ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 567

“ตระกูลจวงไม่รับลูกบุญธรรมแบบลับๆล่อๆหรอกนะ ถ้าจะเป็นลูกบุญธรรมก็ต้องจัดพิธีด้วย”

จวงลี่จ้งพูดอย่างจริงจัง

ลู่ม่านคิดแล้วก็ใช่ พวกเขาตระกูลใหญ่โตมีหน้ามีตาทางสังคม ก็เลยไม่ได้ว่าอะไรอีก “งั้นก็รบกวนคุณชายจวงด้วย”

รอจวงลี่จ้งกลับไปแล้ว ลู่ม่านก็ไปซื้อของ ตั้งแต่หรูเฟิงแต่งงานจนตั้งครรภ์ นางยังไม่ได้ซื้ออะไรเป็นของขวัญให้นางเลย

ถึงแม้วันนี้นางจะออกจากบ้านคนเดียว แต่เมืองหลวงแตกต่างจากบ้านนอก ที่นี่ซื้อของบริการส่งถึงที่บ้าน

ลู่ม่านเลือกของเร็วมาก นับดูเวลาออกมาก็นานมากแล้ว กลัวว่าฉางเซิงจะเหนื่อยอีก ก็เลยกลับบ้านไปก่อน

เพิ่งกลับมาถึงบ้าน หรูอวี่ก็เดินเข้ามาพูดว่า “ฮูหยิน ฮูหยินกั๋วกงมาเจ้าค่ะ”

ลู่ม่านอึ้ง ยังไม่ทันได้เดินเข้าไป ก็เห็นฮูหยินกั๋วกงถูกคนพยุงออกมาจากในห้อง

เพิ่งเดินไปถึงตรงหน้า ฮูหยินกั๋วกงก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า “เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมมาเมืองหลวงแล้วไม่ไปหาแม่เลยล่ะ?”

“ท่านแม่!” ลู่ม่านก็ไม่รู้ว่าทำไม ตอนแรกยังดีๆอยู่ แต่พอเห็นแม่เท่านั้นแหละ ความลำบากและความกังวลทั้งหมดก็หายไปเป็นปลิดทิ้งทันที

“ฉางเซิงป่วย หาหมอมาหลายวันถึงจะดีขึ้น ข้ากลัวมากจริงๆ...”

“ฉางเซิงเป็นอะไรเหรอ?” ฮูหยินกั๋วกงรีบถาม

ลู่ม่านเห็นนางเป็นกังวลมาก ก็ถึงรู้ตัวว่าตัวเองตื่นเต้นเกินไป ก็เลยรีบพูดว่า “ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว หมอบอกว่าพักผ่อนสักพักเดี๋ยวก็หาย”

“งั้นก็ดีแล้ว เด็กสำคัญที่สุดแล้วล่ะ” ฮูหยินกั๋วกงพูดจบ ก็กวาดตามองรอบๆร้านๆ จากนั้นก็พูดกับโมโม่ข้างๆว่า “ไปเก็บข้าวของของคุณหนูเดี๋ยวนี้ ย้ายกลับไปพักที่จวนเรา”

“ท่านแม่...” ลู่ม่านตกใจ “อีกไม่กี่วันพวกเราก็จะกลับแล้ว ไม่ต้องรบกวนท่านแม่ก็ได้”

“รบกวนอะไรกัน? ข้าเป็นแม่ของเจ้า จะกลัวรบกวนอะไร? ร้านนี้เล็กขนาดนี้ คนเดินผ่านไปมาเยอะแยะ นี่ไม่เป็นผลดีต่อเด็กที่ป่วยนะ ที่บ้านออกจะใหญ่ บรรยากาศก็ดีด้วย แถมยังมีคนดูแลเยอะกว่า ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ตามแม่กลับไปเดี๋ยวนี้”

พูดมาแล้วก็ถูก ลู่ม่านก็รู้ว่า คุณยายอาจจะอยากอยู่กับหลานตัวเอง ก็เลยพยักหน้าตกลง

ใต้เท้ากั๋วกงได้ยินว่าฉางเซิงมา ก็รีบมาที่หลังบ้านทันที คนแก่สองคนเห็นเด็กแล้วก็ยิ้มไม่หุบเลย

คนแก่มักจะชอบความคึกคักสินะ

ลู่ม่านพักอยู่ที่จวนกั๋วกง ว่างๆก็เข้าครัวทำอาหาร หนึ่งคือ ฉางเซิงจะได้บำรุงร่างกายด้วย สองคือ คนแก่สองคนก็ชอบอาหารที่ลู่ม่านทำให้กินด้วย

