ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 503

“เข้าไปพูด!” ลู่ม่านว่าแล้ว ทั้งสามก็เดินเข้าบ้านไป

รอลู่ม่านนั่งลงแล้ว ก็ถึงถามว่า “วันนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“เหมือนจะไม่มีเรื่องใหญ่อะไร วันนี้ใต้เท้าซวนไปที่ศาลาว่าการแต่เช้า ไม่มีเรื่องพิเศษอะไร จวนอ๋องหนิง……”

หรูเฟิงเงียบไปสักพักก็ถึงพูดว่า “วันนี้องค์ชายรองกับอ๋องหนิงทะเลาะกันในจวนนานมาก ขนาดข้ารับใช้ที่เดินออกมายังพูดกันเลย”

“เรื่องอะไรเหรอ?” ลู่ม่านถาม

หรูเฟิงพูดอย่างเสียใจว่า “เหมือนองค์ชายรองโอ้อวดกับอ๋องหนิงเรื่องนายท่านของเรา ไม่สนใจคำเชื้อเชิญของอ๋องหนิง แต่กลับร่วมมือกับเขา……”

หลี่ยวี่พูดจาไร้สาระเก่งจริงๆ เย็นเมื่อวานเขาเชิญแล้วจริงๆ แต่เฉินจื่ออานก็ตอบปฏิเสธไปแล้ว!

“ยังมีอีกไหม?” ลู่ม่านถาม

“ไม่มีแล้วเจ้าค่ะ! เดี๋ยวดึกๆข้าค่อยไปดูอีกครั้ง”

“ไม่ต้องแล้วล่ะ!” ลู่ม่านพูด “ในเมืองหลวงมีกฎห้ามออกไปยามวิกาล เจ้าออกไปก็สืบอะไรไม่ได้หรอก ถ้าถูกพวกทหารเวรยามจับได้ขึ้นมาจะไม่ดีเอา พรุ่งนี้ค่อยไปเถอะ!”

หรูเฟิงพยักหน้า หรูอวี่ก็ถึงกับต้องพูดว่า “กฎห้ามออกไปด้านนอกยามวิกาลของเมืองหลวงเราก็ดีเหมือนกันนะ ตอนกลางคืนมีคนก่อเรื่องน้อยลงแล้ว”

“มีข้อดีก็ต้องมีข้อเสีย ถ้าเปลี่ยนเป็นบ้านของเรา พอตกดึกก็จะมีแสงไฟส่องสว่างเต็มไปหมด บนถนนมีแต่คนมาขายของ คนมาเดินเที่ยวเยอะกว่าตอนกลางวันอีก มีทั้งแผงร้านขายอาหารเล็กๆ และกุ้งมังกรน้อยโลกันตร์พิโรธ ช่างงดงามจริงๆ!”

ลู่ม่านไม่ระวังพูดถึงชีวิตในโลกปัจจุบันของตัวเอง หรูเฟิงกับหรูอวี่ที่ได้ยินแล้วก็เคลิ้มไปด้วย

“ฮูหยิน ที่ที่ท่านบอกเป็นที่ไหนกัน? พาพวกเราไปเล่นด้วยสิ!”

ลู่ม่านก็ถึงรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิด จึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ข้าฝันน่ะ โลกใบนี้จะมีที่แบบนั้นได้ยังไง!”

หรูอวี่ร้องโอดอย่างผิดหวัง “ที่จริงก็ไม่แน่นะ มีความสามารถก็ออกไปเดินเล่นได้ ท่านดูอย่างใต้เท้าซวนสิ เมื่อคืนเขามาที่บ้านเรา ยังพาภรรยากับข้ารับใช้มาด้วย ถึงจะเป็นเวลายามวิกาลแล้วก็ยังไปนี่?”

หรูอวี่เพิ่งพูดจบ ลู่ม่านก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เมื่อคืนซวนเหวินลี่พาทั้งครอบครัวมาที่บ้าน เช้าวันนี้หลี่ยวี่ก็คุยอวดเรื่องที่พวกเขาร่วมงานกันกับอ๋องหนิง! ที่แท้จุดสำคัญก็อยู่ตรงนี้นี่เอง!

“ไม่ได้การ!” ทันใดนั้นลู่ม่านก็ลุกขึ้นมา “ไปหาจื่ออานเร็ว!”

