ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 733

คืนดีหลังจากเลิกกัน ความหวานในช่วงสั้นๆ ทำให้คนเกิดภาพลวงตาแห่งความสุข

เซียนเซียนคิดว่าตัวเองมีความสุขมาก มุมปากแฝงไปด้วยรอยยิ้มพิลึกกึกกือ

เห็นเฉินซู่วุ่นวายไปทั่ว เก็บของทำความสะอาด สุดท้ายนั่งอยู่บนโซฟา

“ยัยโง่ยิ้มอะไร” เขาถาม

เซียนเซียนคลอเคลียเขา “เฉินซู่ คุณช่างแสนดีจริงๆ”

เฉินซู่ยิ้ม เขาเปิดแอปฟังเพลง เปิดเพลงขึ้นมาเพลงหนึ่ง

ชีวิตนี้โชคดีแค่ไหนที่ได้พบคุณ

จะคิดอีกกี่ครั้งก็ยังรู้สึกขอบคุณคุณ

ไม่สนใจคำเตือนเลือกที่จะอยู่กับผม

นอนกลางดินกินกลางทรายชีวิตลำบากยากแค้นจนต้องเร่ร่อนก็ไม่ทิ้งและไม่จากไป

……

ผีคลั่งรัก “……”

เนื้อเพลงบ้าอะไร ผู้หญิงไม่สนใจคำเตือนเลือกที่จะอยู่กับผู้ชาย นอนกลางดินกินกลางทราย ลำบากยากแค้นจนต้องเร่ร่อน...

อภัยที่เขาไม่เข้าใจ ในยุคที่ลำบากยากแค้นที่สุด เขาทำใจให้ภรรยาของตัวเองลำบากยากแค้นจนต้องเร่ร่อนไม่ได้...

แต่...บางคนก็จนใจจริงๆ...เอ๊ะ

ไม่นึกเลยว่าเนื้อเพลงท่อนถัดไป จะร้องอีกว่า

ต่อไปดูผมประสบความสำเร็จมีชื่อเสียง

คุณก็คงจะซึมเศร้านึกเสียใจในตัวเอง

……

ผีคลั่งรัก “…”

โอ๊ะ ผู้หญิงก็ยอมลำบากยากแค้นจนต้องเร่ร่อนไปกับผู้ชายแล้ว ทำไมสุดท้ายพอผู้ชายประสบความสำเร็จมีชีวิตเสียง ผู้หญิงถึงยังต้องซึมเสร้านึกเสียใจอีกล่ะ

ผีคลั่งรักไม่เข้าใจ

เนื้อเพลงเล่นต่อ

แต่ในชีวิตนอกจากคุณแล้วก็ไม่มีอะไรให้น่าเสียดาย

ยามค่ำคืนเมื่อหันไปมองวันเวลาอันแสนทุกข์ยากน้ำตาผมก็ไหล

……

ผีคลั่งรักพยักหน้า พูดพึมพำกับตัวเอง “นี่มันอะไรกัน นอกใจหรือว่ายังไง”

เอ๋ มีช่องว่างระหว่างวัยจริงๆ ด้วย ก่อนหน้านี้เพลงของพวกเขาต่างร้องว่า [ดาบเล่มใหญ่ ฟันไปบนพวกแดนอาทิตย์อุทัย!...ฆ่า!!]

เพลงในปัจจุบันร้องไม่ชัดเจน เขาไม่เข้าใจ

ท่วงทำนองอันคุ้นหูเล่นต่อไป

ผมหวังว่าคุณจะเป็นคนแรกและคนสุดท้าย

ในที่สุดก็เป็นคุณ

ผมไม่รักคุณแล้วใครจะรักคุณ

……

ผีคลั่งรัก “…”

เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วว่าตรงไหนมันผิดปกติ เฉินซู่เพิ่งพูดประโยคนี้ไปไม่ใช่เหรอ

เพลงนี้ยิ่งฟังก็ยิ่งคุ้นหู แพร่ไปทั่วทั้งถนนใหญ่ตรอกเล็กซอยน้อย ผีคลั่งรักไม่รู้ว่ามีผู้หญิงใจเต้นไปกี่คน และไม่รู้ว่ามีผู้ชายที่ใจเต้นไปเองแล้วกี่คน

ในฐานะคนที่กัดก้อนเกลือมาก่อน ขอโทษด้วย เขาไม่เข้าใจ

ผีคลั่งรักพูดกับแม่สื่อผีอย่างจนใจ “ฉันละยอมจริงๆ ผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ เธอก็ทำลายเขาได้”

แม่สื่อผีพูดตะโกนเสียงดัง “ดีอะไรกัน ผู้หญิงก็ต้องแต่งงานมีลูกกันทั้งนั้น แต่งกับไก่ก็ตามไก่ แต่งกับสุนัขก็ตามสุนัข ไม่ว่าผู้ชายจะเป็นยังไงผู้หญิงก็ต้องรับให้ได้ มากน้อยสามีภรรยาก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น ที่ฉันก็ทำก็เพื่อเธอ!”

“ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงอย่างเธอมาก่อน วันๆ ไม่ทำกับข้าว สั่งดิลิเวอรี ขี้เกียจขนาดนี้ใครจะแต่งงานด้วย”

“หาเงินได้หน่อยก็คิดว่าตัวเองเก่งกาจแล้ว ตอนนี้ทำเงินได้เดือนละห้าหมื่น ปีต่อไปจะทำได้อย่างนี้ไหม ดูเฉินซู่เขาสิ การงานมั่นคงแน่นอน ทั้งชีวิตได้แน่นอนหกพันหยวน เธอยังไม่รู้จักพออีก!”

