เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2111

“พรวด”

อริยบุคคลน้ำแข็งกระอักเลือดออกมา เลือดเต็มท้องฟ้ากลายเป็นผลึกน้ำแข็งร่วงลงมาบนพื้น

กระบี่หนักไร้คมแทงทะลุตัวอริยบุคคลน้ำแข็ง เสียบเขาติดกับพื้น

จะว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขาร่วงลงมาข้างพวกศิษย์พี่หานเฟิง

พวกศิษย์พี่หานเฟิงรีบถอยหนีทันที

หานเฟิงตะโกนพูดกับลู่ฝานที่อยู่บนท้องฟ้าด้วยความตกใจ “ศิษย์น้องลู่ฝาน โยนแม่นๆ หน่อย นายเกือบโยนใส่หน้าฉันแล้วนะ!”

หานเฟิงหันมาปัดพลังที่เหลือทิ้ง จากนั้นเพ่งมองไปบนพื้น

เกิดหลุมลึก ห้องถล่มลงมา พื้นดินเหมือนเพิ่งเกิดแผ่นดินไหว รอยร้าวแผ่กระจายไปจนสุดสายตา

ร่างของอริยบุคคลน้ำแข็งโดนกระบี่หนักไร้คมปักอยู่ในหลุมลึกหลายเมตร

เจอกระบวนท่าของลู่ฝานติดต่อกันสามครั้ง ถึงเธอเป็นขุนพลังสุดเหนือฟ้าก็ต้านทานไม่ไหว

เลือดออกเจ็ดทวาร ร่างโดนแทงทะลุ ตอนนี้อริยบุคคลน้ำแข็งน่าเวทนามาก

ไม่เหลือคราบขุนพลังสุดเหนือฟ้าผู้สูงส่งอีกแล้ว ถูกแทนที่ด้วยแววตาตกใจและหวาดกลัวปะปนกัน

พูดตามตรงว่าร่างกายของขุนพลังสุดเหนือฟ้าไม่เลวเลยจริงๆ

แม้โดนลู่ฝานทารุณขนาดนี้ เธอก็ยังไม่ตาย

ลู่ฝานยังไม่ได้ฝึกวิถีแห่งชีวิตถึงขั้นเชี่ยวชาญ เมื่อโดนวิชาคร่าชีวิตของลู่ฝาน อริยบุคคลน้ำแข็งจึงเสียพลังชีวิตไปไม่มากเท่าไร

ศิษย์พี่หานเฟิงนั่งยองริมหลุมแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อริยบุคคลน้ำแข็งแห่งประเทศเป่ยเสิน ทำให้ฉันได้เปิดหูเปิดตาจริงๆ ขุนพลังสุดเหนือฟ้าที่อ่อนแอจนสู้เซียนบู๊ไม่ได้!”

อริยบุคคลน้ำแข็งโมโหจนกระอักเลือดออกมาอีก

ลู่ฝานพลิกตัวลงมาบนพื้น ค่อยๆ ดึงกระบี่ผลึกน้ำแข็งออกจากตัว

พลังบนกระบี่ไม่สามารถทำร้ายเขาได้เลยสักนิด

ตัวหดเล็กลง มองอริยบุคคลน้ำแข็งในหลุมด้วยสายตาเย็นชา

พวกศิษย์ประเทศเป่ยเสินที่ยังสู้กับพวกศิษย์พี่ใหญ่อยู่รอบๆ เมื่อเห็นลู่ฝานลอยลงมา พวกเขาไม่กล้าเข้าไปด้านหน้าอีก

สำหรับพวกเขาการมีอยู่ของลู่ฝาน เหมือนเทพปีศาจไร้เทียมทาน

แม้แต่อริยบุคคลน้ำแข็งหัวหน้าหอเทวาลัย ผู้แข็งแกร่งที่สุดของประเทศเป่ยเสินยังพ่ายแพ้ พวกเขาจะกล้าสู้กับลู่ฝานได้ยังไงกันล่ะ

ตอนนี้คนจำนวนไม่น้อยรู้สึกว่าแขนขาตัวเองสั่น อาวุธแทบหลุดมือ

อริยบุคคลน้ำแข็งถ่มเลือดออกมา มองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ฉันประมาทนายเกินไป นายโหดมาก คิดไม่ถึงว่าบนตัวจะมีเต๋าอันยิ่งใหญ่แห่งฟ้าดินแข็งแกร่งขนาดนี้ แต่ฉันต้องให้นายชดใช้!”

ลู่ฝานเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดว่า “ชดใช้เหรอ เธอหมายถึงอะไร”

อริยบุคคลน้ำแข็งหัวเราะแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน นายคิดว่าฉันมาประเทศอู่อานตั้งนานแล้วไม่เจอนาย คิดว่าฉันทำแค่เดินเล่นในเมืองหลวงเหรอ หึ ฉันจะบอกให้นะว่าฉันส่งราชาน้ำแข็งไปเขตตงหวาบ้านเกิดนายแล้ว ฆ่าทุกคนในตระกูลนาย นายฆ่าศิษย์ที่ฉันรักที่สุด เลือดต้องล้างด้วยเลือด!”

