ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 252

ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับสีหมึก เรือนจำในยามกลางคืนราวกับถูกปกคลุมไปด้วยบาเรียที่มองไม่เห็น

“มีใครแอบทำอะไรอยู่ลับหลังกัน” จี้ฉางคิด

เขามองบาเรียครึ่งวงกลมที่กำลังครอบเรือนจำเอาไว้ และหาป้ายที่ถูกฝังเอาไว้ในทิศทั้งแปดจนเจอ สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นว่ามีคนใช้เรือนจำนี้ในการผนึกอะไรบางอย่าง

แต่ตอนนี้เขายังหาคนคนนั้นไม่เจอ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ จึงทำได้แค่รอ

**

วันนี้เป็นวันเสาร์ ซูอีเฉินไม่ได้ไปบริษัท เขานั่งทานข้าวเช้าอยู่ในร้านอาหาร

มู่กุยฝานออกไปวิ่งตั้งแต่เช้า นอกจากวิ่ง ส่วนมากเขาจะไปที่หน่วยทหารด้วย เขาออกจากบ้านตอนตีห้า และจะกลับอีกทีประมาณเก้าโมงเช้า

ซูอิ๋งเอ่อร์และซูจื่อหลินต้องเฝ้าติดตามโครงการ ซูอี้เซินที่เป็นหมอส่วนมากจะไม่มีวันหยุด เวลาของซูเยวี่ยเฟยที่ทำงานบินบนฟ้ายิ่งไม่มั่นคงเข้าไปใหญ่ ส่วนซูลั่วเข้ากองถ่ายโดยทั่วไปก็ครั้งล่ะหลายเดือนถึงครึ่งปี…

ดังนั้นตอนนี้จึงกลายเป็นซูอีเฉินและมู่กุยฝานมีเวลาอยู่บ้านมากกว่า

ช่วงเวลาปิดเทอมเด็กๆ จะดีใจมากที่สุด เด็กๆ ทุกคนต่างนอนตื่นสาย จนแปดโมงเช้าแล้วยังไม่ตื่น

คุณท่านซูจึงเริ่มไม่พอใจ

“ควรฝึกนิสัยนอนและตื่นให้เป็นเวลาตั้งแต่เด็ก มิฉะนั้นพอโตขึ้นจะกลายเป็นคนขี้เกียจ แต่ละคนนอนจนถึงแปดโมงเช้า มันได้ที่ไหนกัน ไม่มีวินัยแม้แต่นิด!”

ซูอีเฉินแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

นายหญิงซูกรอกตาใส่คุณท่านซูทีหนึ่ง “ตื่นสายแล้วยังไง คุณแก่แล้วเลยนอนได้ไม่เยอะ แต่พวกเขายังเป็นแค่เด็ก เด็กๆ ต้องนอนเยอะๆ อยู่แล้ว อีกอย่างนะ พวกเขาก็นอนเร็วแล้วไง”

“ถึงพวกเขาจะตื่นสาย แต่พวกเขานอนเช้า!”

คุณท่านซู “……”

นายหญิงซูพูดต่อ “เด็กๆ ต้องนอนอิ่มถึงจะโตไว เลิกมาพล่ามเรื่องวินัยกับฉันนะ การเติบโตของร่างกายต่างหากสำคัญที่สุด”

วันหยุดนอนตื่นสาย เป็นเรื่องที่ถูกต้องอยู่แล้ว

ชีวิตที่ไม่นอนตื่นสาย จะถือเป็นชีวิตที่สมบูรณ์ได้อย่างไร

ตอนเปิดเทอมพวกเขาก็ไม่เคยไปเรียนสายสักครั้ง วันหยุดนอนตื่นสายนิดๆ หน่อยๆ จะเป็นอะไรไป

นายหญิงซูรู้สึกตอนที่ควรเข้มงวดก็ต้องเข้มงวด ส่วนสิ่งที่ควรตามใจก็ต้องตามใจ เธอไว้ใจเด็กๆ เหล่านั้นมากอยู่แล้ว

คุณท่านซูสะบัดหนังสือพิมพ์ รอยย่นบนหน้าของเขาตึงขึ้น เขาพูดน้ำเสียงอุบอิบ “ไม่ว่าจะเรื่องดีหรือร้ายคุณก็เอาไปพูดซะหมด ผมจะพูดอะไรได้อีกล่ะ”

นายหญิงซูฟังไม่ชัดจึงเอ่ยถาม “ว่าไงนะ”

คุณท่านซูเกาจมูกพร้อมตอบ “ไม่มีอะไร”

ชะงักไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็พูดต่อ “วันหยุดพวกเขาไม่เรียนอะไรสักอย่าง นอนอยู่บ้านเฉยๆ มันสิ้นเปลืองเวลาชีวิตเกินไป หาคอร์สเรียนพิเศษให้พวกเขาเถอะ”

นายหญิงซูกรอกตา “ซูเหอเหวินกับซูเหอเวิ่นต้องเรียนเสริมไหม”

คุณท่านซู “……” ไม่ต้องการ

นายหญิงซูถามต่อ “แล้วอย่างซูจื่อซีและหานหาน การเรียนเสริมมีประโยชน์ไหม”

คุณท่านซู “……” เหมือนจะไม่มีประโยชน์จริงด้วย

สุดท้ายนายหญิงซูพูดขึ้น “ซู่เป่าเพิ่งจะกี่ขวบ จำเป็นต้องเรียนเสริมไหม”

คุณท่านซู “……”

เขาไม่พูดก็ได้

ซูอีเฉินไม่ได้พูดแทรกตั้งแต่แรกอย่างฉลาด

นายหญิงซูพูดบ่นต่อ “หลี่ต้าเจา1 เคยกล่าวไว้ว่า เรียนต้องตั้งใจ เล่นต้องเต็มที่ การเล่นเป็นธรรมชาติของเด็ก ช่วงเวลาที่เด็กๆ ได้เล่นคือช่วงเวลาที่เด็กๆ ได้ใช้สมอง…”

จู่ๆ เธอก็นึกถึงเรื่องเตียงน้ำเมื่อคืน เธอจึงเงียบไปพักหนึ่ง

แม้จะทำเอาวุ่นวายไปหมด ตระกูลซูเองก็ต้องเสียเงินไปไม่น้อยกับการซ่อมวงจรไฟ

ซูอีเฉินจะทำใจปฏิเสธได้อย่างไรกัน อีกอย่าง ค่ารักษาไม่กี่ล้าน เขาออกได้ เงินแค่นี้ไม่ถือว่าหนักหนาสำหรับเขา

หลังจากนั้นเป้ยเฉินอวี่ก็ไปรักษาตัวที่ต่างประเทศภายใต้การสนับสนุนของตระกูลซู

หลังจากที่อวี้เอ๋อร์หายตัวไป ตระกูลซูต่างไปตามหาอวี้เอ๋อร์ พวกเขาเหนื่อยล้าทั้งกายทั้งใจกับเรื่องนี้ จึงไม่มีใครนึกถึงเป้ยเฉินอวี่อีก…

สำหรับตระกูลซู เป้ยเฉินอวี่ถือเป็นคนแปลกหน้าที่คุ้นเคย

ซู่เป่ากินไปด้วย หมุนไข่เล่นไปด้วย จู่ๆ ไข่ไก่ก็ตั้งขึ้นมา

จากนั้นก็กลิ้งล้ม พร้อมชี้ไปทางซูอีเฉิน

ซู่เป้าร้องสงสัยทีหนึ่ง

ประมาณสิบโมงเช้า ในบ้านก็มีแขกมาเยือน เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวเรียบง่าย ดูแล้วอายุประมาณยี่สิบสามยี่สิบสี่

“สวัสดีค่ะนายหญิงซู…ฉันคือเป้ยเฉินอวี่ ท่านยังจำฉันได้ไหม” เป้ยเฉินอวี่ท่าทีกดดัน กำเสื้อของตนเอาไว้

นายหญิงซูเป็นกันเองมาก เธอยิ้มตอบ “จำได้ นั่งสิ!”

เป้ยอวี่เฉินมองไปทางโซฟาอย่างกังวล จากนั้นกล่าว “คือว่า ฉันไม่นั่งดีกว่า โซฟานี้ดูแพงมากเลย…ฉะ-ฉันไม่คู่ควร…”

นายหญิงซู “……”

ซู่เป่า “?”

เป้ยเฉินอวี่ที่ปากบอกไม่คู่ควร และไม่กล้าเงยหน้ามองผู้อื่น กลับกำลังมองไปทางซูอีเฉิน

“พี่อีเฉิน วันนี้ฉันมาเพราะอยากขอบคุณพวกคุณ ตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะพวกคุณสนับสนุนค่ารักษาให้ฉัน ตอนนี้ฉันอาจจะตายไปนานแล้ว…แต่ฉันไม่รู้ควรจะตอบแทนอย่างไร เพราะบ้านฉัน…จนมาก ไม่รู้ว่าจะให้พวกคุณอะไรดี…”

เป้ยเฉินอวี่กัดปาก จิกเสื้อไว้อย่างกังวลใจ

ซู่เป่า ‘เอ่อออ’