“เจ้าคะ?” หรูเฟิงพูดอย่างร้อนใจ

“หลี่ยวี่กำลังจะแก้แค้นพวกเรา!” ลู่ม่านร้อนใจมาก ตอนนี้ลู่ม่านไม่แน่ใจว่าซวนเหวินลี่กับหลี่ยวี่เป็นพวกเดียวกันไหม แต่หลี่ยวี่กำลังแก้แค้นพวกเขาอยู่แน่นอน

เขารู้ว่าอ๋องหนิงไม่พอใจในตัวพวกเขามานานแล้ว และตั้งใจทำเรื่องแบบนี้ออกมา ก็เพื่อกระตุ้นความขัดแย้งของพวกเขากับอ๋องหนิง

และไม่รู้ว่าอ๋องหนิงกำลังโกรธแบบนี้แล้วจะลงมือทำร้ายเฉินจื่ออานหรือเปล่า

หรูเฟิงไม่กล้าหยุดอยู่กับที่ รีบเดินออกไปหาเฉินจื่ออาน ลู่ม่านก็เอาป้ายอาญาสิทธิ์ที่หลี่หว่านถิงให้มายื่นให้หรูอวี่

“เก็บไว้ให้ดี ถ้าถึงเวลาสำคัญ เจ้าก็เอาป้ายอาญาสิทธิ์นี้ไปหาฝ่าบาท”

หรูอวี่พยักหน้า รับป้ายอาญาสิทธิ์มาเก็บไว้ดีๆ

ทั้งสองเดินไปถึงนอกประตู ฟ้าก็ใกล้มืดแล้ว ก็ถึงเห็นรถม้าของเฉินจื่ออานกำลังวิ่งมาทางหน้าประตู

“กลับมาแล้ว!” หรูอวี่ก็ถึงโล่งอก ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ลู่ม่านกลับมีสีหน้าเข้มงวดกว่าเดิม “รถขับเร็วขนาดนั้น? มีคนบาดเจ็บเหรอ?”

กำลังคิดอยู่นั้น รถก็มาจอดข้างหน้าแล้ว ลู่ม่านรีบพุ่งเข้าไป ก็เห็นเฉินจื่ออานนั่งอยู่บนรถ นางรีบลากตัวเฉินจื่ออานมา “จื่ออาน เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร!” เฉินจื่ออานพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “หรูเฟิงบาดเจ็บ!”

“พี่สาว……” หรูอวี่รีบพุ่งเข้าไป ลู่ม่านก็พูดว่า “รีบไปเชิญหมอมาเร็ว”

เหอฉวนเห็นแล้วก็ขวางหรูอวี่ไว้ “คืนนี้ดึกแล้ว เจ้าไปคนเดียวไม่ปลอดภัย ให้ข้าไปดีกว่า!”

“ข้าว่าไม่แน่นะ!” เฉินจื่ออานว่าแล้วก็แบมือออก ตรงฝ่ามือมีเศษผ้าอยู่

“นี่เป็นแขนเสื้อที่ข้าฉีกออกมาจากชาวบ้านคนหนึ่ง เจ้าเชื่อไหมว่าชาวบ้านจะใส่เสื้อแบบนี้ได้?”

ลู่ม่านใช่ว่าจะไม่เคยเห็นชาวบ้านประท้วง โดยมากจะประท้วงเพราะยากจนและอดอยาก และไม่มีทางใส่ผ้าชั้นดีแบบนี้ได้แน่นอน

ดังนั้น คนพวกนี้ไม่ใช่ชาวบ้านที่ประท้วงแน่นอน

“เป็นคนของอ๋องหนิง!” ลู่ม่านขมวดคิ้วแล้วพูด “จื่ออาน พรุ่งนี้เช้าพวกเราพาเป๋าจ่างเข้าวังกัน!”

“ได้!” เฉินจื่ออานพูด

คืนนี้ถูกกำหนดให้เป็นคืนที่นอนไม่หลับ

เฉินจื่ออานกับลู่ม่านพูดจบแล้ว ก็ไปที่ห้องหนังสือ สถานการณ์พรุ่งนี้ เขาต้องคิดทบทวนในหัวก่อน

ลู่ม่านเป็นห่วงหรูเฟิง ก็เลยเฝ้าอยู่ตรงนั้นสักพักใหญ่ หรูอวี่ก็ยกกะละมังมาเช็ดตัวให้หรูเฟิง

นี่คงเป็นความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องสินะ? ปกติไม่ค่อยคุยกัน แต่ถึงจะคุยกันก็ทะเลาะกันอยู่ดี แต่ถ้าเกิดเรื่องขึ้นจริงๆ อีกฝ่ายก็จะเฝ้าดูแลตัวเองเสมอ

ดูอีกสักพัก ลู่ม่านก็ถึงกลับหลังหันเดินออกไป เพิ่งมาถึงหน้าประตู ก็เห็นเหอฉวนยังยืนอยู่นอกประตู มองเข้ามาด้านในอย่างร้อนรนใจ

“ฮูหยิน หรูเฟิงเป็นยังไงแล้วบ้าง?”

“ไม่เป็นไรแล้ว หรูอวี่กำลังดูแลนางอยู่ข้างใน”

“งั้นก็ดี!” เหอฉวนก็ถึงโล่งอก แต่กลับไม่มีท่าทีจะเดินกลับไป

ลู่ม่านเห็นแล้วก็อดไม่ได้ถามว่า “เหอฉวน? เจ้าชอบหรูเฟิงเหรอ?”