ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 780

ตอนที่ซู่เป่าเห็นผีขี้อิจฉาบนศีรษะของหญิงชรา

หญิงชรากำลังพูดตะโกนเสียงดังลั่น “นี่พวกคุณไม่มีเหตุผลเกินไปแล้วหรือเปล่า พวกคุณเป็นคนรบกวนคนอื่น ฉันไม่ได้ร้องเรียนพวกคุณ แต่มาบอกกับพวกคุณด้วยเจตนาดี พวกคุณก็ยังไม่ว่ากันด้วยเหตุผลอีก!”

นายหญิงซูเอียงตัว มองเธอด้วยสายตาเย็นชาอย่างมองลงมาข้างล่าง “ดูให้เต็มตาเลย บ้านเราปูพรมที่หนามากๆ ไม่มีทางส่งเสียงรบกวนอย่างคลิปเสียงในกลุ่มของคุณนั่นหรอก!”

หญิงชราสีหน้าแข็งทื่อ พูดตะโกนเสียงดัง “ปูพื้นไม่ได้การ ส่งเสียงรบกวนไปถึงพวกเรา...”

นายหญิงซูพูดขึ้น “มู่กุยฝาน”

มู่กุยฝานมองไปรอบๆ

นี่...

ไม่มีบาสเกตบอลให้เขาเล่นสักหน่อย!

มู่กุยฝานหยิบไม้ถูพื้นออกมาจากห้องเก็บของอเนกประสงค์ แล้วแสดงการตีเหล็กตรงนั้นเลย

หยิบไม้ถูพื้นมาทุบบนพื้นปังๆๆ

พรมหนา ไม่รู้ว่ายี่ห้ออะไร ผลการเก็บเสียงดีอย่างที่คิด

ในห้องฟังไม่ออกเลยว่าเป็นเสียงไม้ถูพื้นกระแทกพื้น มีเพียงเสียงหนักๆ

หญิงชราถลึงตา แล้วพูดขึ้นว่า “ฉันไม่ได้บอกว่าคุณอยู่ในห้องรับแขกสักหน่อย...พวกคุณส่งเสียงดังอยู่ในห้อง!”

ทันใดนั้นซู่เป่าก็เริ่มวิ่งไปวิ่งมา “คุณยายหมายถึงตรงนี้เหรอคะ”

คุณท่านขาตั้งกล้องมนุษย์เดินตาม

“ห้องนี้”

“หรือว่าห้องนี้คะ”

หญิงชราตามไปอย่างไม่ตายใจ ขณะนี้เองถึงพบว่าปูพรมทุกห้องและทั้งบ้าน!

ก่อนเธอจะมา ไม่ได้คิดว่าจะเป็นแบบนี้

บ้านใครจะไปปูพรมทั้งบ้านแบบนี้บ้างล่ะ

ปกติปูพรมทั้งบ้านจะลำบากในการดูแลรักษา ค่าบำรุงรักษาก็สูง ถ้าไม่ระวังไม่คอยกำจัดสิ่งสกปรก รักษาสุขอนามัยสูงก็อาจทำให้เหนื่อยตายได้

เอาไว้แค่ดูแต่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ ช่างมีเงินแต่ไม่รู้จะเอาไปใช้อะไรจริงๆ...

หญิงชราไม่ตายใจ พูดขึ้นอีกว่า “พวกคุณยังเล่นบาสเกตบอล กระโดดเชือก เอาไม้ถูพื้นมาทุบมันไม่มีเสียง เด็กตั้งใจวิ่งเบาๆ ก็เลยไม่มีเสียง...”

เธอมองไปทางโต๊ะ ห้องทานอาหารใหญ่มาก ไม่นึกเลยว่าบนโต๊ะยังแสร้งทำเป็นวางแจกันดอกไม้เอาไว้แจกันหนึ่งด้วย

หญิงชราก้าวขึ้นหน้าไปสองก้าว พูดตะโกนเสียงดัง “พวกคุณต้องตั้งใจแสร้งทำอยู่แล้ว ทำให้ไม่มีเสียงออกไป คุณลองขว้างแจกันนั่นลงพื้นดูไหมล่ะ”

มู่กุยฝานเก็บความเอ้อระเหยบนหน้า เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “โอ๊ะ งั้นเหรอครับ บ้านเราไม่มีลูกบาส ให้ผมเด็ดหัวคุณลงมา แล้วเล่นบนพื้นดูไหมครับ”

“ผมคิดว่าแบบนี้ ก็น่าจะเสียงดังทีเดียว!”

