ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 507

ผู้คุมคนนั้นเดินตรงไปที่ห้องขังของลู่ม่าน หยิบกุญแจขึ้นมาเปิดประตู “ฮูหยินลู่ มีคนมาเยี่ยมเจ้า”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “ใครกัน?”

ผู้คุมไม่พูดอะไร แค่พูดว่า “เดี๋ยวไปก็รู้เอง”

เฉินจื่ออานกังวลว่าจะมีอันตราย รีบลุกขึ้นมา “ข้าจะไปกับนางด้วย”

“ไม่เกี่ยวกับเจ้า” ผู้คุมมองค้อนแล้วตะคอก ต่อมา เห็นเฉินจื่ออานกำหมัด เขาก็เริ่มกลัว

“ใต้เท้าซ่างซู ข้าน้อยไม่ได้ไม่อยากให้ท่านไป แต่คนอื่นเขาอยากเจอฮูหยินลู่จริงๆ!”

ลู่ม่านก็ถึงหันหน้ากลับไปจับมือเฉินจื่ออานไว้ “จื่ออาน ไม่ต้องห่วงนะ ข้าจะรีบกลับมา”

เฉินจื่ออานพยักหน้า ลู่ม่านก็ถึงก้าวเท้าเดินออกจากห้องขัง

ด้านหลังมีเสียงกระแหนะกระแหนของเฉินหลิ่วเอ๋อดังขึ้น “เจ้าคงไม่ได้อยากแอบหนีออกไปหรอกนะ?”

เพิ่งพูดจบ ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็มองค้อนนางพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

เฉินหลิ่วเอ๋อตกใจกับสายตาของทั้งสอง นางรีบเบือนหน้าหนีแล้วเดินไปทางอื่น

ลู่ม่านเดินตามผู้คุมออกจากคุก สุดท้ายก็เข้าไปในบ้านเล็กๆด้านนอก

ลู่ม่านเดินเข้าไปในบ้าน ปิดประตู ลู่ม่านตกใจรีบกลับหลังหันไปเปิดประตู ด้านหลังก็มีเสียงใจดีดังขึ้น “เสี่ยวม่าน เจ้ามาแล้วเหรอ”

ลู่ม่านอึ้ง หันหน้ากลับไปก็เห็นฮูหยินกั๋วกงนั่งอยู่ตรงนั้น

“ท่านมาได้อย่างไร?” ลู่ม่านถาม

ฮูหยินกั๋วกงเงียบไม่พูด ได้ยินลู่ม่านตอบ นางก็ลุกขึ้นแล้วรีบเดินตามหาลู่ม่าน

นางรีบร้อนเกินไป เกือบสะดุดล้มลงพื้น โชคดีที่ด้านหลังมีจวงลี่จ้งคอยพยุงอยู่

“ฮูหยินระวังหน่อย”

“เสี่ยวม่าน เจ้าเป็นยังไงบ้าง?” ฮูหยินกั๋วกงจับมือลู่ม่านไว้แน่น แล้วถามอย่างร้อนรน

ลู่ม่านมองดูดวงตาที่มองไม่เห็นของฮูหยินกั๋วกง รู้สึกปวดหัวใจ นางส่ายหน้าพูดว่า “ข้าไม่เป็นไร ท่านมาได้อย่างไรกัน?”

“ข้ามารับเจ้ากลับไปไง!” ฮูหยินกั๋วกงพูด “เสี่ยวม่าน เจ้ายังไม่รู้ใช่ไหม? มีคนฟ้องเรื่องที่ซวนเหวินลี่คือเฉินจื่อคังของตระกูลเฉิน ตอนนั้นฝ่าบาทออกคำสั่งว่า ห้ามเฉินจื่อคังเข้าสอบขุนนางอีก……”

เพราะเรื่องนี้จริงด้วย ลู่ม่านใจสั่น “อ๋องหนิงประกาศออกไปเหรอ?”

