ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 646

เธอเอ่ยถาม “ฟ้องอะไรเหรอคะ?”

ผู้คุมที่พาตัวเธอไปออกไปสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่มีใครสนใจเธอสักคน

แต่อวี่ฉิงก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็ว

เธอผิดฐานหมิ่นประมาทมุ่งร้ายต่อผู้อื่น ถ้าเกิดหลี่ต้าหมิงไม่ฟ้องเธอ เธอก็จะไม่เป็นไร แต่ถ้าหลี่ต้าหมิงฟ้องเธอขึ้นมาละก็ เธอจะต้องติดคุกสามปี

อวี่ฉิงถึงกับขนลุกไปทั้งตัว นี่มันยังมีผลกระทบที่ร้ายแรงแบบนี้อยู่ด้วยเหรอ?

หลี่ต้าหมิงคงไม่ฟ้องเธอหรอกมั้ง…ไม่น่าจะมั้ง

สองวัดถัดไป

อวี่ฉิงได้รับแจ้งว่าหลี่ต้าหมิงจะฟ้องเธอ

อวี่ฉิงตระหนกขึ้นมาทันทีและต้องการจะพบหลี่ต้าหมิง

พอหลี่ต้าหมิงมาถึง ซู่เป่าก็มาสังเกต‘ตัวอย่าง’ เช่นเคย

พอเห็นหางที่อยู่ข้างหลังอวี่ฉิงยังคงเป็นหางเล็กๆเหมือนเดิม ไม่ได้มี ‘ตัวอ่อน’ อะไรงอกออกมาเพิ่ม สาเหตุน่าจะเป็นเพราะติดคุกนี่แหละ

หลายวันมานี้หลังอวี่ฉิงถูกคุมขังอยู่ในคุกก็เริ่มจะไม่ค่อยใส่อารมณ์แล้ว เธอรู้สึกเสียใจทีหลัง!

หลี่ต้าหมิงดันเป็นหัวหน้าไปเสียได้ ทำไมเธอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเธอเลย!

ถ้าเกิดเขาบอกเรื่องนี้กับเธอละก็ เธอคงไม่มีทางขอเลิกกับเขาอย่างแน่นอน!

“ต้าหมิง ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้สึกผิดแล้วจริงๆนะ”อวี่ฉิงร้องไห้อย่างกับดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ทำหน้าสงสารมองไปที่หลี่ต้าหมิง “คุณอย่าฟ้องฉันเลยนะ ฉันขอร้อง?”

หลี่ต้าหมิงไม่ได้แสดงสีหน้าที่ไม่จำเป็นออกไป “สายไปแล้วล่ะ”

เดิมทีเขาก็ไม่ได้อยากจะฟ้องเธอและปล่อยวางซึ่งกันและกันไป เป็นลูกผู้ชายก็อยากที่จะมาคิดเล็กคิดน้อยอะไรกับผู้หญิงคนหนึ่ง

แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากมาเยี่ยมเธอที่สถานกักกันครั้งที่แล้วก็ทำให้เขาเปลี่ยนความคิด

อวี่ฉิงคุกเข่าและร้องไห้อย่างหนักว่า “ต้าหมิง คุณทำกับฉันแบบนี้ลงคอเหรอ? ฉันทำผิดก็จริงแต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”

“เป็นเพราะคุณไม่อยู่บ้านต่างหาก ฉันคิดถึงคุณมากก็เลยทำผิดไป”

“หลายวันมานี้ฉันเข้าใจแล้วจริงๆว่ามีแค่คุณที่ดีกว่าฉัน…ฉันหน้ามืดตามัวเอง ฉันไม่ควรต้องมาขอโทษคุณแบบนี้เลย เป็นความผิดของฉันเอง!”

คราวนี้ฝันของเธอเป็นจริงแล้ว เธอโดนผู้ชายหลายคนรุมทุบกระทืบทำร้ายเธออย่างรุนแรงจนขาหัก แถมยังโดนคนซื่อสัตย์คนนั้นกรีดหน้าด้วย สุดท้ายก็เลยพาเธอกลับไปที่ชนบท

ตั้งแต่นั้นมาเธอก็ต้องเดินกะเผลกลากขาไปตลอด และไม่มีใครเหลียวมองเธออีก

คนซื่อสัตย์คนนั้นก็ยังคงซื่อสัตย์เหมือนเดิม แม้เขาจะทุบตีเธอแต่ก็ไม่ได้ทอดทิ้งเธอ แต่แม่สามีไม่ได้ซื่อสัตย์เหมือนเขา เธอเป็นแม่สามีที่ชั่วร้าย

พอไปอยู่ที่ชนบท สามวันครั้งก็ต้องโดนแม่สามีทุบตี ต้องไปทำงานเกษตรเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ทุกวัน…

ซู่เป่าเจอเธออีกครั้งก็ตอนเธออายุ 40-50 ปีซึ่งมีรูปลักษณ์เป็นหญิงชนบทธรรมดา ไม่เหลือเค้ารูปลักษณ์เดิมเลย

ส่วนความคิดชั่วร้ายที่อยู่ในใจเธอก็หายไปตามกาลเวลา

แน่นอนว่านี่เป็นคำกล่าวในอนาคตของเธอ

พออวี่ฉิงเข้าคุกไปแล้ว ซู่เป่าก็เริ่มตั้งใจเรียน

สะพายกระเป๋าใบเล็กๆ ไปอนุบาลทุกวัน แล้วก็สะพายกระเป๋าออกมา

เทอมหนึ่งก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รู้ตัว