ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 666

ซู่เป่ายืนตาค้างมองดูตัวเลือกเหล่านั้น และตัวเลือกแต่ละข้อก็มีความสำคัญถึงชีวิต จะเลือกข้อไหนก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง

“ทำไมต้องให้มีคนผิดด้วยล่ะ... ” ซู่เป่าบ่นพึมพำ “ทำไมต้องแบ่งแยกอย่างตายตัว？”

เมื่อไตร่ตรองถึงจุดนี้ ในหัวสมองก็มีกระแสความคิดบางอย่างผุดออกมา

กระแสความคิดนี้ได้เลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ จนทำให้หัวสมองของเธอรู้สึกมีสติตื่นตัวขึ้นมา

ไม่ถูกต้องนี่...ซู่เป่าเกิดความสงสัย

จำเป็นที่จะต้องแบ่งแยกขอบเขตอย่างชัดเจนเช่นนี้ด้วยหรือ？

งั้นก็ขัดแย้งกับเหตุและผลสิ？

เพราะเหตุและผลมีความเชื่อมโยงวนเวียนไปมาไม่มีจุดสิ้นสุด

แล้วทำไมความถูกผิดจะต้องมีขอบเขตด้วย จะต้องตัดสินให้มีคนผิดด้วยเหรอ？

ซู่เป่าเกิดความร่าเริงขึ้นมา ทันใดนั้นในสายตาก็เกิดความชัดแจ้งโปร่งใส ตัวเลือกตรงหน้าก็ได้เลือนหายไปอย่างไม่เหลือร่องรอยแม้แต่นิด

เธอมองดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เหมือนมองดูสิ่งมีชีวิตจากที่สูง

ทุกชีวิตดำรงต่อไป แต่ละคนต่างส่องแสงระยิบระยับ รวมตัวกันจนกลายเป็นทะเลดาวที่กว้างใหญ่ ในตอนนี้สายตาของเธอมีแต่ทะเลดาวผืนนี้

ซู่เป่าเผยรอยยิ้มออกมาพร้อมกับหมุนข้อมือไปหนึ่งที พู่กันชี้ชะตาก็ได้ถูกเก็บเข้าไป

พู่กันชี้ชะตาได้เข้าสู่ห้วงความคิดของเธอ และแขวนอยู่ในทะเลดาวที่อยู่ตรงด้านหน้าสายตา

ทะเลดาวและพู่กันชี้ชะตาก็ค่อยๆเคลื่อนไหวไปมา คล้ายกับหล่อแกแปดทิศที่หมุนไปช้าๆอย่างไม่มีข้อกำหนด

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง” ซู่เป่าจึงเข้าใจขึ้นมา “ง่ายจริงๆ เมื่อมองทะเลดาวแล้ว ก็มองดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า... ”

มู่กุยฝานมองเธอพูดพึมพำอยู่คนเดียว “？”

ไม่เข้าใจ มันง่ายตรงไหน？

ดวงตาสองข้างของซู่เป่ามีจุดโฟกัสใหม่เกิดขึ้น พร้อมกับพูดอย่างสบายใจว่า “คุณพ่อ หนูเข้าใจแล้ว！”

นักพรตมู่อึ้งไปชั่วครู่ “อืม…สมกับที่เป็นลูกสาวของพ่อ！”

ไม่สนอะไรทั้งนั้น เดินข้ามไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน！

ซู่เป่ายิ้มจนตาคล้ายพระจันทร์เสี้ยว

เธอลงมาจากรถอีกครั้ง และยืนอยู่ด้านหน้าพ่อแม่ของถังถัง

พ่อแม่ของถังถังเห็นเธอยืนนิ่งอย่างไม่ขยับตัวเลยแม้แต่นิด มู่กุยฝานตกใจจนอุ้มเธอขึ้นรถ เพราะนึกว่าเธอไม่สบายขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เวลานั้นตื่นตระหนกจนไม่ทันร้องไห้ จึงลุกขึ้นมาและกุมมือของตัวเองไว้อย่างไม่รู้จะทำยังไง จากนั้นก็มองรถออฟโรดสีดำอย่างตกตะลึง

แต่สุดท้ายก็เห็นซู่เป่าเดินลงมาจากรถอีกครั้ง และเหมือนกับว่าจะไม่มีปัญหาอะไรเลย...

