ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 502

กินข้าวเสร็จ ทั้งสองก็ส่งทุกคนกลับไปก็ถึงเดินกลับเข้ามา

เฉินจื่ออานอารมณ์ดีมาก เอาแต่พูดว่า “ถ้าพ่ออยู่ด้วยก็คงดีนะ”

“ไหนว่ารอหน้าที่การงานของเจ้าดีก่อน ปีหน้าท่านพ่อค่อยมาหาเจ้าไง? เจ้าก็ต้องสู้นะ!”

“ข้าสู้อยู่แล้ว ไม่เพียงแต่เพื่อท่านพ่อ และเพื่อเจ้ากับอนาคตของลูกพวกเราด้วย!”

ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา เงาของทั้งสองสะท้อนออกไป บรรยากาศอบอุ่นมาก จึงทำให้หลายปีหลังจากนี้ ลู่ม่านมักจะนึกถึงคืนนี้อยู่ตลอดเวลา เหมือนห่างไปทั้งชีวิต

ทั้งสองเดินเข้าประตูไป หรูเฟิงก็รีบเดินเข้ามาพูดเสียงเบาด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า “ฮูหยิน ทางที่ดีอย่าเชื่อใจใต้เท้าซวนเลยนะเจ้าคะ”

“ทำไมล่ะ?” เฉินจื่ออานรีบพูด

“เมื่อกี้ใต้เท้าซวนไปแล้ว ข้าเห็นมีเงาดำแวบไป”

“ใครกัน?” ลู่ม่านใจเต้นตึกตัก

“ข้าตามไปดูแล้ว แต่คนผู้นั้นเจ้าเล่ห์มาก ข้าตามไม่ทันเจ้าค่ะ” หรูเฟิงพูดอย่างรู้สึกผิด

“ได้ เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ เจ้าไปบอกกับเถียนโหย่วเต๋อด้วยนะ คืนนี้ให้เขาระวังตัวหน่อย”

“เจ้าค่ะ” หรูเฟิงพูดจบก็เดินออกไปทันที

สีหน้าที่ยิ้มแย้มของเฉินจื่ออานก็มืดมนลงมาทันที “หรือว่าจื่อคังจะเป็นคนที่หลี่ยวี่สั่งมาจริงๆ เขาอยากทำอะไรกันแน่? ข้าผิดหวังจริงๆ!”

ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชา นางให้โอกาสเฉินจื่อคังเพราะเห็นแก่หน้าเฉินจื่ออาน แต่ถ้าเขายังเป็นแบบนี้ล่ะก็ งั้นครั้งนี้นางจะไม่อ่อนข้ออีกแล้ว

คืนนั้น ลู่ม่านแทบจะไม่ได้นอนเลย พอฟ้าสว่าง ลู่ม่านก็รีบเรียกหรูเฟิงออกไปตรวจสอบ

“ที่สำคัญคือจวนอ๋องหนิงกับจวนซวน ดูว่าตรงนั้นมีสิ่งผิดปกติอะไรหรือเปล่า?”

หรูเฟิงรับคำสั่งออกไป ลู่ม่านครุ่นคิดแล้วก็ไปร้านม่านเซิงดีกว่า ถ้าจวนอ๋องหนิงมีข่าวคราวจริงๆ งั้นหลี่หว่านถิงก็คงจะรู้อะไรบ้าง?

……

ณ ร้านม่านเซิง ตอนที่ลู่ม่านไปถึง หลี่หว่านถิงก็นั่งเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น

ลู่ม่านนึกถึงเรื่องวันนั้น ในใจก็แอบถอนหายใจแล้วพูดว่า “ทำไมเหรอ?”

“พี่ลู่!” หลี่หว่านถิงเห็นลู่ม่านก็อดไม่ได้ร้องไห้ออกมา “ข้าไม่ดีมากเลยใช่ไหม? ข้าขี้เหร่มากเลยใช่ไหม?”

