ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 506

เฉินหลิ่วเอ๋อตะโกนอย่างบ้าคลั่งเหมือนคนบ้า

“พวกเจ้าอยากเห็นวันนี้มานานแล้วใช่ไหม เห็นข้าถูกทอดทิ้ง แบบนี้ก็จะพิสูจน์ได้ว่า ตอนนั้นพวกเจ้าพูดถูกแล้วใช่ไหม? พวกเจ้าด่าว่าข้าโง่ในใจ บอกว่าทำไมข้าต้องเลือกเส้นทางนี้ด้วยใช่ไหม? โดยเฉพาะเจ้า ลู่ม่าน ตั้งแต่ที่ข้าเห็นเจ้าครั้งแรก เจ้าก็ทำท่าหยิ่งยโส เหมือนเจ้าเป็นเมฆบนฟ้า ข้าเป็นโคลนบนพื้น ข้าควรมีชีวิตที่ดีกว่าเจ้า เป็นเพราะเจ้ามาที่บ้านพวกเรา เอาโชคของข้าไปหมด พวกนี้ควรจะเป็นของข้าคนเดียว!”

มีแบบนี้ด้วยเหรอ ลู่ม่านต้องยอมใจกับความคิดของเฉินหลิ่วเอ๋อมาก

“เจ้าคิดว่า ข้าเป็นคนทำลายชีวิตเจ้าจริงเหรอ?” ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชา “ทำไมจนถึงตอนนี้ เจ้าก็ยังไม่ยอมรับผิดสักที? ทั้งที่เจ้าเป็นคนผิด คนตาสูงแต่ฝีมือไม่ถึงอย่างเจ้า ช่างน่าเสียดายที่ชีวิตสั้นเกินไป ถ้าเจ้าตามจีบจวงลี่จ้งครั้งแรกไม่สำเร็จ ก็ควรรู้ความผิดของตัวเอง ตอนนั้นหากเจ้ายอมคบกับเฉินจูชิง งั้นชีวิตในตอนนี้ของเจ้าคงจะไม่เป็นแบบนี้”

เฉินจูชิง……

ชื่อนี้เสมือนมีดที่ทิ่มแทงหัวใจของเฉินหลิ่วเอ๋อเข้าอย่างจัง

ที่จริง พูดตามตรง นางก็เคยเสียใจเหมือนกัน

ในตอนที่เฉินจูชิงเตรียมตัวจะแต่งงานกับเหอเย่วในวันนั้น นางกับตาแก่เฉินทะเลาะกันเสร็จแล้ว นางเคยไปหาเฉินจูชิง นางถามเขาว่า ถ้าตอนนี้นางแต่งงานกับเขา เขาจะยังแต่งงานกับเหอเย่วอยู่ไหม?

เพราะยังไง เมื่อก่อนเขาก็เคยชอบตัวเอง

เขารักนางตั้งแต่แรกพบ และเพื่อตามจีบนางจึงเข้าหาพ่อของนาง เท่าที่นางจำได้ นั่นเป็นผู้ชายคนเดียวที่เคยตามจีบนางจากใจจริง

แต่ว่า เมื่อก่อนนางตาไม่ถึง ดังนั้นเลยปฏิเสธเขาไป

นางคิดว่า นางเป็นคนพิเศษและโดดเด่นขนาดนี้ ขอแค่นางเสียใจแล้วกลับไปหา เฉินจูชิงจะไม่ตอบตกลงเหรอ?

แต่เขากลับปฏิเสธ ปฏิเสธได้อย่างไม่ลังเล

เขาบอกว่า “ไม่ได้ ข้าจะแต่งงานกับเสี่ยวเย่วแล้ว ต่อไปเจ้าอย่ามาหาข้าอีกเลย” ไม่เพียงเท่านี้ เขายังพูดว่า

“ตอนที่ข้าลำบากที่สุด มีเพียงเสี่ยวเย่วที่ยอมอยู่กับข้า ข้าจะแต่งงานกับเสี่ยวเย่วเพียงผู้เดียว ข้าจะไม่เอาความสำเร็จของข้าไปฉลองกับคนอื่นหรอกนะ”

เหอะๆ! เขาคิดว่านางอยากได้ความสำเร็จของเขางั้นเหรอ? ก็แค่ได้ตำแหน่งผู้ดูแล ก็ดีใจแล้วเหรอ?

