ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 564

ฉางเซิงตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่เคยป่วยเลย

ป่วยครั้งแรกแบบนี้ หรูอวี่ก็เลยทำตัวไม่ถูก

เหอเย่วเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาประคบตัวให้ฉางเซิงข้างเตียง ยายอิงก็อุ้มหว่านเอ๋อรออยู่ข้างนอก

ลู่ม่านมองดูหว่านเอ๋อ นางยังดูสบายดี ก็เลยพูดว่า “อย่าพาหว่านเอ๋อเข้าไป เดี๋ยวข้าให้หรูอวี่เก็บห้องว่างออกมา เด็กสองคนต้องแยกกันก่อน”

“เจ้าค่ะ!” ยายอิงพยักหน้า แล้วอุ้มหว่านเอ๋อออกไป ลู่ม่านก็ถึงวิ่งเข้าไป

“ฉางเซิงตัวร้อนมาก ตอนนี้ข้ากำลังเช็ดร่างกายให้เขาอยู่”

กำลังพูดอยู่นั้น หมอก็เดินเข้ามา ลู่ม่านรีบหลีกทางให้หมอรักษา

หมอตรวจสอบภายนอกก่อน แล้วเริ่มวัดชีพจรให้ฉางเซิง ลู่ม่านจ้องหมอตาเขม็ง หมอขมวดคิ้ว นางก็รู้สึกใจสั่นไปด้วย

สักพักใหญ่ หมอก็ถึงปล่อยมือออกแล้วพูดว่า “ตอนนี้เหมือนจะยังไม่เป็นอะไร เมื่อกี้หลังจากพวกเจ้าเอาน้ำอุ่นเช็ดร่างกายแล้ว เด็กก็หายตัวร้อนไปด้วย ข้าจะจ่ายยาให้ ถ้าคืนนี้หายตัวร้อน งั้นก็จะดีเลย”

ลู่ม่านก็ถึงโล่งอก รีบบอกให้หรูอวี่ไปส่งหมอ

ฉางเซิงเริ่มคลายร้อน และก็เริ่มตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตมองลู่ม่านตาปริบๆ เด็กที่ป่วยมักจะอยากหาแม่เสมอ

ลู่ม่านนั่งอยู่ข้างเตียง อิงฉางเซิงแล้วพูดว่า “เดี๋ยวแม่จะนอนกับฉางเซิงนะ”

ฉางเซิงขยับร่างกายน้อยๆ แล้วนอนซบในอ้อมกอดของลู่ม่าน

หรูอวี่เอายาที่ต้มเสร็จแล้วเข้ามา ลู่ม่านรีบลุกขึ้นป้อนยาให้ลูก ฉางเซิงน่าจะทรมานน่าดู ดังนั้นเลยพยายามดื่มยาให้หมด

ไม่นานเขาก็ดื่มยาจนหมด

ลู่ม่านเห็นแล้วก็ต้องน้ำตาซึม เด็กเล็กขนาดนี้ แต่กลับรู้เรื่องทุกอย่าง ช่างไม่สมกับวัยจริงๆ

เพิ่งวางถ้วยยาลง ฉางเซิงก็อ้วกกะทันหัน ยาที่ดื่มไปเมื่อกี้ก็อ้วกออกมาทั้งหมด

อ้วกแรงเกินไปจนยาไหลออกมาทางจมูก ลู่ม่านตกใจมาก รีบถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนอ้วกของเขาออกมา

แล้วเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ พออ้วกเสร็จ สีหน้าของฉางเซิงก็ดูแย่ลงกว่าเดิม

ลู่ม่านลูบหัวของฉางเซิงอย่างปวดใจ แต่พอจับหัวของฉางเซิง กลับพบว่าหน้าผากของฉางเซิงร้อนกว่าเมื่อกี้อีก

หรูอวี่ตกใจมาก “นี่มันเรื่องอะไรกัน? เมื่อกี้หมอคนนั้นบอกว่าจะไม่เป็นไรนี่?”

