ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 665

เรื่องนี้ใครผิดใครถูกงั้นเหรอ

ซู่เป่าพยักหน้า มองพู่กันชี้ชะตาในมือ จากนั้นถามขึ้นว่า “พ่อคะ...คืนนั้นจางหย่งเฉวียนไม่ควรไปใช่ไหมคะ พ่อแม่ของพี่ถังถังไม่ควรไม่ให้อภัยใช่ไหมคะ”

พวกเขาทุกคนผิดงั้นเหรอ

มู่กุยฝานพูดขึ้นอย่างไม่คิดอะไรทั้งนั้น

“พ่อแม่ของถังถังไม่ผิด พวกเขามีสิทธิ์ที่จะปกป้องความสมบูรณ์แบบของศพลูกสาวตัวเอง พวกเขาไม่ให้อภัยก็สมเหตุสมผลแล้ว”

“จางหย่งเฉวียนผิดไปแล้ว แต่เขาผิดที่สับสนแล้วซ่อนศพ ตอนที่พ่อแม่ของถังถังตามหาก็ปิดบังไม่ยอมแจ้งตำรวจ แต่ตอนที่เขารีบไปปรากฏตัวในที่เกิดเหตุตอนแรก เขาไม่ผิด”

ซู่เป่าพูดพึมพำ “ไม่มีใครผิด แต่ทำไมเรื่องราวยังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์แบบล่ะคะ งั้นแล้วใครเป็นคนผิดล่ะ”

มู่กุยฝาน “คือคนที่ไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไป คนที่แทบอยากจะหาผลประโยชน์จากความทุกข์ของคนอื่นเป็นคนผิด”

ซู่เป่าส่ายหน้า “แต่ถ้าคืนนั้นจางหย่งเฉวียนไม่ได้ไปล่ะคะ”

ถ้าเป็นแบบนั้น พี่ถังถังอาจจะยังถูกไฟช็อตเหมือนเดิม แต่เธออาจจะถูกพบ

คงไม่มีการโต้เถียงบนอินเทอร์เน็ตพวกนี้

ที่เรียกว่าไม่เป็นเหตุและผล เพราะยากจะแยกแยะถูกผิด เหตุและผลเองก็เชื่อมโยงกัน

ในเรื่องนี้เรื่องทั้งหมดเชื่อมต่อกันเป็นชั้นๆ

ถ้าพี่ถังถังไม่ใช่นักศึกษาฝึกงาน คนเหล่านั้นไม่กดขี่ให้เธอต้องนับสต็อกเป็นรอบสุดท้ายก่อนถึงจะกลับได้ เธอก็คงไม่กลับดึกขนาดนั้น และคงไม่เจอสายไฟแรงดันสูงเส้นนั้น

ถ้าคิดแบบนี้แล้วละก็ พนักงานอาวุโสที่กดขี่เธอเหล่านั้นเป็นคนผิด

แต่ถ้าพี่ถังถังไม่เดินไปเล่นโทรศัพท์ไป แล้วระวังมากกว่านี้หน่อย ก็อาจจะไม่เหยียบสายไฟแรงดันสูงเข้า ถ้าพูดแบบนี้ละก็ ตัวเธอเองก็ผิด

ถ้า...

ถ้า...

สมมติฐานต่างๆ นานา ปรากฏขึ้นในหัวของซู่เป่า

พยายามค้นหาต้นเหตุ สุดท้ายเธอก็พบว่าไม่สามารถค้นหาสิ่งที่เป็นต้นเหตุแรกได้ เพราะต้นเหตุแรกก็คือ [ถ้าพ่อแม่ของถังถังไม่คลอดเธอออกมา...]

ฉะนั้นเป็นความผิดของเธอเหรอ

การตัดสินของพญายมที่ผิด ให้ถังถังไปเกิดผิดที่?

จี้ฉางเห็นซู่เป่าจมดิ่งอยู่กับการหลงทาง ในใจก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงโครมครามทีหนึ่ง

“ซู่เป่า??”

เห็นเพียงแต่เธอยกพู่กันชี้ชะตาขึ้นมาชี้ที่ตัวเอง

จี้ฉางที่เป็นผีกลัวจนเหงื่อตก “อย่านะซู่เป่า! ไม่ใช่ความผิดของเจ้า!”

จบแล้ว นี่เป็นปัญหาชีวิตแบบปิด

คิดไม่ตกก็จะ ‘ธาตุไฟเข้าแทรก’ ตกอยู่ในพฤติกรรมที่ผิดปกติไปเลย

มู่กุยฝานพบว่าซู่เป่าไม่ได้ยินที่ตัวเองพูด เขาจึงรีบอุ้มเธอขึ้นมา จากนั้นก็วิ่งขึ้นรถไปอย่างรวดเร็วโดยแทบจะไม่สนใจพ่อแม่ของถังถังเลย แล้วปิดประตูรถ

“ซู่เป่า อย่าทำให้พ่อกลัวสิ! ซู่เป่า!”

มู่กุยฝานเขย่าซู่เป่าเบาๆ อย่างร้อนใจ ทว่าเธอยังคงไม่ได้ยินเช่นเดิม

“เกิดอะไรขึ้น?!” เขาตวาดจี้ฉางด้วยเสียงต่ำ

“ทำไมถึงถูกคิดบัญชีล่ะ” เมื่อมู่กุยฝานได้ยินคำของจี้ฉาง เขาก็ขมวดคิ้วพลางถามขึ้น

“เมื่อฝ่าด่านเคราะห์ล้มเหลวก็พิสูจน์ว่านางผิด กฎแห่งโลกใต้พิภพ กฎแห่งการกลับชาติมาเกิดล้วนผิดทั้งหมด ผู้ที่มาๆ ไปๆ และมาเกิดใหม่ยังโลกมนุษย์ โศกนาฏกรรมทั้งหมดของพวกเขาล้วนเกิดจากนาง ไม่คิดบัญชีกับนางแล้วจะคิดบัญชีกับผู้ใด”

มู่กุยฝาน “...”

ขณะนี้ซู่เป่าไม่ได้ยินเสียงอื่นอีกแล้ว ไม่ได้ยินเสียงของพ่อ และไม่ได้ยินเสียงของอาจารย์

ในโลกของเธอมีเพียงเสียงวิ้ง ใครผิดๆๆๆ...

ราวกับพู่กันชี้ชะตาจะต้องชี้ออกมาให้ได้ว่าเป็นความผิดของใคร

ซู่เป่าคว้าพู่กันชี้ชะตาเอาไว้ ในสมองคิดไปต่างๆ นานา ภายใต้เสียงวิ้งนี้ได้สูญสิ้นความสามารถในการคิดไปทั้งหมด

“ใครผิด...ใครผิด”

เธอพึมพำ พู่กันชี้ชะตาในมือลังเลเป็นอย่างมาก

ตรงหน้าของเธอแฝงไปด้วยตัวเลือกสองสามตัวอย่างชัดเจน

ถังถังผิด

พ่อแม่ของถังถังผิด

จางหย่งเฉวียนผิด

เน็ตไอดอลพวกนั้นผิด

และ...ตัวเธอเองที่ผิด