ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 727

มู่กุยฝานปวดใจจนไม่ไหว อุ้มซู่เป่าขึ้นมาแล้วเดินออกไป

“ไปกันเถอะ กลับไปกันก่อน”

มู่กุยฝานอยากบอกว่าไม่ต้องไปสนใจอาจารย์ของหนู แต่ในฐานะผู้ปกครอง...เขาจะสอนให้ลูกทำตามอำเภอใจโดยไม่เกรงกลัวใครได้ยังไง

เคารพครูบาอาจารย์ยอมรับคำสอน บางครั้งความเข้มงวดของอาจารย์ก็เพื่อตัวเธอทั้งนั้น

แต่สุดท้ายจี้ฉางเองก็ดุลูกสาวสุดที่รักของเขาเช่นกัน ขณะนักพรตมู่เดินผ่านจี้ฉาง ยังมองเขาด้วยสายตาเย็นชาทีหนึ่ง

จี้ฉาง “...”

เจ็บใจนักเจ็บใจนัก...

หรือว่าเขาไม่เป็นห่วงศิษย์ตัวน้อยเหรอ

นี่เป็นศิษย์ตัวน้อยเพียงคนเดียวของเขาเลยนะ...

นักพรตซานชิงวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปตลอดทาง ไม่กล้าหยุด

ผ่านไปสองชั่วโมงเขาก็มาถึงยังที่ซ่อนตัวอีกแห่งของเขา

กระต่ายยังมีสามโพรง (*เป็นสำนวนเปรียบว่ามีทางหนีทีไล่เยอะ) เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่ได้เตรียมทางหนีทีไล่เอาไว้ เขาบาดเจ็บหนักมากจริงๆ จึงจำใจต้องมาหลบพักรักษาตัวก่อน

ที่นี่เป็นพื้นที่อาศัยพิเศษที่ถูกเรียกว่า ‘ยุคกลาง’ การ์เดน อยู่กลางเขตเมือง แม้จะเป็นพื้นที่อาศัยเก่า แต่ด้วยจุดเด่นและคุณค่าทางประวัติศาสตร์จึงถูกอนุรักษ์สืบมา

เมื่อมาถึงที่นี่แล้วนักพรตซานชิงถึงได้หายใจหายคอ ประวัติศาสตร์แสนพิเศษของ ‘ยุคกลาง’ แฝงไปด้วยขอบเขตพลัง สามารถพลางตัวจากการดูหล่อแกได้ เขาไม่ต้องกลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายพบ

“ได้เวลาเก็บผีมั่งคั่งแล้ว...”

เพียงแค่มีความยึดติด ภายในการไร้รูปลักษณ์ก็สามารถมี ‘พลัง’ ได้ เขาต้องใช้ความยึดติดที่ผีมั่งคั่งดูดซับมารักษาตัว

และยังมีเรื่องที่คู่รักคู่นั้นขออีก...หวังว่าช่วงนี้ฝ่ายชายจะเด็ดขาดขึ้นอีกหน่อย คืนนี้เขาสูญเสียไปเยอะมากๆ ต้องการพลังที่เยอะกว่านี้...

ซู่เป่าถูกมู่กุยฝานแบกกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองขี้ดิน

เธอพูดพึมพำอย่างไม่รู้ตัวพร้อมทั้งยังถือพู่กันชี้ชะตาอยู่ในมือ “พี่ปิ๋งปิ่ง...พี่สาวเสี่ยวโอว...บอกหนูอีกครั้งได้ไหมว่าคนเลวหนีไปที่ไหน...”

มือน้อยๆ ของซู่เป่าชักกลับมาพลางกอดพู่กันชี้ชะตาเอาไว้แน่น

เมื่อครู่ยังคิดว่าไม่เป็นอะไร แต่เมื่อถึงบ้านเธอก็เริ่มมีอาการแล้ว สับสนมึนงง ลืมตาไม่ขึ้น

“ซู่เป่า อย่าหลับนะ” มู่กุยฝานพูดขึ้นเสียงต่ำ ในใจแฝงไปด้วยความกระวนกระวาย

“พ่อคะ หนูง่วงจังเลย...” ซู่เป่ากระดิกนิ้ว “ให้หนูอนสักงีบ...”

พูดจบเธอก็หลับไปจริงๆ มู่กุยฝานมองออกว่าเธอผิดปกติ จึงเด้งตัวลุกขึ้นแล้วพูดตะคอกเสียงต่ำว่า “จี้ฉาง! จี้ฉางล่ะ!”