หญิงชราแข็งทื่อไปทั้งตัว ขวัญหนีดีฝ่ออย่างงงๆ!

เธอถอยหลังก้าวหนึ่งอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ปากพูดติดๆ ขัดๆ “ไม่...ไม่โยนก็ช่าง นาย...เด็กหนุ่มอย่างนายขู่หญิงแก่อย่างฉันเหรอ...”

นายหญิงซูมองไปที่หญิงชรา แล้วพูดขึ้นอย่างหัวเสีย

[แม่เจ้า อะไรที่เรียกว่าบ้านไฮโซ นี่ต่างหากถึงเป็นบ้านไฮโซที่แท้จริง]

[จะว่าไป ฉันจำได้พรมที่เขาใช้ปูทั้งบ้านได้ เป็นพรมเก็บเสียงโดยเฉพาะ ฉันเคยเห็นตอนที่ไปเข้าร่วมงานแสดงสินค้า! อย่าว่าแต่เล่นบาสเกตบอลเลย ใช้เครื่องสั่นสะเทือนมาสั่นด้านบนก็ไม่มีเสียงอะไร]

ผู้พักอาศัยห้อง 1602 พูดขึ้น [จริง เมื่อกี้เขาก็แสดงให้ดูแล้ว ไม่มีเสียงจริงๆ...แล้วเราก็อยู่ข้างล่าง ตอนกลางคืนไม่ได้ยินเสียงเล่นบาสเกตบอลเลยนะ!]

ผู้พักอาศัยห้อง 1603 พูดขึ้นว่า [ตำแหน่งด้านล่างห้องครัวของเขาตรงกับตำแหน่งบ้านของเรา 1601 บอกว่ามีเสียงสับเนื้อจริงๆ แต่ตอนนั้นเป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่า ไม่ถือว่ารบกวนคนอื่น บ้านไหนทำกับข้าวไม่ตึงๆ ตังๆ บ้างล่ะ!]

ผู้พักอาศัยชั้นสิบห้า [เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าชั้นสิบหก เขาทำเสียงขึ้นมาเอง]

ผู้อาศัยคนอื่นๆ [หมดคำพูดจริงๆ มีคนทุกรูปแบบจริงๆ]

ชั้นสิบห้า [ยายตั้งใจหาเรื่องใช่ไหม อิจฉาใช่ไหม คราวก่อนตอนที่เขาย้ายเข้ามาก็ด้วย ตั้งใจเอาเก้าไปขัดลิฟต์ไม่ให้เขาขึ้นไป]

ผู้พักอาศัยชั้นแปด [เหอะๆ เมื่อกี้ฉันไปหามา พรมนี้ของชั้นสิบเจ็ด ตารางเมตรละสองพันหยวน ปูทั้งห้องไม่หกแสนก็มีห้าแสนแน่...รวย! รวยมากจริงๆ!]

มีคนหยอกล้อ [เถ้าแก่! ขาดคนงานไหมครับ พรุ่งนี้ผมขึ้นไปทำความสะอาดพรมถึงห้องได้เลยนะครับ!]

นอกห้องเมื่อหญิงชราล้มลงบนพื้น ก็ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา รู้สึกว่าตัวเองพังไม่เป็นท่าสุดๆ หน้าขายหน้ามากๆ...

พอมาดูในกลุ่ม ทุกคนกำลังเมาท์กันให้แซ่ด ต่างกำลังบอกว่าชั้นสิบเจ็ดตกแต่งได้ไฮโซสุดๆ พรมที่ชั้นสิบเจ็ดปูไม่มีทางส่งเสียงรบกวน...

ยังมีคนในกลุ่มชมชั้นสิบเจ็ด เอาใจชั้นสิบเจ็ด

และยังพูดถึงเรื่องที่เธอเอาเก้าอี้ไปขัดลิฟต์อีก!

หญิงชราพลันระเบิดขึ้นมา

เธอทำได้ แต่ ห้ามคนอื่นว่าเด็ดขาด!