ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 359

คุณนายซูรีบหยิบมือหานหานมาดูแล้วเอ่ย “หนังถลอก ต้องไปฉีดวัคซีนป้องกัน”

ซูอี้เซินพยักหน้า “ต้องไปฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า ต้องฉีดห้าเข็มหรือสี่เข็มนี่แหละ”

รอยยิ้มบนใบหน้าหานหานเริ่มหายไป

ไม่สิ เธอโดนแมวข่วนนี่ ไม่ได้โดนหมากัดเสียหน่อย ทำไมต้องไปฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้าด้วยล่ะ?

ยัยหานหัวโตรีบตะโกนร้องทันที “หนูไม่เอา! หนูไม่อยากฉีดยา!”

คุณนายซูส่ายหัว “ไม่ได้ ถ้าไม่ฉีดเนี่ยอาจเสี่ยงต่อโรคพิษสุนัขบ้าได้นะ”

มู่กุยฝานกอดอก ทำหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “เธอรู้หรือเปล่าว่าโรคพิษสุนัขบ้าคืออะไร?”

“มันคือไวรัสที่เข้าไปทางบาดแผลแล้วเข้าสู่กระแสเลือด หลังจากนั้นมันก็จะส่งกระทบต่อระบบประสาทของเธอ…”

มู่กุยฝานยังพูดไม่ทันจะจบ ยัยหานหัวโตก็แย่งพูดขึ้นมาทันทีว่า “ไม่สำคัญหรอก!”

แค่ส่งผลกระทบต่อระบบประสาทเองนี่ พ่อของเธอเคยว่าเธอบ่อยๆว่าเธอไม่มีสมอง มันคงไม่เป็นอะไรไรหรอก ช่างมันเถอะ!

มู่กุยฝาน “…”

ซู่เป่าเตือนด้วยความเป็นห่วง “พี่หานหาน หนูว่าพี่ไปฉีดวัคซีนเถอะนะ?”

“พ่อเคยกับหนูว่า ถ้าเป็นโรคพิษสุนัขบ้าเนี่ยจะกลายเป็นเหมือนน้องหมาที่น้ำลายไหล จำครอบครัวตัวเองไม่ได้ แล้วก็ยังไล่กัดคนอื่นอย่างบ้าคลั่งจนตายในที่สุด หลังจากนี้หนูก็จะไม่มีพี่หานหานอีกต่อไปแล้ว”

ซู่เป่าพูดไปพูดมา ใบหน้าเล็กๆ ของเธอก็ค่อยๆ กลายเป็นเศร้า (ಥ﹏ಥ)

ซูเหอเวิ่นพูดเสริม “บางครั้งอาจจะกินขี้ด้วยนะ”

หานหาน “…”

“…”

กิน…%￥#…

จำครอบครัวตัวเองไม่ได้?

ตาย?

หลังจากตายไปแล้วก็ไม่สามารถอยู่เล่นกับซู่เป่าได้แล้ว?

หานหานอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา “ถ้างั้น…ฉีดก็ได้ แต่ขอฉีดน้อยหน่อย แค่เข็มเดียวได้หรือเปล่าคะ”

คุณนายซูไม่คาดคิดว่าเธอจะยอมเร็วขนาดนี้

ซูอี้เซิน “ไม่ได้ มีแต่ฉีดสี่เข็มหรือห้าเข็มเท่านั้น ถ้าฉีดห้าเข็มต้องฉีดห้าครั้ง ส่วนสี่เข็มต้องฉีดสามครั้ง!”

พอหานหานได้ยินแบบนี้ ก็ไม่ได้สงสัยเลยว่าทำไมสี่เข็มต้องฉีดแค่สามครั้ง ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็รีบตอบทันทีว่า “งั้นหนูเอาสี่เข็ม!”

เรื่องนี้ก็ตกลงจบไปแบบนี้ หลังกินข้าวเสร็จ คุณนายซูก็รีบพาหานหานไปฉีดวัคซีนทันที

ส่วนคนขับรถคือมู่กุยฝาน

คุณนายซูถาม “วันนี้ทำไมแกว่างจัง ไม่กลับค่ายเหรอ?”

ก่อนหน้านี้มู่กุยฝานเหมือนเคยบอกว่าอยากจะ ‘ลาออก’ เจ้านายเขาถึงกับโทรมาสอบถามสถานการณ์กับเธอ

หลังจากนั้นก็กลัวว่ามู่กุยฝานจะหนีไปจริงๆ วันๆก็เลยจับตาดูเขาอยู่ตลอด ไม่ว่าจะมีภารกิจอะไรหรือเปล่าก็เรียกเขากลับเข้าค่ายตลอด

มู่กุยฝานตอบ “ลาครึ่งวันครับ”

กลับมาหาลูกสาว

คุณนายซูยกมุมปาก

หานหานกลัวการฉีดยาที่สุด ที่ผ่านมาตอนจะไปฉีดวัคซีนก็กลัวจนดิ้นแรงตลอด อย่างน้อยต้องมีสักสองสามคนมาช่วยกดเธอไว้ถึงจะฉีดได้

คุณนายซูกลัวว่าเธอจะกลับคำไม่ฉีดแล้ว ดังนั้นตอนที่หานหานร้องไห้ขอให้ซู่เป่าไปเป็นเพื่อนด้วย เธอก็รีบตอบตกลงทันที

