ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 782

หญิงชราโมโหเพราะบ้านตระกูลซูกว้างขวางและหรูหราจนนอนไม่หลับสามวันเต็ม

ดังนั้นทุกครั้งที่เธอเห็นป้าอู๋ลงไปจ่ายตลาดก็จะรู้สึกรำคาญใจ

วันนี้ซู่เป่า นายหญิงซูและคุณท่านซูลงจากตึกเพื่อเตรียมไปรายงานตัวที่โรงเรียนอนุบาล

ซู่เป่าย้ายโรงเรียนมาได้สักพักแล้ว แต่ด้วยเหตุผลนานาประการทำให้ไม่ได้ไปรายงานตัว

ตอนพวกเขาเดินผ่านสนามเด็กเล่นในชุมชน ซู่เป่าพลันหยุดเดินกะทันหัน

“คุณยายคะ หนูอยากไปเล่นตรงนั้น” ซู่เป่าชี้ไปทางสนามเด็กเล่นก่อนจะพูดเสริมว่า “หนูเล่นแค่ห้านาทีค่ะ”

นายหญิงซูตอบอย่างเมตตาว่า “ไปเถอะจ้ะ”

เมื่อสักครู่มู่กุยฝานลงมาก่อนและรออยู่ที่รถแล้ว... ถ้ารออีกห้านาทีคงไม่เป็นไร

จากนั้นเธอจึงส่งข้อความบอกมู่กุยฝาน

ตอนซู่เป่าอยู่บ้านตระกูลหลิน เธอแทบไม่มีโอกาสได้ออกบ้าน เพราะหลินเฟิงรังเกียจเธอและปู่ย่าก็รู้สึกว่าการพาเธอออกบ้านเป็นเรื่องน่าอาย

แต่หลังจากกลับมาสู่ตระกูลซู คฤหาสน์ตระกูลซูก็ใหญ่โตมาก จะต้องนั่งรถทุกครั้งที่ออกบ้านและระแวกนั้นก็ไม่มีสนามเด็กเล่น

ซู่เป่าปีนป่ายขึ้นๆ ลงๆ เล่นสไลเดอร์และนั่งชิงช้า... เธอเล่นอย่างสนุกสนานมาก

ทีแรกนายหญิงซูก็มองดูด้วยรอยยิ้มจางๆ แต่ก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้ในภายหลัง

หากทุกอย่างปกติ ซู่เป่าของพวกเขาก็ควรเหมือนเด็กธรรมดาที่ไร้กังวลอย่างแท้จริง

ในขณะที่เธอกำลังคิดเช่นนั้น ซู่เป่าก็วิ่งเข้ามาและพูดอย่างดีใจว่า “คุณยายคะ หนูเล่นเสร็จแล้วค่ะ เราไปกันเถอะค่ะ”

นายหญิงซูได้สติและมองดูเวลาจากจิตใต้สำนึก แค่ห้านาทีจริงๆ

ช่างรู้ความจนทำให้คนเศร้าใจ

คุณท่านซูเดินเอามือไพล่หลังตามไปอย่างสบายใจและไม่มีความรู้สึกเศร้าใจแต่อย่างใด... เหมือนคนแก่ทั่วไปที่รักษาอายุให้ยืนยาว

“ซู่เป่า หนูยังอยากไปเที่ยวที่เกาะหนีกวงไหมจ๊ะ” นายหญิงซูถาม

ที่นั่นเป็นสวนสนุกที่ซูอีเฉินสร้างให้ซู่เป่า เธอเคยไปที่นั่นเพียงครั้งเดียวเพราะเวลาอื่นก็ยุ่งมาก

ซู่เป่าพยักหน้า “ค่ะ ถ้ามีโอกาสก็ไปค่ะ”

เมื่อพูดถึงตรงนี้เธอก็พลันนึกขึ้นได้ว่าสัญญากับลุงถังไว้ว่าจะเที่ยวที่บริษัทของเขาและไปหาลุงสี่ ปรากฏว่าเพราะเรื่องของท่านอาจารย์เธอจึงลืมไปซะสนิท

ซู่เป่าพูดกับคุณยายว่าให้คุณยายช่วยโทรไปขอโทษและนายหญิงซูก็ตกลง

ทั้งสามเพิ่งจะเดินออกไปก็มีผู้ชายสวมเสื้อพนักงานส่งอาหารเขียนว่า ‘ฉันไม่หิว’คนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน เมื่อเขามองเห็นซู่เป่าจากไกลๆ และดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด

เขาลดหมวกลงและเดินเบี่ยงพวกเขาไป

หลังจากเขาเดินผ่านสวนอีกฝั่งแล้วอ้อมกลับมาที่สนามเด็กเล่น เขาถึงชะเง้อหน้ามองดูแวบหนึ่ง

“มาถึงที่นี่แล้วยังเจออีก” ชายผู้นั้นพูดกับตัวเองด้วยความตกใจ

ผู้ชายคนนั้นก็คือคนที่ตั้งร้านแผงลอยอยู่หน้าสถานที่พนันหินหยก คือเถ้าแก่คนที่โดนมู่กุยฝานอัดเพราะพนันแพ้ซู่เป่าและเล่นตุกติก

ตอนนั้นตอนที่เถ้าแก่แผงลอยออกบ้านก็บังเอิญเจอกับนักพรตซานชิง นักพรตซานชิงเสนอให้เขาไปจับตัวซู่เป่า...