ปากของผู้ชายเชื่อไม่ได้ ความรักมาเร็วแต่ก็ไปเร็วเหมือนกัน ตอนนั้นนางสิ้นหวังมาก สาบานว่าจะต้องหาได้ดีกว่าพวกเขาแน่ ดังนั้นก็ถึงตัดสินใจแต่งงานกับสงโส่วเซิงโดยไม่ทันได้คิดละเอียดถี่ถ้วนก่อน

“อย่าพูดถึงเฉินจูชิงกับข้า!” เฉินหลิ่วเอ๋อตะโกนด้วยขอบตาที่แดงก่ำ “เขาไม่คู่ควรกับข้า ข้าจะแต่งกับเขาทำไม? เจ้าไม่คู่ควรกับพี่ชายข้า และไม่คู่ควรกับตำแหน่งฮูหยินระดับหนึ่งด้วย ข้าแค่อยากตามหาชีวิตที่สุขสบายของตัวเอง ข้าผิดตรงไหน?”

“ได้ เจ้าไม่ผิด” ลู่ม่านขี้เกียจทะเลาะกับนาง

นางลืมไปได้ยังไงว่า เฉินหลิ่วเอ๋อพูดให้ตายก็ช่วยไม่ได้แล้ว

คนอื่นๆที่เหลือก็ตกตะลึงกับความคิดของเฉินหลิ่วเอ๋อ แต่เห็นตอนนางพูดกับลู่ม่าน น้ำเสียงที่มั่นอกมั่นใจขนาดนั้น ทุกคนก็ไม่มีแรงที่จะพูดกับนางแล้ว

เฉินหลิ่วเอ๋อมองทุกคนอย่างเกลียดชัง ทันใดนั้นก็ตะโกนว่า “มีคนอยู่ข้างนอกไหม ปล่อยข้าออกไป”

ทุกคนคิดว่าเฉินหลิ่วเอ๋ออารมณ์ไม่ดี ก็เลยไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้นางตะโกนต่อไป

ในตอนที่นางตะโกนหลายครั้ง ผู้คุมคนเมื่อกี้ก็กลับมาสักที “โวยวายอะไร? โวยวายอะไร?”

“ข้าจะออกไป!” เฉินหลิ่วเอ๋อตะโกน “ข้าไม่ใช่คนตระกูลเฉิน ข้าตัดขาดความสัมพันธ์กับพวกเขานานแล้ว”

ผู้คุมได้ยินแล้วก็แสยะยิ้มเย็นชา “คำพูดนี้ เจ้าน่าจะพูดกับนายท่านสงนะ ตอนนี้นายท่านสงหย่ากับเจ้าแล้ว เจ้ายังจะพูดอะไรอีก? มีเงินหรือเปล่า? ไม่มีก็อย่าทำข้าเสียเวลา”

“ข้าไม่มี!” เฉินหลิ่วเอ๋อยังคงทำท่ามั่นใจ “ถ้าเจ้าปล่อยข้าออกไป ข้า……ข้าจะ……”

เพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียง ‘เพี๊ยะ’ ดังขึ้น แส้ฟาดเข้าไปด้านในแรงๆ ฟาดลงบนตัวของเฉินหลิ่วเอ๋อ

เฉินหลิ่วเอ๋อตั้งตัวไม่ทัน กรีดร้องออกมาเสียงแหลม

ผู้คุมฟาดแล้วด่าไปด้วยว่า “เจ้าอยากร้องเรียนข้างั้นเหรอ? งั้นข้าก็จะตีเจ้าให้ตายก่อน! ยังไง ขาดเจ้าไปก็ไม่เห็นจะเป็นไร……”

เฉินหลิ่วเอ๋ออยู่ห้องขังคนเดียว ตอนแรกพวกพี่ชายยังช่วยนางได้ แต่การกระทำและคำพูดเมื่อกี้ของเฉินหลิ่วเอ๋อ ทำเอาหัวใจของพวกพี่ชายเจ็บปวดไปหมด จึงไม่มีใครออกมาปกป้องนางอีก

ตอนแรกเฉินหลิ่วเอ๋อยังปากแข็ง พอถูกฟาดไม่กี่ครั้ง ในที่สุดก็ยอมอ่อนข้อ

“หยุดตีได้แล้ว อย่าตีข้าเลย ข้าผิดเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง”

ผู้คุมก็ฟาดจนเหนื่อยแล้วเหมือนกัน ก็เลยหยุดฟาดแล้วหันหลังเดินจากไป เฉินหลิ่วเอ๋อก็ถึงล้มลงพื้น กอดลูกร้องห่มร้องไห้

ทุกคนก็ถอนหายใจพร้อมกัน ลู่ม่านมองไปยังเฉินจื่ออาน เห็นสีหน้าเขานิ่งๆ แต่พอเห็นเฉินหลิ่วเอ๋อไม่โดนตีแล้ว ก็ถึงโล่งอก

ลู่ม่านเห็นแล้วก็จับมือเฉินจื่ออานไว้ กำลังจะพูดอะไร ผู้คุมเมื่อกี้ก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง

เฉินหลิ่วเอ๋อคิดว่าจะมาหานางอีก นางจึงรีบลุกขึ้นมา ไม่คิดว่าผู้คุมจะเดินมาทางลู่ม่าน