ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 874

มู่กุยฝานชำเลืองมองจากกระจกมองหลังทีหนึ่ง

เขาจำได้ว่าตอนที่เห็นเมื่อวาน ชุดผาวขาวของจี้ฉางสะอาดเรียบร้อย

ขาดเป็นรูตั้งแต่เมื่อไร

จี้ฉางกระตุกมุมปากเล็กน้อย จากนั้นก็ลูบศีรษะน้อยๆ ของซู่เป่า “เย็บไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ”

ซู่เป่าฉีกยันต์ออกจากกันพลางติดไปด้วย จากนั้นพูดขึ้นว่า “พูดว่าเย็บไม่ได้ได้ยังไงล่ะคะ?”

ยันต์ของเธอเป็นยันต์สารพัดประโยชน์

“ท่านอาจารย์ นี่เป็นยันต์ปะซ่อมที่หนูเพิ่งคิดค้นออกมา ท่านอาจารย์ดูสิ!”

เธอหยิบยันต์ที่เพิ่งวาดล่าสุดออกมาแปะที่รูขาดของชุดผาว

ลำแสงสายหนึ่งประกายขึ้นมา ชุดผาวขาวกลับสู่สภาพดังเดิม

จี้ฉาง “...”

ไม่ว่าจะยันต์อะไรเธอก็วาดออกมาได้จริงๆ...

“ทำไมถึงคิดจะไปหาเยียนจื้ออวิ๋นล่ะ?” จี้ฉางถามขึ้น “เจ้าไม่ได้ตอบตกลงเด็กคนนั้นเสียหน่อย”

ซู่เป่าแปะยันต์ไปด้วยพลางพูดขึ้นว่า “แต่หนูก็ยังอยากไปดูอยู่ดี”

เธอเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า “ท่านอาจารย์ คนที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้ควรจะเป็นคนในครอบครัวสิถึงจะถูก หนูอยากเห็นว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้...”

คนที่ทำร้ายตัวเองมากที่สุดกลับเป็นคนที่ใกล้ชิดกับตัวเองมากที่สุด

เธอไม่เข้าใจ

ไม่นานรถก็มาถึงอำเภอฉง มู่กุยฝานขับตรงเข้าไปในบ้านของเยียนจื้ออวิ๋นเลย

ซู่เป่าลงจากรถ นี่เป็นตำบลหนึ่งที่อยู่ภายในอำเภอฉง จะบอกว่าครึกครื้นก็ไม่ใช่ แต่ก็ไม่ถึงขั้นรกร้างจนเกินไป บนถนนมีแผงลอยต่างๆ นานาตั้งอยู่

ตอนนี้เยียนจื้ออวิ๋นอาศัยอยู่ในตึกสร้างเองหลังหนึ่ง คนอาศัยอยู่ชั้นสองและชั้นสาม ชั้นหนึ่งเป็นหน้าร้านขายของ จัดวางของที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

นับว่าใช้ชีวิตอย่างมีความสุขทีเดียว...

เยียนจื้ออวิ๋นนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนเก้าอี้โซฟาตรงประตู หัวเราะฮ่าๆ อยู่เป็นระยะ

เมื่อซู่เป่าเห็น ในใจก็รู้สึกสับสน บอกไม่ถูกว่าเป็นความรู้สึกอะไร...

“เยียนจื้ออวิ๋น!” น้ำเสียงของมู่กุยฝานเคร่งขรึม ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ใดๆ ดูเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด

เยียนจื้ออวิ๋นมองเพียงแค่ปราดเดียว ก็ตกใจจนลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ “คุณ คุณมาหาใคร...ฉันๆ ไม่ใช่เยียนจื้ออวิ๋น!”

เธอรีบสวมรองเท้าแล้ววิ่งเข้าไป คิดจะปิดประตู

มู่กุยฝานยกมือขึ้น แล้วใช้แขนเพียงข้างเดียวขวางประตูกระจกเอาไว้

“ไม่ใช่เยียนจื้ออวิ๋น แล้วคุณหนีทำไม?”

เยียนจื้ออวิ๋นนัยน์ตาเป็นประกาย “ฉัน...ฉันเห็นพวกคุณดูท่าทางน่ากลัว...คนปกติก็ต้องวิ่งกันทั้งนั้นแหละ...”

