ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 565

หลังจากที่ตรวจดูอาการของฉางเซิงแล้ว หมอหวงก็ตกใจมาก “ไม่คิดเลยว่า เด็กคนนี้จะได้รับพิษจากตัวของเจ้าด้วย แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ รักษายากซะด้วย!”

คำพูดของหมอหวง ทำเอาลู่ม่านแทบจะล้มทั้งยืน

“หมอหวง ขนาดท่านยังพูดแบบนี้ ฉางเซิงจะไม่รอดแล้วเหรอ?”

“คือว่า...” หมอหวงลังเล จวงลี่จ้งจึงพูดว่า “หมอหวง ท่านจะต้องคิดหาวิธีให้ได้นะ ไม่ว่าจะต้องใช้อะไร ท่านก็พูดกับข้าได้เลย ถึงจะต้องขึ้นเขาลงเขา พวกเราตระกูลจวงก็จะหามาให้ท่าน”

ลู่ม่านเงยหน้ามองจวงลี่จ้ง ด้วยสายตาที่ซาบซึ้งใจ

“เอาล่ะๆ คุณชายจวง ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลย พวกเจ้าสองก็พูดกันก่อนแล้ว ข้าแค่บอกว่า รักษายาก ส่วนรายละเอียดข้าค่อยดูอีกที ให้เด็กพักที่นี่ก่อน ข้าขอตรวจสอบให้ละเอียดแล้วค่อยตัดสิน”

ถึงจะเป็นความอันเล็กน้อย ลู่ม่านก็พอใจแล้ว นางทำตามที่หมอพูดทุกอย่าง

รอทุกอย่างสงบลงแล้ว หรูอวี่ก็ถึงไปที่ร้าน บอกเรื่องที่ลู่ม่านมากับหรูเฟิง หรูเฟิงกับเหอฉวนรีบไปที่ร้านยาฉืออานทันที และห่ออาหารมาให้ลู่ม่านด้วย

“ตอนนี้ก็ได้พักแล้ว อย่างน้อยก็กินหน่อยนะเจ้าคะ”

หรูอวี่พูด

ลู่ม่านไม่อยากกินเลย นางพยักหน้าแต่กลับไม่ขยับมือเลย

“ฮูหยิน...” หรูอวี่ยังอยากปลอบ จวงลี่จ้งส่ายหน้าอยู่ข้างๆ รับกล่องอาหารในมือหรูอวี่แล้วเดินไป

เอาอาหารออกมาช้าๆ เขาก็ถึงพูดว่า “ฉางเซิงยังเด็ก ตอนนี้เขาป่วย เจ้าเป็นที่พึ่งเดียวของเขานะ ถ้าเจ้าไม่กินไม่ดื่มแล้วล้มป่วยอีกคน ฉางเซิงตื่นขึ้นมาแล้วจะทำยังไง?”

ลู่ม่านได้ยินแล้วก็ตาเป็นประกายทันที

จวงลี่จ้งรีบยื่นข้าวต้มในมือออกไป ลู่ม่านไม่สนใจว่าร้อนหรือไม่ร้อน นางกรอกเข้าปากทั้งหมด

ยังดีที่ตลอดทางมานี้ ถึงแม้ข้าวต้มยังอุ่นอยู่ แต่ก็ไม่ได้ร้อนอะไร ไม่ว่ายังไง นางก็กินได้แล้ว คงไม่ล้มป่วยไปอีกคนหรอก

คืนนี้ถูกกำหนดให้เป็นคืนที่ยาวนาน

หมอหวงยืนสำรวจอยู่ข้างเตียงตลอดทั้งคืน ในที่สุดก็เช้าสักที หมอเริ่มจ่ายยาครั้งแรก

“ยานี้จะช่วยให้เด็กร่างกายแข็งแรง ตอนนี้ต้องลดไข้ก่อน ขอแค่ผ่านศึกครั้งนี้ไป หัวใจที่บอบบางของเขาอาจจะกลับมาแข็งแรงก็ได้!”

ลู่ม่านรีบพยักหน้า “ขอบใจท่านหมอหวงมาก”

“ไม่ต้องขอบใจข้าหรอก!” หมอหวงมองจวงลี่จ้ง “ตามหลักแล้ว ที่จริงระหว่างที่กินยาไม่มีใครรู้เลยว่าจะเป็นยังไง เพราะยังไง เมื่อก่อนไม่เคยมีโรคแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน พวกเจ้าเป็นพ่อแม่ จะต้องระวังให้มาก ถ้าสังเกตเห็นความผิดปกติ ก็รีบนำตัวเด็กมาส่งที่นี่โดยเร็ว!”