“ไม่หรอก” ลู่ม่านพูดปลอบใจ “ถ้าเจ้าขี้เหร่ งั้นโลกนี้คงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สวยแล้วล่ะ”

“แต่ทำไมพี่อาจ้งถึงไม่ชอบข้าล่ะ?” หลี่หว่านถิงทุกข์ใจเรื่องความรักจริงด้วย

ถ้าวันนั้น ลู่ม่านไม่ได้ยินคำพูดที่จวงลี่จ้งพูดกับหลี่หว่านถิง นางอาจจะคิดหาทางช่วยนางก็ได้ แต่นางได้ยินหมดแล้ว และรู้ว่าตรงกลางระหว่างพวกเขาสองคนนั้น อาจจะเป็นตัวนางเองก็ได้

สถานการณ์แบบนี้ ลู่ม่านจะพยายามพูดเข้าข้างไม่ได้แล้ว

ลู่ม่านครุ่นคิดแล้วก็พูดว่า “จวิ้นจู่ฟังที่ข้าพูดได้หรือไม่?”

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็จิบชาแล้วฟังหลี่หว่านถิงพูดต่อเงียบๆ “พี่ใหญ่กับพี่รองเอาแต่จิกกัดกันตลอดเวลา ที่บ้านอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของสงคราม ข้าไม่รู้จริงๆว่าอำนาจดีขนาดนั้นเลยเหรอ? ครอบครัวของเรามีทุกอย่างแล้ว ทำไมถึงต้องโลภมากอยากได้อย่างอื่นอีก?”

“นี่ก็คือธรรมชาติของมนุษย์!” ลู่ม่านพูดจากหัวใจ ที่จริงตอนนี้นางก็เห็นใจหลี่หว่านถิงเหมือนกันนะ ถึงแม้จะเกิดมาเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่ครอบครัวนางเป็นแบบนี้ ถ้านางอยู่ในนั้นด้วย อาจจะกลายเป็นเหยื่อได้

“ฟางหุยเป็นเพื่อนของพี่รองของเจ้าเหรอ?” ลู่ม่านถาม

“พี่ลู่รู้ได้ยังไงเหรอ? เขาเป็นเพื่อนของพี่รองข้าจริงๆ เมื่อก่อนพวกเขาอ่านหนังสือด้วยกัน สนิทกันพอสมควร แต่ข้าไม่มีความรู้สึกต่อเขาเลย”

เป็นไปตามที่คิดไว้ พ่อของฟางหุยคือเฉิงเซี่ยง เห็นได้ชัดว่า หลี่ยวี่อยากใช้น้องสาวตัวเองมาหาไพ่ในมือให้ตัวเอง……

“เรื่องของความรักจะรีบร้อนไม่ได้ ไม่ว่าเจ้ากับจวงลี่จ้งหรือเจ้ากับฟางหุย ก็เหมือนกันทั้งนั้น จวิ้นจู่ ข้าหวังว่าเจ้าจะคุมชะตาชีวิตของตัวเองได้ และอย่าให้ตัวเองโดนหลอกใช้เด็ดขาด”

“อืม!” หลี่หว่านถิงพยักหน้า “พี่ลู่ พี่พูดเรื่องพวกนี้กับข้า ข้าจะจำเอาไว้ทั้งหมดเลย”

“ได้! ข้าเชื่อเจ้า” บางทีลู่ม่านก็รู้สึกสนิทกับหลี่หว่านถิงเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง จึงรู้สึกสงสารและเอ็นดูนางตลอดเวลา

“คือ……” ลู่ม่านเอาป้ายอาญาสิทธิ์ออกมา “ครั้งก่อนเจ้าให้ข้า ตอนนี้ข้าเอามาคืนเจ้า”

หลี่หว่านถิงดูแล้วก็พูดว่า “ข้ายังมีอยู่อีกนะ เมื่อก่อน ท่านป้าชอบเรียกข้าเข้าวังไปอยู่กับนางบ่อยๆ มีหลายครั้งที่ข้ามักจะลืมไว้ที่ต่างๆ นางจึงให้ข้ามาหลายอันมาก อันนี้ให้พี่แล้วกัน สถานการณ์ตอนนี้ของพวกพี่ไม่ดีเท่าไหร่ ไม่แน่อาจจะได้ใช้ก็ได้นะ”

ลู่ม่านก็คิดเหมือนกัน ก็เลยเก็บเอาไว้

ทั้งสองคุยกันอีกสักพักใหญ่ ไม่คิดว่าแค่พูดระบายความในใจนิดเดียวก็พูดไปทั้งบ่ายแล้ว พวกนางก็ถึงแยกย้ายกันกลับบ้าน เพิ่งมาถึงหน้าประตู ก็เห็นหรูเฟิงที่ออกไปสืบข่าวแต่เช้ายืนรออยู่หน้าประตูบ้านแล้ว