ดูเหมือนว่าตราบใดที่ซู่เป่าอยู่ด้วยถึงจะเอาเธออยู่ได้…

ถึงแม้ซู่เป่าจะเอาไม่อยู่ แต่อย่างน้อยก็ยังมีเทพนักรบมู่กุยฝานอยู่ด้วย คุณนายซูไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถเอาเธออยู่ได้

ซู่เป่าไม่วางใจให้เสี่ยวอู่อยู่บ้านคนเดียว ก็เลยพาเสี่ยอู่กับคุณปู่เต่ามาด้วย

เสี่ยวอู่มองเจ้าแมวเหมียวที่อยู่ข้างนอกผ่านกระเป๋าสัตว์เลี้ยง

“ลาก่อน ไอ้ขยะจอมโง่!” เสี่ยวอู่ตะโกนด่าเสียงดังใส่แมว

เจ้าแมวเหมียว “…”

ซู่เป่านั่งยองๆ สีหน้าจริงจังกำชับเจ้าแมวเหมียวว่า “อยู่บ้านเป็นเด็กดีนะ อย่าก่อเรื่องอีกล่ะ!”

“แกดูสิ พี่หานหานโดนแกข่วนจนต้องไปฉีดยาเลยเนี่ย”

“เสี่ยวอู่ก็โดนแกแกล้งจนกลัวเลยเนี่ย แกดูสิๆ!”

ซู่เป่าจิ้มๆ ไปที่หัวของเจ้าแมวเหมียว

เจ้าแมวเหมียวทำตัวเชื่อฟังนั่งอยู่บนพื้น คอตก ทำท่าทางเหมือนเวลาผิดแล้วโดนสั่งสอนอย่างนั้นแหละ

ซู่เป่าด่าไปสองสามคำ ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน มือเล็กๆของเธอไปลูบๆ ที่หัวเจ้าแมวเหมียว “เอาล่ะ อย่างน้อยแกก็รู้ว่าตัวเองผิดแล้วต้องเปลี่ยน ยังไงก็เป็นแมวที่ดีแหละนะ อยู่บ้านรอพวกเรานะ เดี๋ยวกลับมาแล้วเราจะตั้งชื่อให้แก้เอง!”

ทำไมต้องฉีดสองเข็ม!

เธอมองไปที่เข็มที่อยู่ในมือพยาบาล พอดึงไซริ้งก็เห็นยาโผล่ออกมาเล็กน้อย ทำให้เธอกลัวจนขนหัวลุก

ทันใดนั้นหานหานก็ร้องไห้ ร้องไห้เสียงดังกว่าเด็กสองคนก่อนนั้นรวมกันอีก

“อ้าก——อ้าก——ไม่เอา——เจ็บๆๆ!”

พยาบาลที่ถือเข็มอยู่…เธอยังไม่ทันได้เริ่มเลย

เสี่ยวอู่ที่อยู่ในกระเป๋าสัตว์เลี้ยงก็ทนไม่ไหวต้องเอาปีกมาปิดหัวไว้

จี้ฉางยกมุมปาก “เกือบลืมไปว่าเจ้าตัวเล็กคนนี้ร้องไห้เก่งแค่ไหน”

คุณนายซูทำตัวสงบ แล้วลูบผมที่แนบอยู่ข้างหูอย่างสง่างามแล้วรวดยัดที่อุดหูเพื่อกันเสียงไปด้วย

ยังไงก็มีมู่กุยฝานอยู่ด้วย

เทพนักรบจะสามารถปล่อยเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งหนีไปได้เหรอ?

มู่กุยฝาน “…”

เขาไม่สามารถปล่อยให้หานหานหนีไปได้ แต่หูก็ทนทุกข์ทรมาณเหลือเกิน

ซู่เป่าอดทนต่อเสียงร้องไห้ แล้วดึงมือหานหานไว้ตบๆพร้อมเอ่ยเสียงดังว่า “พี่หานหานอย่าร้องไห้เลย!หูของหนูไม่ไหวแล้ว!”

หานหาน “…งือๆๆ!”

ซู่เป่าคิดไอเดียดีๆ หนึ่งออก “เอาอย่างงี้ พี่หานหานพี่ช่วยเปลี่ยนเสียงร้องไห้หน่อยได้ไหม ตอนพี่อยากร้องพี่ก็ตะโกนสู้ๆ ออกมา ถือเป็นการให้กำลังตัวเองไปด้วย!”

หานหาน “งือ…สู้ๆ…”

พยาบาลถือเข็มมา “ทนหน่อยนะ แป๊บเดียว!”

ทันทีที่เข็มเจาะเข้าไปในผิวหนัง หานหานกรีดร้องเสียงดัง “อ้า…”

พอนึกถึงคำที่ซู่เป่าเคยบอก เธอก็เลยเปลี่ยนจากเสียงร้องไห้ที่กำลังจะร้องออกมาเป็นคำว่าสู้ๆ แทน

ในห้องฉีดวัคซีนจึงปรากฏภาพที่ดูประหลาดๆ ขึ้นมา

เด็กคนหนึ่งฉีดยาไปด้วย ร้องเสียงดังไปด้วย “อ้า——สู้ๆ——อ้าสู้ๆอ้าสู้ๆ!สู้ๆๆๆ!อ้าก——”

พอทุกคนได้ยินก็ยกมุมปากยิ้มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มู่กุยฝานรู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีไป

-