ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 728

ฝ่ามือของตูซื่อหวังทั้งเร็วและแรง จี้ฉางไม่ทันได้ระวังตัว ถูกตบจนวิญญาณแทบสลายเป็นจุล!

เขากระเด็นออกไป วิญญาณราวกับเทียนใกล้มอดที่อยู่ท่ามกลางลม เกือบจะดับไปแล้ว!

จี้ฉางเป็นห่วงซู่เป่า และไม่นึกเลยว่าตูซื่อหวังจะกล้าลงมือจริงๆ นี่ก็เท่ากับมองหน้ากันไม่ติดแล้ว หรือแน่ใจว่าซู่เป่าจะกลับมาไม่ได้แล้ว

“ตูซื่อหวัง ท่านไม่กลัวว่าท่านพญายมจะกลับมาคิดบัญชีกับท่านหรือ!”

ตูซื่อหวังมองจี้ฉางอย่างเย็นชา พลันพูดขึ้นว่า “หากเจ้าตาย ผู้ใดจะรู้ว่าวันนี้ข้าเป็นคนฆ่าเจ้า?”

ส่วนเหยียนหลัวหวัง

ตอนนี้ไปเผชิญเคราะห์ เป็นเพียงแค่เด็กน้อยวัยห้าขวบ มายุ่งโลกใต้พิภพไม่ได้!

เจ้าหนูคนนี้จะเติบใหญ่ได้อย่างราบรื่นไหมก็ยังเป็นปัญหา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะฝ่าด่านเคราะห์สำเร็จหรือไม่ จะกลับมาได้ไหม!

ตูซื่อหวังยกมือขึ้นเล็งไปที่จี้ฉางอย่างเย็นชา

“ผู้พิพากษาจี้ฉาง เพียงเพื่อเอื้อประโยชน์แก่เด็กน้อยในโลกมนุษย์ผู้หนึ่ง เจ้าใช้อำนาจในทางที่ผิด ละเลยกฎแห่งโลกใต้พิภพหลายต่อหลายครา...วันนี้ ข้าจะลงโทษเจ้าแทนท่านพญายมเอง!”

ในใจจี้ฉางเคร่งเครียด!

เห็นไอดำราวกับลูกศรคมพุ่งเป้ามาบนศีรษะเขาอย่างรวดเร็วและดุดัน จี้ฉางยกมือขึ้นต้านอย่างลำบาก ทว่าระหว่างผู้พิพากษากับ ‘ยมบาล’ ต่างกันลิบลับ เขาจึงทำได้เพียงแค่มองดูไอดำมุ่งมาตรงหน้าต่อหน้าต่อตา!

จี้ฉางปวดใจ ทว่าสิ่งที่นึกถึงในเวลานี้กลับเป็นซู่เป่า

ในห้วงวิกฤติ แสงดำสายหนึ่งก็พลันพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ทำเอาไอดำของตูซื่อหวังลอยไปข้างๆ!

“ตูซื่อหวัง แม้ท่านพญายมจะไม่อยู่ แต่ท่านฆ่าลูกน้องของนางมันจะไม่อยู่เหนือกฎเกณฑ์ไปหน่อยหรือ?!”

เปี้ยนเฉิงหวังลอยตัวมา เมื่อปลายเท้าแตะก็ขวางหน้าจี้ฉางเอาไว้

“เจ้าไปจัดการงานของเจ้าเถิด” เขาก้มหน้ามองจี้ฉางทีหนึ่งแล้วเอ่ย

จี้ฉางลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว คารวะไปทางเปี้ยนเฉิงหวัง หันตัวได้ก็จากไปเลย

ตูซื่อหวังหน้าคล้ำดำเขียว วันนี้วางแผนไว้ว่าเมื่อจี้ฉางตายแล้ว เขาถึงจะได้กล้าลงมืออย่างเด็ดเดี่ยว ใครจะรู้ว่าเปี้ยนเฉิงหวังจะกลับมาอย่างกะทันหัน!

“เปี้ยนเฉิงหวัง ท่านยุ่งไม่เข้าเรื่องเกินไปหรือไม่!” ตูซื่อหวังพูดขึ้นอย่างดุร้าย “ให้ดีคิดให้ดีๆ ก่อนจะเลือกข้างเถิด!”

เปี้ยนเฉิงหวังหัวเราะฮ่าๆ ทีหนึ่ง สีหน้ากลับมาเย็นชา เขาพูดขึ้นชืดๆ ว่า “ยุ่งเกินไปงั้นหรือ ผู้ใดยุ่งเกินไปกันแน่ สิ่งที่ผู้พิพากษาจี้หยิบไปเป็นของของนรกขุมห้าของพวกเขาเอง ต่อให้ผิดกฎเช่นไรก็ไม่ต้องให้ท่านมาลงโทษหรอก! ข้ายุ่งเกินท่านหรือ”

เขาสะบัดชายแขนเสื้อ พูดขึ้นชืดๆ ว่า “ข้าไม่เลือกข้าง ข้าไม่อยากเลือกที่รักมักที่ชัง หากเลือกข้างจักพรรดิเฟิงตู คนที่จะต้องคิดให้ดีคือท่านต่างหาก!”

สีหน้าของตูซื่อหวังเปลี่ยน “ท่าน...”

เปี้ยนเฉินหวังเอามือพ่ายหลัง แล้วมองตำหนักพญายมทีหนึ่ง

จี้ฉางขยับเข้าไปใกล้หัวเตียง หลับตาแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เอามือสกปรกๆ ของเจ้าออกไป!”

มู่กุยฝานชักมือกลับอย่างรู้งาน แล้วลูบจมูก

ศีรษะของจี้ฉางอิงอยู่บนผนังหลังหัวเตียง เป็นแต่ก่อนเมื่อเขานั่งลงก็จำต้องนั่งขัดสมาธิด้วยความเคยชิน แต่วันนี้กลับไร้เรี่ยวแรง

เขางอขาข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างเหยียดออกไปพาดไว้บนเตียง แนบอยู่กับร่างน้อยๆ ของซู่เป่า

จี้ฉางยื่นมือออกไปรวบตัวซู่เป่ามาไว้ในอ้อมแขนเบาๆ

“คราหน้าห้ามดื้ออีกนะ” จี้ฉางหลับตาพลางพูดกระซิบ “อาจารย์กลัวว่าวันหนึ่งจะมาช่วยเจ้าไม่ทัน”

เขาเหนื่อยล้าอย่างสุดขีด เสียงค่อยๆ หายไป และไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปหรืออย่างไร

มู่กุยฝานเม้มปาก ท้ายที่สุดก็ไม่ได้เปล่งเสียงใดออกมารบกวน กลับกันซู่เป่ากลับพลิกตัวแล้วกอดขาจี้ฉางเอาไว้

“ท่านอาจารย์...” เธอที่กำลังหลับฝันพึมพำเสียงเบา ในน้ำเสียงมีความสะอื้น “ซู่เป่าสำนึกผิดแล้วจริงๆ อย่าเมินซู่เป่าเลย”

จี้ฉางลืมตาโดยพลัน แล้วก้มหน้าไปมองเธอ ถอนหายใจเสียงหนึ่งอย่างจนใจ

ทำอะไรเธอไม่ได้เลยจริงๆ

ลูกศิษย์ที่ตัวเองเลือก แม้คุกเข่าอยู่ก็ต้องก้มลงไป...