เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2112

ประตูวังเปิดออก คุณท่านหลู่และคนอื่นเดินออกมารอลู่ฝาน

สีหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความยินดี พละกำลังของลู่ฝานทำให้พวกเขารู้สึกฮึกเหิม มีผู้แข็งแกร่งแบบนี้อยู่ ต่อไปประเทศอู่อานต้องปลอดภัยขึ้นมากแน่ๆ

ต่อไปประเทศเป่ยเสิน อาณาจักรอสูรซีเหลียงอะไรนั่นคงเทียบประเทศอู่อานไม่ได้แล้ว

โลกก็เป็นแบบนี้แหละ ระหว่างประเทศกับประเทศ พลังของผู้แข็งแกร่งจะตัดสินฐานะของประเทศ

ตั้งแต่วันนี้ไป ในแดนตะวันออกจะมองประเทศอู่อานใหม่อีกครั้ง

วิชากายเร็วปานสายฟ้าแลบ ไม่ปล่อยให้พวกคุณท่านหลู่รอนาน ลู่ฝานกลายเป็นแสงเหาะมา

“ลู่......”

ทุกคนยังไม่ทันได้ตะโกน ลู่ฝานมาถึงตรงหน้าคุณท่านหลู่พร้อมใบหน้าร้อนใจ จับคอเสื้อคุณท่านหลู่แล้วพูดว่า “หลู่เฉิงเซี่ยง ค่ายกลเคลื่อนฟ้าอยู่ไหน ฉันจะกลับเขตตงหวา”

คุณท่านหลู่โดนพลานุภาพบนตัวลู่ฝานที่ยังไม่หายไปกดดันจนหน้าแดงเถือก

คนอื่นรวมถึงเจ้าบ้านตระกูลใหญ่ๆ และนายพลทุกคน ยอดฝีมือของหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาหวา ตกใจกับพลานุภาพบนตัวลู่ฝาน

แม้แดนวิทยายุทธของพวกเขาเข้าสู่อริยปราชญ์เหมือนลู่ฝาน

แต่ความแตกต่างระหว่างพละกำลังของพวกเขากับลู่ฝาน เรียกได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว

ถึงลู่ฝานยืนอยู่ตรงนั้น ในใจพวกเขายังรู้สึกไร้เรี่ยวแรง

คุณท่านหลู่หอบหายใจแล้วพูดว่า “อย่าใจร้อนสิท่านเจ้าคุณลู่ ถ้านายอยากกลับเขตตงหวาตอนนี้ สามารถใช้ค่ายกลเคลื่อนฟ้าของหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาหวา ให้อีเฉินพานายไป!”

คุณท่านหลู่ชี้ไปทางพวกหน่วยองครักษ์เสิ่นหวา

ลู่ฝานรีบมาตรงหน้าพวกเขาแล้วพูดออกคำสั่งว่า “ตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย!”

น้ำเสียงลู่ฝานไม่ค่อยดีเท่าไร แต่กลับได้ผลสุดๆ

อีเฉินรีบพาลู่ฝานเดินเข้าไปในวัง ด้านในมีตำหนักมืดของหน่วยองครักษ์เสิ่นหวาอยู่พอดี

ด้านในมีค่ายกลเคลื่อนฟ้าที่สามารถเคลื่อนที่ไปในหนึ่งหมื่นแปดพันเขตของประเทศอู่อาน!

ลู่ฝานไม่ชอบที่พวกเขาเดินช้ามา เขาตัดสินใจจับพวกเขาเหาะเข้าไปด้านใน

เร็วจนทำให้บนท้องฟ้ามีรอยเหมือนดาบปาดลงบนกระดาษ เห็นได้อย่างชัดเจน

จนกระทั่งลู่ฝานออกมาไกลแล้ว เทียนชิงหยางรู้สึกเหมือนเพิ่งหายใจออก “น่ากลัวมาก ตอนนี้เขาคงเป็นขุนพลังสุดเหนือฟ้าแล้วมั้ง ขุนพลังสุดเหนือฟ้าเด็กขนาดนี้ 2-3 ปีมานี้เขาไปเจออะไรข้างนอกมาบ้างนะ”

คำพูดของเทียนชิงหยางแอบแซะเล็กน้อย เป็นน้ำเสียงของความอิจฉาริษยา

แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครตอบคำถามเขา ไม่นานพวกศิษย์พี่หานเฟิงก็ตามมา

เมื่อหานหยวนหนิงเห็นพวกหานเฟิง เขารีบเหวี่ยงมือแล้วพูดว่า “ไอ้เด็กเวร นายยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ!”

