ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 360

พยาบาลมือสั่นแต่ก็รีบฉีดสองเข็มให้เธอเสร็จเร็วๆ กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวแล้วหัวเราะออกมาด้วย

สุดท้ายหานหานก็น้ำตาคลอเบ้ากุมมือสองข้างไว้ รู้สึกแค่ว่าเจ็บจนเหมือนจะตาย

ไม่รู้ทำไมฉีดยาเข็มหนึ่งถึงเจ็บขนาดนี้?

เจ็บกว่าที่ผ่านมาที่เธอเคยฉีดเสียอีก!

คุณนายซู มู่กุยฝานและซู่เป่าเหมือนได้ปลดปล่อยเสียที รีบนั่งรถกลับบ้าน ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ คนแก่รู้สึกอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

บนรถ ซู่เป่าบ่นพึมพำ “ไอ้หยา อายคนจริงๆ!”

เธอไม่น่าสอนให้พี่หานหานร้องตะโกนว่าสู้ๆ เลย

“ใช่สิ คุณยาย หนูอยากขอแวะซื้อปลอกคอให้เจ้าแมวเหมียว เป็นของขวัญให้มันน่ะค่ะ!”

คุณนายซูตามใจ “ได้อยู่แล้ว”

มู่กุยฝานเปลี่ยนเส้นทางขับรถไปยังแถวห้างสรรพสินค้าในเมือง

หานหานยังร้องไห้ต่อ สองเข็มนี้แรงเกินไปจริงๆ ฉีดจนสติเธอยังไม่ฟื้น

เมื่อก่อนยัยหานหัวโตแค่จะไปช็อปปิ้งก็ปล่อยมือแล้ว แต่รอบนี้กลับเดินอยู่ข้างๆ ซู่เป่าอย่างเชื่อฟัง

ตามหาจนเจอร้านขายสัตว์เลี้ยงอยู่ร้านหนึ่ง ก็เลยเลือกปลอกคอแมวสีแดงไป ด้านหน้าของปลอกคอเป็นรูปโบว์ ใต้โบว์ยังมีเครื่องประดับรูประฆังที่ทำมาจากทองคำอยู่ด้วย

เช็คบิลไปแปดหมื่นแปดพันแปดหยวน พนักงานกลัวว่าพวกเขาจะเสียใจทีหลังก็เลยแนะนำปลอกคอหนังแกะ ทำมาจากทองคำบริสุทธิ์ ดีไซเนอร์ชื่อดังเป็นคนออกแบบและทำด้วยมือล้วนๆ…ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณนายซูก็รูดบัตรไปทันทีโดยไม่คิดอะไร

พนักงานถึงกับอึ้ง เพราะว่าที่ ‘ร้านจิวเวอรี่’ วางขายมาตั้งสองปีแล้วก็ยังขายไม่ออก นานๆทีก็มีคนสนใจอยู่หรอกแต่พอรู้ราคาก็ยอมแพ้ไปแทบทุกราย ไม่นึกว่าวันนี้เธอจะสามารถขายมันออก…

ซู่เป่ากลับถึงบ้านตระกูลซู เจ้าแมวเหมียวก็รีบเข้ามาแล้วยืนอยู่ในทุ่งหญ้าหลังพุ่มไม้แล้วชะโงกออกมาครึ่งหัวแอบสังเกตอยู่ลับๆ

ซู่เป่าโบกมือ “เจ้าแมวเหมียวมาเร็ว! ดูสิว่าฉันเตรียมของขวัญอะไรไว้ให้แก!”

เจ้าแมวเหมียวรีบวิ่งเหยาะเข้ามาทันที

ซู่เป่าเอาปลอกคอมาสวมที่คอมัน แต่พอจะติดกระดุมก็ติดไม่เป็น

“พ่อ…” เจ้าตัวเล็กเงยหน้าขึ้นและขอความช่วยเหลือไปที่พ่อตัวเอง

มู่กุยฝานนั่งลงแล้วยกคอด้านหลังของแมวมาวางบนหัวเข่าตัวเอง

เจ้าแมวเหมียว “??”

มันเป็นสัตว์ที่ดุร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์ แต่ทำไมถึงได้โดนผู้ชายคนนี้กดขี่เอาได้ล่ะ??

มู่กุยฝานสวมปลอกคอให้มันเสร็จเรียบร้อย แล้วจึงค่อยวางแมวอยู่ด้านหน้าซู่เป่า “โอเคแล้ว”

เจ้าแมวเหมียวแลบลิ้น กลอกตาขาว แล้วพลิกตัวกลิ้งไปที่พื้น

ซู่เป่าอึ้ง “พ่อ นี่พ่อรัดแน่นเกินไปหรือเปล่า?”

มู่กุยฝานเลยยกแมวขึ้นมาแล้วดู…จริงด้วย

กลายเป็นว่ามันรัดคอไว้ แต่แมวตัวนี้ก็ลูกเล่นเยอะจริงๆ

เขาเลยจัดการปรับปลอกคอให้เข้าทีอีกครั้ง “เรียบร้อย”

รอบนี้เจ้าแมวเหมียววิ่งออกไปแล้วตรงไปต้นอวี้หลานที่ๆ เสี่ยวอู่อยู่ประจำ เพราะกลัวมู่กุยฝาน

เสี่ยวอู่ซ่อนตัวอยู่ในกระเป๋าสัตว์เลี้ยงแล้วเปิดเพลง BGM ให้ตัวเอง “ข้อพิพาทเริ่มขึ้นแล้ว!”

ไอ้หมอนี่มันบังอาจมาแย่งที่ฉัน!

ถึงจะเป็นนกก็ยอมไม่ได้!

