ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 468

แต่ว่า เพราะไม่ได้บอกว่าเป็นของใคร ดังนั้น ทุกคนเลยไม่ได้ถามไถ่มากนัก

โมโม่กำลังจะวางลูกประคำลง พระชายาเฒ่าหนิงก็พูดขึ้นว่า “ฮูหยินกั๋วกงชอบธรรมะ ไม่รู้ว่าใครมีใจนำของขวัญชิ้นนี้มาให้”

โมโม่ได้ยินแล้ว ก็มองไปยังฮูหยินกั๋วกงด้วยสีหน้าลำบากใจ

ฮูหยินกั๋วกงรีบพูดว่า “ไม่ว่าจะเป็นใคร คนผู้นั้นมีใจนำมาให้ข้า ข้าก็ขอบใจมากๆ!”

คิดว่าพูดแบบนี้แล้วจะทำให้เรื่องนี้ผ่านไป แต่โมโม่ที่อยู่ข้างพระชายาเฒ่าหนิงก็พูดขึ้นว่า “ฮูหยินพูดแบบนี้แล้ว คนผู้นั้นไม่ออกมาขอบคุณฮูหยินหน่อยหรือ!”

“ไม่ต้องแล้วล่ะ!” ฮูหยินกั๋วกงพูด

ทันใดนั้นหมู่ผู้คนก็พูดขึ้นว่า “คงเพราะให้ของขวัญถูกเกินไป ไม่กล้าออกมาสินะ?”

เสียงนี้มาจากที่นั่งด้านหลังของพระชายาเฒ่าหนิง จะต้องมาจากคนของฝ่ายพระชายาเฒ่าหนิงแน่

พอมีคนพวกนั้นเริ่มก่อน คนอื่นๆก็พูดตามขึ้นมาบ้าง “นั่นสิ ไม่ว่าจะเป็นบ้านไหน ของขวัญชิ้นนี้ก็ดูราคาถูกเกินไปจริงๆ……”

“ถ้าเป็นข้า ข้าก็ไม่กล้าลุกขึ้นมาหรอก อายคนเขา!”

พอพูดจบ ลู่ม่านก็ลุกขึ้นยืน

ทุกคนตกตะลึงกับการกระทำของนาง มองดูลู่ม่านเดินไปหาโมโม่คนนั้นช้าๆ แล้วรับกล่องไม้จันทน์แดงมา

“ขอบใจโมโม่มาก ข้านำของขวัญชิ้นนี้มาให้ฮูหยินกั๋วกงเอง เมื่อกี้ฮูหยินบอกว่าชอบมาก ข้าดีใจมากๆ”

ฮูหยินกั๋วกงรีบยิ้มอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวม่านให้ข้า ข้าก็ต้องชอบอยู่แล้วสิ รีบเอามาเลย ไหนให้ข้าดูหน่อยสิ”

ฮูหยินกั๋วกงด้านหนึ่งคือชอบจริงๆ อีกด้านก็เพื่อช่วยลู่ม่าน ถ้าลู่ม่านเอาลูกประคำธรรมดามาให้จริงๆ แต่ได้รับความมั่นใจจากนาง คนอื่นก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ลู่ม่านไม่ได้พูด หันไปมองพระอาทิตย์นอกหน้าต่าง

“ฮูหยิน ลูกประคำนี้ไม่เหมือนกับลูกประคำอื่น พวกเราออกไปดูข้างนอกกันเถอะ”

พระชายาเฒ่าหนิงได้ยินแล้วก็แสยะยิ้มเย็นชา

กลับเป็นหลี่หว่านถิงที่เชื่อลู่ม่านมาก เห็นนางใจเย็นแบบนี้ ก็คิดได้ว่า นางคงจะเตรียมตัวมาก่อนแล้ว จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ได้สิ พี่ลู่”

ฮูหยินกั๋วกงก็พยักหน้า “เร็ว พยุงข้าเร็ว”

ทุกคนในห้องก็ย้ายไปอยู่ใต้แสงแดด ตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว แสงพระอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาจึงรู้สึกแสบมาก

พวกฮูหยินที่พูดเมื่อกี้ต่างก็โวยวายขึ้นมา “ก็แค่ลูกประคำกระจอกๆ คิดว่าออกมานอกแสงแดดแล้ว จะดูสูงส่งขึ้นหรือไง?”

