ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 647

พริบตาเดียวเทอมหนึ่งก็ผ่านไปแล้ว ปิดเทอมฤดูร้อนที่มีความสุขก็ได้มาถึงแล้ว

ตอนที่ยังไม่ปิดเทอมละก็ ตะโกนเรียกเด็กๆ ให้ตื่นไปโรงเรียนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมลุก

แต่พอปิดเทอม ตอนที่คุณคิดว่าจะได้นอนเพิ่มอีกสักหน่อย พวกเขากลับตื่นเช้ามากเสียงั้น

หานหานก็เป็นหนึ่งในนั้น

ตอนจะไปโรงเรียนเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น กว่าจะตื่นอีกทีก็ตอนเกือบแปดโมงแล้วก็ต้องรีบร้อนไปโรงเรียน

แต่พอปิดเทอมปุ๊บ เจ้าตัวเล็กดันตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงซะงั้น แล้วพุ่งเข้าไปที่ห้องของซู่เป่าแล้วตะโกนด้วยความตื่นเต้นว่า

“ซู่เป่า!ไปเล่นด้วยกันเถอะ!”

เมื่อวานซู่เป่าฟังนิยายจนดึกดื่น เธอไปได้โทรศัพท์ของแม่เธอมาจากลิ้นชักของลุงใหญ่ แล้วดูนิยายที่อยู่ในลิสต์จากแอพของแม่

ฟังนิยายที่แม่เคยฟังมาก่อน งั้นคงเท่ากับว่าเหมือนแม่กำลังเล่านิทานให้เธอฟังอยู่…

สุดท้ายก็ฟังไปทั้งคืน…แน่นอนว่าภายหลังหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

หานหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองแวบหนึ่ง “ช่วยด้วย…ตื่นมาก็ได้สามีที่นอนเป็นผักเพิ่มมาคนหนึ่ง?”

เธอทำหน้าไม่ชอบ “นี่เธอดูอันไรเนี่ย…เธออายุแค่กี่ขวบเองนะ! พวกเราเป็นเด็กไม่ควรดูเรื่องรักๆใคร่ๆนะ เป็นเด็กดี ไม่ควรให้ความรักมาบังตาตั้งแต่เด็กนะ!”

ดูพี่ต้าหมิงนั่นสิ เกือบจะต้องไปขุดหาผักป่าแล้ว!

ซู่เป่าขยี้ตา จามไปทีหนึ่ง ตานอนสลึมสลือ มองไปข้างหน้าด้วยความเหม่อลอย

“ไม่ใช่นี่…มันเป็นเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งกับไก่ป่าที่พูดได้ตัวหนึ่ง…”

ซู่เป่าพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีชีวิตชีวาเลย แล้วก็ก้มหน้านอนต่อ

ว่าแล้วว่าไม่ควรอดหลับอดนอน!

ง่วงมากแม่!

“ซู่เป่า?เฮ้ย? ตื่นขึ้นมาเถอะ พวกเราต้องไปจับผีนะ!”หานหานเขย่าตัวเธอ

ซู่เป่าจับผ้าห่มไว้แล้ว ปากพึมพำอะไรไม่รู้ฟังไม่ชัด “พี่หานหานให้หนูนอนต่ออีกหน่อยเถอะ ขอนอนอีกหนึ่งนาที พี่นับหนึ่งถึงร้อยรอเลย…”

หานหานพยักหน้า “โอเค 1,2……”

ซูเหอเวิ่นโผล่หัวเข้ามา ส่วนซูจื่อซีตามอยู่และยื่นข้างหลังยื่นคอมองซ้ายมองขวา

“ซู่เป่าตื่นหรือยัง?”

ซูเหอเวิ่นถาม “ถามน้องสาวสิ”

ซูจื่อซี่ถลึงตาใส่ อารมณ์เสียอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย งงมาก?

ใครบ้างไม่อารมณ์เสียล่ะ?

ซูจื่อซีตบหัวซูเหอเวิ่นดังเพี๊ยะ

ซูเหอเวิ่นลูบหัว แล้วก็ถลึงตากลับ “นายจะทำไม?”

ซูจื่อซีทำเสียงเชอะ “ใครเรียกนายไม่พูดจาดีๆ?”

