ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 301

ตระกูลซู นายหญิงซูได้ยินคนพูดกันว่าตอนเช้าเมื่อสองวันก่อน เหมือนจะมีขโมยเข้ามาทางกำแพง และสุนัขก็เห่าไม่หยุดที่อาคารคนรับใช้

ระหว่างรับประทานอาหารเช้า เธอก็พึมพำ “คนรับใช้บอกว่าเช้าวันที่ 15 เดือน 7 มีขโมยเข้ามาทางกำแพง เหมือนจะแบกกระสอบสองใบไว้บนบ่า แต่ไม่เห็นมีอะไรหายไป หลังจากนั้นก็ไม่เห็นใครเลย...พวกคุณมีของหายกันบ้างไหม”

ซู่เป่ากับซูเหอเวิ่นที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ผงะไปครู่หนึ่ง สองกระสอบงั้นเหรอ

คุณท่านซูขมวดคิ้ว “ดูกล้องวงจรหรือยัง แน่ใจเหรอว่าแบกกระสอบเข้ามาสองใบ ไม่ใช่แบกออกไปเหรอ”

ขโมยเข้ามาทางกำแพง แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

ย่านที่อยู่อาศัยนี้เป็นของคนมีอันจะกิน การรักษาความปลอดภัยก็ดีมาก แล้วคฤหาสน์ตระกูลซูยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย มีทีมรักษาความปลอดภัยมืออาชีพเป็นของตระกูลเอง

นอกจากนี้ ถ้าเป็นขโมยจริง ๆ ก็เป็นไปไม่ได้มั้งที่ขโมยจะขนของเข้ามาในตระกูลซู...

นายหญิงซูทำหน้างงยิ่งกว่าเดิม “คุณว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญไหม คืนนั้นกล้องวงจรเสียพอดีเลย”

ซูเหอเวิ่นสำลักและไออย่างหนัก

หัวขโมยมู่กุยฝานหยิบแก้วน้ำอย่างใจเย็นแล้ววางตรงหน้าซูเหอเวิ่นพลางพูดว่า “เดี๋ยวผมจะไปดูว่ามันสามารถกู้คืนได้ไหม”

นายหญิงซูพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นคุณไปดูให้หน่อย ฉันว่ามันแปลก ๆ ไม่มีเรื่องอะไรจะดีที่สุด”

มู่กุยฝานตอบเพียงอืม

ซูเหอเวิ่นตกตะลึงจนตาค้าง

สีหน้าอาเขยของเขาไม่แสดงพิรุจเลยแม้แต่น้อย ทำได้อย่างไรกัน

คนที่ปีนข้ามกำแพงในเช้าวันนั้นคือเขาชัด ๆ

และ 'กระสอบ' สองใบบนบ่าของเขาที่แบกอยู่...ก็คือเขากับซู่เป่า...

ซูเหอเหวินไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ซูอีเฉินก็ไม่แสดงออกมาเช่นกัน ราวกับว่ารู้อย่างทะลุปรุโปร่ง

ซู่เป่าวางชามและตะเกียบลง ก่อนจะพูดอย่างน่ารักน่าเอ็นดู “คุณยายหนูอิ่มแล้ว!”

ซูเหอเวิ่นวางตะเกียบลงอย่างรวดเร็ว “ผมก็อิ่มเหมือนกัน!”

นายหญิงซูตกใจ “กินแค่นี้เองเหรอ”

ซู่เป่าตอบ “วันนี้หนูจะไปฉลองวันเกิดของพี่ชีชีกับลุงสี่!”

เธอไม่อยากกินจนอิ่มมาก เธอยังแอบเหลือท้องไว้กินเค้กอีก

นายหญิงซูดูเหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ ก่อนจะตบหน้าผากตัวเอง “ยายเกือบลืมเรื่องนี้ไปเลย ลุงสี่ของหนูอยู่ที่กองถ่าย อีกเดี๋ยวยายไปส่ง”

วันสาทรจีนผ่านไป ทุกคนก็กลับไปทำงานตามปกติ ซูเยว่เฟยและคนอื่น ๆ ก็กลับไปทำงานเช่นกัน

ซูจื่อหลินและซูอิ๋งเอ่อร์ไปที่ไซต์ก่อสร้างตั้งนานแล้ว ส่วนซูอี้เซินก็ยุ่งมากจนเท้าแทบไม่ได้แตะพื้นเลย

ซู่เป่าพยักหน้าแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบน “คุณยายหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ!”

นายหญิงซูก็อิ่มเช่นกัน เธอวางตะเกียบแล้วตามขึ้นไป และยังไม่ลืมที่จะกำชับมู่กุยฝาน “อย่าลืมตรวจสอบกล้องวงจรด้วยล่ะ!”

มู่กุยฝานพยักหน้าอย่างเกียจคร้านพร้อมกับแสดงสีหน้าออกมาว่า ‘ปล่อยให้ฉันจัดการวางใจได้’

ให้ตรวจสอบคงตรวจสอบไม่ได้หรอก เพราะทำลายหลักฐานจนไม่มีชิ้นดีแล้ว

ไม่ให้นายหญิงรู้เด็ดขาดว่าเขาพาซู่เป่าออกไปกลางดึกคืนนั้น แถมตอนเช้ายังปีนกำแพงกลับมาอีก

นายหญิงคงจะสับเขาด้วยมือเปล่า

เมื่อทุกคนลุกออกไป ซูเหอเวิ่นก็กระวนกระวาย “คุณอาคงไม่ไปกู้คืนข้อมูลกล้องวงจรจริง ๆ หรอกใช่ไหมครับ”

มู่กุยฝาน “แหงสิ เธอคิดว่าไงล่ะ”

ซูเหอเวิ่น “...”

