ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 467

งานวันเกิดวันนั้น เฉินจื่ออานก็ลุกขึ้นมาแล้ว บอกว่าจะไปกับลู่ม่าน

สุดท้ายไปถึงครึ่งทาง ทางเกษตรก็ส่งข่าวมาว่ามีธุระเร่งด่วนต้องจัดการ

ลู่ม่านรีบพูดว่า “เจ้าไปที่กรมเกษตรก่อนเถอะ! ถ้าทางนั้นเสร็จแล้วยังเช้าอยู่ เจ้าค่อยมารับข้าแล้วกัน” แบบนี้ก็ไม่ถือว่าเสียมารยาท

เฉินจื่ออานพยักหน้า “ได้ ข้าจะกลับมาเร็วๆนะ”

พูดจบ เขาก็ลงรถทันที ลู่ม่านก็ถึงไปที่จวนกั๋วกงก็หรูเฟิงพวกเขา

หน้าประตูจวนกั๋วกง ถึงแม้ตอนนี้ใต้เท้ากั๋วกงกับฮูหยินกั๋วกงจะถ่อมตัวมาก แต่ยังไงก็เป็นขุนนางที่มีอายุมากที่สุดในราชสำนัก คนที่มีอวยพรวันเกิดฮูหยินก็มีเยอะมากเช่นกัน

ต่างก็เป็นพวกฮูหยินเศรษฐีกัน

ทุกคนเอาของขวัญมาหลากหลายอย่างมาก ลู่ม่านแค่ได้ยินชื่อ ก็รู้สึกมึนหัวแล้ว

ลู่ม่านเดินตรงเข้าไป เอาของขวัญให้โมโม่ที่รับผิดชอบลงทะเบียนของขวัญ โมโม่เห็นกล่องภายนอกดูหรูหรามาก จึงถามว่า “ไม่ทราบว่าฮูหยินจะลงทะเบียนชื่ออะไรเจ้าคะ?”

“เรียกว่าลูกประคำแล้วกัน!” ลู่ม่านพูด

โมโม่พยักหน้า รีบลงทะเบียน เพิ่งทำเสร็จไม่นาน ก็ได้ยินเสียงคนเรียกลู่ม่าน “พี่ลู่ ข้ารู้อยู่แล้วว่า วันนี้พี่จะต้องมาแน่นอน”

ลู่ม่านก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าก็รู้ว่าเจ้าจะมาเหมือนกัน!”

“พี่ลู่ ข้ายังไม่ได้ขอบใจพี่เลย ครั้งก่อนที่พี่ช่วยข้าสั่งสอนพวกเด็กๆที่ร้านม่านเซิง ช่วงนี้ร้านม่านเซิงให้ความสำคัญกับเรื่องการบำรุงรักษา ตอนนี้ขายดีมากเลยล่ะ”

“งั้นเจ้าจะขอบใจข้ายังไงดีล่ะ?” ลู่ม่านแกล้งนางเล่น

“ให้ข้าบำรุงให้เจ้าฟรีตลอดชีวิตดีไหม?” หลี่หว่านถิงพูดด้วยรอยยิ้ม “คนอื่นมาซื้อก็ไม่ได้ขนาดนี้นะ!”

“ได้เลย! งั้นเดี๋ยวว่างๆข้าจะไปลองนะ”

ทั้งสองสบตาแล้วหัวเราะคิกคัก ต่อมาก็มีเสียงเข้มงวดของพระชายาหนิงดึงขึ้น “ถิงเอ๋อร์?”

หลี่หว่านถิงก็ทำหน้ารู้สึกผิด “พี่ลู่ ข้าไปก่อนนะ เดี๋ยวมาคุยด้วยใหม่!”

ลู่ม่านทำหน้าเข้าใจ หันกลับไปมอง ก็ได้ยินโมโม่ของพระชายาเฒ่าหนิงกำลังพูดกับโมโม่ที่ทำหน้าที่ลงทะเบียน “ปะการังทะเลจีนใต้……”

หรูเฟิงสูดหายใจเข้าลึกๆ “จวนอ๋องหนิงออกโรงอลังจริงๆ! แต่ว่า ยังไงก็เทียบกับฮูหยินของเราไม่ได้”

ลู่ม่านหรี่ตามองนาง “อย่าพูดไร้สาระ รีบไปเร็ว!”