ซูเหอเวิ่นงง “ฉันไม่พูดจาดีๆตอนไหน? ฉันก็แค่บอกว่าให้ไปถามน้องสาวนายสิ ถามน้องสาวนาย ถามน้ำสาวนายอ่ะ!”

ซูจื่อซี “…”

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะทะเลาะกัน จู่ๆ ซูจื่อซีก็ดันไปเห็นเงาที่ยืนอยู่ข้างเตียงของซู่เป่า

ซึ่งก็คือหานหาน

ปากเธอพึมพำนับอะไรสักอย่างอยู่นี่แหละ

ซูจื่อซี “…อ่อ ให้ถามน้องสาวฉันจริงด้วย”

ซูเหอเวิ่นลูบที่หัวด้วยความโมโห จากนั้นก็เดินย่องเข้าไปใกล้หานหาน…แล้วก็กระซิบถามเธอว่า “ซู่เป่าตื่นหรือยัง?”

หานหานซึ่งกำลังตั้งใจเพ่งนับเลขอยู่นั้น จู่ๆก็เสียวสันหลังขึ้นมาทันที มีเสียงอึมครึมมาพูดกับเธอว่าซู่เป่าตื่นหรือยัง~

เธอตกใจจนขนลุกซู่ ก็เลยกระโดดไปอยู่บนตัวของซู่เป่า

ซู่เป่าจับมันไว้แล้ววางมันไว้บนไหล่ “เร็วๆๆ อย่าชักช้า!”

เสี่ยวอู่ยืนอยู่บนไหล่ของซู่เป่าและส่ายหัวตะโกนว่า “เร็วๆๆ!คืนเงิน!คืนเงิน!”

พวกซูเหอเวิ่นรออยู่ที่หน้าประตูเพียงแค่สามสิบวินาที

ก็เห็นซู่เป่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเปิดประตูรีบวิ่งออกมา

เธอสะพายกระเป๋าสัตว์เลี้ยงไว้แล้ววิ่งไปชั้นล่างด้วยความเร็วแสงพร้อมตะโกนไปด้วยว่า “เร็วเข้า พี่ชาย!”

หานหาน “รอฉันด้วย!”

นายหญิงซูเพิ่งจะยกขนมจีบและซี่โครงนึ่งออกมาสองจาน ก็เห็นพวกเด็กๆ ตื่นกันหมดแล้ว

เดินเข้าสนามเป็นแถวยาวเหยียด…โอ้ไม่สิ เดินออกจากสนามเป็นแถวต่างหาก

จากนั้นก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะรออาหารอย่างใจจดใจจ่อ

“อะไรกัน?”นายหญิงถึงกับงงเลย “อะไรกันทำไมตื่นเช้ากันขนาดนี้?”

ซู่เป่าเอ่ย “คุณยาย กินข้าวเสร็จแล้วพวกเราจะไปทวงหนี้กันค่ะ!”

นายหญิงซูงง “ทวงหนี้อะไร? แล้วไปทวงหนี้ที่ไหน?”

ซู่เป่า “ที่เรือนจำค่ะ!เมื่อไม่นานมานี้หนูเอาโทรศัพท์ของหนูส่งข้อความไปให้พี่อวี่ฉิงหลอกให้เธอมาที่บาร์ เพื่อให้เธอเชื่อก็เลยส่งอั่งเปาไปให้ที่หมึ่นนึงค่ะ! พ่อบอกว่าจะช่วยเอาคืนมาให้หนูทีหลังแต่พ่อกลับลืม!”

เจ้าตัวเล็กทำหน้าฟ้อง

นายหญิงซู “…”

เธอยิ้มที่มุมปาก “โอ้…พ่อหนูเหรอ? พ่อหนูพาหนูไปที่บาร์ใช่ไหม!”

มู่กุยฝานที่เพิ่งไปวิ่งออกกำลังกายเสร็จกำลังเตรียมจะเดินเข้ามาก็หันหลังและวิ่งออกไปทันที

“นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ต้องฝึกเพิ่มอีกหน่อย วิ่งเพิ่มอีกสิบกิโลเมตรแล้วกัน”

นายหญิงซูถือกระทะวิ่งตามออกมา “มู่กุยฝาน! หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”