แต่แน่นอนว่าทำไม่สำเร็จ เพราะบรรพชนตัวน้อยของตระกูลซู ใช่ว่าเขาคิดอยากจับก็จับได้ง่ายๆ

เดิมทีหมอดูคนนั้นบอกว่าจะช่วยเขา แต่เอาเข้าจริงก็ไม่เห็นแม้แต่เงา ตอนเขาตามหาอีกฝ่ายเจอจากช่องทางการติดต่อก็พบว่าอีกฝ่ายตายแล้ว...

ทางโรงพยาบาลบอกว่าเขาตายอย่างน่าประหลาดมาก เห็นชัดๆ ว่าร่างกายยังมีชีวิตอยู่ แต่กลับเหมือนศพ และหลังจากเขานอนโรงพยาบาลอยู่หลายวันก็ตายอย่างสนิท

แน่นอนว่านายหญิงซูไม่รู้เรื่องนี้ ตัวเองออกบ้านรอบนี้กลายเป็นว่า ‘ล้มละลาย’ แล้ว

มู่กุยฝานและคนแก่ทั้งสองพาซู่เป่าเดินชมโรงเรียนอนุบาลใหม่พลางพูดว่า “ซู่เป่า ต่อไปหนูเรียนที่โรงเรียนอนุบาลเว่ยไหลซิงนี้นะจ้ะ พี่ชายคนโตของหนูก็อยู่โรงเรียนประถมข้างๆ นี้เองจ้ะ”

ซูเหอเหวินก็ย้ายโรงเรียนตามมาด้วยเพื่อที่จะได้คอยสอนซู่เป่าให้รู้หนังสือ

เดิมทีก็ไม่จำเป็นต้องยุ่งยากขนาดนี้ ถึงเขาไม่มาด้วย นายหญิงซูก็สามารถสอนซู่เป่าให้รู้หนังสือได้

แม้ซูเหอเหวินจะไม่พูดอะไร แต่ตอนมาที่นี่เขาก็ตามขึ้นรถมาเอง

ตอนซูอีเฉินกลับ เขาก็ไม่มีคิดที่จะกลับไปด้วยเลย

ในเมื่อคนเดียวก็ต้องสมัคร สองคนก็ต้องสมัคร ซูอีเฉินจึงทำเรื่องขอย้ายโรงเรียนให้ซูเหอเหวิน เพราะพิจารณาถึงเดือนกันยายนซู่เป่าก็จะเข้าโรงเรียนประถม คงจะดีกว่าถ้ามีพี่ชายอยู่โรงเรียนเดียวกัน

ซู่เป่ามองดูโรงเรียนอนุบาลของตัวเองและพยักหน้าด้วยแววตาเปล่งประกาย

เด็กๆ ไม่รู้สึกว่าโรงเรียนอนุบาลใหม่ไม่ใหญ่โต ไม่สวยงามและไม่มีระดับเหมือนโรงเรียนอนุบาลนานาชาติเดิม

รู้สึกเพียงว่าพวกเด็กๆ ที่อยู่ด้านในเล่นกันอย่างสนุกสนานและดูเหมือนจะคึกคักกว่าโรงเรียนเก่าของเธอซะอีก

หลังจากทำเรื่องรายงานตัวเรียบร้อยแล้ว สองวันนี้ซู่เป่าก็ไปเข้าเรียนอย่างเชื่อฟัง เวลาว่างจากการเข้าเรียนก็อ่านหนังสือกับพี่ชาย จากนั้น ‘วิเคราะห์สถานการณ์การต่อสู้’ กับคุณพ่อ

ซูเหอเหวินได้ตามติดซู่เป่าแต่เพียงผู้เดียวก็ดีอกดีใจจนตัวลอย

แต่หานหาน ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีกลับโกรธแทบตาย

“พี่ใหญ่ขี้แอ๊บ” ซูเหอเวิ่นโกรธ

หานหานก็ตะคอกสมทบว่า “หน้าซื่อ ใจคด บอกจะไปส่งซู่เป่ากับคุณลุง แต่สุดท้ายก็ไม่กลับมา”

ซูจื่อซี “...ชิ เชอะ ฮึ!”