ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 302

นายหญิงแหงนหน้าสี่สิบห้าองศาน้ำตาไหลริน

เธอนับนิ้วเพื่อคำนวณอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ปีนี้หานหานอายุห้าขวบกว่าแล้ว!

บางครั้งเด็ก ๆ ก็ไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้จริง ๆ เลยชอบตัดผมตัวเองกัน ก่อนหน้านี้อวี้เอ๋อร์ตอนสองสามขวบก็เคยทำ

แต่หานหานอายุห้าขวบแล้วนะ!

นี่มัน...ทึ่มจริง ๆ

ส่วนซู่เป่า...ซู่เป่าค่อยยังชั่ว

พาไปหาช่างตัดผมแล้วกัน บางทีอาจจะยังช่วยได้

นายหญิงซูหนังตากระตุก “เด็กผู้หญิงตัดผมสภาพนี้มันดูได้ไหมเนี่ย พวกเธอ... ออกมานี่ให้หมดเลย”

ซู่เป่าและหานหานเดินแขนละห้อยออกไปอย่างเชื่อฟังแล้วยืนอยู่ที่ทางเดินอย่างคุ้นเคย

“ใครเริ่มก่อน” นายหญิงซูถาม

หานหานก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและยกมือขึ้นทันที “หนู! หนูเอง!”

ซู่เป่ารีบโบกมือ “ไม่ใช่ ไม่ใช่ ซู่เป่าเป็นคนบอกก่อนว่าอยากตัดผม!”

นายหญิงซูฉุนเฉียว หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปสองรูป

เมื่อพบเจอปัญหาอย่าตื่นตระหนก ขั้นแรกให้หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปแล้วโพสต์ลงโซเชียลก่อน

คลิก…

ภาพสองพี่น้องกับผมทรงโดนหนูแทะ กำลังยืนสำนึกผิดอยู่ที่ทางเดิน เหตุการณ์ถูกบันทึกไว้แล้วอย่างถาวร

นายหญิงซูโพสต์ภาพลงในกลุ่มครอบครัว จากนั้นแชทก็แตกทันที

ซูอีเฉิน : [ ? ]

ซูจื่อหลิน : [ ? ]

ซูเยว่เฟย : [จิบกาแฟอยู่พ่นใส่จอโทรศัพท์เลย]

ซูลั่ว : […]

ซูอิ๋งเอ่อร์ : [ทรงผมนี้มันฮิตตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย]

ซูอี้เซิน : [เอาลูกรักตัวน้อยของฉันคืนมา!]

มู่กุยฝาน : [ไม่เลวนี่ มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง]

......

นายหญิงซูเก็บโทรศัพท์ ปวดหัวจนอยากจะบีบคิ้ว และนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้เพิ่งแต่งหน้ามา ก่อนที่จะสะบัดมืออย่างไร้เรี่ยวแรงพลางพูดว่า “ไปกันเถอะ ไปตัดผมกัน”

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

เด็กชายตัวน้อยกับเด็กหญิงตัวเล็กผมสั้นเดินออกมาจากร้านตัดผม

‘เด็กชายตัวน้อย’ ก็คือหานหาน คราวนี้ได้เป็นเด็กน้อยผมสั้นสมใจแล้ว สั้นมาก สั้นเหมือนกับหนวดที่กำลังขึ้น

เด็กหญิงตัวเล็กคือซู่เป่า ที่ไม่เหลือผมให้มัดจุกแล้ว แต่ช่างตัดผมก็ได้แก้ไขทรงผมให้ซู่เป่ากลายเป็นสาวน้อยผมสั้นซึ่งน่ารักกว่าที่คิดมากเลย

หลังจากกลับบ้านมาอาบน้ำสระไดร์ผมเรียบร้อย นายหญิงซูก็พาซู่เป่าไปที่กองถ่าย

ซูลั่วเห็นซู่เป่าจากระยะไกล ก็รีบไปดูผมของเธอ เมื่อเห็นว่าหลานสาวตัวน้อยยังน่ารักอยู่ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซู่เป่าผมสั้นจนเลยติ่งหู แม้ผมหน้าม้าจะสั้นไปหน่อย แต่ก็ดูน่ารักอย่างคาดไม่ถึง

เมื่อเทียบกับมัดจุกบนหัวเหมือนก่อนหน้านี้ ตอนนี้ดูหวานกว่าเดิมเยอะเลย

“เกิดอะไรขึ้น หืม” ซู่ลั่วลูบผมทรงใหม่ของเธอ “ทำไมจู่ ๆ ถึงอยากตัดผมล่ะ”

