ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 358

ไม่นานนัก…

คนในครอบครัวตระกูลซูที่เห็นคลิปก็ตอบกลับข้อความในที่สุด

ลุงใหญ่ซูอีเฉิน 【พากลับมาด้วยเลย】

ลุงรองซูจื่อหลิน 【ซู่เป่าน่ารักจัง!】

ลุงสามซูเยว่เฟย 【ตอนนี้อยู่สนามบินนานาชาติประเทศเอ็กซ์ เพิ่งลงเครื่องมา อยากรีบถึงบ้านตอนนี้จัง!】

ลุงสี่ซูลั่ว 【เฮ่อ…เจ้าแมวเหมียวนี่ไร้ยางอายจริงๆ ตั้งข้อตกลงอะไรสูงมากเกิ้นนน】

ลุงห้าซูอิ๋งเอ่อร์ 【เลี้ยงเลย! พากลับมาสิ! โถเอ้ย กับอีแค่แมวตัวเดียวบ้านเราจะไม่มีปัญญาเลี้ยงเลยหรอ??】

ลุงหกซูจิ่นม่อ ：【เลี้ยงเลย】

มู่กุยฝานที่อยู่ในนั้นด้วย 【ไม่มีกล้องบันทึกการขับขี่เหรอ? เอาให้มันดูสิ】

ซูอี้เซิน【…】

ลุงเจ็ดซูอวิ๋นเจา【แจ้งตำรวจเลย! ให้ตำรวจจราจรจัดการ】

ซูอี้เซิน【%##@……】

ช่วยทำตัวให้ดูน่าเชื่อถือหน่อยได้ไหม…

หลังจากดูคลิปวิดีโอไปซ้ำๆ ในที่สุดคุณนายซูก็ตอบกลับข้อความ

【เจ้าเด็กน้อยจะกลับมาแล้ว เดี๋ยวยายไปทำกับข้าวไว้ให้ วันนี้รวดทำอาหารแมวเพิ่มด้วยดีกว่า!】

คุณท่านซู【เรื่องเล็กแค่นี้ยังต้องมาถามอีกเหรอ?】

ซูอี้เซินตอบกลับ【ซู่เป่ากลัวว่าเจ้าแมวเหมียวจะไปไล่จับเสี่ยวอู่ก็เลยเป็นห่วงน่ะครับ】

ในกลุ่มแชทเงียบไปครู่หนึ่ง

ซูอีเฉิน【ล่ามแมวเอาไว้】

ซูจื่อหลิน【…】

ซูลั่ว【พี่ใหญ่ นั่นมันแมวนะไม่ใช่หมา】

ซูอิ๋งเอ่อร์【งั้นก็ล่ามเสี่ยวอู่เอาไว้?】

ซูอี้เซิน【…】

มู่กุยฝาน【ฉันว่าล่ามเถอะ】

（เสี่ยวอู่ นี่ฉันจะโดนล่ามจริงๆเหรอQ）

กลุ่มคนทำตัวไม่เข้าท่าเลย ซูอี้เซินถึงกับถอนหายใจ

เขายอมที่จะเก็บโทรศัพท์แล้วมานั่งยองๆ ที่หน้ารถ

“เอาเป็นว่า…พามันกลับไป?” ซูอี้เซินถามลองเชิง

ทันใดนั้นเจ้าแมวเหมียวก็ลืมตาข้างหนึ่งเพื่อแอบสังเกตลับๆ แล้วหูผึ่งตั้งใจฟัง

ซู่เป่ากัดนิ้วถาม “ถ้าเกิดว่ามันมีเจ้าของแล้วจะทำยังดี? พวกเราไม่อยากเป็นคนนิสัยไม่ดีที่ลักพาตัวแมวนะ”

เจ้าแมวเหมียว “เหมียว!”

ซูอี้เซินพูดเรื่องไร้สาระด้วยสีหน้าจริงจัง “เธอดูสิ มันบอกว่าไม่มี”

จี้ฉาง “…” นี่เจ้าฟังเข้าใจหรือ?

ซู่เป่าอ้าปากและพูดอย่างไม่วางใจว่า “ถ้างั้น…แกกลับไปแล้วห้ามไปไล่จับเสี่ยวอู่นะ!”

“ห้ามแกล้งเสี่ยวอู่ ห้ามแกล้งคุณปู่เต่า”

“อืม…ถ้าแกรังแกคนอื่นละก็…”

ซูอี้เซินพูดต่อทันที “เดี๋ยวก็เชือดแกทิ้งหรอก!”

เจ้าแมวเหมียว “…”

จี้ฉาง “…”

ซู่เป่า “??”

อะไรคือเชือดทิ้ง?

