ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 571

พริบตาเดียวก็ครบกำหนดวันแล้ว

เช้าวันนั้น ลู่ม่านก็รีบลุกขึ้นมาแต่งตัวทันที

ช่วงนี้ ลู่ม่านเป็นห่วงเฉินจื่ออานทุกวัน ดังนั้นเลยไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย

นางหวีผมไปด้วย และหลับไปด้วย

รอนางตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าหน้ากับทรงผมตัวเองเปลี่ยนไปแล้ว

หรูอวี่พูดอยู่ข้างๆว่า “ฮูหยิน ท่านสวยมากจริงๆ ยังมีพวกนี้อีก ท่านดูสิ”

ลู่ม่านมองไปตามที่หรูอวี่ชี้ ก็เห็นบนตู้มีเครื่องยศอลังการวางอยู่ตรงนั้น

“เดี๋ยวถ้ามีคนหนึ่งชนะ ท่านก็จะได้ใส่มงกุฎออกไปข้างนอกแล้ว”

ลู่ม่านมองดูมงกุฎนั้น มันดูสวยมากจริงๆ และยังมีความหรูหราอีกด้วย ของแบบนี้คงหาดูในโลกปัจจุบันและอนาคตไม่ได้แล้วล่ะ

แต่ว่า ตอนนี้ลู่ม่านเป็นห่วงคอตัวเองมากกว่า

ตอนแรก ปิ่นปักผมบนหัวก็หนักสองโลแล้ว ถ้าใส่มงกุฎเพิ่มอีก คอคงได้หักแน่?

“เดี๋ยวค่อยว่ากัน!” ลู่ม่านปัดมือ

กำลังพูดอยู่นั้น ก็มีข้ารับใช้เข้ามาบอกว่า “คุณหนู คุณชายจวงถึงแล้วเจ้าค่ะ นายท่านเรียกให้ท่านไปที่ห้องโถง”

ลู่ม่านอึ้ง “เฉินจื่ออานล่ะ?”

ข้ารับใช้ส่ายหน้า “คุณชายเฉินยังมาไม่ถึงเจ้าค่ะ”

ได้ยินดังนั้น ลู่ม่านกับหรูอวี่ก็สบตากัน ต่อมา ทั้งสองก็มีสีหน้าลำบากใจที่ยากจะสังเกตได้

“ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ไม่แน่พี่จื่ออานอาจจะอยู่ระหว่างทางก็ได้”

หรูอวี่รีบพูดปลอบใจ

ลู่ม่านพยักหน้า “งั้นพวกเราออกไปกันเถอะ”

...

หน้าประตูจวนกั๋วกง มีคนยืนอออยู่เต็มไปหมด เพื่อเป็นสักขีพยานในครั้งนี้ ใต้เท้าจวนกั๋วกงตั้งใจให้คนทำเวทีประกาศงานแต่งของลูกสาวหน้าบ้าน

ภาพรวมเหมือนกับเวทีแข่งขันกันชิงตัวเจ้าสาวในโลกปัจจุบันเหมือนกัน

แต่ที่ต่างกันก็คือ นางเลือกชายที่จะแต่งไว้อยู่แล้ว ดังนั้น การแข่งขันนี้เป็นแค่พื้นที่ว่างให้พวกเขาแสดงก็เท่านั้น

จวงลี่จ้งสวมชุดขาว ยืนหลังไพล่หลังอยู่ตรงนั้น

เห็นลู่ม่านเข้ามา เขาก็ยกมือเคารพ “คุณหนู”

ลู่ม่านไม่ชินกับการที่เขาทำท่าจริงจังแบบนี้ นางเดินไปนั่งที่ตัวเองอย่างกระอักกระอ่วน

ที่นั่งของลู่ม่านถูกจัดเตรียมมาแล้ว ข้างหน้ายังมีม่านปิดไว้ ปิดหน้าของลู่ม่านไว้พอดี นางสามารถเห็นทุกอย่างตรงหน้าได้ แต่คนข้างนอกไม่เห็นนาง

หญิงสาวในยุคโบราณห้ามให้บุคคลอื่นเห็นหน้า ลู่ม่านก็เข้าใจดี

“ท่านพ่อ ทำไมจื่ออานยังไม่มาล่ะ?” ลู่ม่านมองดูใต้เท้ากั๋วกงที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเองมากนัก

“เวลาแจ้งไว้นานแล้ว เฉินจื่ออานคงไม่ได้กลับใจหรอกนะ?” ใต้เท้ากั๋วกงพูด

ลู่ม่านไม่เชื่อหรอก ตัดสินใจไม่สนใจใต้เท้ากั๋วกง และหันไปมองหรูอวี่ “เจ้าออกทางหลังประตู ไปดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

