ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 373

เสี่ยวอู่ตกใจจนอึราด แมวตัวนี้เอาจริงเหรอเนี่ย!

มันกระพือปีกและตะโกนว่า “พี่ใหญ่ ฉันผิดไปแล้ว!”

ดวงตาของกระดิ่งฉายแววความดูถูก มันปล่อยเสี่ยวอู่เหมือนแค่เล่น ที่จริงจงใจทำให้มันตกใจ

เสี่ยวอู่หนีออกมาจากใต้กรงเล็บของกระดิ่งและกำลังบิน!

ไม่คิดว่ามันเพิ่งจะกระพือปีกก็ถูกตะปบไว้ใต้กรงเล็บอีกครั้ง

แววตาของกระดิ่งราวกับจะบอกว่า: แกมันไม่รู้จักความเร็วที่แท้จริงซะแล้ว!

เสี่ยวอู่ “ราชาผู้ยิ่งใหญ่! ไว้ชีวิตข้าด้วย!

กระดิ่งทำหน้าน่าสนุก ประมาณว่าแกว่าต่อไปสิ

เสี่ยวอู่ “ท่านพ่อ !”

กระดิ่งปล่อยเสี่ยวอู่ออกมา

คราวนี้เสี่ยวอู่ไม่กล้าบิน มันนั่งย่อตัวไม่ขยับเขยื้อน ไม่จะหอบหายใจแสร้งทำเป็นตาย

มันต้องรอจังหวะที่แมวไม่ทันสังเกตรีบทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า!

กระดิ่งจ้องมันไม่วางตา รอให้เสี่ยวอู่จะบินขึ้นไปมันก็จะตะปบมันลงมา ให้มันเห็นว่าความเร็วที่แท้จริงเป็นอย่างไร

แมวกับนกนั่งอยู่บนขอบหน้าต่าง แข่งกันว่าใครจะขยับก่อน

สิบนาทีผ่านไป

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ปู่เต่าเดินผ่านไปอย่างช้า ๆ อยู่ไกล ๆ อย่างรื่นรมย์ใจ ใช้ชีวิตอย่างสบายอกสบายใจ

ทันใดนั้นเสี่ยวอู่ก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ดูสิ นั่นซู่เป่า!”

กระดิ่งยังคงจ้องมองไปที่มันไม่กระพริบตา

เสี่ยวอู่ : “พี่ใหญ่ ขาฉันชาไปหมดแล้ว”

กระดิ่ง : จ้อง --

เสี่ยวอู่ : “...”

ปู่เต่าค่อย ๆ คาบเนื้อกุ้งที่ซู่เป่าใส่ไว้ให้และกลืนคอลงไปอย่างสบายใจ...

**

อีกด้านหนึ่งซูเยว่เฟยพาซู่เป่าหานหาน ซูเหอเวิ่น ซูเหอเหวินมาถึงสวนสนุกแล้ว

พอมาถึงหน้าประตูปุ๊บก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเด็ก ๆ มาจากข้างใน!

ซู่เป่า หานหานและซูเหอเวิ่นต่างก็ตื่นเต้น มีเพียงซูเหอเหวินที่ทำหน้าเย็นชาและย่นคิ้วเล็กน้อย

ซูเหอเวิ่นพูดว่า “พี่ ถ้าพี่ไม่ชอบก็ไม่ต้องมาก็ได้ พี่บอกว่าพี่ไม่ชอบแล้วพี่มาทำไมล่ะ จำเป็นไหมเนี่ย”

ซู่เป่า: “จำเป็นไหมเนี่ย?”

หานหาน: “ให้ลุงใหญ่มีน้องชายให้อีกสักคนชื่อซูเฮอปี้(จำเป็นไหม) !จะได้จำเป็นไง!”

ซูเหอเหวิน “...”

ซูเยว่เฟยตรวจตั๋วเสร็จก็พูดกับซูเหอเหวินว่า “ถ้านายไม่อยากเล่นก็ไปรอเราที่โซนพักผ่อนก็ได้นะ”

ซูเหอเหวินทำหน้าเท่ ๆ “ใครบอกว่าผมไม่อยากเล่น?”

จู่ ๆ ซูเหอเวิ่นก็นึกอะไรบางอย่างได้ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเปิดหาวิดีโอเมื่อสองปีก่อน

ตอนนั้นก็ไปที่สวนสนุกเหมือนกัน แต่มีแค่พ่อที่พาเขาสองคนไปเท่านั้น

ซูเหอเหวินพูดอย่างหมดความอดทน “ทำไมถึงมาที่แบบนี้?”

