ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 326

เมื่อเห็นมู่กุยฝานนิ่งเงียบตาไม่กระพริบด้วยซ้ำ ผีหญิงก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้

เธอเข้าใจผิดเหรอ?

ผู้ชายตรงหน้านี่มองดูเหมือนนักพรตที่สุดแล้ว คงไม่ใช่เด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอีกคนหรอก

เธอทำได้แค่ย่อตัวลงแล้วมองการกระทำของมู่กุยฝาน ก่อนที่จะเอ่ยอกมา “ในที่สุดก็มีคนหาฉันเจอแล้ว…..”

เธอนอนอยู่ตรงนี้อยู่นานมากแล้ว นานจนเธอเองก็จำไม่ได้ว่านานขนาดไหน รู้สึกแค่ว่านาน นานเหลือเกิน…..

มู่กุยฝานออกแรงดึงลิ้นชักออกมา มันล็อกเลยเปิดออกไม่ได้

เขาย่อตัวลด้านหน้าชั้นนั้น ก่อนที่จะเอ่ยถามออกมาโดยไม่เงยหน้า “มีไขควงไหม?”

ถานจื่อจวินรีบไปหยิบทันที “มีค่ะ…..”

ซู่เป่าย่อลงด้านหน้าชั้นวางของเลียนแบบมู่กุยฝาน

“พ่อคะ มันโดนล็อกไว้ ถ้าใช้ไขควงจะเอาออกเหรอ? ต้องใช้กุญแจหรือเปล่าถึงจะเปิดได้?”

มู่กุยฝานยื่นมือไปลูบช่องเสียบกุญแจ พอดีที่ถานจื่อจวินหยิบไขควงมาเขาก็รับมาทันที

“เด็กดี ดูให้ดีนะ พ่อจะสอนงัดของที่ล็อกไว้” เขาเอ่ย

ซู่เป่าพยักหน้าเหมือนไก่ที่กำลังจิกพื้น “อืมๆ ๆ!”

มู่กุยฝานอธิบายอย่างจริงจัง “ลูกดู ลูกต้องลูบดูก่อน ว่าจุดล็อกของกุญแจมันอยู่ตรงส่วนไหน…..”

ซู่เป่ายื่นมือออกไป “จับดู าจุดล็อกของกุญแจมันอยู่ตรงส่วนไหน?”

มู่กุยฝาน “จากนั้นก็ใช้ไขควงเสียบเข้าไปตรงนี้”

ซู่เป่า “ไขควง ไขควง…..กลางคืนตื่นมาซ่อมพื้น...อังๆ ๆ ๆ...”

มู่กุยฝาน “……..”

ในหัวของเขามีทำนองเพลงพื้นบ้านสำหรับการต่อสู้ดังขึ้นมา

มุมปากของเขายกขึ้น ก่อนจะเอ่ยออกมา “ดูให้ดี จากนั้นทำแบบนี้”

มือของเขาถือไขควงเอาไว้ จากนั้นก็ออกแรงงัด ก่อนที่จะเกิดเสียงปังดังขึ้นจากการโดนกระแทกของด้ามไขควง

ล็อกกุญแจเกิดเสียงดังเคร้ง ก่อนที่จะเปิดออก

ซู่เป่าเอ่ยออกมา “เข้าใจแล้วค่ะ!”

มันเป็นงานใช้แรงไม่ใหรือไง?

แบบนี้เธอก็ทำเป็น!

กลับไปจะลองทำดูสักรอบ~

มู่กุยฝานไม่รู้ว่าเด็กน้อยกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ เขาเปิดลิ้นชักออกมาโดยไม่คิดอะไร

ครืด——

ลิ้นชักนั้นลึกมาก ยาวจนชนเตียงเลยเปิดไม่ได้แล้ว

ซู่เป่าเอ่ย “พ่อคะแบบนี้หนูก็ทำได้!”