เห็นแค่เธอจูงมือของทั้งสองคนเดินมุ่งเข้าไปข้างใน จากนั้นก็พูดปลอบใจว่า “คุณลุงคุณน้า พวกคุณไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าไปสนใจคำพูดของคนเลวพวกนั้นเลย”

“พวกเรามาทำพิธีอุทิศส่วนกุศลให้พี่ถังถังกันเถอะ！สิ่งนี้ถึงจะเป็นเรื่องที่พวกเราควรจะสนใจมากกว่าไม่ใช่หรือ？”

ใบหน้าของพ่อแม่ถังถังดูสับสนลังเลพร้อมกับค่อยๆเดินไป และเหมือนกับว่าจะคิดอะไรบางอย่างได้ขึ้นมาแล้ว

เมื่อซู่เป่าเรียกวิญญาณของถังถังขึ้นมา ในห้องโถงมีแท่นบูชาที่จุดธูปและเผายันต์เพื่อทำพิธีอุทิศส่วนกุศลตั้งเอาไว้ ถังถังได้อำลาพวกเขา และไม่มีความโศกเศร้าร้องไห้อาลัยอาวรณ์เหมือนดั่งครั้งที่แล้ว

พวกเขาก็มีจิตใจที่ปล่อยวางลงมา

ถังถังยิ้มอย่างซุกซนและพูดว่า “พ่อกับแม่ หนูไปก่อนแล้วนะ！ได้ยินว่าหนูจะได้ไปเกิดใหม่ในครองครัวที่ร่ำรวยด้วย！หนูเก่งมากเลยใช่ไหมคะ”

พ่อแม่ถังถังปาดน้ำตาพร้อมกับพยักหน้า “อืมอืม ถังถังเก่งที่สุดเลย”

ถังถังยิ้มขึ้นมาและพูดว่า “แต่ว่าหนูไม่อยากจากพ่อกับแม่ไปเลย！ตอนนี้พ่อกับแม่ยังหนุ่มยังสาว ยังสามารถมีลูกคนที่สองได้อีก ต้องรีบหน่อยแล้วนะ！อีกสามปีหนูก็จะกลับมาอีกแล้ว”

พ่อของถังถังก็พูดว่า “เปลี่ยนรหัสแล้วใช่ไหม คนพวกนั้นอาจจะมาหาพวกเราที่นี่อีก พวกเราไปกันเถอะ... ”

แม้ว่าจะต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน พวกเขาก็ต้องไปอยู่ในสถานที่แห่งใหม่ที่ไม่มีใครรู้จักและไม่มีใครมารบกวนพวกเขาได้อีก

หลังจากนั้นก็ต้องขยันทำงาน แม้ว่าอายุจะเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่ก็ยังสามารถต่อสู้พยายามดูสักครั้ง

ถังถังได้พูดแล้วว่า จะเกิดใหม่ในครอบครัวของคนร่ำรวย พวกเขาจะต้องมีฐานะที่ร่ำรวยขึ้นมาได้อย่างแน่นอน...

“ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ！”

ทั้งสองจัดเก็บสัมภาระและได้เดินทางจากออกจากบ้านเกิดทันทีในวันนั้นเพื่อไปยังที่ห่างไกล...

เผื่อวันหนึ่งเมื่อได้กลับมาอีก คงจะเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

ถึงตอนนั้นคงจะหาเงินได้มากขึ้น และกลับมาซ่อมแซมบ้านใหม่ หลังจากนั้นก็ทำการค้าขายเล็กๆในตำบลนี้

ไม่ขอให้ร่ำรวยดั่งมหาเศรษฐี แต่ขอแค่ให้คนในครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน

หลังจากสามปี พ่อแม่ถังถังก็มีลูกสาวอีกหนึ่งคน และเด็กสาวทารกก็มีปานดำอยู่ที่แขนจริงๆด้วย

พวกเขารู้ดีว่า ถังถังได้กลับมาแล้วจริงๆ

และแน่นอนว่า สิ่งนี้ก็เป็นเรื่องที่ผ่านพ้นไปแล้ว

**

เมื่อซู่เป่าขึ้นไปบนรถ จากนั้นก็นั่งอยู่ด้านหลังเบาะคนขับและมองดูพ่อขับรถ

มู่กุยฝานยังคงเป็นกังวลอยู่จึงถามขึ้นว่า “ซู่เป่า กำลังคิดอะไรอยู่เหรอ！”

ซู่เป่าพูดตอบว่า “คุณพ่อ ฉะนั้นต้องมีเงินเยอะหน่อยถึงจะดี！”

มู่กุยฝาน “？”