ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 407

ซู่เป่าถามอย่างน่าสงสารว่า “พ่อ ถ้าพ่อยังไม่กลับมาหนูคงต้องเป็นบ้าแน่ๆ！คุณยายบอกว่าพ่อมีงานที่สำคัญมากจะต้องทำ นอกจากพ่อจะติดต่อกลับมาด้วยตัวเอง ห้ามพวกเราโทรศัพท์ไปรบกวนพ่อเด็ดขาด”

มู่กุยฝานทั้งเอ็นดูทั้งน่าขำ และได้ใช้หางตามองดูว่านปาสือ จากนั้นก็ถามขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้น？”

ว่านปาสือพูดว่า “เรียนนายท่าน！นายท่านบอกว่าห้ามอยู่ห่างแม้แต่นิ้วเดียว！”

เขายังไม่รู้ตัวว่ามีปัญหาตรงไหน มิหนำซ้ำยังคิดจะถามว่าตัวเองทำได้ดีหรือเปล่า

มู่กุยฝานยกมุมปากขึ้นพร้อมกับพูดว่า “ว่านปาสือ เสร็จภารกิจแล้ว！จากนี้ไปนายต้องเฝ้าดูผู้ต้องสงสัยที่อยู่ด้านหลังนี้ อย่าให้เขาออกจากสายตาของนายเป็นอันขาด”

ว่านปาสือ “ครับท่าน！”

มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่าเดินออกไปข้างนอก ทันใดนั้นฝีเท้าก็ได้หยุดชะงักงัน และพูดเสริมอีกว่า “ถ้าเขาขยับหนึ่งครั้ง ก็ให้เขาไปหนึ่งที”

ว่านปาสือรีบหยิบปืนขึ้นมาทันที

มู่กุยฝานจึงได้ห้ามเอาไว้ “ในที่สาธารณชนห้ามใช้ของสิ่งนั้น ใช้วิธีอย่างอื่นตามความเหมาะสม”

ว่านปาสือ “ครับท่าน！”

ดูสิ นายท่านก็เห็นด้วยกับเขาเหมือนกัน ไม่อย่างงั้นจะมอบหมายหน้าที่ให้เขาทำอย่างเชื่อใจได้ยังไง

ว่านปาสือไปที่ด้านหน้าของเฉินชางอวี๋ พร้อมกับสายตาที่จ้องเขม็งอย่างไม่กระพริบ

เฉินชางอวี๋ “…”

ส่งคนแบบนี้มาเฝ้าดูเขา？

เฉินชางอวี๋ยิ้มอย่างเยือกเย็น และกำลังจะอ้าปากพูด

ทันใดนั้นว่านปาสือก็ใช้มือตบหน้าไปหนึ่งที

เพียะ！

เสียงที่ดังขึ้นมา ทำให้มู่กุยฝานและซู่เป่าถึงกับตกใจจนต้องหันหน้าไปมอง

ว่านปาสือจ้องมองเฉินชางอวี๋พร้อมกับพูดว่า “รายงาน！เขาขยับแล้ว！หนังหน้าของเขาขยับแล้ว！”

หนังตาของมู่กุยฝานกระตุกอย่างต่อเนื่อง และกวาดสายตาไปมองแสงสว่างที่ผิดปกติ เมื่อก้าวขาเรียวยาวเดินไป เพียงไม่กี่ก้าวก็เดินออกจากสนามบินได้แล้ว

เฉินชางอวี๋อ้าปากค้างอย่างตะลึง มองดูว่านปาสืออย่างโมโห “ไอ้ปัญญา…”

คำว่าอ่อนยังไม่ทันได้พูดออกจากปาก ก็ได้ยินเสียงเพียะดังขึ้นมาอีกหนึ่งครั้ง

เฉินชางอวี๋ “…”

มีลูกน้องบางคนกลั้นหัวเราะเอาไว้ และพยายามเก็บอาการพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ไป！”

เฉินชางอวี๋รุ่มร้อนอยู่ในอก ถึงแม้จะโมโหมากเพียงใดก็ต้องเก็บไว้ในใจ จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินต่อ...

เพียะ！

เสียงตบครั้งนี้เกิดจากบริเวณด้านหลังศรีษะ คล้ายกับกำลังตีสั่งสอนลูกหลาน

เฉินชางอวี๋คอพับลงไป “？？！！”

เดี๋ยวก่อน เดินก็ถือว่าเป็นการขยับหรือ？

ลูกน้องคนอื่นๆที่ได้คุมตัวเฉินชางอวี๋ไปพร้อมกันต่างก็รีบพูดขึ้นมาว่า “แบบนี้ไม่นับแบบนี้ไม่นับ！”

“ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น เมื่อกี้นายท่านก็ได้บอกแล้วว่าให้พวกเราคุมตัวเข้าเดินไป

“ใจเย็นๆหน่อย มีคนมากมายจ้องมองดูอยู่ แกต้องการให้นายท่านตกเป็นขี้ปากให้คนอื่นนินทาหรือไง？”

คนอย่างเขาไม่มีทางทำเช่นนี้เด็ดขาด！

สามวันผ่านไป

แก้มสองข้างของเฉินชางอวี๋ยุบเข้าไป

เขาอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

ในเวลาปกติก็ยังทนได้ ไม่ให้ขยับก็ไม่ขยับ เขานั่งขัดสมาธิเพื่อบำเพ็ญพรต ด้วยความตั้งใจอย่างแน่วแน่

แต่ถึงยังไงคนเราก็ต้องการนอนหลับพักผ่อนกันบ้าง？

เวลานอนหลับก็ต้องมีการขยับตัวไปมาเป็นเรื่องธรรมดา？

น่าตายสิ ในสามวันที่ผ่านมาเขาไม่เคยได้นอนหลับดีๆเลย！

เวลานอนอยู่ดีๆก็ถูกปืนยิงจนทำให้ตื่นขึ้นมากะทันหัน จากนั้นจึงต้องรีบพลิกตัวตั้งสติอย่างว่องไว และก็ยังต้องโดนอีกหนึ่งนัด

นี่ก็อดทนมาเป็นเวลาสามวันแล้ว แค่เวลางีบหลับสักพักก็ไม่มี ถ้าคนเราไม่ได้นอนหลับมักจะทำให้สูญเสียการทรงตัว เฉินชางอวี๋จะนั่งขัดสมาธิก็อย่างนิ่งๆก็ทำไม่ได้ ฉะนั้นจึงโดนลูกปืนยิงเข้าไปหลายนัดแล้ว

ตอนนี้ตกอยู่ในสภาพที่ยากลำบาก ได้แต่จ้องมองว่านปาสือ เห็นเขายังคงมีสายตาที่ดุดันอย่างจริงจัง ยอมใจเขาจริงๆ

เฉินชางอวี๋จึงต้องกัดฟันพูดว่า “ฉันยอมแล้ว... ！พวกแกอยากรู้อะไรบ้าง พูดมา！”

ชายหัวล้านที่อยู่ข้างห้อง “…”

เวลานี้ ชายหัวล้านรู้สึกสันหลังเย็นวาบ จึงได้หดคอลงมาอย่างกะทันหัน จากนั้นก็หันหลังกลับไปมอง...

ไม่เห็นมีอะไรเลย！

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย？