ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 781

หญิงชราส่งข้อความเสียงด่าในกลุ่มแชทด้วยความโกรธว่า “พวกเลือกปฏิบัติ พอเห็นคนชั้นสิบเจ็ดรวยหน่อยก็พากันประจบสอพอ แล้วรวมหัวรังแกคนแก่อย่างฉัน นี่คนชั้นสิบห้าน่ะ เธอใช้ตาข้างไหนมองเห็นว่าฉันเอาเก้าอี้ไปขวางลิฟต์ไว้ เป็นบ้าเหรอถึงใส่ร้ายป้ายสีฉัน”

คนชั้นสิบห้าที่มีความแค้นกับหญิงชรามานาน (คุณกล้าพูดว่าตัวเองไม่เคยทำเหรอ คุณไม่พอใจที่คนเขาย้ายเฟอร์นิเจอร์ก็เลยจงใจไม่ให้เขาขึ้นไป)

เจ้าบ้านชั้นสิบสอง (อ๋อ เรื่องเมื่อไม่นานมานี้นี่เอง ฉันก็ว่าอยู่ทำไมลิฟต์ถึงหยุดอยู่แต่ชั้นที่สิบหก)

หญิงชราส่งข้อความเสียงด้วยความโกรธอีกว่า “ถึงหยุดที่ชั้นสิบหกแต่ก็ไม่ใช่บ้านฉัน มีแต่ผีที่รู้ว่าเป็นบ้านไหน คนชั้นสิบห้าน่ะ ทางที่ดีเธอควรหาหลักฐานมา ไม่งั้นเรื่องนี้ไม่จบแน่”

ผีขี้อิจฉาที่เกาะอยู่บนศีรษะของหญิงชรา “...”

เขาก็รู้จริงๆ

นั่นคือบ้านของหญิงชราไม่ใช่เหรอ

แต่สิ่งที่ผีขี้อิจฉากำลังคิดกลับเป็นเด็กคนเมื่อครู่

ทำไมเขาถึงมองเห็นความรู้สึกกดขี่บนตัวเด็กคนนั้น

เขาตาฟาดเหรอ

เขาลองนึกถึงใบหน้าอวบอิ่มที่น่ารัก บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเด็กคนนั้นอีกครั้ง...

เขาคงไม่โชคร้าย บังเอิญเจอเด็กที่จับผีเก่งที่นี่หรอกนะ

เด็กคนนั้นอยู่ที่เมืองจิง เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้...

คนชั้นสิบห้าเงียบไปครู่หนึ่งและไม่พูดจา หญิงชราโกรธคนชั้นสิบเจ็ดแต่เดิมอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟและส่งข้อความเสียงด่าคนชั้นสิบห้ารวดเดียวสิบข้อความภายในหกสิบวิ

กลุ่มแชทเงียบกริบ...

แก่กะโหลกกะลาของแท้ ใครพูดอะไรก็ด่าคนนั้น...

นายหญิงซูกำลังเอนกายบนโซฟา ขาไขว่ห้างและอ่านข้อความในกลุ่มแชท

แท้จริงแล้วความรู้สึกที่อาศัยอยู่ในคอนโดมิเนียมและมีเพื่อนบ้านทั้งชั้นบนและล่างมันเป็นแบบนี้นี่เอง ค่อนข้าง... คึกคัก

นายหญิงซูกดเพิ่มเพื่อนคนชั้นสิบห้า แล้วส่งวิดีโอที่หญิงชราเอาเก้าอี้ขวางประตูลิฟต์ไว้ให้เขา

นิติบุคคลส่งวิดีโอจากกล้องวงจรปิดนี้ให้เธอเพื่อแก้ไขปัญหาที่เจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์ทำงานล้าช้าไปครึ่งค่อนวัน

ซู่เป่าเดินตามไปนั่งข้างๆ แล้วซบในอ้อมแขนของนายหญิงซูก่อนพูดอย่างตลกว่า “คุณยายนี่ซนมากเลยค่ะ”

เธอไม่ได้จับผีขี้อิจฉาตนนั้นเพราะเพิ่งกลับมาแล้วรู้สึกเหนื่อยๆ และไม่อยากขยับ

อีกอย่าง ซู่เป่าคิดจะให้เขาก่อเรื่องอีกสักสองวัน มีสิทธิ์อะไรมารังแกคุณยายหน้าด้านๆ เธอต้องรังแกกลับถึงจะถูก

คนชั้นสิบห้ากำลังกลุ้มเพราะไม่มีหลักฐาน

วันนั้นเขารีบไปทำงาน เมื่อเห็นว่าลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นสิบหกนานจึงขึ้นไปดูแวบหนึ่ง ก็ได้รู้ว่าเป็นหญิงชราคนนั้น

เนื่องจากเขาเป็นผู้ชายและไม่ได้คิดหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายวิดีโอในทันที อีกทั้งรีบไปทำงานก็เลยให้ขอเธอย้ายเก้าอี้ออก

แต่เรื่องผ่านไปหลายวันแล้ว หากเขาต้องการหาหลักฐานก็ต้องรายงานกับนิติบุคคลอย่างจริงจังและเขียนคำร้องถึงจะได้วิดีโอจากกล้องวงจรปิด

หญิงชรารู้สึกขมขื่นใจ หายใจไม่ทั่วท้อง ไม่สมดุลและทุกข์ใจจนนอนไม่หลับ

เพราะโอกาสนี้เธอจึงได้เห็นบ้านตระกูลซูหลังจากได้รับการตกแต่งแล้วอย่างชัดเจน

มันโอ่อ่าตระการตา คำนั้นพูดว่ายังไงนะ อ่อ สูงส่งงดงาม... หรูหรา

เหมือนกับบ้านเศรษฐีในละครเลย

เธอเดินวนหนึ่งรอบและพบว่าบ้านนั้นใหญ่โตมาก ทุกคนมีห้อง แม้แต่คนรับใช้ยังมีห้องเป็นของตัวเอง ห้องรับแขกก็กว้างขวาง ระเบียงก็กว้างขวาง แล้วยังมีต้นไม้สีเขียวชอุ่ม

ทั้งกว้างขวาง สว่างไสวและสะดวกสบาย...

ถ้าไม่เปรียบเทียบก็ไม่รู้สึกด้อย หลังจากเห็นบ้านของคนชั้นสิบเจ็ดที่ทั้งกว้างขวางและหรูหรา แล้วกลับมาดูบ้านของตัวเอง...

ช่างน่าโมโหมากจริงๆ ทำไมบ้านเธอไม่รวย ทำไมบ้านคนอื่นรวย การเห็นคนอื่นรวยกว่ามันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

ห้องรับแขกกว้างขวางขนาดนั้น แต่วางแค่โซฟากับโต๊ะชา ช่างเปลืองพื้นที่จริงๆ

ห้องครัวแยกกับห้องอาหาร ในครัวมีทั้งพ่อครัวจีนและฝรั่ง บนโต๊ะอาหารยังวางแจกันดอกไม้ปลอม แสดงศิลปะมั่วๆ อะไรก็ไม่รู้ ไม่มีที่ใช้เงินเหรอ

แล้วยังใช้เงินห้าหกแสนปูพรมเต็มบ้าน...

เงินห้าหกแสนสามารถซื้อบ้านเงินสดได้เป็นหลัง เปลืองเงินจริงๆ ทำไมไม่เอาเงินนั้นให้เธอ

หญิงชราอิจฉาจนตาแดงก่ำ...