มู่กุยฝานลุกยืนขึ้นแล้วก็กดหัวของซูเหอเวิ่นอย่างลวก ๆ “ลูกผู้ชายเวลาเกิดเรื่องต้องใจเย็น ๆ”

พูดจบก็สะบัดเสื้อคลุมทหารสีเขียวแล้วเดินออกไปอย่างสง่างาม

เพียงไม่นาน รถออฟโรดมุทะลุดุดันก็แล่นออกไปอย่างโฉบเฉี่ยว แล้วหายไปอย่างรวดเร็วที่ปลายสุดของถนน

ซูเหอเวิ่นกระซิบ “ฉันไม่ใช่ผู้ชาย ฉันเป็นแค่เด็กชายตัวน้อย”

หึ เด็กน้อยที่ไหนจะมีนิสัยเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการกันล่ะ

**

ซู่เป่าเปลี่ยนเป็นชุดราตรีสีดำ คิดไปคิดมาดูเหมือนจะไม่ถูกต้อง พี่ชีชีกำลังจะฉลองวันเกิด ต้องปิติยินดีสิ!

เธอจึงเปลี่ยนชุดอีกครั้งเป็นชุดราตรีสีแดง

คิดแล้วคิดอีกก็ยังรู้สึกไม่ถูกต้อง พี่ชีชีต่างหากที่เป็นเจ้าของวันเกิด

เธอจึงรีบเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงบานสีฟ้าทันที ชุดนี้สิถึงจะโอเค

เสี่ยวอู่ยืนอยู่บนโต๊ะ ตาถั่วเขียวดวงน้อยเอียงศีรษะมอง แล้วร้องเพลงอย่างไพเราะ “จะดำ จะขาว จะแดง จะเหลือง จะม่วง จะเขียว จะฟ้า จะเทา...จะเก่า จะใหม่ สไตล์ไหนสีไหนคุณเลือกได้เลย...”

ซู่เป่าหัวเราะคิกคัก ก่อนจะหารองเท้าสีขาวคู่โปรดเจอแล้วสวมใส่มัน จากนั้นก็หยิบหวีขึ้นมาเพื่อจะมัดผมตัวเอง

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ตัดสิ แต่หนูไม่อยากตัดทรงหัวโล้น”

ซู่เป่ารู้สึกว่าหัวโล้นไม่สวย แถมเย็นกระหม่อมด้วย

เธอถือกรรไกรอันจิ๋ว เริ่มตัดที่ผมหน้าม้า

เพียงแต่ว่ากรรไกรอันจิ๋วนั้น เป็นกรรไกรแบบแฮนด์เมด ซึ่งไม่ได้ออกแบบให้มีความคมมากนักเพื่อป้องกันการบาดมือ

ซู่เป่าต้องออกแรงอย่างมากถึงจะตัดผมได้

หานหานส่ายหัว “ไม่ใช่ ไม่ได้ตัดแบบนี้!”

หานหานคว้ากรรไกร แล้วเอาไปตัดผมตัวเอง “เธอดู ต้องอย่างนี้…”

หานหานต้องการจะตัดโชว์น้องสาวให้เห็นสักรอบ แต่กรรไกรตัดกระดาษมันทื่อจริง ๆ พอเอามาตัดผมนุ่ม ๆ ก็เลยตัดยาก

เธอรู้สึกขายขี้หน้า จึงออกแรงมากขึ้น ในที่สุดก็ตัดออกมาได้หนึ่งหยิบมือ

“เธอดูนี่!”

เธอถือผมของเธออย่างภาคภูมิใจ

ในขณะนี้ เจ้าตัวน้อยทั้งสองกำลังหมกมุ่นอยู่กับ 'เกม' ตัดผม จนลืมสิ่งที่อยากทำตอนแรกไปเสียแล้ว

ยิ่งตัดก็ยิ่งสนุก เธอทีฉันที

พอนายหญิงซูเปิดประตูเข้ามาถึงกับตะลึง

“พวกเธอกำลังทำอะไรกันเนี่ย”

ซู่เป่าตกใจจนตัวสั่น กรรไกรในมือก็ร่วงลงไปกระทบพื้นดักแกร๊ก

เธอเอามือไพล่หลังแล้วส่ายหน้าซ้ำ ๆ “คุณยาย พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย”

นายหญิงซูมองทรงผมที่น่าสมเพชของทั้งสอง มุมปากกระตุก

ช่วยด้วย...

เธอกำลังจะหัวใจวาย

สาวน้อยแสนดีสองคนตัดผมเหมือนโดนหนูแทะ

หานหานยิ่งทำให้แทบกระอักเลือด กลายเป็นชาวคีตันไปแล้ว

หานหานไม่รู้ร้อนรู้หนาว ถามอย่างมีความสุขพลางส่องกระจก “คุณย่า สวยไหมคะ”