ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 393

เสี่ยวอู่ที่บนศีรษะของซู่เป่าส่ายหน้าสั่นหัว พูดพึมพำกับตัวเองว่า “มีผีเข้ามาในคฤหาสน์ ผีตนนี้มีแผนร้อยแปดพันอย่าง ทุกคน ทุกคนต้องทำตัวให้กระปรี้กระเปร่า โค่นล้มผีให้ได้ ทวงแผ่นดินของข้ากลับคืนมา!”

หม่าหลิน “...”

อะไรกัน เจ้านกตัวนี้กำลังพูดจาเพ้อพกอะไรกัน ประโยคบนบอกคฤหาสน์ประโยคล่างบอกซ้อมผี แปลกๆ!

“นกแก้วตัวนี้น่ารักจัง!” หม่าหลินยิ้มพร้อมทั้งชมประโยคหนึ่ง

ซู่เป่ายังไม่ทันได้พูด เสี่ยวอู่ก็รีบพูดขึ้นว่า “เหล่าลิ่วของเราก็น่ารักเหมือนกัน! คุณอยากเห็นไหม!”

หม่าหลินอึ้ง

ไม่นึกเลยว่านกตัวนี้จะพูดสนทนากับคนได้ด้วย!

ครั้งนี้เธอถูกดึงดูดเข้าแล้วจริงๆ จึงพูดขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “เหล่าลิ่วของแกคือใครเหรอ”

เสี่ยวอู่สั่งเสวียนหลิงที่เตรียมตัวซุ่มโจมตีมันอยู่ตลอดเวลาที่อยู่บนปากบันไดเสียงหนึ่ง “เหล่าลิ่ว ไป!”

เสวียนหลิงอดกลั้นกับมันมามากพอตั้งนานแล้ว!

เหล่าลิ่วๆ แกนี่เองเหล่าลิ่ว!

เสวียนหลิงโน้มตัวทะยานพุ่งลงไป ร้องเมี๊ยวเสียงหนึ่ง มันเหยียบลงบนหน้าหม่าหลินเพื่ออาศัยแรงถีบพุ่งไป จากนั้นก็กระโจนไปทางเสี่ยวอู่

หม่าหลินตกใจจนกระโดดทีหนึ่ง เธอช็อกจนลงไปนั่งกองกับพื้น แล้วร้องตะโกนขึ้นเสียงหนึ่ง “อ๊า...”

ซู่เป่ารู้สึกว่าศีรษะของตัวเองปวดจนแทบจะระเบิด ใกล้จะกลายเป็นยัยเป่าหัวโตแล้ว

เธอจับเสี่ยวอู่เอาไว้เพื่อปกป้องมันพลางอบรมเจ้าแมวเหมียวไปด้วย “เสวียนหลิง! ทำแบบนี้ไม่ได้นะ! จับคนมันผิดนะ!”

“เสี่ยวอู่! จะยุให้แมวเหมียวทำเรื่องเลวๆ ไม่ได้!”

ช่างเป็น ‘ไก่บินสุนัขกระโดด’ จริงๆ...ทำเอาเด็กน้อยยุ่งจะแย่อยู่แล้ว! (*เปรียบเปรยว่าเหตุการณ์วุ่นวาย)

นายหญิงซูเผยอปาก รีบให้คนหยิบกล่องยามาให้หม่าหลินทันที

ไม่รู้ว่ามู่กุยฝานมาร่วมดูความสนุกด้วยตั้งแต่เมื่อไร เขากอดอกแล้วพิงอยู่ข้างๆ ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่แยแสอยู่สองสามส่วน เขาตั้งใจฟังดีๆ แล้วเผยความเย็นชาออกมา “จับคนถูกหรือผิด ก็ต้องดูว่าจับคนแบบไหน”

หม่าหลินยิ้มอย่างอิหลักอิเหลื่อ เหงื่อแตกพลั่กๆ

ผู้ชายคนนี้รับมือได้ยากจริงๆ ราวกับรู้จุดประสงค์ของเธออย่างนั้น

เสวียนหลิงผ่านข้างเท้าของมู่กุยฝานไปพอดี มู่กุยฝานก้มหน้ามองทีหนึ่ง จากนั้นก็พูดชม “ไม่เลว คืนนี้จะเพิ่มปลาค็อดให้แกอีกครึ่งตัวนะ”

เสวียนหลิง …

นายหญิงซูปวดหัว พูดขึ้นอย่างอดกลั้น “มู่กุยฝาน!”

มู่กุยฝานรีบยืนตัวตรง ยกมือขึ้นแล้วพูดอย่างยิ้มเยาะว่า “เป็นความผิดของผมเองครับ เพื่อเป็นการขอโทษ ผมจะให้คนไปเลือกเสื้อผ้าเอาไว้ให้เรียบร้อย แล้วมาส่งด้วยตัวเองถึงที่เป็นยังไงครับ”

นายหญิงซูจนปัญญา

ซู่ซื่อกรุ๊ปกับดีแอนด์อาร์มากน้อยก็ต้องร่วมงานกัน เดิมที่คิดคือให้หม่าหลินคนนี้เอาเสื้อผ้ามาส่ง รอเธอเลือกเสื้อผ้าสักหน่อยห้านาทีสิบนาทีแล้วค่อยไล่เธอกลับไป

ตอนนี้ดีเลย หน้าของคนเขาถูกแมวข่วน แถมยังต้องเรียกคนมาทำแผลให้เธอก่อนอีก

“นายหญิงซู ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันก็แค่ตกใจนิดหน่อยเองค่ะ” หม่าหลินลุกขึ้นมาแล้วพูดขึ้น

ในใจเธอแอบตกใจ สกุลหลิน? งั้นก็ไม่ใช่คนของตระกูลซูสิ ช่างน่าเสียดาย...

ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือเรื่องสำคัญ คนสกุลมู่นี่อย่าคิดจะชิงโอกาสในการส่งเสื้อผ้าของเธอไปเชียว

หม่าหลินกำลังจะพูด สุดท้ายก็ได้ยินเสียงซูเยว่เฟยแว่วมา

มองแค่ปราดเดียว หม่าหลินก็อึ้งไปเลย

นี่ๆๆ...

นี่เป็นลูกชายคนที่เท่าไรของตระกูลซูเหรอ!

ตอนที่เธออยากไว้หน้าคนอื่น มากน้อยก็จะดูแลนิดหน่อย

แต่ตอนที่อยากให้เสร็จเรื่อง ไม่ว่าคนอื่นจะมีมารยาทหรือเกรงใจแค่ไหน แน่นอนว่าย่อมเปลี่ยนการตัดสินใจของเธอไม่ได้

อาเนี่ยผายมือเชิญอย่างชำนาญ “ผู้จัดการหม่าเชิญด้านนี้ครับ ป้าอู๋จะจัดการแผลให้คุณเอง ส่วนกล่องวางตรงนี้ก็พอครับ”

หม่าหลินจนปัญญา เธอเป็นคนฉลาด รู้ว่าหากยังรบเร้าต่อไป คนแรกที่จะไม่ชอบคือนายหญิงซู

นี่ได้เป็นอันขาด เธออยากแต่งเข้าตระกูลซู นายหญิงซูคือแม่สามีของเธอในอนาคต

จะให้แม่สามีในอนาคตมีภาพจำที่ไม่ดีกับเธอได้ยังไง

ฉะนั้นหม่าหลินจึงขอโทษอย่างละอายใจเป็นอย่างมาก “ขอโทษค่ะ เป็นฉันที่ไม่มีความเป็นมืออาชีพเอง ขอคุณโปรดอภัยด้วยนะคะ! งั้นฉันวางเสื้อผ้าไว้ตรงนี้นะคะ อยากได้อะไรก็เรียกหาฉันได้ตลอดนะคะ...”

เธอพูดไปพลางหยิบผ้าจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาเช็ดแผลบนหน้าผืนหนึ่ง จากนั้นออกแรงลากกล่องขึ้นมา...

ฉวยโอกาสเข้าใกล้ซูเยว่เฟย

“ไอ้หยา...” หม่าหลินล้มไปทางซูเยว่เฟย

เสียวอู่ตะโกนร้องแว๊กๆ อีกครั้ง “เธอล้มลงไปแล้ว! ในที่สุดเธอก็ล้มลงไปแล้ว! เตะลูกโทษ เตะลูกโทษ! นี่เป็นการแย่งบอลที่โหดเหี้ยมมากๆ!”

ทุกคน “...”

หม่าลหิน “...”

แม่งเอ้ย...ไอ้นกบ้าตัวนี้...

หม่าหลินจินตนาการเอาไว้มากมาย ถูกนายหญิงไล่เธอออกไปเพราะมองความคิดที่ไม่บริสุทธิ์ของเธอออกเอย จะถูกจับได้ตอนแปะยันต์เอย...

แต่ไม่เคยคิดเลยว่า เธอจะถูกนกตัวหนึ่งโค่นล้ม!

เธอไม่ยอม!