สุดท้ายเจ้าแมวเหมียวก็สมหวังได้ตามซู่เป่ากลับไปที่บ้านตระกูลซูด้วย

พอเปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลซู มันก็กระโดดออกไปทางหน้าต่างด้วยเสียงที่หวือหวา กระโดดไปสองสามทีจนไม่เห็นเงา

ซู่เป่ารีบมองไปที่หน้าต่างแล้วตะโกน “กลับมา…”

ตายแล้วๆ!

สนามหญ้าตรงนั้นมักเป็นที่ๆ เสี่ยวอู่เล่นประจำ รวมถึงต้นไม้แถวนั้นด้วย

อีกด้านหนึ่ง

เสี่ยวอู่ที่กำลังเล่นอยู่ตรงหญ้าตามปกติก็เงยหน้ามองไปที่พงหญ้า

ทันใดนั้นก็มีเงาดำวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว!

มีอุ้งเท้าข้างหนึ่งจู่ๆ ก็มากดที่หัวของมัน!

คุณนายซูยิ้มร่า “ซู่เป่า ใครสอนหนูพูดแบบนี้?”

ซู่เป่าเห็นซูอี้เซินส่งซิกทางสายตาสุดชีวิต เหมือนกับจะบอกว่าช่วยฉันด้วยๆ

เจ้าตัวเล็กกระพริบตา แล้วก้มศีรษะลงเอ่ยเบาๆไปว่า “คือว่า…ลุงโจวจวี่เป็นคนสอนค่ะ”

โจวจวี่เป็นแพะที่ ‘ไกลเกินพันลี้’

ซู่เป่าที่เพิ่งโกหกไปก็รู้สึกผิด เลยดึงนิ้วเล็กๆของตัวเองด้วยความไม่สบายใจ ซูอี้เซินถึงกับซาบซิ้งจนเกือบจะร้องไห้

คุณนายซูรู้สึกสงสัยก็เลยเหลียวไปมองซูอี้เซิน ซูอี้เซินรีบทำหน้าจริงจังทันทีพร้อมอธิบายว่า “โจวจวี่เป็นญาติคนหนึ่งของครอบครัวหวงต้าฉวงครับ”

เสร็จแล้วยังอธิบายเพิ่มถึงพฤติกรรมนิสัยของโจวจวี่

พอได้ยินว่าโจวจวี่เป็นคนปากร้าย คุณนายซูก็ไม่มีอะไรให้ถามต่อ รอบนี้เธอไม่สามารถเปิดเผยเจ้าเด็กดีซูอี้เซินของเธอได้สำเร็จ?

แต่…

ลูกหลานที่ไม่เข้าท่า+1!

ซูเหอเวิ่นกับหานหานทำหน้าตื่นเต้น พอถูกขัดจังหวะไปก็ลืมเรื่องเชือดทิ้งไป แล้วมานั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าเจ้าแมวเหมียว

เจ้าแมวเหมียวถอยหลังด้วยความระมัดระวัง ถอยไปหาซู่เป่าแล้วก็ส่งเสียงคำรามเบาๆ

ซูเหอเวิ่น “ถ้าผมจำไม่ผิด การที่แมวคำรามเบาๆ น่าจะหมายถึงการเตือนให้อีกฝ่ายอย่าเข้าใกล้”

หานหานยื่นมือ “มันกลัวพวกเราเหรอ?”

ซูเหอเวิ่นถอยหลังหนึ่งก้าว “ผมว่าพวกเราต่างหากที่กลัวมัน”

แมวตัวนี้ดูดุมาก

ไม่แปลกใจทำไมเมื่อกี้ลุงเล็กถึงมาถามในกลุ่มว่าจะพามันกลับมาด้วยดีไหม…

หานหานทำหน้ากล้าหาญ “เชอะ! นายต่างหากที่กลัว ฉันไม่กลัวหรอก……”

ซู่เป่ารีบเตือนทันทีว่า “พี่หานหานอย่าไปแตะตัวมันนะ!”

เพิ่งพูดจบ หานหานก็โดนแมวข่วน ที่หลังมือมีรอยขีดข่วนเล็กน้อยและมีเลือดซึมออกมา

หานหานตกใจ รีบเอามือกลับมาทันที แล้วขู่ใส่มันเสียงดังว่า “เข้าบ้านพวกเรามาแล้วก็ต้องเป็นแมวของเราสิ บังอาจมาข่วนฉัน แกจะกินไหมข้าวน่ะ? คืนนี้แกห้ามกินข้าว!”

ซุ่เป่าถามด้วยความเป็นห่วง “พี่หานหาน พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม…”

หานหานสะบัดมือ พอเห็นซู่เป่าเป็นห่วงเธอ เดิมทีก็เจ็บนิดหน่อยแต่ก็ไม่เจ็บแล้วแล้วตอบว่า “ไม่เป็นไร เจ็บนิดหน่อยเอง ไม่เป็นไรหรอก!”

ในไม่ช้า หานหานก็หัวเราะไม่ออก…