สามวันหลังจากนั้น เรื่องที่ตระกูลจวงจะรับลูกของลู่ม่านเป็นบุตรบุญธรรมก็กระจายไปทั่วเมืองหลวง

ตอนแรกลู่ม่านคิดว่าจวงลี่จ้งจะจัดพิธีเล็กๆพอให้รู้ว่ารับลูกบุญธรรม แต่ไม่คิดว่า เขาจะจัดอลังการจนคนทั้งเมืองรู้แบบนี้

หรูอวี่เห็นแล้วก็ปลอบใจลู่ม่านว่า “ที่จริง คุณชายจวงทำแบบนี้ ก็ใช่ว่าจะไม่เป็นผลดีต่อฉางเซิงนะเจ้าคะ ตอนนี้ฉางเซิงยังเด็ก แต่ชื่อเสียงของตระกูลจวงใหญ่โต มีพื้นฐานดีขนาดนี้ ต่อไปไม่ว่าฉางเซิงจะทำอะไร จะต้องราบรื่นกว่าคนอื่นๆแน่นอนเจ้าค่ะ”

ลู่ม่านเองก็รู้เหมือนกัน แต่เฉินจื่ออานเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น นางแค่อยากให้ฉางเซิงเติบโตอย่างแข็งแรง ไม่อยากให้เขาทำอะไรใหญ่โตหรอก

กำลังคิดอยู่นั้น หน้าประตูก็มีเสียงของฮูหยินกั๋วกงดังขึ้น “ชิงเหยียน”

ลู่ม่านรีบลุกขึ้นออกไปหา ก็เห็นฮูหยินกั๋วกงถูกคนพยุงเข้ามา “ฉางเซิงล่ะ?”

ตอนนี้ผู้ใหญ่ในบ้าน ทุกครั้งที่เห็นลู่ม่าน เรื่องแรกที่จะถามเลยก็คือ ฉางเซิงอยู่ไหน ตอนนี้เด็กคนนี้กลายเป็นที่รักของทุกคนในบ้านแล้วล่ะ

ตอนแรกลู่ม่านรู้สึกแปลกๆ แต่ฮูหยินกั๋วกงบอกว่า นี่เป็นน้ำใจของตระกูลจวง พิธีเป็นทางการต้องใส่แบบนี้ ถูกต้องแล้ว

ทั้งสองแต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ดูสวยมาก ขนาดข้ารับใช้สาวเด็กยังพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าคุณนูไม่ได้อุ้มลูกอยู่ คนอื่นคงคิดว่าท่านจะแต่งงานเสียอีก!”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว หรูอวี่รีบพูดว่า “อย่าพูดจาไร้สาระนะ”

ข้ารับใช้สาวเด็กรีบถอยออกไป จากนั้นพวกเขาก็ออกจากบ้านไป

ตระกูลจวงส่งรถม้ามารับ รถม้าตกแต่งได้อย่างเป็นสิริมงคลมาก คนขับก็ช่วยลู่ม่านเปิดประตู แล้วพูดว่า “คุณหนูขึ้นรถเถิด”

ลู่ม่านยกชายกระโปรงกำลังจะเดินขึ้นไป ก็ได้ยินเสียงม้าดังขึ้นจากด้านหลัง

นางเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นแม่ทัพเฉียนกำลังขี่ม้ามาทางนี้อย่างรวดเร็ว

“เสี่ยวม่าน อย่าเพิ่งไป...”

ลู่ม่านใจสั่น “แม่ทัพเฉียน ท่านเรียกข้าว่าไงนะ?”

ภายในรถ จวงลี่จ้งเปิดม่านออกมา มองแม่ทัพเฉียนด้วยสีหน้ายากที่จะคาดเดา “นั่นสิ แม่ทัพเฉียน เมื่อครู่ท่านพูดว่ายังไงนะ? ที่นี่เป็นเมืองหลวงนะ พูดอะไรระวังปากไว้บ้าง”

“ข้า...” แม่ทัพเฉียนอ้าปาก “ข้าไม่ได้พูดอะไร”

จวงลี่จ้งก็ถึงยิ้มแล้วมองลู่ม่าน “ไปกันเถอะ เสี่ยวม่าน”

“ช้าก่อน!” เมื่อกี้ลู่ม่านรู้สึกว่า สีหน้าของแม่ทัพเฉียนดูคุ้นมาก คุ้นมากจริงๆ