ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 564

หยวนหยวนแทงเข็มสีดำเข้าที่คอของหลินซื่อเสียน พอเลือดออกแล้วก็จมหายเข้าไปอยู่ในคอของหลินซื่อเสียนทันที

หลินซื่อเสียนรู้สึกว่าลำคอเริ่มเหนื่อย อดบริหารคอเล็กน้อยไม่ได้ หยวนหยวนจึงบอกว่าจะนวดให้เขาทันที

ผลลัพธ์คือเข็มฝังลึกเข้าไปทุกที ฝังลึกอยู่ในคอของหลินซื่อเสียน...

หยวนหยวนถามด้วยท่าทางน่ารัก “พ่อคะ อะไรคือชะตาแปดอักษรเหรอคะ”

หลินซื่อเสียนกลับมาเป็นปกติ ตอบคำถามด้วยความอดทนสูง

หยวนหยวนถามอีก “แล้วชะตาแปดอักษรของพ่อคืออะไรเหรอคะ”

------------------------

ไม่รู้ว่าผีสาวชุดแดงออกจากบ้านตระกูลหลินและมาถึงก้นเหวของวัดแห่งหนึ่งตั้งแต่เมื่อไร เธอลอยตัวแทรกร่องหินมาจนถึงตรงหน้าผิงเติ่งหวัง

“นายท่าน เข็มสีดำฝังอยู่ในคอหลินซื่อเสียนแล้วเจ้าค่ะ นี่ก็คือชะตาแปดอักษรของเขา”

ผิงเติ่งหวังคลี่กระดาษสีเหลืองออกมา คัดลอกชะตาแปดอักษรของหลินซื่อเสียนอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มีลูกไฟสีเขียวสว่างขึ้น...

ถ้าซู่เป่าอยู่ที่นี่ จะต้องมองวิชาที่ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยมากนี้ออกแน่ ๆ นั่นก็คือการยืมชีวิต

ผิงเติ่งหวังสูดลมหายใจเข้าลึก ไอดำที่มองไม่เห็นลอยมาจากที่ไกล ๆ บ่าที่ถูกซู่เป่าทำลายกลับคืนสภาพช้า ๆ

“ไปกันเถอะ เปลี่ยนที่ใหม่” ผิงเติ่งหวังพูด

ผีสาวฉงน “นายท่านไม่ได้บอกว่าที่นี่ทำเลดีหรือเจ้าคะ ทำไมถึงต้อง...”

ผิงเติ่งหวังจ้องเธอด้วยความเย็นชา “เจ้ากำลังสงสัยข้ารึ”

ผีสาวรีบตอบ “มิกล้าเจ้าค่ะ!”

ผิงเติ่งหวังแค่นเสียงฮึ “ข้าสูดไอแห่งชะตาของที่นี่จนสิ้นแล้ว เปลี่ยนที่ใหม่!”

เขาจะบอกใครไม่ได้เป็นอันขาด ว่าซู่เป่าค้นพบที่หลบซ่อนของเขาแล้ว

เป็นเมื่อกี้นี้เอง ในตอนที่เขามั่นใจว่าอย่างไรซู่เป่าก็หาเขาไม่พบ ตรงหน้าก็ฉายภาพมายาฉับพลัน เป็นซู่เป่าที่กำลังเอียงศีรษะยิ้มอย่างไม่มีพิษมีภัย หาลุงเจอแล้ว...

ผิงเติ่งหวังรู้โดยทันที ซู่เป่าสื่อกระแสจิตถึงเขาผ่านร่างแยกของเขา!

คิดไม่ถึง เธอกลับทำได้ถึงเพียงนี้!

พอผิงเติ่งหวังนึกถึงก็เดือดดาล ทำไมยิ่งนานวัน เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวตลกนะ...

ผิงเติ่งหวังหนีในคืนนั้นเลย

แน่นอน ตัวเขาไม่คิดว่าเป็นการหนีหรอก แค่เคลื่อนย้ายตามกลยุทธ์ เลี่ยงภัยแบบเร่งด่วนเท่านั้น

ส่วนหลินซื่อเสียนที่ถูกเขายืมชีวิต...

หลังจากหยวนหยวนนวดครู่หนึ่ง หลินซื่อเสียนก็รู้สึกสบายขึ้นมากก็เลยรู้สึกเริ่มง่วง

ครั้นแล้วก็ผล็อยหลับไป

ผลคือพอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกยกแขนไม่ขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป คล้ายมือไม่ใช่ของตัวเองอย่างนั้นแหละ

“โรคกระดูกต้นคอกำเริบเหรอ” หลินซื่อเสียนพึมพำ จากนั้นก็รีบออกจากบ้านไปทำงาน

เขาไม่มีวันรู้หรอกว่าหยวนหยวน ‘ลูกสาวคนดี’ ของเขาเอาชีวิตของเขาให้คนอื่นยืมไปแล้ว...

