ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1329

เมื่อข้างหน้ามองไม่เห็นเงาของชายชุดดำแล้ว

ซืออี้หรันก็รู้ทันทีว่าชายชุดดำรู้ตัวแล้วว่าถูกสะกดรอยตาม

ชายชุดดำสามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระในภูเขาหลี และมีวิธีหลบหลีกหมอกลึกลับและอสุรกาย แต่เขากลับไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต่อสู้หรือฆ่า

เมื่ออีกฝ่ายรู้ว่าถูกสะกดรอยตาม เขาก็อยู่ในอันตรายทันที

ซืออี้หรันกลั้นหายใจจนใบหูทั้งสองข้างชันขึ้น

ทันใดนั้นเอง ความรู้สึกถึงอันตรายร้ายแรงก็เกิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน

เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอันตรายมาจากไหน และไม่ทันตั้งรับ เขาพุ่งไปข้างหน้าโดยอาศัยสัญชาตญาณล้วนๆ

บริเวณที่เขายืนอยู่เมื่อสักครู่หายไปโดยไร้ซุ่มเสียงและร่องรอย หมอกลึกลับที่อยู่เหนือศีรษะและดินโคลนที่อยู่ใต้เท้าเขาก็หายไปโดยไม่ทราบสาเหตุราวกับถูกความว่างเปล่ากลืนกิน

ซืออี้หรันใจเต้นแรงรัว ถ้าเมื่อครู่เขาหลบไม่ทันคาดว่าคงเป็นตัวเขาเองที่หายไป

เขารับรู้สิ่งรอบข้างอย่างระมัดระวังมากขึ้น แต่สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดก็คืออีกฝ่ายยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรหลังจู่โจมอย่างกะทันหัน

แม้เขาจะตั้งใจฟังและจ้องมองรอบๆ ทุกทิศทาง แต่ก็ยังมีจุดบอดอยู่มากมาย ตอนนี้ซืออี้หรันแทบอยากมีดวงตางอกบนศีรษะและท้ายทอยหลายๆ คู่

ในเวลานี้เขาทำได้เพียงตั้งรับการโจมตี เพราะยิ่งเคลื่อนไหวมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีช่องโหว่มากเท่านั้น

หากขืนเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่ใช่การดี

นอกเหนือจากอันตรายที่มาจากชายชุดดำแล้ว หมอกลึกลับที่เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วรอบๆ และอสุรกายก็อันตรายเช่นกัน

ซืออี้หรันกัดฟัน แววตาเด็ดเดี่ยว

ตอนนี้ยังไม่สามารถใช้อาวุธลับที่เอาไว้ลอบฆ่าชายชุดดำได้ เพราะในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ถึงใช้ไปก็ไม่มีประโยชน์เท่าไหร่

มีเพียงแค่วิธีนี้แล้ว

ซืออี้หรันกัดปลายนิ้วมือตัวเอง แล้วหมุนข้อมือรอบหนึ่ง จากนั้นยันต์อักษรสีทองแผ่นหนึ่งก็ปรากฏขึ้นระหว่างสองนิ้วมือ

เขาได้ยันต์นี้มาจากในถ้ำบนภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุน เป็นยันต์ที่เขาเองทิ้งไว้เมื่อชาติก่อน

ยันต์นี้ถูกซ่อนไว้อย่างลึกลับมาก หลังจากที่เขาได้คทามาถึงรู้ว่ายันต์แผ่นนี้ซ่อนอยู่ข้างใน ข้างๆ ยันต์ยังมีกระดาษแผ่นหนึ่งเขียนวิธีใช้งานเอาไว้ แสดงว่ายันต์นี้เป็นยันต์ส่งตัวโบราณ มีข้อความทิ้งท้ายว่า: ใช้ในยามคับขันเท่านั้น

แม้ไม่รู้ว่าตัวเองจะถูกส่งไปที่ไหน แต่สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดก็น่าจะดีกว่าตอนนี้

สถานะของเขาและชายชุดดำต่างกันมาก อาจถูกกำจัดได้ทุกเมื่อ

ซืออี้หรันกัดฟันพร้อมกดนิ้วลงบนยันต์ส่งตัว

ซืออี้หรันหายตัวไปทันทีที่แสงทองสว่างวาบ

ชายชุดดำที่ซ่อนตัวอยู่ถึงกับตกตะลึง และแสดงสีหน้าโกรธแค้นทันที

คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะปล่อยเขาหนีไปได้อีก

ชายชุดดำรู้สึกเสียใจ ดูเหมือนว่าเขาจะระมัดระวังอย่างมาก

หลายวันมานี้เขาสงสัยอยู่ตลอดว่าเด็กคนนี้จะซุ่มโจมตีเขา ทุกครั้งที่เขาถึงคราวอับจน ชายชุดดำก็มั่นใจว่าเขากำลังรอให้เขาเข้ามาติดกับ

แต่ครั้งนี้เขากลับหนีไปได้อีก

ชายชุดดำรู้สึกโกรธเคืองที่ถูกหลอก

“แต่ที่นี่ แกจะหนีไปไหนได้”

ไม่มีใครรู้และเข้าใจภูเขาหลีดีมากไปกว่าเขา

เหตุใดทางนั้นก็มีกระแสพลังของพระแม่ธรณี...?

ชายชุดดำได้หล่อหลอมพลังหยินของพระแม่ธรณีไปตั้งมากมาย และไม่มีความไวต่อกระแสพลังของพระแม่แล้ว

“เสี้ยววิญญาณของพระแม่พยายามหลบหนีข้ามาโดยตลอด... คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้จะบังเอิญอยู่พร้อมหน้า”

เขาจะฆ่าทั้งสอง!

-------------------------------------

ซู่เป่านั่งขัดสมาธิอยู่ในถ้ำของพระแม่ธรณี และยังคงอยู่ในภวังค์

จิตเทพของเธอขยายกว้างออกไปไกลถึงสิบห้าเมตรแล้ว... อีกทั้งยังมี “พลัง” มากขึ้นด้วย

เมื่อซู่เป่าเห็นอสูรน้อยขดอยู่ใต้หัวเข่าของเธอจึงลองใช้จิตเทพไปจับอสูรน้อยอีกครั้ง

การจับสมุนไพรวิเศษไม่มีอะไรท้าทายเลยจริงๆ ท้าทายสิ่งที่เคลื่อนไหวได้ดีกว่า

อีกอย่าง ถ้าต้องต่อสู้กับชายชุดดำจริงๆ อีกฝ่ายก็เก่งกว่าอสูรน้อยเป็นร้อยเท่าพันเท่า เธอต้องเรียนให้เป็นเร็วที่สุด...

จิตเทพของซู่เป่าก็เหมือนกับอากาศที่มองไม่เห็น ล่องหนอยู่ไกลจากร่างภายในระยะสิบห้าเมตร แม้แต่พื้นดินทุกตารางนิ้วก็มองเห็นได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

เธอคิดแค่ว่าหายตัว จิตเทพก็หายวาบราวกับฟ้าแลบไปจับหลังต้นคอของอสูรน้อยทันที

แค่จับมันยกขึ้น มันก็ลอยขึ้นทันทีเลย

อสูรน้อย “!!!”

แมๆ ของสกปรกมาๆๆ อีกแล้ว!