“นั่นสิ ไม่เตรียมของขวัญที่ดีมา ตอนนี้ก็ถึงมาร้อนรน”

ลู่ม่านไม่สนใจพวกนาง นางไปยืนอยู่ตำแหน่งที่ดีที่สุด จากนั้นก็โน้มตัวคำนับฮูหยินกั๋วกง “ฮูหยิน ศาสนาพุทธให้ความสำคัญกับเรื่องโชคชะตา ท่านมีชะตากับลูกประคำนี้ ดังนั้นเสี่ยวม่านจึงคิดหาวิธีนำลูกประคำนี้มา หวังว่าฮูหยินจะมีอายุยืนยาวและสืบทอดต่อไปเหมือนลูกประคำนี้”

พูดจบ ทุกคนยังไม่ทันรู้สึกตัว ลู่ม่านก็เปิดกล่องไม้จันทน์แดงออก

พอเปิดฝาออก เพชรที่อยู่ในกล่องก็ส่องประกายแวววาวขึ้นมาภายใต้แสงแดดที่สะท้อนลงมา เทียบกับไข่มุกทะเลจีนตะวันออก ไข่มุกราตรีทะเลจีนใต้แล้ว ของสิ่งนี้ดูโดดเด่นกว่าเยอะเลย

“นี่คือ……ลูกประคำหรือ?” ทุกคนตกตะลึง

“สวยมากจริง” ทุกคนซุบซิบเสียงเบา

ไม่ว่าจะเป็นยุคโบราณหรือยุคอนาคต ขอแค่เป็นผู้หญิง ไม่มีใครสามารถหนีจากแสงวิบวับของเพชรได้

“ฮูหยิน เจ้าอาวาสวัดฝอหยวนบอกว่า ลูกประคำนี้มีชะตากับพระพุทธ ข้าโชคดีไขความลับในนี้ได้ก็ถึงได้มา แล้วนำลูกประคำนี้มอบให้แก่ผู้ที่เหมาะสม เป็นเกียรติของลูกประคำมาก”

ฮูหยินกั๋วกงซาบซึ้งไม่ไหวแล้ว ได้ยินลู่ม่านพูดแบบนี้ ก็ยิ่งดีใจขึ้นไปใหญ่

“มีคนก็ปกติดีไม่ใช่หรือ? ที่นี่มีคนเยอะจะตาย” ลู่ม่านพูด

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ เป็นคนที่ถูกขังเจ้าค่ะ!” หรูอวี่หายใจแรง “เป็นลู่ซูซื่อ นางอยู่ที่ห้องเก็บฟืนด้านหลังภูเขาจำลอง ถูกขังอยู่ตรงนั้น”

ลู่ม่านได้ยินก็ลุกขึ้นพรวด “เห็นชัดไหม?”

“ข้าไม่มีทางมองผิดเจ้าค่ะ ตอนลู่ซูซื่ออยู่บ้านเรา นางทำตัวจองหองขนาดนั้น ข้าจะจำผิดได้ยังไงเจ้าคะ?”

“ไปดูกัน” ลู่ม่านว่าแล้วก็เดินไปทันที

ด้านหลังภูเขาจำลองมีห้องเก็บฟืนเล็กๆ หน้าต่างเปิดช่องเล็กๆ จากการชี้ทางของหรูอวี่ ลู่ม่านเดินไปดู ก็เห็นในห้องมีคนถูกขังอยู่จริงด้วย!

หรูอวี่อยู่ด้านหลังขยับ คนในห้องก็รีบวิ่งไป หมอบอยู่ข้างช่องเล็กๆแล้วตะโกนว่า “ใคร? ใครอยู่ข้างนอก?”

“ข้าเอง!” ลู่ม่านพูด

“เสี่ยว……เสี่ยวม่านหรือ?” ลู่ซูซื่อเหมือนเห็นความหวัง ยื่นนิ้วมือออกมาจากช่องว่างเล็กๆนั้น “ช่วยข้าที เสี่ยวม่าน”

“ทำไมเจ้าถึงอยู่นี่ได้?” ลู่ม่านถาม “เจ้ากลับอำเภอฉางเจ๋อกับพี่ใหญ่ไม่ใช่หรือ?”

“ข้าถูกจับมา!” ลู่ซูซื่อพูด “ข้าออกจากหมู่บ้านไป่ฮัวก็ถูกจับมาเลย พวกนางขังข้าไว้ที่นี่ ขังมาจะครึ่งปีแล้ว เสี่ยวม่าน มีเพียงเจ้าที่ช่วยข้าได้ เจ้ารีบช่วยข้าออกไปเร็ว”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าจะช่วยเจ้าได้?”

“เพราะ……” ลู่ซูซื่อจะพูดออกมาอยู่แล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา

ต่อมาก็พูดว่า “ยังไงเจ้าต้องช่วยข้าออกไปได้แน่ๆ ขอแค่เจ้าไปขอร้องกับฮูหยินกั๋วกง นางจะต้องตกลงแน่!”

ลู่ม่านมองนางเงียบๆ สักพักใหญ่ก็ส่ายหน้า “เจ้าปิดบังอะไร? ถ้าเจ้าไม่พูด ข้าจะไม่ช่วยม่านออกไป!”