หยวนหยวนอยู่บ้านได้ความรักจากพ่อ จับผียังได้เงินเป็นกอบเป็นกำ พอพี่สาวชั่วร้ายคนนั้นตีเธอ เธอก็ปล่อยผีเด็กออกไปสั่งสอนพี่สาว

ชั่วขณะ เธอได้รับความรักความเอ็นดูจากคนในบ้าน ได้รับความชื่นชอบจากคนจำนวนมาก...รู้สึกว่าตัวเองถึงจุดสูงสุดของชีวิตแล้ว!

ที่แท้ที่ซู่เป่าได้รับความรักจากคนมากมายก็เป็นเพราะจับผีนี่เอง!

ด้วยเหตุนี้หยวนหยวนจึงเชื่อฟังทุกถ้อยคำของผีคุณแม่...

----------------------------

กล่าวถึงด้านซู่เป่า

หลังจากสังหารร่างแยกของผิงเติ่งหวัง ทำลายศพและร่องรอยแล้ว

พอมู่กุยฝานจัดการเรื่องราวต่าง ๆ เสร็จ กล้องวงจรปิดบริเวณใกล้เคียงก็พร้อมใจขัดข้อง

ซู่เป่าขว้างยันต์ออกไปแผ่นหนึ่ง เผาทำลายบริเวณที่ร่างแยกของผิงเติ่งหวังอยู่ กำจัดกลิ่นอายแปลกปลอมทั้งหมด

สถานที่แห่งนั้นกลายเป็นสงบเรียบร้อย อากาศสะอาดสดชื่น เต็มไปด้วยเสียงนกขับขานและกลิ่นหอมจากดอกไม้

ซูอวิ๋นเจามองสองพ่อลูกที่กระทำการคล่องแคล่ว ประสานงานอย่างรู้ใจ “...”

นี่ทำมากี่รอบแล้วเนี่ย ถึงได้คล่องขนาดนี้...

เธอนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบล้วงกระเป๋าเป้ใบน้อยแล้วกอบยันต์สีเหลืองออกมาเป็นกระบุง

ยันต์สีเหลือบรรจุอยู่ในถุงพลาสติกใบหนึ่ง ดูธรรมดาสามัญแบบสุด ๆ

“นี่ค่ะ ลุงเจ็ดต้องพกไว้ทั้งหมดเลยนะคะ!”

“ยังมีสร้อยข้อมือนี้อีก ซู่เป่าทำเองกับมือเลย! ลุงเจ็ดต้องพกเอาไว้ให้ดีนะคะ จะอาบน้ำ จะอึ จะนอน จะทำงานก็ห้ามถอดเด็ดขาด!”

ซู่เป่าประธานจอมเผด็จการตัวน้อยจับมือของซูอวิ๋นเจา ก่อนจะสวมให้เขาด้วยตัวเอง

ซูอวิ๋นเจาจะร้องไห้ก็ไม่ใช่ จะหัวเราะก็ไม่ใช่ พยักหน้าพูด “ลุงเจ็ดจะพกเอาไว้นะ ไม่ถอดออกเด็ดขาด”

แต่ยันต์เหลืองเป็นกระบุงนี่...

เออ...จะพกยังไง

หิ้วถุงพลาสติกทุกวันเหรอ

ซู่เป่าล้วงเสื้อกล้ามตัวหนึ่งออกมาจากกระเป๋า “นี่ค่ะ เอาไปเลย!”

ซูอวิ๋นเจา “?”

ซู่เป่าพูด “นี่เป็นเสื้อที่คุณยายเย็บเองนะคะ คุณยายบอกว่าเมื่อก่อนตอนที่ซ่อนเงินก็จะซ่อนไว้ในช่องลับอย่างนี้นี่แหละ”

ซูอวิ๋นเจารับเสื้อกล้ามมาตามจิตใต้สำนึก แล้วจึงพบว่าเสื้อกล้ามตัวนี้มีความพิเศษอยู่ มันมีสองชั้น คล้ายเสื้อขนเป็ด มีกระเป๋าหลายช่อง

อย่างกับของวิเศษที่เอาไว้เก็บเงินส่วนตัวแน่ะ...

“...” ซูอวิ๋นเจามุมปากกระตุก

ซู่เป่าพูดขึ้นอีก “เก็บไว้สิคะ! คุณยายยังให้ซู่เป่ากำชับกับลุงเจ็ดด้วยนะ ตอนนี้ยังหนาวอยู่ ใส่เสื้อผ้าเยอะ ๆ อย่าทำเป็นเก่ง อย่าเอาเท่ไม่เอาอุ่น!”

ซูอวิ๋นเจา “...”

แสงแห่งรักของมารดาที่มาจากแดนไกลพันลี้?

“ได้...” เขารับเสื้อกล้ามมา คิดแล้วก็ยื่นให้ซูอีเฉิน “พี่ ตอนนี้พี่ก็ไม่ได้กิน ช่วยผมยัดยันต์ใส่เสื้อกล้ามหน่อยสิ”

ซูอีเฉิน “...”

“?”