ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 873

ในขณะนี้ซูอีเฉินกำลังเก็บข้าวของอยู่ เตรียมรีบจะไปอำเภอหงคืนนี้

ซู่เป่ากลับมาแล้ว ทั้งตระกูลซูก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา

ซูจื่อหลินและซูอิ๋งเอ่อร์ที่ทุกวันทำงานอย่างเหม่อลอยดีใจจนไปแกว่งค้อนใหญ่ด้วยตนเอง ซูเยว่เฟยที่ขับเครื่องบินวันนั้นเที่ยวบินถึงก่อนเวลาหนึ่งชั่วโมง ซูลั่วปิดการแจ้งเตือน และหนีออกจากกองถ่ายไปเลย ถูกปาปารัสซี่พาดข่าวลือว่าเขาจะไปรับหวานใจ...

ซูอวิ๋นเจาปฏิบัติภารกิจอยู่ต่างประเทศ เมื่อได้ยินข่าวว่าซู่เป่ากลับมาแล้ว ก็สอยสายลับร่วงไปสองสามรายตรงนั้นเลย และบีบลูกกระสุนด้วยมือเปล่า...

ซูจิ่นม่อตะคอกใส่เถียนเถียน “เร็วๆๆ เถียนเถียน! ศึกษาอาหารเลิศรสทั่วโลก!”

ลุงเล็กซูอี้เซินกำลังพันแผลให้คนไข้รายหนึ่ง เมื่อพันแผลเสร็จแล้วยังผูกโบว์ผ้าพันแผลที่เหลืออย่างสวยงาม

คนใหญ่ อร๊ายๆ หมอซูชอบฉัน!

เมื่อซู่เป่าตื่นขึ้นมา ก็เป็นวันต่อมาแล้ว

ซูเหอเวิ่นย่องมาย่องไปไม่รู้กี่เที่ยว เมื่อเห็นซู่เป่าตื่นแล้ว ก็โหวกเหวกโวยวายเรียกขึ้นมา “น้องซู่เป่าตื่นแล้ว น้องซู่เป่าตื่นแล้ว!”

เขาวิ่งไปอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็เข้าไปกอดซู่เป่าเอาไว้ น้ำตาหยดติ๋งๆ “น้องซู่เป่า ถ้าเธอยังไม่กลับมาอีกฉันจะถือกระทะลงไปหาเธอแล้ว!”

ซูเหอเหวินยืนอยู่ข้างๆ พร้อมทั้งถือน้ำอุ่นแก้วหนึ่ง...คุณย่าบอกว่าน้องซู่เป่าหลับไปหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน ตื่นขึ้นมาคงจะกระหาย เขาก็เลยเตรียมน้ำอุ่นเอาไว้ให้เธอดื่ม

ในมือของซูจื่อซีถือถังหูลูเอาไว้ไม้หนึ่ง เขาพูดขึ้นพึมพำคุยกับตัวเองว่า “ตกลงกันไว้แล้วว่าเอาถังหูลูสตรอว์เบอร์รี ทำไมถึงเอาซานจาให้ฉันเนี่ย...”

เมื่อซู่เป่าเห็นเหล่าพี่ชายของตน ในใจก็รู้สึกอบอุ่น

แม้จะกลับมาแล้ว แต่อยู่ในเหวตัวคนเดียวมานานขนาดนั้น...ก็ต้องคิดถึงบ้านเป็นธรรมดา

คิดถึงคุณยาย คุณตา พ่อ พวกลุงๆ และพวกพี่ๆ...

เมื่อซู่เป่าตื่นขึ้นมา บ้านที่เงียบเชียบก็ครึกครื้นตามขึ้นมาในทันใด ในห้องครัวมีเสียงเคร้งๆ เก๊งๆ ในห้องรับแขกก็มีเสียงเปิดข่าวของคุณท่านซู

ซูเหอเวิ่นเอาแต่พูดอยู่ตลอดว่า “น้องซู่เป่ารู้ไหมว่าเธออายุหกขวบแล้ว! ตอนที่เธอไม่อยู่คุณยายแอบซื้อเค้กกลับมาให้เธอด้วยนะ...”

ซู่เป่า “อ๊า...หนู หนูหกขวบแล้ว?”

ซูจื่อซีพูดขึ้นอย่างไม่ดูตาม้าตาเรือ “ใช่แล้ว...อืม ฉลองปีใหม่ก็ฉลองกันที่นี่ คุณยายเดินไม่ไหวเลย แล้วก็ไม่ยอมกลับไปด้วย”

น้ำตาของซู่เป่าหยดติ๋งๆ อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ

ซูเหอเวิ่นจ้องเขม็งซูจื่อซีทีหนึ่ง จากนั้นพูดขึ้นว่า “ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว เรามาพูดเรื่องที่น่าดีใจกันดีกว่า!”