ประโยคนี้นางกำลังถามจวงลี่จ้งที่อยู่ด้านหลังฮูหยินกั๋วกง เขาเป็นคนของอ๋องหนิง

จวงลี่จ้งเงียบไม่พูด เห็นได้ชัดว่าเขายอมรับ เรื่องนี้ หลี่ยวี่ไม่มีทางพูดออกมาก่อนแน่ เพราะยังไงเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับเขา

บวกกับวันก่อนที่หลี่ยวี่ตั้งใจทำให้อ๋องหนิงโกรธ อ๋องหนิงจึงเริ่มแก้แค้น

“ขอโทษด้วย ช่วงนี้ข้าไม่ได้ไปที่จวนเลย จึงไม่ทันได้เตือนพวกเจ้า……”

ลู่ม่านเงียบไม่พูด แล้วมองไปยังฮูหยินกั๋วกง “เรื่องนี้ ฝ่าบาทจะจัดการยังไง?”

ฮูหยินกั๋วกงส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ฝ่าบาทเกลียดการถูกหลอกมากที่สุด ตอนนั้นตอนที่ฝ่าบาทเพิ่งขึ้นครองราชย์ มีขุนนางชั้นอาวุโสที่อยู่ในราชสำนักมาสามยุคสมัย ฝ่าบาทประหารทั้งตระกูลโดยไม่ไว้หน้าใครเลย……”

“ไม่จำเป็นแล้ว!” ลู่ม่านพูดอย่างเด็ดขาดว่า “จื่ออานยังรอข้าอยู่ข้างใน ข้าขอตัวก่อน”

“เสี่ยวม่าน ลูกของข้า!” ฮูหยินกั๋วกงรีบตามไป เกือบล้มอีกครั้ง

ลู่ม่านชะงักฝีเท้า รีบยื่นมือไปประคองไว้ เห็นจวงลี่จ้งประคองไว้แล้ว นางก็ถึงโล่งอก แล้วรีบเดินออกไปข้างนอก

ด้านนอก ผู้คุมได้ยินเสียงก็รีบเดินไปหา ก็ได้ยินลู่ม่านบอกว่า “ส่งตัวข้ากลับไป!”

จวงลี่จ้งกัดฟันตะโกนออกไปว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าไร้หัวใจขนาดนี้เลยเหรอ? เจ้ากับเฉินจื่ออานรักกัน เจ้าไม่คิดถึงแม่ตัวเองบ้างเลยหรือไง? ถ้าเจ้าเป็นอะไรขึ้นมา พวกเขาจะมีชีวิตต่อไปยังไง?”

ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ช่วงที่ไม่มีข้า พวกเขาก็ยังมีชีวิตอยู่ดีๆ ไม่ใช่เหรอ?”

อย่าหาว่านางใจร้ายเลย เวลาแบบนี้ นางไม่ใช่ลู่เสี่ยวม่านตัวจริง ก็ต้องอยากอยู่กับคนที่นางอยากอยู่ด้วยมากที่สุด! ยิ่งไปกว่านั้น นางยังไม่ยอมแพ้ นางไม่เชื่อว่าฝ่าบาทจะทำโทษขุนนางที่สร้างคุณงามความดีไว้เยอะขนาดนี้ได้ลงคอ

ว่าแล้ว นางก็รีบเดินออกจากที่นั่น

รอกลับไปถึงห้องขัง ลู่ม่านเดินเข้าไปแล้ว เฉินจื่ออานก็รีบจับมือลู่ม่านไว้ “เสี่ยวม่าน ใครมาหาเหรอ?”

ลู่ม่านไม่ตอบ แต่กลับเปลี่ยนประเด็นแทน

“อ๋องหนิงเปิดเผยตัวตนของซวนเหวินลี่ ครั้งนี้ พวกเราตระกูลเฉินคงหนีไม่รอดแล้วล่ะ!”

ลู่ม่านเพิ่งพูดจบ ทุกคนก็ตกใจจนหัวใจตกลงไปอยู่ตาตุ่ม

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “อ๋องหนิงงั้นเหรอ!”

ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชา “ใช่ เกมสงครามระหว่างอ๋องหนิงกับหลี่ยวี่ สุดท้ายคนที่รับกรรมก็เป็นพวกเรา!”