ผีคลั่งรัก “...หึ”

แม่สื่อผีมองเขาอย่างระแวดระวัง “ทำอะไรน่ะ นายมาจากไหน มาที่นี่ทำไม”

ตอนที่ผีคลั่งรักถูกเอาออกมา พวกซู่เป่าเขาอยู่ตรงมุม แถมมู่กุยฝานยังบังเงาร่างของเธอเอาไว้อีก

ตอนที่ซู่เป่าไป ผีคลั่งรักยังนั่งอยู่ที่เดิม แม่สื่อผีมาเห็นเขาทีหลัง ฉะนั้นจึงไม่รู้ว่าผีคลั่งรักเป็นพวกเดียวกับซู่เป่า

เห็นเขาตามมา แม่สื่อผียังนึกว่าเขาจะมาแย่งตำแหน่งของเธอ

แม่สื่อผีพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “ฉันขอบอกนายไว้เลยนะ นายเป็นผีร้ายฉันก็เป็นผีร้ายเหมือนกัน! เราสองคนไม่มีใครกลัวใคร นายอย่ามาทำฉันเสียเรื่อง”

ผีคลั่งรักโน้มตัวลงนั่งตรงมุมโซฟา แล้วพูดขึ้นว่า “อ๋า...ไม่เสียเรื่องหรอก ฉันก็แค่ตามมาดูเฉยๆ”

ซู่เป่าบอกแล้วว่าให้เขาตามมาก็พอ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น

ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กน้อยจะทำอะไร

อีกฝ่ายพูดชื่ออกมาชื่อหนึ่ง : เฉินซู่

ซูเสี่ยวอวี้จำได้ในทันใด ถึงยังไงผู้ชายคนนี้ก็แปลกเกินไปอยู่แล้ว เธอไม่อยากจำก็ยาก

เธอไม่สบอารมณ์ จึงพูดไปเลยว่า [แม่งไอ้คนประหลาดเอ้ย บล็อค!]

เฉินซู่รีบพูดขึ้นว่า [คุณจะบล็อคผมทำไม]

[เดี๋ยวก่อนสิ เรายังไม่ได้คิดบัญชีกันเลยนะ]

[วันนั้นที่ร้านกาแฟคุณสาดกาแฟใส่ผมแล้วก็ไป ผมเลยต้องเป็นคนจ่ายเงิน ทั้งหมดหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสี่หยวน กาแฟสองแก้ว ตีนไก่ไร้กระดูกหนึ่งจาน แล้วก็ผัดถั่วลิสงกับไก่หนึ่งจาน]

เขาถ่ายบิลส่งไป

[สาวโสดอย่างคุณ คงไม่อยากติดเงินหรอกใช่ไหม เรามาหารกัน]

ซูเสี่ยวอวี้ “…”

ฉันเป็นใคร ฉันอยู่ที่ไหน ฉันกำลังทำอะไรอยู่...

เธอโกรธจนโอนไปแปดสิบสองหยวน เพราะโมโหมากจึงคิดผิด

ไม่นึกว่าเฉินซู่จะคิดเล็กคิดน้อยทุกเรื่อง [แปดสิบเจ็ดต่างหาก]

เขาก็ยังหยอกล้ออย่างตลกขบขันไปเองอีก [ฮ่า ยัยผู้หญิงเลอะเลือน คุณนี่สมกับที่จบมหา’ลัยอันดับสองจริงๆ เรียนคณิตก็ไม่เก่ง! หรือว่ายังง่วงอยู่]

ซูเสี่ยวอวี้ อ้วก...

แทบจะอาเจียนอาหารข้ามคืนออกมาแล้ว!

ไม่นึกเลยว่าเฉินซู่จะส่งข้อความตึ๊งๆๆ มาไม่หยุด [พูดตามตรงนะ ผมคิดว่าเราเข้ากันได้ดีทีเดียว คุณสอดคล้องกับเงื่อนไขของผม รูปลักษณ์ภายนอกก็ไม่เลว แต่งงานได้]

[ขอเสียมารยาทถามคุณอย่างหนึ่งนะ คุณอย่ารังเกียจไปนะ ขอถามหน่อยนะคุณยังเป็นผู้หญิง...บริสุทธิ์อยู่ไหม]

ราวกับกลัวเธออิหลักอิเหลื่อ เขายังพูดขึ้นอย่างเอาใจใส่อีกว่า

[ผมเป็นผู้ชาย ผมพูดก่อนแล้วกัน ผมไม่ใช่ผู้ชายบริสุทธิ์]

[แต่ผมถือสาเรื่องนี้มากๆ]

[ก่อนหน้านี้เล่นๆ ไม่เป็นไร แต่พอแต่งงานไปก็ยังต้องเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ ถึงจะสมบูรณ์แบบ]

[คุณว่าใช่ไหม!]

ซูเสี่ยวอวี้ “…”

เธอเปลี่ยนไปส่งข้อความหาซู่เป่า [ซู่เป่า...ช่วยด้วย! ฉันถูกผีตามรังควาน!!! ผีหลงตัวเอง!!!]

เพิ่งตื่นมาตอนเช้าตรู่ ซู่เป่าที่หัวยังกระเซอะกระเซิง “?”