ความผิดหวังที่พูดไม่ออกในใจซู่เป่า

คนแบบนี้น่ะเหรอ ถึงขั้นทำร้ายลูกสาวของตัวเองอย่างทารุณขนาดนั้น ตอนนี้กลับไม่มีความรู้สึกผิดเลยสักนิดเหรอ?

“ท่านอาจารย์ ไม่รู้ทำไม...หนูคิดว่าแม้ตอนนี้เธอจะเป็นคนฆ่าหมูหรือผู้หญิงที่ชั่วร้ายที่สุด ก็ยังดีกว่าตอนนี้?”

ซู่เป่ารู้สึกฉงนต่อความรู้สึกประเภทนี้ของตน

จี้ฉางเอ่ยขึ้นว่า “เพราะหากนางเป็นสตรีที่ชั่วร้ายที่สุด ไม่ว่ากับใครก็ร้าย ในใจของเจ้าก็จะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่นางกลับเป็นคนเช่นนี้ ไม่ว่ากับใครก็ ‘ดี’ แต่ลูกสาวเพียงคนเดียวของตัวเองกลับโหดร้ายถึงขนาดนั้น ในใจเจ้าย่อมรู้สึกแย่เป็นธรรมดา”

เนื่องจากหา ‘ข้ออ้าง’ ที่เยียนจื้ออวิ๋นกระทำกับลูกสาวแท้ๆ อย่างป่าเถื่อนไม่เจอ ตอนที่คนส่วนใหญ่เผชิญหน้ากับเรื่องที่เกินจะเข้าใจ มักจะอยากรู้ว่าทำไม ซึ่งเป็นธรรมชาติของมนุษย์

เยียนอวิ๋นเสียตกใจจนกระโดด เมื่อสบสายตาอันเย็นชาของมู่กุยฝานคู่นั้น ก็รู้สึกหนังศีรษะชาขึ้นมาในทันใด ในใจอยากจะเถียงอีกสักสองสามประโยคก็ไม่กล้าแล้ว

“ฉันคลอดเธอตอนปีแปดศูนย์เกือบจะปีเก้าศูนย์ พวกคุณเองก็รู้ เรื่องนี้โทษฉันไม่ได้! หลังจากคลอดเธอฉันก็ไม่ได้ทอดทิ้งเธอ ยังยกเธอให้บ้านน้องชายฉันเลี้ยง...”

แต่ความจริงไม่อาจปิดบังได้ สุดท้ายหน่วยงานก็รู้ว่าเธอคลอดลูกเกินกำหนด จึงไล่เธอออกไป

เธอก็ยังรับลี่ลี่กลับมาอยู่ข้างกาย!

“ฉันรู้สึกซวยมากๆ! เด็กคนนี้เกิดมาก็เป็นผีดวงซวย สาปแช่งพ่อแม่ไม่ดี!”

“เด็กบ้านอื่นมาเพื่อทดแทนบุญคุณ แต่เธอมันผีทวงหนี้!”

ถึงยังไงเยียนจื้อหวังก็เกลียดลี่ลี่มาก คิดว่าเป็นเพราะลี่ลี่ที่ทำให้เธอต้องตกงาน มิหนำซ้ำยังเป็นเด็กผู้หญิง ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด

“แค่เห็นเธอก็รู้สึกรำคาญ!”

เยียนจื้ออวิ๋นพูดถึงลี่ลี่ ยังคงไร้การสำนึกผิดและไร้ซึ่งความกระวนกระวายใจ...นัยน์ตาเปี่ยมล้นไปด้วยความเบื่อรำคาญและรังเกียจ

“เพราะงั้น...เป็นเพราะป้าแค่ไม่ชอบลูกสาวของป้า ก็...ก็เลยทำแบบนี้กับเธอ?!” ซู่เป่าถามขึ้นอย่างเหลือเชื่อ

เยียนจื้ออวิ๋นอืมๆ “ไม่...ไม่งั้นล่ะ...”

ซู่เป่าเผยอปาก

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้...

เธอสืบสาวไปถึงจุดที่มืดที่สุดในหัวใจ อยากรู้ว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร

แต่ไม่ว่ายังไงก็นึกไม่ออก สุดท้ายเป็นเพียงเหตุผลไม่สำคัญเหตุผลหนึ่งเท่านั้น!

ซู่เป่าพลันรู้สึกราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็นถังหนึ่งในวันที่หนาวที่สุดของปี มือและเท้าต่างเย็นเยียบไปหมด...