หรูอวี่รีบพยักหน้า ใช้โอกาสตอนที่ไม่มีคนสังเกต แล้วรีบวิ่งออกไป

ใต้เท้ากั๋วกงใช้หางตามองหรูอวี่ที่แอบหนีออกไป เขาแสยะยิ้มบางๆ ไม่ได้พูดอะไร

รอไปอีกสักพัก ด้านล่างคนที่มาเป็นสักขีพยานก็ซุบซิบกันขึ้นมา

ตระกูลจวงใหญ่โตขนาดนั้น งานกิจการก็ต้องมีเยอะอยู่แล้ว อย่าว่าแต่ที่ดินร้านค้าเลย เกือบครึ่งของก่อนราชวงศ์ถังคงจะเป็นของคนตระกูลจวงแล้วล่ะ

เกรงว่าจะนับเงินจนมือหงิกหมดแล้วล่ะ!

“ไม่คิดเลยว่าตระกูลจวงจะจริงใจขนาดนี้” ทุกคนต่างก็พูดกันเป็นเสียงเดียว

แน่นอน ยังไม่จบเพียงเท่านี้ ต่อมาจวงลี่จ้งก็เอาออกมาอีกสองเล่ม “นี่คือร้านค้าและโรงงานทั้งหมดของตระกูลจวง”

“ว้าว!” เสียงอิจฉาร้องดังขึ้น ขอแค่แต่งเข้าตระกูลจวง ก็เท่ากับว่าครอบงำเศรษฐกิจเกือบครึ่งของก่อนราชวงศ์ถังเชียวนะ

ภายใต้เสียงฮือฮา จวงลี่จ้งก็เอาของสิ่งสุดท้ายออกมา “นี่คือสมุดบัญชีกำไลของตระกูลจวงในปีนี้ เมื่อก่อนเจ้าบอกว่าอยากทำธุรกิจไปถึงนอกแคว้นไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ตระกูลจวงเปิดเส้นทางค้าขายนอกชายแดนแล้ว ขอแค่เจ้าชอบ ข้าจะมอบให้เจ้าทุกอย่างเลย”

ลู่ม่านเม้มริมฝีปาก มองดูสมุดเล่มหนาๆพวกนั้น นี่หมายถึงธุรกิจแห่งอาณาจักร ภูเขาทองลูกใหญ่

ถ้าเป็นลู่ม่านในเมื่อก่อน อาจจะหวั่นไหวก็ได้ จวงลี่จ้งพูดถูก เมื่อก่อนนางอยากจะค้าขายกับต่างแคว้นจริงๆ เรื่องนี้ มีเพียงตระกูลจวงที่ทำได้

แต่ตอนนี้หลังจากที่นางผ่านเรื่องความเป็นความตายมาแล้ว โดยเฉพาะหลังจากที่สัมผัสถึงรักแท้ พอมีเงินทองมากองอยู่ตรงหน้า นางกลับไม่มีความอยากได้มาครอบครองเลย

“อาจ้ง!” หลังจากเงียบไปสักพักใหญ่ ในที่สุดลู่ม่านก็พูดขึ้น “ข้ารู้สึกซาบซึ้งมาก ข้าสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเจ้าจริงๆ”

“ชิงเหยียน!” จวงลี่จ้งใจสั่น

ยังไงพวกเขาก็รู้จักกันมาสามปี ในสามปีนี้ จากเริ่มต้นที่ไม่รู้อะไรเลย จนได้มาร่วมงานกับนาง เขาคิดว่าเขารู้จักตัวของนางดีกว่าใคร

นางไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ผู้หญิงธรรมดาจะคอยอยู่บ้านรอสามีและเลี้ยงลูก แต่นางมีใจรักในด้านค้าขาย ถ้ามีผู้ที่เสนอโอกาสให้นาง นางอาจจะสร้างความสุขให้กับผู้หญิงได้

ดังนั้น เขาอยากให้โอกาสนาง ขอแค่นางอยาก เขาจะเป็นผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังของนางเอง

“แต่ข้าตกลงเจ้าไม่ได้!” คำตอบนี้ทำเอาจวงลี่จ้งตั้งตัวแทบไม่ทัน

จนกระทั่งในหมู่ผู้คนมีเสียงฮือฮาดังขึ้น ผู้คนต่างก็คิดไม่ถึงเลย เขาก็ถึงรู้สึกตัว ที่แท้เขาเอาเงินทองมากองไว้ตรงหน้านาง นางกำลังปฏิเสธเขานี่เอง

“ชิงเหยียน? เพราะเหตุใดกัน?” จวงลี่จ้งไม่เข้าใจ “หรือนี่ไม่ใช่ความหวังของเจ้า?”