ผมไม่อยากเล่น

“ไร้สาระ!”

“มีแต่เด็กสามขวบเท่านั้นที่อยากเล่นอะไรแบบนี้!”

ซู่เป่าดูวิดีโอและร้องว้าว “นี่คือตอนที่พี่ใหญ่ยังเด็กเหรอ?”

ซูเหอเวิ่นบอกว่า “ใช่ตอนที่พี่เขาอายุเจ็ดขวบ”

ซู่เป่านับ ๆ ดูแล้วก็ตั้งใจวิเคราะห์ “ตอนนี้พี่ใหญ่อายุ 9 ขวบไม่ใช่ 3 ขวบ แล้วทำไมพี่ถึงอยากเล่นมันอีกล่ะ?”

ซูเหอเหวิน “...”

เข้ากำลังเสียหน้าต่อหน้าน้องสาว!

เขารู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อย เขาเองก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยเหมือนกัน

ในวิดีโอซูเหอเวิ่นแกล้งถือแก้วทำเป็นจะไปดื่มน้ำ มีเสียงซูเหอเหวินลอดเข้ามาว่า: “ถ้านายอยากไปหาเธอก็ไปหาสิ”

ซูเหอเวิ่นสวนกลับทันที “ใครบอกว่าผมจะไปหาเธอ? ผมแค่ผ่านมาเฉย ๆ เดินผ่านเฉย ๆ ไม่ได้เหรอ”

ซูเยว่เฟยคิดว่าเธอกำลังพูดถึงม้าหมุนเขาจึงตอบเสียงอบอุ่นว่า “ได้สิ”

ดวงตาของซู่เป่าเป็นประกาย “พี่คะ เล่นไหม”

ซูเหอเวิ่นพยักหน้าโดยไม่ต้องคิด

ซูเหอเหวินมองไปที่ม้าหมุนสีชมพูทั้งตัว มีแสงสีรุ้งกระพริบและเปิดเพลงที่เด็กผู้หญิงเท่านั้นจะชอบ

เขาเป็นเด็กผู้ชาย ดังนั้นเขาจะไม่เล่นสิ่งเหล่านี้แน่นอน!

“ไม่เล่น” ใบหน้าของซูเหอเหวินเย็นชา เขาเอามือล้วงกระเป๋าและพูดว่า “ผมจะรอทุกคนอยู่ตรงนั้น”

ซู่เป่าทำหน้าผิดหวัง : “โอเค... หนูก็คิดว่าเราจะเล่นด้วยกัน...”

ซูเหอเหวินทำหน้าเย็นชา มือยังล้วงกระเป๋าเหมือนเดิม เขายืดหมั่นในหลักการมาก

ครั้งนี้ไม่ได้จริง ๆ

ซู่เป่ามองไปที่ซูเยว่เฟย “ลุงสามมาเล่นด้วยกันนะ ได้ไหมคะ?”

ลุงสามที่ไม่รู้อะไรเลย : “โอเค ไม่มีปัญหา ลุงสามจะเล่นกับหนูเอง”

ซู่เป่าร้องดีใจลากซูเยว่เฟยวิ่งไปข้างหน้าอย่างเร็ว

“ลุงสาม เดี๋ยวไม่ต้องกลัวนะคะ!”

ซูเยว่เฟยหัวเราะ “ไม่กลัวหรอก”

ซู่เป่าไม่วางใจ “ลุงสามจะไม่เป็นลมใช่ไหมคะ?”

ซูเยว่เฟยลูบหัวของเธอเบา ๆ สุภาพนุ่มนวล “เป็นไปไม่ได้หรอก”

เขาเป็นกัปตัน ก่อนที่จะได้ขึ้นบินไม่รู้ว่าเขาต้องโดนฝึกฝนมามากมายแค่ไหน

ก็แค่ม้าหมุนเอง ต่อให้เพิ่มความเร็วถึงขีดสุดเขาก็ไม่เป็นลมหรอก

แต่แล้วเขาก็ว่าเห็นซู่เป่าลากเขาไปที่ด้านข้างของม้าหมุน... ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

แล้วจากนั้นก็...

ซูเยว่เฟยก้าวยาว ๆ เดินตามเธอไปอย่างงง ๆ สักระยะนึง จากนั้นเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นอักษรตัวใหญ่เขียนว่า...

(บ้านผีสิง)

ซูเยว่เฟย : “...”