เธอยื่นมือเล็กๆ ออกมา ก่อนที่จะออกแรงดันเตียงไปจนติดกำแพง

มู่กุยฝานมือไว เขารีบยกมือช่วยดันเตียงออกไป แกล้งทำเป็นว่าตัวเองเป็นคนดันเตียง

ถานจื่อจวินนั้นดันเห็นแล้วเชื่อ เธอมองมู่กุยฝานอย่างตกตะลึง

ถานจื่อจวินคิด ผู้ชายคนนี้แรงเยอะจริง……

ผีหญิงที่อยู่ด้านข้างนั้นเอ่ยออกมา “เด็กคนนี้แรงเยอะไม่เบา”

เมื่อได้ยินผีหญิงพูดแบบนั้น ซู่เป่าถึงรู้ตัวว่าตัวเองเผลอทำความแตกแล้ว…..

ตีห้าแล้ว!

กลับไปก็ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง คุณนายซูปกติแล้วตื่นตอนหกโมง……

ถ้ากลับไปก็โดนจับได้พอดีน่ะสิ??

ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นได้ มู่กุยฝานเลยเลิกตื่นตระหนก

ก็มีซูอีเฉินอยู่นี่?

มู่กุยฝานสบายใจขึ้นมาทันที เขาอุ้มซู่เป่าขึ้นมาอย่างไม่ร้อนรน กระทั่งมีเวลารอดูตำรวจกั้นพื้นที่ไว้ ถ่ายรูป หาหลักฐานอะไรไป

ผีหญิงที่นั่งอยู่ด้านข้างนั้น ก้มหน้าลง เธอมองดูกลุ่มคนที่กำลังวุ่นวายเอาตัวเธอที่อยู่ในถุงสีดำนั้นยกออกมา จากนั้นก็ตัดเปิดออก….

สภาพก่อนตายอันน่าสยดสยองของเธอนั้นเผยสู่สายตาของทุกคน โดยเฉพาะใบหน้าที่โดนฟันจนเนื้อทะลักออกมา……

หมอชันสูตรใส่ถุงมือแล้วหยิบของบางอย่างสีขาวที่อยู่ด้านข้างศพขึ้นมา ก่อนที่เขาจะดูอย่างละเอียดแล้วสีหน้าก็เปลี่ยนไป “เกลือ…..บนศพนั้นโดนพอกไว้ด้วยเกลือจำนวนมาก…..”

ทุกคน “……”

มู่กุยฝานถามออกมาเสียงเบา “ถามได้เรื่องไหม ผีหญิงคนนั้นบอกว่าอะไร?”

ซู่เป่าส่ายหน้า “ดูเหมือนเธอจะจำอะไรไม่ได้เลย”

เธอนิ่งคิด ก่อนที่จะพูดสิ่งที่อาจารย์สอนออกมา

“อาจารย์บอกว่า คนตายบางคนที่ตายด้วยอุบัติเหตุ ก่อนตายนั้นทรมานมากเกินไป หรือว่าบางทีตอนตายตกใจตื่นกลัว ในจังหวะที่ตายไปแล้วนั้นจะทำให้ลืมเรื่องตอนที่มีชีวิตอยู่ไป”

“จะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน วนเวียนอยู่ในที่ที่ตาย แล้วก็พยายามที่จะติดตามคนที่เจอเป็นคนแรก จากนั้นจะเลียนแบบการกระทำทุกอย่างของเขา แล้วกลายเป็นคนคนนั้นไปในที่สุด……”

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมคนบางคนเวลาฆ่าคนตายแล้ว คนตายจะติดตามคนคนนั้นไป——เพราะว่าคนแรกที่คนตายเจอหลังตายไปแล้วนั้นก็คือฆาตกร

ผีหญิงตนนี้ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงตาย หลังจากตายคนคนแรกที่มาเจอก็คือถานจื่อจวิน

ผีหญิงจำอะไรไม่ได้เลย จึงทำได้แค่เลียนแบบคนที่เห็น แล้วต้องการที่จะเข้าไปอยู่ในตัวแทนที่ถานจื่อ จวิน….