ซู่เป่าเกาผมแล้วบอกว่า “ซู่เป่าไม่อยากมัดผม มัดผมมันยากเกินไป”

ที่แท้ก็เป็นเพราะสาเหตุนี้นี่เอง

ซูลั่วหัวเราะ “เดี๋ยววันหลังลุงสี่จะมัดให้หนูเอง โอเคไหม”

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างมีความสุข

ซูลั่วถ่ายรูปซู่เป่าแล้วส่งไปในกลุ่มครอบครัว

[ซู่เป่าบอกว่ามัดผมมันยากเกินไป ก็เลยตัดผมเอง]

พวกลุง ๆ : […]

เข้าใจแล้ว อย่างนั้นก็เริ่มเรียนรู้วิธีการมัดผมกันเลย

ซูอีเฉินที่อยู่บริษัท “ชวีเสี่ยงช่วยฉันหาคอร์สเรียนเกี่ยวกับวิธีมัดผมหน่อย”

ชวีเสี่ยง “…”

ลูกสาวคนโตเป็นอะไรไป ดูกระสับกระส่าย นัยน์ตาราวกับว่ากำลังรอคอยสิ่งใดอยู่...

หรือว่า...มีหนุ่มแล้วงั้นเหรอ

ตัวเธอเองไม่อยู่แค่ไม่กี่เดือน ลูกสาวคนโตก็หาแฟนได้แล้วเหรอ

แม่เธอดึงสติกลับมาแล้วถาม “ชีชี ลูกกำลังมองอะไรอยู่”

ห๊ะ กู้ชีชีหลุดจากอาการเหม่อ “ไม่มีอะไรนี่คะ!”

พวกสาว ๆ ที่นั่งอยู่ข้างแม่หัวเราะและพูดติดตลก “ปีนี้ชีชี อายุ 24 แล้ว กำลังมีความรักรึเปล่า รอแฟนอยู่ใช่ไหม”

กู้ชีชีถ่มน้ำลาย “ถุย แฟนเฟินอะไร!”

รอแฟนอะไรกัน แฟนอะไรจะน่ารักใสซื่อบริสุทธิ์อย่างนั้นล่ะ

เธอไม่เคยคิดที่จะมีแฟนเลยโดยเฉพาะเรื่องแต่งงาน สิ่งที่เธอคิดคือจะทำอย่างไรถึงไม่ต้องแต่งงาน แล้วสามารถกำเนิดเด็กที่น่ารักอย่างซู่เป่าออกมาได้

เมื่อนึกถึงซู่เป่าที่มัดจุกสองจุกเล็ก ๆ น่ารัก กู้ชีชีก็อดใจไม่ไหวที่จะเจอเธอแล้ว

น้องสาวของคนอื่นทำไมน่ารักจัง

ตัดภาพมาที่น้องของตัวเอง อะไรกันเนี่ย...

กู้ชีชีมองน้องสาวตัวเองที่อยู่มุมห้อง “กู้เสี่ยวปา ยิ้มบ้างได้ไหม”

กู้เสี่ยวปาหน้าตาดีมาก แต่น่าเสียดายที่เย็นชาไปหน่อย

กู้เซิ่งเสวี่ยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แล้วพูดอย่างเย็นชา “ปัญญาอ่อน”

ชะงักไปชั่วครู่ ราวกับว่าจะดื้อรั้น ก่อนจะพูดว่า “ฉันไม่ได้ชื่อกู้เสี่ยวปา!”

กู้ชีชีเบะปาก ช่างมันเถอะ น้องสาวคนนี้ไม่น่ารักเลย อีกคนดีกว่า!

แม่ของกู้ชีชีกำลังมองกู้ชีชีที่ดูร้อนใจผ่านแววตาของเธอ ก็คิดในใจไปเองว่าลูกสาวคนโตต้องมีแฟนแล้วแน่ ๆ ! ถึงไม่มีก็ต้องมีคนที่ชอบ...

ในเวลานี้กู้เซิ่งเสวี่ยกำลังนั่งอยู่คนเดียวที่มุมห้องด้วยท่าทางเย็นชาซึ่งผิดกับเด็กทั่วไปอย่างสิ้นเชิง

หมุนหล่อแกที่อยู่ในมือด้วยความเบื่อหน่ายสุด ๆ

ทันใดนั้นเธอก็หยุดเคลื่อนไหวแล้วหรี่ตา

เหอะ ไอหัวขโมยมาแล้วเหรอ