ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 817

พอมู่กุยฝานที่เพิ่งซื้ออาหารเช้ากลับมาเห็นว่าลงไม้ลงมือกันก็เข้าไปถีบทันที สองสามทีก็ถีบคนตระกูลเฉินที่กำลังซ้อมคนอยู่ออกไปแล้ว!

“ไอ้หยา! ไอ้หยา! ตำรวจจราจรทำร้าย...”

มู่กุยฝานถีบซ้ำไปอีกรอบ “ดูดี ๆ ผมปู่คุณถีบ!”

ลูก ๆ ตระกูลเฉิน “...”

ลูกสาวคนหนึ่งในนั้นชี้มู่กุยฝานด่า “ดีนี่ นี่บ้านพวกคุณใช่ไหม หน้าไม่อายกันทั้งนั้น! ชนพ่อฉันแล้วยังจะทำร้ายคนอีก!”

ลูกสาวคนเล็กของตระกูลเฉินก็ด่าด้วย “ตำรวจจราจรเกี่ยวข้องกับพวกคุณจริง ๆ ด้วย! ไม่งั้นพวกเราต่อยเขาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ! รีบมาปกป้องเขาอย่างนี้ พวกคุณต้องบ้านเดียวกันแน่!”

“มิน่าล่ะ พ่อฉันก็บอกแล้วว่าพวกคุณเป็นฝ่ายชน เขาก็ยังพูดเข้าข้างพวกคุณอีก!”

ลูก ๆ ตระกูลเฉินถูกถีบแล้วยังไม่รู้จักสำรวม แต่เอาเรื่องมากกว่าเดิม

มู่กุยฝานแสยะยิ้ม “เกี่ยวอะไรกับผม พวกคุณทำร้ายตำรวจ ใครเห็นก็ต้องยื่นมือเข้าช่วยทั้งนั้น”

ใบหน้าของเขาเย็นชา ไม่อยากถกเถียงกับลูก ๆ ตระกูลเฉินอย่างไร้ความหมาย

ตำรวจจราจรเช็ดมุมปากอย่างจนใจ ถูกต่อยจนเลือดออกแล้ว

แต่เขาได้แต่ทำงานของตัวเองต่อ “คุณเฉินซินเจี้ยน เรื่องที่คุณชนคนมีภาพจากกล้องวงจรปิดนะครับ ผมจะให้โอกาสคุณพูดให้ชัดอีกครั้ง...”

เฉินซินเจี้ยนไม่พูด ลูก ๆ ของเขาอาละวาดอีกรอบ

“กล้องวงจรปิดแล้วยังไง กล้องวงจรปิดก็ทำปลอมได้นี่!”

“ตอนนี้เห็นชัดว่าคุณเป็นบ้านเดียวกับพวกเขา เบ่งใหญ่เบ่งโตขู่ให้ใครกลัว!”

“อย่าว่าแต่กล้องวงจรปิดเลย ใครมาก็เปลี่ยนแปลงเรื่องที่พวกเขาเป็นรถใหญ่ แต่พวกเราเป็นรถเล็กไม่ได้! ชนพ่อฉันจนเป็นอย่างนี้แล้ว ยังมีอะไรต้องพูดอีก”

“รถมอเตอร์ไซค์ของพ่อผมเละแล้ว หรือว่านี่ยังไม่ใช่หลักฐานทางตรงที่สุดอีกเหรอ พวกเขาไม่ดูหลักฐานทางตรง ไปดึงกล้องวงจรปิดมาเกี่ยวทำไม! ใช้อำนาจทำหลักฐานเท็จชัด ๆ!”

ตำรวจจราจรพูดไม่ออกแล้ว

เขาทำงานนี้ เจอพวกงี่เง่าตาถั่วไม่รู้กฎหมายเยอะ

มีคนถูกตรวจเจอว่ากินเหล้าแล้วขับรถ เอ็ดตะโรเรียกคนมาจัดการเขา

มีคนขับรถฝ่าไฟแดง พอลงมาก็กลับตบหน้าเขาฉาดหนึ่ง

มีคนชนคน กลับพูดตรงนั้นเลยว่าจะจ่ายเท่าไร ๆ ให้เขาชนอีกฝ่ายให้ตาย

ตำรวจจราจรจนปัญญา ได้แต่โทรศัพท์แจ้งความ คิดไม่ถึงว่าพอตำรวจมาแล้ว ลูก ๆ ตระกูลเฉินโวยวายไม่ยอมรับ

มู่กุยฝานถามเบา ๆ “ซู่เป่า นั่นผีอะไร”

ซู่เป่าตอบ “ผีรองรับอารมณ์ค่ะ!”

