ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 476

ตอนแรก หลังจากที่เมล็ดพันธุ์ของพวกเขาถูกทำลาย คนพวกนั้นต้องกลับไปรายงานแน่นอน เวลานี้ เฉินจื่ออานตรงนี้ยังปลอดภัยอยู่

ถ้าคนอื่นรู้ว่าพวกเขายังมีเมล็ดพันธุ์ดีอยู่ จะต้องหาทางทำลายมันอีกแน่

เฉินจื่ออานคิดแล้วก็เห็นด้วย จึงรีบพยักหน้าพูดว่า “ข้ารู้แล้ว”

ยังไงเมื่อกี้เฉินจื่ออานก็ไล่ทุกคนออกไปแล้ว ตรงนี้จึงเหลือแค่พวกเขาสองสามีภรรยา

ทั้งสองเอาเมล็ดพันธุ์ที่ยังพอมีหวังใส่ไว้ในกล่องไม้ จากนั้นก็ทำให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม จากนั้นก็ถึงเดินออกไป

“ตอนนี้สถานการณ์แบบนี้ พวกเราจะปลูกตรงนี้ต่อไม่ได้แล้ว ต้องรีบหาที่ปลูกใหม่ สาดเมล็ดพันธุ์นี้ลงไป”

ลู่ม่านพูด

ถ้าอยู่หมู่บ้านไป่ฮัว ลู่ม่านยังปลูกในบ้านตัวเองได้ หาที่ปลูกไม่ใช่เรื่องยากเลย

แต่ที่นี่เป็นเมืองหลวง ในเมืองหลวง ลู่ม่านพวกเขาไม่มีไร่นาของตัวเอง จะทำยังไงดีล่ะ?

ตอนที่ออกมา ลู่ม่านก็หันไปเห็นที่ดินข้างๆ “นั่นเป็นบ้านสวนของบ้านคุณชายจวงไม่ใช่หรือ?”

ตอนที่เฉินจื่ออานกับลู่ม่านเข้าเมืองหลวงครั้งแรก เคยมานอนที่บ้านสวนของจวงลี่จ้งหนึ่งคืน ดังนั้นก็เลยรู้จักที่นี่

“ใช่จริงด้วย!” เฉินจื่ออานคิดได้ทันที “เสี่ยวม่าน ถ้าเจ้าไม่บอก ข้าก็ไม่รู้เลยนะ”

ทั้งสองพูดจบ ก็มองเมล็ดพันธุ์ในกล่องไม้พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ต่อมา ทั้งสองก็เดินไปที่บ้านสวนนั้นพร้อมกัน

พ่อบ้านบ้านสวนเห็นสองคนเดินมา เขาจำทั้งสองได้ “พวกเจ้ามาแล้วหรือ?”

วันนี้เฉินจื่ออานไม่ได้สวมชุดขุนนาง พ่อบ้านยังไม่รู้ตัวตนของเฉินจื่ออาน

“พวกเรามาหาคุณชายจวงน่ะ เขาอยู่ไหม?” ลู่ม่านถาม

“อยู่ๆ!” พ่อบ้านพยักหน้าแล้วพูดว่า “คุณชายของเราวันนี้เพิ่งมา กำลังทำงานอยู่ในห้องโถงเลย”

ว่าแล้ว พ่อบ้านก็พาทั้งสองเดินเข้าไป

เห็นพวกเขาสองคนมา จวงลี่จ้งก็ปัดมือไล่ผู้ที่มารับคำสั่ง “ทำตามที่ข้าสั่งไว้แล้วกัน ออกไปได้แล้ว!”

พวกเขาตอบรับแล้วถอยออกไป ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ถึงเดินเข้าไป “คุณชายจวง”

“ซูเหริน ซือหนง” จวงลี่จ้งลุกขึ้นพูด

“คุณชายจวงเกรงใจเกินไปแล้ว!” เฉินจื่ออานพูดอย่างเกรงใจ “เข้าประเด็นเลยแล้วกัน วันนี้ที่พวกเรามาเพราะต้องการความช่วยเหลือจากคุณชายจวง!”

“หืม?” จวงลี่จ้งเลิกคิ้ว “เรื่องอันใดหรือ?”