ทั้งสามเข้าไปแล้ว ก็มีข้ารับใช้นำทางพวกนางเข้าไปด้านใน

ฮูหยินกั๋วกงถูกพวกผู้หญิงล้อมตัวไว้ พวกฮูหยินล้อมวงอยู่ตรงกลาง ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน โมโม่ที่อยู่ข้างๆเห็นลู่ม่านมา ก็พูดกระซิบว่า “ฮูหยิน อันเหรินมาแล้วเจ้าค่ะ!”

ฮูหยินกั๋วกงรีบลุกขึ้นอย่างดีอกดีใจ “เสี่ยวม่านมาแล้วหรือ รีบเข้ามานั่งเร็ว”

พวกผู้หญิงเห็นลู่ม่านมา ก็รู้ว่าลู่อันเหรินเป็นผู้หญิงที่ได้รับตำแหน่งใหม่ และช่วงนี้ ชื่อเสียงของเฉินจื่ออานในกรมเกษตรก็ดีมากเหมือนกัน ทุกคนยังพอพูดดีกับนางอยู่บ้าง

“ไม่ได้เจอเจ้ามานานแล้วนะ เจ้าไม่มาหาข้าบ้างเลย” ฮูหยินกั๋วกงมีความออดอ้อนเล็กน้อย

ทุกคนสบตากันอย่างตกตะลึง ฮูหยินกั๋วกงนิสัยดี ทุกคนก็รู้ดีกันหมด และไม่เคยทะเลาะกับใครด้วย แต่ปกติก็พูดคุยไปมาหาสู่กันตามมารยาท ไม่เคยเห็นนางสนิทกับใครขนาดนี้มาก่อน

ในเมื่อพูดออกมาแล้ว งั้นก็ต้องได้รับคำสั่งจากพระชายาแน่นอน

“นี่……” ฮูหยินกั๋วกงอึ้งเล็กน้อย “เกรงว่าจะไม่มีเวลาน่ะสิ?”

“จะไม่มีเวลาได้ยังไงล่ะ?” พระชายาพูด “วันนี้มีเวลาทั้งวันเลยล่ะ ทุกคนก็ไม่ได้รีบกัน ใช่ไหม?”

พระชายาพูดแล้ว ใครจะกล้าพูดขัดล่ะ ต่างก็เห็นด้วยกันหมด “เจ้าค่ะ!”

ฮูหยินกั๋วกงก็ถึงพยักหน้า “งั้นก็ยกขึ้นมาเลย!”

ของขวัญจะเป็นยังไง ดีหรือไม่ดี นางก็ไม่ได้สนใจมากอยู่แล้ว ขอแค่ทุกคนมีใจมาร่วมงานที่นี่ ก็ดีมากแล้ว

ในเมื่อตกลงแล้ว ไม่นานโมโม่ก็ยกของขวัญขึ้นมา

ชิ้นแรกที่เปิดคืองานปักสองหน้าด้วยด้ายทองนกสาลิกาเคียงดอกเหมย เป็นของขวัญที่ใช้ใจมาก ทุกคนชื่นชมกันใหญ่ โมโม่ที่อยู่ข้างๆเล่ารายละเอียดของขวัญทั้งหมด ฮูหยินกั๋วกงได้ยินแล้วก็ดีใจมาก

ดูทุกอื่นเสร็จแล้ว ทุกคนก็ให้หน้ากันมาก ระหว่างนั้นก็มีที่ไม่ค่อยดีบ้าง ทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไร

เห็นว่าใกล้จะดูหมดแล้ว โมโม่หยิบกล่องที่ค่อนข้างประณีตขึ้นมา กล่องนั้นทำมาจากไม้จันทน์แดง ด้านบนแกะสลักลายดอกไม้ไว้

ถ้าเอาไว้ที่อื่น นี่ก็เป็นของที่ดีมากอย่างหนึ่งเลยล่ะ แต่ถ้าเอาไว้ท่ามกลางของขวัญเพชรพลอยจินดา กล่องนี้จึงดูธรรมดาไปเลย

โมโม่พูด “ลูกประคำ”

ทุกคนอึ้งกันหมด ต่างก็สบตากันเลิ่กลั่ก ใครเอาของขวัญถูกๆแบบนี้มา