เจ้าแมวเหมียวกดขี่นกอยู่แล้วตามธรรมชาติ เสี่ยวอู่ไม่เชื่อว่าตัวเองจะสู้คนที่มาทีหลังไม่ได้

ยกที่หนึ่ง

หลังกินข้าวเสร็จทุกคนก็ช่วยกันตั้งชื่อให้เจ้าแมวเหมียว

คุณนายซู “เรื่องนี้ผู้ใหญ่อย่างเราจะไม่เข้าไปยุ่ง พวกเธอน่ะลองคิดกันเองแล้วกันนะ”

หยุดพูดไปครู่หนึ่ง แล้วมองไปยังซูเหอเหวินที่ท่าทางดูหยิ่งกับซูจื่อซีที่เงียบไม่พูดไม่จา “พวกเธอสองคนก็ให้คำแนะนำด้วยสิ”

ซูเหอเหวิน “เฮ่อะ”

ใครจะอยากตั้งชื่อให้แมวกัน

หานหานแขนอ่อนแรง นอนพิงอยู่ที่เก้าอี้ แววตาไม่โฟกัสอะไร เอ่ยด้วยความโมโหแต่ไม่มีแรงว่า “ข่วนคนเก่งขนาดนี้ ก็เรียกมันว่านังงูพิษ”

ซูเหอเวิ่นหัวเราะ “งั้นเรียกมันว่าฉีดวัคซีนดีกว่าไหม”

หานหานจ้อง

เสี่ยวอู่ชะโงกหัวออกมา ส่งเสียงตะโกน “เรียกเหล่าลิ่ว เรียกเหล่าลิ่ว!”

เขาคือเสี่ยวอู่ ส่วนคนที่มาแย่งที่คนอื่นก็เรียกมันว่าเหล่าลิ่ว อย่างน้อยเขาก็อยู่สูงกว่า

เจ้าแมวเหมียวส่งเสียงคำรามเบาๆออกมา แล้วจ้องไปที่นกแก้วสีเขียว

ทุกคนอดหัวเราะไม่ได้ แต่เห็นได้ชัดว่าชื่อนี้ดูเลอะเทอะเกินไป แมวคงไม่ชอบ

ซูเป่าเอียวหัวเอ่ย “เรียกมีมีดีไหม?”

หานหานส่ายหัว “ไม่ดี”

ซูเหอเวิ่น “งั้นเรียกมันว่าวูล์ฟเวอรีน!”

วันรุ่งขึ้น เจ้าแมวเหมียวที่ถูกมู่กุยฝานพาออกไปอาบน้ำก็กลับมาแล้ว สะอาดสะอ้าน ไม่มีแมลง แถมเนื้อตัวยังมีกลิ่นหอม

ซู่เป่าอุ้มมันเล่นอย่างมีความสุขไปครู่หนึ่ง กระดิ่งก็สลบนอนกรนอย่างสบายใจลงบนเข่าของซู่เป่า

เสี่ยวอู่ที่เกาะอยู่บนไหล่ของซู่เป่าโฒโหมาก

ที่มีคนมาแย่งความรักกับมัน มันก็เลยไม่สนใจอะไรจนไปเหยียบหัวคุณปู่เต่าแล้ว

ซูอี้เซินรับโทรศัพท์จากห้องฉุกเฉินแล้วพูดด้วยความตกใจว่า “อะไรนะ?” แล้วก็รีบร้อนออกไป

ก่อนที่เขาจะก้าวเท้าออกจากบ้าน คุณนายซูก็ได้รับโทรนศัพท์จากโรงพยาบาลว่ามีเตียงว่างแล้ว เธอเลยรีบร้อนเตรียมเสื้อผ้าของซูจื่อซีแล้วพาซูจื่อซีออกไป

เตรียมเปิดเทอม เด็กๆ หลายคนก็ไม่ได้สนใจช่วงเวลาสุดท้ายของปิดเทอมอะไร แต่รีบตามหลังคุณนายซูกันออกไปเป็นชุด

ห้ามพาสัตว์เลี้ยงไป เสี่ยวอู่ถูกซู่เป่าขังไว้ในห้อง “ป่าฝนเขตร้อน” อันกว้างขวาง

เสี่ยวอู่ไปเกาะอยู่ตรงหน้าต่าง มองเห็นพวกซู่เป่าออกไปกันหมด…

“ก้าๆๆๆๆ…เหล่าลิ่วแกตายแน่!”

เสี่ยวอู่กัดสลักประตูหน้าต่างอย่างชำนาญแล้วบินออกไป

กระดิ่งซึ่งกำลังนอนอย่างสบายใจใต้ร่มเงาของต้นไม้

เวลานี้แหละ จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนมีลมหนาวพัดผ่าน

นกแก้วที่หน้าไม่อายบินเข้ามา เอากรงเล็บของมันไปเหยียบอยู่บนหัวแมว!

“ก้า——!”

กระดิ่ง “…”

มันพลิกตัวขึ้นมาแล้วจ้องไปที่นกแก้วที่อยู่ไม่ไกลด้วยสายตาอำมหิต

ภายใต้แสงแดด ขนสีเขียวของนกแก้วทำให้ยิ่งดูเปล่งประกายมากขึ้น

เสี่ยวอู่ยื่นคอส่ายหัวด้วยความกำเริบเสิบสาน “แกมาตีฉันสิ!”

“แกมาดิ!!”

กระดิ่งวิ่งกระโดดออกไปเหมือนธนูที่แหลมคมมากๆ เร็วจนมองแทบไม่ทัน

เสี่ยวอู่บินขึ้นไปกระพือปีกอยู่บนอากาศ ทำเสียงหัวเราะด้วยความผยอง

“ฮ่าๆๆๆ นึกไม่ถึงล่ะสิ?ว่าข้าบินได้!!”

กระดิ่ง “…”