“น้องซู่เป่าเธอดูสิ นี่คือการบ้านช่วงปิดเทอมฤดูร้อนของเธอ!! ถึงจะเลยเวลาไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร พี่จะสอนเธอเอง!”

น้ำตาของซู่เป่าหยุดไหล สตันไปครู่หนึ่ง...

“การบ้าน...ปิดเทอมฤดูร้อน?”

อะไรกัน นี่เธอมีการบ้านปิดเทอมฤดูร้อนแล้วเหรอ?

ซูเหอเหวินพยักหน้า “เธอขึ้น ป.1 แล้ว”

ซู่เป่า “!!!!”

“หนูๆ ๆ อยู่ชั้นประถมแล้ว?”

ตัวเธอฉงนงงงวยไปเลย

เบื้องล่างสามเดือน ในโลกมนุษย์เธอขึ้นชั้นประถมแล้ว...เดี๋ยวนะ เธอก็ไม่ได้อยู่แล้วจะเลื่อนชั้นได้ยังไง?

จอมจ้อซูเหอเวิ่นตอบข้อสงสัยของเธอ “พ่อฉันบอกว่า ถึงเธอจะไม่อยู่ แต่กระบวนการเข้าเรียนก็ยังต้องมี”

“ไม่ว่าจะไปเรียนไหม ก็ต้องได้ประกาศนียบัตรมาก่อน”

“อ้อจริงสิ ถ้าเป็นเรื่องสอบ...ป.1 ลดภาระไม่มีการสอบปลายภาคบังคับแล้ว เธอวางใจเถอะ! แต่ว่าต่อไปขึ้น ป.2 อย่าลืมกลับมาสอบล่ะ!”

“แต่ว่าตอนนี้เพิ่งจะเทอมสอง เรารีบตามให้ทัน เรียนเพิ่มเติมนิดหน่อย น้องซู่เป่าฉลาดขนาดนั้น ต้องตามทันแน่นอน...”

นายหญิงซูกำชับอยู่เสมอว่าที่อยู่ต่างประเทศให้เขาระวังตัวด้วย ซูอวิ๋นเจาพยักหน้าต่อเนื่อง “ผมรู้แล้วครับ”

ซูอิ๋งเอ่อร์ตั้งใจคีบอาหารขึ้นมา แล้วแกว่งไกวต่อหน้าซูอวิ๋นเจา “กินไม่ได้ โกรธไหม?”

ซูอวิ๋นเจาหัวเราะเย้ยหยัน “เด็กชะมัด”

ในใจเขาไร้ความกระวนกระวายใดๆ

ทว่าเมื่อเห็นซูอิ๋งเอ่อร์อุ้มซู่เป่าขึ้นมา แล้วจุ๊บทีหนึ่ง “จูบไม่ได้ โกรธไหม?”

ซูอวิ๋นเจา “...”

ทุกคนต่างอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ซู่เป่าเห็นคนในครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ความหนักอึ้งในใจที่ถูกหุบเหวผีร้องเข้าครอบงำพลันสลายหายไป

คนในครอบครัวที่ดีที่สุดในโลก...

แต่ว่า ก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ทำไมคนในครอบครัวบางคนถึงร้ายราวกับปีศาจร้าย?

ในใจของซู่เป่าซ่อนเรื่องหนึ่งเอาไว้ เธอยังต้องไปหาเยียนจื้ออวิ๋น

ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ซู่เป่าแบกกระเป๋าหนังสือใบน้อยใบหนึ่ง เพิ่งจะเข้าเรียนไปได้วันเดียวก็สุดสัปดาห์แล้ว

มู่กุยฝานขับรถพาเธอมุ่งหน้าไปยังอำเภอฉง

เป็นข่าวเมื่อหลายสิบปีก่อน แม่แท้ๆ ทำร้ายลูกสาวอย่างโหดเหี้ยม ใช้เข็มเย็บปากลูกสาวเอย ใช้น้ำมันร้อนกรอกเอย หลังข่าวที่น่าตกตะลึงนี้ออกไป เธอในปีนั้นก็ถูกตัดสินจำคุกเพียงเจ็ดปี

ต่อมาชื่อแซ่ก็ถูกปิดเอาไว้ตั้งนานแล้ว ข่าวเงียบหายไป บวกกับผ่านไปหลายสิบปีรูปลักษณ์ภายนอกก็มีการเปลี่ยนแปลงไปมาก จึงไม่มีใครหาเธอเจออีก

แต่นั่นเป็นคนอื่น หากมู่กุยฝานต้องการจะตามหาคนก็ไม่ใช่เรื่องยาก

จี้ฉางกับซู่เป่านั่งอยู่เบาะหลังด้วยกัน มือข้างหนึ่งเท้าศีรษะ ก้มหน้าแล้วมองไปที่ซู่เป่าอย่างมีสมาธิ

ซู่เป่ากำลัง ‘เย็บปัก’ ชุดผาวให้เขาอยู่...