สองพ่อลูกมองตำรวจจราจรด้วยสายตาเดียวกัน

ตำรวจจราจร “?”

ซูเหอเวิ่นงุนงง จับมือกระซิบ “ฉันนึกว่าบนหัวลุงนี่จะมีผีปลิ้นปล้อนสักตัวซะอีก คิดไม่ถึงว่า...”

เหนือคาดมาก

มู่กุยฝานกอดอก อยากดูสิว่าคนพวกนี้จะมาไม้ไหนอีก

ลูก ๆ ตระกูลเฉินยังโหวกเหวกโวยวายอย่างที่คิด ตำรวจพูดเหตุผลกับพวกเขา พวกเขายังทำพฤติกรรมต่ำทราม

คนอื่น ๆ ในตระกูลซูที่กำลังแทะเม็ดแตงอยู่ “...” สุดยอด

นี่ก็ยังดึงมาเกี่ยวจนได้!

โรงพยาบาลในอำเภอเล็ก ๆ โดยเฉพาะผู้ป่วยที่เจ้าโรงพยาบาลมาผ่าตัดกะทันหันไม่ได้จองเตียงไว้ก่อน มีเตียงไหนว่างก็ต้องนอนเตียงนั้น

คุณท่านซูและเฉินซินเจี้ยนเพิ่งผ่าตัดเสร็จออกมาเหมือนกัน แผนกศัลยกรรมมีห้องพักผู้ป่วยสองเตียงพอดี

นายหญิงซูรู้สึกแย่มาก ไม่ใช่ว่าทนลำบากไม่ได้ อยู่กับสภาพแวดล้อมนี้ไม่ได้ แต่อดทนกับคนเอะอะโวยวายไม่มีเหตุผลไม่ได้ต่างหาก

พอมู่กุยฝานซื้ออาหารเช้ากลับมาก็เปลี่ยนให้ซูอีเฉินออกไป ไม่นานเขาก็กลับเข้ามาแล้วบอกว่า “ไปกันเถอะ เปลี่ยนโรงพยาบาล”

ซู่เป่าถาม “ไปไหนเหรอคะ”

ซูอีเฉินมองเธอ อธิบายอย่างอดทน “อำเภอหงมีโรงพยาบาลเอกชนแค่ที่เดียว เครื่องไม้เครื่องมือพอใช้ได้ แต่ระดับการรักษาไม่ค่อยโอเคเท่าไร เมื่อคืนลุงเชิญทีมผู้เชี่ยวชาญมาแล้ว”

เมื่อเช้าหมอพยาบาลทีมผู้เชี่ยวชาญมากันครบแล้ว เท่ากับว่ายืมสถานที่ของโรงพยาบาลเอกชนใช้ แล้วใช้หมอผู้เชี่ยวชาญที่ตัวเองเชิญมา แบบนี้ถึงกล้าวางใจให้พ่อของเขาไปรักษาตัวที่นั่น

ซู่เป่าแอบแปะยันต์พูดความจริงกับชายชราที่อยู่เตียงข้าง ๆ ถามอย่างจริงจัง “คุณปู่คะ หนูขอถาม คุณตาของหนูชนคุณปู่จริงเหรอคะ”

เสียงของเธอนุ่มนิ่มใส มีพลังให้คนรู้สึกสงบท่ามกลางห้องพักผู้ป่วยที่วุ่นวาย

ลูก ๆ ตระกูลเฉินพากันเงียบอย่างไม่รู้ตัว...

“หึ ใช้เด็กมาตีสนิท ทำตัวน่าสงสารเหรอ”

“ไม่ว่าจะถามยังไง พ่อฉันก็บอกแล้ว ฝ่ายพวกเธอนั่นแหละที่มาชน!”

ก็ขณะที่พวกเขาคิดว่าพ่อของพวกเขายังจะยืนกรานว่าอีกฝ่ายชน ชายชรามุมปากขมุบขมิบพูดขึ้นว่า...