“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย เจ้ารีบไปเตรียมรถม้าเร็ว พวกเราจะเข้าเมืองกัน”

หรูอวี่ได้ยินแล้วก็รีบไปเตรียมตัว

ลู่ม่านกับเหอเย่วก็เอาผ้าห่มของฉางเซิงมาห่อตัวของเขาไว้ แล้วอุ้มฉางเซิงออกไป

“เหอเย่ว เจ้าอยู่ดูแลหว่านเอ๋อที่บ้าน ถ้าพวกเรายังไม่กลับมา พรุ่งนี้เจ้าให้เฉินจูชิงกับลูกของเจ้ามานอนที่บ้านได้เลย”

ลู่ม่านพูดแบบนี้ ก็เพื่อไม่ให้เหอเย่วเป็นห่วง และอยู่ดูแลที่บ้านให้ดี

เหอเย่วจะไม่เข้าใจได้ยังไง นางรีบพยักหน้า “พี่เสี่ยวม่าน พี่วางใจได้เลย”

ให้เหอเย่วอยู่ดูแลบ้าน ลู่ม่านก็ถึงสบายใจ พอสั่งเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็ถึงขึ้นรถม้าออกไป

กำลังจะขึ้นรถนั้น จวงลี่จ้งก็แต่งตัวกำลังเดินออกมาจากด้านใน “เรื่องเมื่อกี้ข้าได้ยินหมดแล้ว ดึกขนาดนี้ เจ้าเป็นผู้หญิงออกไปคนเดียวอันตราย ให้ข้าไปกับเจ้าด้วยนะ”

เวลานี้แล้ว ไม่ใช่เวลามาปฏิเสธ ลู่ม่านจึงพยักหน้าแล้วขึ้นรถไปพร้อมกัน

ลู่ม่านพยักหน้า แล้วพูดกับหรูอวี่ว่า “รีบกลับไปเตรียมตัวในหมู่บ้าน หลังจากสองชั่วโมง เราจะเดินทางไปเมืองหลวง”

หรูอวี่พยักหน้า รีบกลับหมู่บ้านไปกับคนขับรถม้า

ลู่ม่านป้อนยาลดไข้ให้ลูก อาการของลูกมั่นคงมากขึ้น จากนั้นก็หลับไป

ลู่ม่านเฝ้าอยู่ข้างเตียงตลอด มองดูลูกตัวเองนิ่งๆ

นางรู้สึกเสียใจมากจริงๆ ไม่รู้ว่าควรจะโทษตัวเองหรือโทษที่เจ้าของร่างเดิมว่าทำไมถึงต้องโดนวางยาพิษด้วย?

จวงลี่จ้งเห็นแล้ว ก็คิดว่านางกำลังเป็นห่วงลูก จึงพูดปลอบใจว่า “อย่าร้อนใจไปเลย ข้ากับหมอหวงยังพอสนิทกันอยู่บ้าง วิชาการแพทย์ของเขาดีเลิศ จรรยาบรรณหมอก็ดีด้วย จะต้องรักษาฉางเซิงได้แน่นอน”

ลู่ม่านสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี

พักผ่อนได้สักพัก หรูอวี่ก็กลับมาแล้ว

“ตอนนี้ที่บ้านสบายดี เหอเย่วรู้เรื่องที่พวกเราจะเข้าเมืองหลวงแล้ว ฝากข้ามาบอกกับท่านว่า วางใจได้ นายท่านใหญ่ก็บอกว่า ที่บ้านยังมีเขาอยู่ พวกเขาจะดูแลหว่านเอ๋อเอง”

“อืม!” ลู่ม่านพยักหน้า “เตรียมรถม้าไว้หรือยัง?”

“เตรียมไว้แล้วเจ้าค่ะ!” หรูอวี่ตอบ

ได้ยินดังนั้น ลู่ม่านก็อุ้มฉางเซิงขึ้นไปบนรถม้า จวงลี่จ้งก็ตามไปด้วย ลู่ม่านไม่มีเวลาไปคิดถึงเรื่องอื่นแล้ว และไม่สนใจว่าจวงลี่จ้งจะตามมาทำไม

ตลอดทาง เพราะอาการฉางเซิงยังไม่คงที่ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ลู่ม่านก็พลอยเป็นห่วงไปด้วย

ขอแค่ร้อนขึ้นมาเล็กน้อย ก็ต้องหยุดแล้วต้มยา ดังนั้น จึงเดินทางได้ค่อนข้างช้า

วันที่ห้าค่อยถึงเมืองหลวง ยังไม่ทันได้พักผ่อนก็ต้องรีบมุ่งหน้าไปที่ร้านยาฉืออานต่อ ยังดีที่หมอหวงอยู่ด้วย วันนั้นก็ได้เข้ารักษากับหมอหวงทันที