จี้ฉางหายไป

มู่กุยฝานอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น ใช่ ซู่เป่าบุ่มบ่ามบุกเข้าไปในอาราม

แม้แต่เขายังรับรู้ได้ บนโลกใบนี้ไม่มีสิ่งที่ซู่เป่าจัดการไม่ได้

ใครจะไปรู้ได้ว่ายังมีแสงทองระยิบระยับและพลังแห่งความศรัทธาที่ร้ายกาจอย่างนี้

ทีแรกเขากับซู่เป่าต่างคิดว่าอย่างมากก็จะเจอแค่ผีกับคนเจ้าเล่ห์ ซู่เป่าจัดการผีได้ ส่วนคนจะเก่งกาจแค่ไหน หรือต่อให้ถือดาบและปืนอยู่เขาก็เอาอยู่

ซู่เป่าผิด เขาเองก็ผิด ทว่าตอนนี้ซู่เป่าบาดเจ็บหนัก จี้ฉางไม่ควรจากไปทั้งยังถือโทสะจริงๆ

เนื่องจาก...แผลนี้เขารักษาไม่ได้...

มู่กุยฝานจนปัญญา เขาปลุกซูอี้เซิน ซู่เป่าถูกส่งไปโรงพยาบาลในคืนนั้นเลย

อัตราการเต้นของหัวใจของเธอลดต่ำลงตลอด อัตราการเต้นของหัวใจปกติอยู่ที่หกสิบถึงหนึ่งร้อย เด็กๆ จะเต้นเร็วกว่าหน่อย แต่ตอนนี้เธอลดลงเหลือห้าสิบ

ทว่าเพิ่งก้าวออกมาข้างนอก ก็ถูกตูซื่อหวังขวางเอาไว้

“จี้ฉาง เจ้าฉวยโอกาสในตอนที่เหยียนหลัวหวังไม่อยู่ไปฝ่าด่านเคราะห์ หยิบของไปโดยพละการอย่างนั้นหรือ”

จี้ฉางกำของในมือแน่น แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ที่นี่เป็นตำหนักพญายม ไม่ต้องให้ท่านมาสนใจหรอก!”

สีหน้าของตูซื่อหวังเย็นชา!

คราวก่อนใครคุกเข่าขอร้องให้เขาช่วยกันนะ

ตอนนี้กลับกล้าไม่ให้ความเคารพเขา?

“เหยียนหลัวหวังไม่อยู่ แม้ตำหนักพญายมจะเป็นเพียงของประดับ แต่สิ่งที่อยู่ข้างในล้วนเป็นของจริง จะให้เจ้าอยากหยิบก็หยิบไปได้อย่างไร”

นัยน์ตาของจี้ฉางเย็นชา “ดีร้ายข้าก็เป็นลูกน้องของท่านเหยียนหลัวหวัง ต่อให้การที่ข้าหยิบของของท่านเหยียนหลัวหวังจะผิดกฎ แต่ก็ยังมีเหตุผล ท่านเป็นยมบาลแห่งนรกขุมที่แปด มีเหตุผลอะไรมายุ่งเรื่องของนรกขุมที่ห้าของเราหรือ!”

เขาพูดจบก็รีบเดินจากไปในทันทีโดยไม่รอให้ตูซื่อหวังพูดต่อ

ซู่เป่ารอนานกว่านี้ไม่ได้แล้ว

เขาโกรธเธอ แต่รู้ว่าเรื่องนี้รอช้าไม่ได้ ฉะนั้นจึงรีบกลับโลกใต้พิภพทันที

ไม่นึกว่าตูซื่อหวังจะตื้อไม่หยุด เขาขวางหน้าจี้ฉางเอาไว้ “ในเมื่อข้าเป็นถึงยมบาลแห่งยมโลก ก็ย่อมมีสิทธิ์จัดการเรื่องในยมโลก”

“เหยียนหลัวหวังไม่อยู่ไปฝ่าด่านเคราะห์ ย่อมต้องให้พวกเราช่วยเธอดู!”

จี้ฉางหัวเราะอย่างเย็นชา “ดูอะไรหรือ จ้องจะแย่งของตลอดเวลาหรือ”

ตูซื่อหวังสำลัก เดือดดาลเป็นอย่างมาก

ทว่าจี้ฉางไม่ได้สนใจเขาอยู่แล้ว เดินออกไปต่อไป ตูซื่อหวังหน้าคล้ำดำเขียว เขายกมือขึ้นตบไปที่หลังจี้ฉางอย่างแรง...