล็กน้อยหลังจากกินข้าว ซู่เป่าจึงทำการโคจรพลังหยินให้ไหลเวียนในเส้นลมปราณ ในช่วงแรกเป็นเพียงวิธีฝึกบำเพ็ญทั่วไปเท่านั้น

เธอนึกถึงคำชี้แนะของพระแม่ธรณี และพลังจิตไปด้วยในขณะฝึกบำเพ็ญ...

พลังจิตทั้งลี้ลับและซับซ้อน ถึงแม้ว่าพลังจิตของซู่เป่าจะบรรลุถึงขั้นจิตเทพ แต่เธอก็ยังไม่รู้วิธีฝึกจิตเทพนี้ให้บรรลุขั้นสูงขึ้น

หรือว่าจิตเทพนั้นมีขีดจำกัดอยู่แค่นี้?

ซู่เป่ารู้สึกไม่ค่อยพอใจ ตอนนี้พลังจิตสามารถมองเห็นรอบๆ ในระยะห้าเมตรเท่านั้น อย่างเช่น ถ้าไม่จุดไฟในยามค่ำคืน พลังจิตก็สามารถมองเห็นบริเวณโดยรอบในระยะห้าเมตรได้อย่างชัดเจน

แต่เดิมทีดวงตาของเธอก็ดีมากอยู่แล้ว เธอสามารถมองเห็นทางข้างหน้าในตอนกลางคืนอยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้พลังจิตสามารถมองเห็นได้รอบทิศทางเท่านั้น...

จิตเทพเยี่ยมยอดขนาดนี้ แต่ใช้แค่ดูเหมือนสายตา พูดตรงๆ เลยว่าน่าเสียดายมาก

ทำไมรู้สึกเย็นวาบๆ เหมือนมีคนยืนอยู่ข้างหลังและยื่นมือมาลูบมันไม่หยุด...

แต่อสูรน้อยพบว่าตัวเองหลอนไปเอง เพราะรอบๆ ไม่มีใครเลยและไม่มีมือ ขนบนหลังของมันก็ไม่ได้ถูกใคร "ลูบ"

ในฐานะที่เป็นอสูรตัวหนึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่มันกลัวผี

แมๆ มีของสกปรก

มันเดินส่ายก้นเข้าไปใกล้ซู่เป่า จากนั้นงีบหลับอย่างสบายใจต่อ

แต่แล้วมันก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

เพราะรู้สึกรอบๆ ตัวยิ่งหนาวเย็นกว่าเดิม พูดให้ถูกก็คือไม่ได้หนาวเย็น แต่รู้สึกเหมือนมีคนกำลังพยายามลูบมันจนมันขนลุกซู่

อสูรน้อยตื่นตระหนก และขยับเข้าใกล้ซู่เป่าอีก เหลือแค่หนึ่งศอกก็แนบชิดตัวซู่เป่าแล้ว

แบบนี้พอหรือยัง

แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้มันจะรู้สึกเหมือนมีคนหิ้วคอมันขึ้นมา

ครั้งนี้ไม่ใช่อาการหลอน แต่มันลอยเหนือพื้นจริงๆ ถึงแม้จะลอยเหนือพื้นเพียงประมาณสองเซนติเมตร แต่มันก็ลอยเหนือพื้นจริงๆ

“จ๊ากๆ” อสูรน้อยตกใจจนขนลุกซู่ รีบคลานขึ้นไปนั่งบนตัวของซู่เป่าด้วยความกลัวจนหัวหดตดหาย จากนั้นคว้าชายกระโปรงของเธอมาคลุมศีรษะเล็กๆ ของตัวเอง และตัวสั่นระริก

คราวนี้ดีหน่อย ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรแล้ว

อสูรน้อยอยากจะร้องไห้และกอดซู่เป่าไว้แน่น

อยู่ใกล้พี่พญายมตัวน้อยแล้วรู้สึกปลอดภัยจริงๆ

ภูผีปีศาจอะไรล้วนไม่กล้าเข้าใกล้