ลู่ม่านก็ไม่ปิดบัง เล่าเรื่องทุกอย่างให้จวงลี่จ้ง สุดท้ายยังไม่ลืมพูดเสริมไปว่า “พวกเราไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ และบ้านสวนของคุณชายจวงก็อยู่ข้างๆพอดี ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด……”

“อ๋องหนิงรู้หรือยัง?” จวงลี่จ้งถาม

“ยังไม่รู้” เฉินจื่ออานพูด ที่จริงเขาไม่อยากเข้าพรรคไหนหรอกนะ แต่อ๋องหนิงช่วยเขาหลายครั้งแล้ว บางที เขาก็ปฏิเสธคนตรงๆไม่เป็น

“คุณชายจวง เรื่องนี้ข้าคิดว่าอย่าเพิ่งบอกท่านอ๋องหนิงเลย นี่เป็นเรื่องภายในกรมเกษตร ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงนี้ท่านอ๋องหนิงก็ยุ่งอยู่ด้วย”

เทียบกันแล้ว ลู่ม่านกล้าพูดกว่าเขามาก

จวงลี่จ้งได้ยินแล้วก็มองไปยังลู่ม่าน

“ทั้งที่เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นคนของอ๋องหนิง เจ้ามาหาให้ข้า ยังอยากให้ข้ารักษาความลับ ทำไมข้าต้องตกลงด้วย?”

เฉินจื่ออานก็อึ้งเหมือนกัน ที่จริงเขาแค่รู้สึกว่าสายตาที่จวงลี่จ้งมองลู่ม่านผิดปกติ แต่น้องนางของเขากลับดูไม่ออกเลย

ช่างเถอะ เขาอาจจะคิดไม่ซื่อเองก็ได้

เฉินจื่ออานปัดมือแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก!”

ทั้งสองใช้เวลาทั้งวัน เอาเมล็ดพริกที่ช่วยมาได้สาดลงไปที่ดิน จากนั้นก็หาดินดำสาดไปบนเมล็ดพันธุ์บางๆ

สถานการณ์แบบนี้ น่าจะรอสองสามวันก็น่าจะโตแล้วนะ

หลังจากที่ทำเสร็จแล้ว พวกเขาก็เดินกลับไป ตอนแรกลู่ม่านยังคิดว่าหลี่ยวี่อาจจะไปฟ้องทันที แต่รอทั้งวันก็ยังไม่มีข่าวออกมาเลย

เหมือนเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น

และทางด้านเฉินจื่ออานก็สงสัยเหมือนกัน แต่สงสัยก็สงสัยเถอะ ยังไงก็ต้องทำต่อไป

เช้าวันต่อมา ใต้เท้าฉางท่านั้นกลับมาจากการลา เฉินจื่ออานก็ลงโทษใต้เท้าฉางกับใต้เท้าหลิว ลงโทษที่ละเลยในหน้าที่ หักเบี้ยเลี้ยงหนึ่งปีและลดขั้น

หลังจากลดขั้นแล้ว เฉินจื่ออานก็ย้ายสองคนนั้นไปทำหน้าที่ที่อื่น ถือว่ากำจัดหนอนบ่อนไส้ของหลี่ยวี่ออกไปด้วย

และเฉินจื่ออานมัวแต่ยุ่งอยู่กับการจัดการในกรมเกษตร ลู่ม่านก็รับผิดชอบปลูกพริก เหมือนที่นางคิดไว้ไม่มีผิด พริกพวกนั้นโตขึ้นในสามวัน

ตอนนี้อากาศกำลังร้อน การดูแลหลังจากงอกยากกว่าก่อนงอกอีก ลู่ม่านก็พาหรูอวี่มาช่วยกันดูแลที่บ้านสวนของจวงลี่จ้งแทบจะตลอดทั้งวัน

ลู่ม่านกำลังรดน้ำ หรูอวี่มองดูพระอาทิตย์บนท้องฟ้าแล้วบ่นว่า “ฮูหยิน ระวังสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ ให้ข้าทำเถิด!”

“เจ้าทำไม่เป็น เดี๋ยวก็ทำให้ต้นกล้าของข้าตายหรอก”

“แต่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ท่านจะป่วยเอาได้นะเจ้าคะ!” พอพูดจบ ด้านหลังก็มีร่มยื่นมา