นัยน์ตาลู่ฝานเต็มไปด้วยความอาฆาตทันที เขากัดฟันพูดว่า “ยัยปีศาจเฒ่า เธอนี่ไร้ยางอายสุดๆ ไปเลย ตายซะเถอะ!”

ลู่ฝานโมโหสุดขีด เหาะเข้าไปหาอริยบุคคลน้ำแข็งทันที

ในขณะที่โมโห เปลวไฟบนตัวลู่ฝานลุกโชน พลังประหลาดปรากฏบนหมัดของลู่ฝาน

อริยบุคคลกัดปลายลิ้นตัวเองทันที

มิติรอบตัวเธอกระเพื่อมเป็นระยะ กระจกน้ำแข็งปรากฏด้านล่างตัวอริยบุคคลน้ำแข็ง ดึงอริยบุคคลน้ำแข็งลงไปทันที

วาร์ปย้ายตำแหน่ง!

ความรู้ด้านวิถีมิติของอริยบุคคลน้ำแข็งไม่ธรรมดาจริงๆ!

วิชาหลบหนีอยู่ในอันดับต้นๆ!

แต่พลังทั้งตัวลู่ฝานก็ยังโจมตีโดนกระจกน้ำแข็ง เสียงร้องโอดครวญของอริยบุคคลน้ำแข็งดังออกมาจากกระจกน้ำแข็งทันที

วินาทีสุดท้าย ลู่ฝานเห็นเงาของอริยบุคคลน้ำแข็งหายไปในกระจกอย่างรวดเร็ว

“วิชาดับวิญญาณ!”

ลู่ฝานแผดเสียงอย่างโมโห

โจมตีโดนอริยบุคคลน้ำแข็งอย่างโหดเหี้ยมในวินาทีสุดท้าย

โดยเฉพาะถานไถเก๋อ เธอพึมพำว่า “ลู่ฝานแข็งแกร่งเกินไปแล้ว นี่สิถึงจะเป็น......”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ถานไถเก๋อชะงักไปครู่หนึ่ง คนรอบๆ พากันมองเธอ

แต่สุดท้ายถานไถเก๋อก็พูดคำที่เหลือออกมา

“นี่สิถึงจะเป็นผู้ชายในดวงใจฉัน!”

คำพูดของเธอทำให้คนรอบๆ หัวเราะ

เจ้าบ้านถานไถส่ายหน้าพูดว่า “เก๋อเอ๋อร์ ลู่ฝานในตอนนี้เราคงเอื้อมไม่ถึงแล้วล่ะ”

เมื่อถานไถเก๋อได้ยิน สีหน้าเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย ขบริมฝีปากพูดอะไรไม่ออก

ถ้ารู้แต่แรกว่าจะเป็นแบบนี้ เธอคงหาโอกาสจัดการลู่ฝานไปตั้งแต่แรกแล้ว ถ้าตอนนั้นโหดสักหน่อย ถ้าเรื่องมันสายเกินแก้ ตอนนี้เธออาจเป็นคนข้างกายลู่ฝานจริงๆ ก็ได้

เฮ้อ แค้นจริงๆ ที่ตอนนั้นลงมือช้า โมโหจริงๆ ที่เคยเย่อหยิ่งมากเกินไป

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ตอนนี้ลู่ฝานอยู่คนละระดับกับพวกเขาแล้ว

มองฉินฝานกับฉินอวิ่น สององค์ชายที่เอาแต่ตามหลังลู่ฝานเงียบๆ

แม้แต่พวกเขายังไม่กล้าพูดอะไรมากเมื่ออยู่ต่อหน้าลู่ฝาน แล้วคนอื่นจะทำอะไรได้

คุณท่านหลู่จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย จากนั้นกระแอมแล้วพูดว่า “ทุกคนลุกขึ้นเถอะ วันเวลายากลำบากผ่านไปแล้ว ความรุ่งโรจน์ของประเทศอู่อานกำลังมาถึงแล้ว”

เมื่อทุกคนได้ยินถึงกับกระตือรือร้นทันที พากันลุกขึ้นมา

คุณท่านหลู่เหวี่ยงมือแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ เราไปต้อนรับอนาคตของประเทศอู่อาน ต้อนรับท่านเจ้าคุณลู่ผู้ช่วยเหลือประเทศอู่อานของเรา!”

ทุกคนเดินตามคุณท่านหลู่ออกจากตำหนัก เดินไปที่ประตูวังอย่างรวดเร็ว

แสงเต็มท้องฟ้า แสงค่ายกลค่อยๆ หายไป

ทุกคนร่วมมือกันเก็บค่ายกลประเทศอู่อาน จากนั้นยืนหน้าประตูวังอย่างนอบน้อม

คุณท่านหลู่พูดกับองครักษ์เฝ้าประตูเสียงกังวาน “เปิดประตู!”