ลู่ม่านโล่งอกได้แค่แปบเดียวก็ต้องกลับมากังวลอีกครั้ง

แต่ว่า เรื่องมาจนถึงวันนี้แล้ว นอกจากหมอหวงก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วล่ะ หวังแค่ว่า จื่ออานจะคอยปกป้องคุ้มครองฉางเซิงจากบนสวรรค์ ให้ผ่านครั้งนี้ไปได้อย่างปลอดภัย

พาเด็กกลับไปที่ร้าน หรูอวี่ก็รีบไปต้มยาทันที

รอต้มยาเสร็จ ก็เห็นตัวยาเป็นสีดำปี๋เลย ได้กลิ่นแล้วก็ปวดหัวมาก เมื่อก่อนฉางเซิงไม่เคยกินยาแบบนี้เลย ลู่ม่านกังวลว่าเขาจะไม่ยอมกิน

ก็เลยเรียกให้หรูอวี่เอาขนมมา แต่ใครจะรู้ว่า ฉางเซิงไม่ดื้อเลย เขาดื่มยาทั้งหมดโดยไม่ขัดข้อง

เด็กที่เพิ่งจะมีอายุแปดเดือนกว่า ลู่ม่านเพิ่งยื่นไป เขาก็ดื่มเข้าไปหมดแล้ว

เชื่อฟังจนลู่ม่านน้ำตาไหล แต่อยู่หน้าเด็ก นางยังเป็นแม่คน เวลาแบบนี้ ตัวเองจะต้องเข้มแข็งกว่าปกติ จึงต้องกลั้นน้ำตาไว้แล้วฝืนยิ้มออกมา

พอได้ยินเสียงเปิดประตู เขาก็หันไปมองหรูอวี่ “ฉางเซิงเป็นยังไงแล้วบ้าง?”

หรูอวี่ทำหน้าโล่งอก “อาการไข้ลดลงแล้ว ฮูหยินกำลังนอนอยู่ในนั้น!”

“จริงเหรอ?” จวงลี่จ้งได้ยินแล้วก็ยิ้มแย้ม เหมือนดวงดาวบนฟากฟ้า

“จริงแท้แน่นอนเจ้าค่ะ!” หรูอวี่พูดจบ ก็เดินไปยืนข้างๆจวงลี่จ้ง “ฮูหยินนอนแล้ว คุณชายจวงกลับมาจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้กลับบ้านเลย? ตอนนี้ยามวิกาลแล้วเกรงว่าจะกลับไปไม่ได้ พักที่หลังบ้านแล้วค่อยกลับพรุ่งนี้เช้าเป็นยังไง?”

“ไม่ล่ะ!” จวงลี่จ้งปัดมือ “ข้าอยู่ที่นี่กับพวกนางสองแม่ลูกดีกว่า!”

หรูอวี่ขมวดคิ้ว “แต่ฮูหยินหลับแล้วนะเจ้าคะ”

“ถึงจะหลับแล้ว นางไม่ไล่ข้ากลับหรอก” จวงลี่จ้งพูดจบ ก็แสยะยิ้มอย่างขมขื่น “ตอนที่มีสติ นางมองข้าเป็นสัตว์ร้ายมีพิษ คิดหาทางไล่ข้ากลับตลอด แต่ครั้งนี้ ฉางเซิงป่วย นางไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นหรอกนะ ตอนนี้ฉางเซิงอาการดีขึ้นแล้ว ไม่น่าพรุ่งนี้เช้า เรื่องแรกที่นางคิดได้ ก็คงจะเป็นเรื่องที่ไล่ข้ากลับ”

หรูอวี่ได้ยินแล้วก็ปวดใจ อดไม่ได้พูดว่า “คุณชายมาจากตระกูลใหญ่โตแบบนี้ ไม่รู้ว่ามีสตรีชนชั้นสูงกี่คนที่อยากแต่งงานกับคุณชาย...”

“นั่นไม่เหมือนกัน!” จวงลี่จ้งพูดอย่างเรียบเฉย ในหัวมีภาพที่เจอกับลู่ม่านครั้งแรกลอยขึ้นมา

ตอนนั้นนางแค่หน้าตาสวย เขาเคยเห็นคนสวยมานับไม่ถ้วน ไม่มีทางหลงเสน่ห์นางง่ายๆแน่ แต่ว่า พอได้เข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็เห็นว่า ที่จริงนางแตกต่างจากผู้หญิงที่สวยแค่เปลือกนอก

นางเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว ความคิดมักจะพิเศษเสมอ ทั้งราชวงศ์ เขาคงไม่เจอผู้หญิงที่เหมือนกับนางแล้วล่ะ

“สตรีชนชั้นสูงเยอะแยะ แต่ก็เทียบกับนางไม่ได้!”

หรูอวี่เม้มริมฝีปาก ตอนแรกยังอยากจะพูดอะไร แต่คำพูดมาถึงปากแล้ว นางก็เหมือนกัน ทั้งที่รู้ว่าทำได้แค่มองคุณชายจวงเท่านั้น แต่นางก็แอบหวั่นไหวไปแล้ว