หานเฟิงหัวเราะอย่างมีความสุขแล้วเหาะมาอย่างรวดเร็ว

ฮ่วนเย่ว์มองซ้ายมองขวาแล้วถามว่า “ลู่ฝานล่ะ”

ศิษย์พี่ใหญ่พูดว่า “คงรีบกลับเขตตงหวาไปแล้ว ศิษย์น้องหานเฟิงค่อยคุยเรื่องเก่าๆ เถอะ ช่วยศิษย์น้องลู่ฝานสำคัญกว่า!”

หานเฟิงตั้งสติได้แล้วพูดเสียงดัง “ไอ้แก่ รีบเปิดค่ายกลเคลื่อนฟ้าเร็วๆ ฉันจะกลับเขตตงหวาไปช่วยศิษย์น้องลู่ฝาน!”

…...

ลู่ฝานพาพวกอีเฉินมาถึงตำหนักมืดเหมือนพายุทอร์นาโด จากนั้นเปิดประตูออก

ทันใดนั้นสิ่งที่ปรากฏในสายตาคือค่ายกลขนาดใหญ่เหมือนตำหนัก

ค่ายกลเคลื่อนฟ้าที่นี่เยอะเหมือนเมฆบนฟ้า ส่องแสงระยิบระยับ

ลู่ฝานถามเสียงดังว่า “อันไหนไปเขตตงหวา!”

อีเฉินชี้อันขวาสุดแล้วพูดว่า “อันนั้นเป็นค่ายกลเคลื่อนฟ้าไปเขตตงหวา ไปถึงเมืองตงหวาได้ทันที”

ลู่ฝานเดินไปทางค่ายกลเคลื่อนฟ้าอย่างร้อนใจจนทนไม่ไหวแล้ว

อีเฉินที่อยู่ด้านหลังพูดว่า “ลู่ฝานอย่ารีบสิ ให้ฉันดูเหตุการณ์ที่เขตตงหวาก่อน ถ้าเกิดอะไรขึ้นที่เขตตงหวา ไม่แน่อีกฝ่ายอาจเปลี่ยนแปลงค่ายกลเคลื่อนฟ้า หรือไม่ก็เฝ้าอยู่นอกค่ายกลเคลื่อนฟ้า เพื่อลอบโจมตีกำลังเสริมที่มาถึง นาย......”

อีเฉินยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นลู่ฝานเปิดค่ายกลเคลื่อนฟ้า

อย่าบอกนะว่าอริยบุคคลน้ำแข็งแค่ขู่เขา ตัวเองแพ้ก็เลยรู้สึกขายหน้า เลยจงใจพูดจารุนแรงออกมาอย่างนั้นเหรอ

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ ตื่นตูมไปเองจริงๆ

ลู่ฝานค่อยๆ เหาะลงจากฟ้า ลงมากลางถนนเหมือนลำแสง

คนบนถนนพากันมองลู่ฝานทันที

“คนนี้คือใคร ลงมาจากฟ้าอย่างอวดดีสุดๆ”

“ถือกระบี่หนักเลียนแบบท่านเจ้าคุณลู่ด้วย วัยรุ่นสมัยนี้มักใหญ่ใฝ่สูงจริงๆ คนทั่วไปมีอาวุธแบบนี้ได้ด้วยเหรอ”

“คงกระโดดลงมาจากหลังคาที่ไหนสักแห่ง จงใจทำเป็นลำแสงแค่นั้นแหละ”

“จะเรียกความสนใจจากทุกคนสินะ เฮ้อ ทุกคนว่าหน้าเขาคุ้นๆ ไหม!”

…...

กลุ่มคนพากันพูดคุย แต่กลับไม่มีใครจำลู่ฝานได้เลย

ออกจากบ้านไป 2-3 ปี คนเมืองตงหวาจำชื่อเขาได้ขึ้นใจ แต่ใช่ว่าจะจำหน้าตาเขาได้

ลู่ฝานได้ยินเสียงซุบซิบของคนรอบๆ เขาแค่หัวเราะเบาๆ ออกมา

เมื่อเงยหน้ามอง บนถนนมีวัยรุ่นถือกระบี่หนักไม่น้อย คนพวกนี้เลียนแบบเขาเหรอ

ลู่ฝานคลำจมูกแล้วเดินไปทางตระกูลลู่

จวนลู่ ถนนตงเซียน เมืองตงหวา

ถึงตายลู่ฝานก็ไม่ลืมสถานที่แห่งนี้

เมื่อลู่ฝานเดินมาถึงหน้าจวนลู่ เห็นจวนลู่ยังปลอดภัยดี ตอนนี้เขารู้สึกโล่งอกมาก

ปลอดภัยก็ดีแล้ว

ลู่ฝานเงยหน้ามองประตูตระกูลลู่แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “กลับมาถึงบ้านแล้ว”